سلام به همه
من ۳۷ سالمه و مجردم. کار تقریبا خوبی دارم.
تا سن ۲۷ سالگی آدم خیلی خیلی اکتیوی بودم. تقریبا تمام لحظات زندگیم مفید بودن، همش در حال یادگیری برای پیشرفت تو کار بودم و زیاد مطالعه میکردم و کلاسهای جانبی میرفتم، متاسفانه به شدت از تفریح کردن غافل بودم. تو اون دوران تو اکثر چیزها از هم سن و سالهام یه سر و گردن بالاتر بودم، با اینکه من از یه خانواده معمولی بودم و اکثر دوستها و اطرافیانم خانواده های خیلی تحصیلکرده و پولدار بودن. منظورم اینه که بیشتر به خاطر تلاشهای خودم بود.
دقیقا نمیدونم چه اتفاقی برام افتاد که یهو خیلی وححححشتناک تنبل شدم. اصلا حال و حوصله هیچی ندارم. یه جارو کردن یا گردگیری و امثالهم رو شاید قشنگ دو روز طول بدم. گاهی حال شام خوردن هم ندارم و گرسنه میخوابم.
البته واقعا شغل سخت و پر مسئولیتی هم دارم ولی اگه بخاطر کارم نبود پامو از در خونه بیرون نمیذاشتم، از مهمونی فراریم، حوصله هیچ احدی رو ندارم، اهل فعالیت تو هیچ شبکه اجتماعی ای هم نیستم.
خلاصه اینکه علاوه بر تنبلی به شدت اجتماع گریز شدم.
هی سعی میکنم با راهکارهای سابق خودمو تحریک کنم که کاری رو شروع کنم ولی نمیشه. قبلا روی کاغذ مینوشتم و قشنگ ملزم به اجراش میشدم. ولی حالا نوشتن هم برام فایده نداره. برا خودم قانون میذارم بازم فایده نداره. سفر میرم و تفریح میکنم فقط حالم خوب میشه ولی انگیزه حرکت پیدا نمیکنم. کتابهای انگیزشی میخوونم کلا نیم ساعت هم به جنب و جوش نمیفتم.
با این اوصاف ازدواج که نکردم، کارمم از دست میدم.
راستی من کمبود ویتامین ندارم. مدت طولانی هم مشاوره رفتم که خیلی از مشکلاتم حل شد ولی این یکی حتی شاید بدتر شد.
ممنون میشم شما تجربیات خودتون برای بیرون اومدن از تنبلی رو بگید. شاید یه راهی بود که منو از تو این لاک ۱۰ ساله بیرون آورد.
دیگه بهش گیر نمیدم. البته این تنبلی هم زیاد رو مخمه. زیااااد
علاقه مندی ها (Bookmarks)