رنج آدمها را انکار نکنید
این انکار خود آدمها است!
زمانی که ظرفیت تحمل رنج کسی را نداریم
بیاختیار آنرا کوچک میکنیم و میگوییم:
"حالا که چیزی نشده، خدا رو شکر کن که بدتر نشد، من خودم دوسال پیش بدترش برام اتفاق افتاد، انقدر ناله نکن، امیدوار باش...!"
ما به اندازهای می توانیم درک کنیم که طرف مقابلمان چه عمقی از رنج را تجربه کرده، که بتوانیم اصیل و عمیق در خودمان با آن رنج روبرو شویم.
اگر نتوانیم در همان موقعیت تمامی احساسات خودمان را اعم از ترس و خشم و غم و ناامیدی و ... را تجربه کنیم و خودمان را بزنیم به کوچه علی چپ، ناگزیر شنوندهای غیرهمدل خواهیم بود.
گاه خوب بر رنج دیگری تمرکز کردن و دیدن اینکه ما این حجم از رنج را نمیتوانیم تاب بیاوریم و بیان همین با صداقت، اصیل ترین رفتار ممکن و انسانی ترین همدلی خواهد بود.
ما بسیاری از روابطمان را ناآگاهانه از دست میدهیم زیرا ندیدهایم که در آن زمان بخصوص چطور رنج دیگری را نادیده گرفتهایم و با کوچک شمردن و صرفا راهکار دادن، او را با بینهایت تنهاییاش تنها گذاشتهایم.
علاقه مندی ها (Bookmarks)