تمرکز همسرم روی حاشیه هاست نه اصل زندگی ، باید چکار کنم ؟؟

[آناهیتا۲۷]

سلامی دوباره.آراه جان نه تنها تاپیک های سوده بلکه بسیاری از تاپیک های اینجا قابل استناد هستند واصلا نیازی نیست زندگی هاشبیه هم باشند تا بشه بهشون رجوع کرد.اگه زندگی ملودی که در استانهءجدایی هست با سوده شباهت خیلی کمی داره با زندگیه من که حتی ذره ای همسو نیست ولی من اون زمانی که خوانندهءخاموش این سایت بودم ومشکل خاصیم نداشتم خیلی بهم کمک میکرد.البته نه همزمان با مشکلش مدتها بعدش من اون تاپیک رو پیدا کردم.من معمولا بیشتر تاپیکهای اینجا رو میخونم.خیلی به دردم میخوره.سوده بیشتر به خاطر صبوری فوق العادش تونست موفق بشه حالا صرف نظر از شرایط خاصه خودش.اتفاقا اون زمان برای من خیلی عجیب بود که این خانوم که انقدر حساس بود چطور میتونه رفتارهای خالی از محبت همسرش رو تحمل کنه.البته حتما اون اقا برای سوده خیلی ارزشمند بوده.بعضی ادم ها رو نباید از دست داد .حتی اگه لازم باشه تلاش یه طرفه میکنه ولی اون فرد رو از دست نمیده.
حالا هیچ اصراریم نیست حتما اون تاپیک یا تاپیک های مشابه رو بخونه.بچه های اینجا راهنمایی های خوبی میکنن.

[ملودی 94]

ممنونم دوستان گلم که لطف می کنید وقت میذارید و برام می نویسید

نمی دونید توی این موقعیت بحرانی که الان هستم این نظرات منطقی و بی طرفانه چقدرررر بهم کمک می کنه برای تصمیم گیری و عملکرد صحیح ... خیلی بهتر از مشاور ... چون مشاور با توجه به پولی که گرفته یه زمان محدود میذاره و صرفا به کلیات می پردازه ولی اینجا جزئیات همه چیز بیرون میاد ...

دوستان من همممممه اشتباهات خودمو قبول دارم و حتی بابتش به همسرم اظهار پشیمونی و عذرخواهی کردم ... ولی واقعیت اینه که منم انسانم معصوم نیستم خب خطا و اشتباه ازم سر میزنه یا ممکنه بی مهارت باشم ... ولی مساله اینجاست که بدجنس و سر به هوا نبودم سرم به زندگیم بوده چرا جواب اشتباهم باید اینجوری داده بشه ؟؟؟

گیسوکمند عزیزم جمله قشنگی برام نوشته گفته تو نمی تونی خوب مطلق باشی ... درست میگه من نمی تونم یعنی هیچکس نمی تونه ... من اطرافم با چشمهای خودم خانم هایی رو دیدم که به مراتب بدتر از این و حتی عصبی تر و هیجانی تر از این رفتار می کنن اما اینجوری باهاشون رفتار نمیشه از طرفی بخاطر خوبی هایی که داشتن همه جا به عنوان زن خوب ازشون تجلیل میشه ... ولی من اییییینهمه خوبی کردم همسرم یکی شو نمی بینه اگه یه اشتباهی کردم دست میذاره روی همون و منو سرکوب و تحقیر و سرزنش می کنه ...

روزی که در ماه اول ازدواج سر هیچ و پوچ منو زیر بار مشت و لگد گرفت تا جایی که کارم به پزشکی قانونی و شکایت رسید همه خانواده گفتن ازش جدا شو خطرناکه ... ولی خودش اومد گفت پشیمونم اشتباه کردم من با یه کلام حرفش شکایتمو پس گرفتم رضایت بی قید و شرط دادم برگشتم سر زندگیم ... خب اینا چی ؟ اینا گذشت نیست؟؟ ولی الان من ده بار بخاطر ترک فرودگاه ازش عذرخواهی کردم بازم خودش و خانواده ش چسبیدن که نهههه از سر این نمیشه گذشت ... در حالی که یک بار حتی یک بار من ندیدم بخاطر دست بزن و رفتار بدی که پسرشون نسبت به من داشت شرمنده و ناراحت باشن ...

من صحبت های ارزشمند شما دوستان رو قبول دارم ولی واقعا رابطه یک مسیر دو طرفه هست و همش عمل و عکس العمله ... نمیشه همیشه با بدترین نوع رفتارها از طرفت انتظار عاقلانه ترین و ماهرانه ترین عکس العمل ها رو داشته باشی ...

همسر من یک سال و نیم بیکار بود توی خونه می خوابید من صبح تا شب میرفتم سرکار مخارج زندگی رو من میدادم ... همون موقع از پس قسط خونه برنیومدم خونه رو فروختیم خونه ای که نصف بیشتر سرمایه شم از پس انداز خودم و خانواده م بود و توی محله مامانم اینا بود و آقا مدام سرکوفت میزد که محله ش بی کلاسه من فکر نمی کردم کارم به اینجاها بکشه(دوستان حتما تاپیک های قدیمی من رو یادشون هست) و اتفاقا توصیه دوستان و کارشناسان همین تالار و مشاور و همه این بود که من مسئولیت های مردانه انجام ندم و بکشم کنار ... الان همسرم بخاطر همین مساله کینه به دل گرفته و مدام داره تو چشمم میزنه و اذیتم می کنه ... آیا این رواست ؟؟

هنوز سرکوفت قطع ارتباطش با اون خانمی که توی پست اول همین تاپیک ذکر کردم با اون داستانهاش رو به من میزنه و تحقیرم می کنه که تو آدمی هستی که ارتباطات منو قطع کردی و منو منزوی کردی و عزیزانم رو از من گرفتی ...

و بعد از اینکه برگشتید و خودتون تنها شدید حسابی راجع بهش گلایه می کردی

شما درست میگید فکور عزیزم عکسالعمل درست این بود ولی من اونجا هم جلوی کسی بهش گلایه نکردم همه حرفامو توی اتاق یا بیرون از خونه باهاش درمیون گذاشتم ... نکته فقط این بود که من با دوست ایشون درگیری لفظی پیدا کردم نه با خود همسرم که اتفاقا همسرم پشت منو نگرفت اونجا...


قبلا مخصوصا زمانی که با خانواده ش رفت و آمد زیاد داشتیم این روش رو امتحان کردم که توی محیط هیچی نگم و بعد که اومدیم خونه گلایه کنم که البته اونم گلایه نبود بیشتر درددل بود ولی باید بگم که عکس العملش صرفا پرخاش و توهین بوده و مقصر کردن من ...

من شک ندارم و مطمئنم و ایمان دارم یک روزی میرسه که این آدم بخاطر اینکه زن و زندگی شو بخاطر چهارتا دوست بی ارزش و یه سری روابط غیرمتعارف و حمایت افراطی و بی دلیل از رفتارهای خانواده ش از دست داده به شدت پشیمون میشه اما متاسفانه اون روز دیگه خیییلی دیره ...


دوستان عزیزم ببخشید خیلی نوشتم ولی واقعا دل پر دردی دارم و حال روز بدی ... چون خودم می دونم چه کارهایی برای زندگیم کردم و چه تلاش هایی ...

دیشب نشستم ساعت ها به حال خودم گریه کردم ... آره شاید هیجانی و کم مهارتم و حقمه این وضعیتی که دارم ولی کم تلاش نکردم ... کم زحمت نکشیدم توی این زندگی که هییییچ جا دیده نشد و یه قدردانی نشد از طرف همسرم چه در صلح و صفا و چه توی جنگ و دعوا ...

همیشه فقط بد بودم و مقصر و بدهکار، بدون یک حسن و صفت خوب ...

[گیسو کمند]

ملودی الان آروم باش ،
گریه کن ولی ناامید نباش ، خدا هست عزیزم ،

همه نوشته های شما رو خوندیم و دوست داریم کمکت کنیم ،
باور کن همون سرکار رفتن های شما تلاش نبود ، یعنی تلاش در جهت مثبت نبود ،

بخاطر همین هم دوستان سعی دارند راهنمایی بدهن که در جهت مثبت تلاش کنی ،
منظورشون نیست که تو تلاش نکردی ،

ولی الان نمیشه گذشته از دست رفته رو برگردوند پس به فداکاری هات فکر نکن ،
ولی درس بگیر »» یعنی شما اگه همسرت یک سال و نیم توی خونه بمونه و استراحت کنه ( فرض کنید افسردگی داشته باشند )
و شما به قول خودت همه مسئولیت ها رو به دوش بکشید بازم شما رو مقصر میدونن ،،

با اینا تصمیم بگیر و به واقع بینی برس ، ولی حسرت نخور .

الان دیگه اینجا رو نخون ،
برو یکم با خدا دردل کن ، یکم با خودت باش ،
همه چیزو بسپار به خودش .

[anisa]

ملودی جان این حال و روزت طبیعیه ... یعنی فک میکنم هر کسی جای شما بود همین حال و روز و داشت .

امیدوارم خدا بهت کمک کنه و یک آرامش درونی نصیبت کنه.

همیشه آدم هایی دور و بر خیلی از ماها بودن که احساس کردیم قدر خوبیها و گذشتمون رو نمیدونن متاسفانه اون فرد برای شما همسرت بوده .... هیچ کس منکر گذشت و فداکاری شما در این زندگی نیست ... هر چقدرم اشتباه کرده باشی دلت پاک بوده ، نیتت خیر بوده ، کاملا واضحه ، واسه همینم حالت بده چون همش داری خودت و طرف مقابلتو سرزنش می کنی... و ته دلت راضی نیست.

ولی چه میشه کرد آدم ها با هم فرق دارن همه یکسان درک و شعور ندارن. هر کاری کنی باز دو نفر با هم نمیسازن مخصوصا وقتی یه نفر عجول باشه یکی دیگه بیخیال یا یکی آدم مسئولیت پذیری باشه یکی دیگه نباشه . چیزایی که برای تو خیلی مهمه برای اون مهم نیست.

برای من که از بیرون به قضیه نگاه میکنم حتی اگر جدا هم بشی هنوز خیلی فرصت تو زندگی برای جبران داری و کسی نمیتونه آیندرو پیش بینی کنه و کاملا میشه امیدوار بود چون نه بچه داری نه بیکاری و نه از حمایت خانواده بی بهره.
البته منظورم این نیست که جدا بشی خوبه ولی به مراتب مشکلاتت کمتره .

اما در نهایت مهم قدرت پذیرش خودته چه برای جدا شدن چه برای ادامه ی زندگی با این فرد
امیدوارم موفق بشی و تصمیم درست بگیری

[صبا_2009]

ملودی جان من فقط بهت توصیه می کنم صبر کنی و هیچ کاری انجام ندی.

حتی اگر تصمیمت نهایتا طلاق توافقی شد هم باید براش آماده باشی.

اگر خانواده همسرت یا خودش اصرار کردن بگو فعلا میخوای فکر کنی.

آرامش خودت رو حفظ کن و سعی کن زندگیت رو از جنبه های مختلف بررسی کنی و خودت رو برای تغییرات قوی کن.

[آرام 10]

ملودی عزیز من تاپیکت دنبال میکنم و دعا میکنم خدا خودش بهترین راهو پیش پات بزاره اما متاسفانه راهکاری ندارم چون خودم هنوز با مشکلات زیادی درگیرم و سردرگمم امیدوارم عاقبت به خیر بشی

[ملودی 94]

ملودی عزیز من تاپیکت دنبال میکنم و دعا میکنم خدا خودش بهترین راهو پیش پات بزاره اما متاسفانه راهکاری ندارم چون خودم هنوز با مشکلات زیادی درگیرم و سردرگمم امیدوارم عاقبت به خیر بشی

ممنونم ازت آرام عزیزم آره واقعا محتاج به دعا هستم ... از دیروز مادرم دچار ناراحتی قلبی شدن و بیمارستان بستری هستن دیروز نتونستم برم سر کار ایییینقدر بهم ریخته هستم که اصلا خودمو فراموش کردم ...

[گیسو کمند]

ملودی توی این شرایط ، تمام رفتار شما زیر ذره بین خانوادتون هست ،

همانطور که مرد به یه زن امنیت میده ، بعد زن آروم میشه ، و این آرامش رو دوباره به زندگی برمیگردونه
همینطورم رفتار شما و خانوادتون روی هم منعکس میشه ، و میتونید برای هم دلگرمی باشید نه آینه دق .

برخوردت و جملاتی که استفاده میکنی تاثیر زیادی توی آرام کردن فضای خونه و تغییر نگرش خانوادتون داره ،
اونها اگر تو رو قوی ، منطقی و شاداب ببینن حتما حتما در فاصله کوتاهتر و خیلی بهتر کنار میان

این به این معنی نیست که بگو بخند خاصی داشته باشی ،
جلوی چشمشون خودت رو توی اتاق حبس نکن ،
منزوی نشو ،
خیلی خیره و توی فکر فرو نرو ،

برای تنهایی و خلوتت اگر تونستی جای دیگه ای رو انتخاب کن ،
مثلا جای زیارتی ، مثلا خونه خواهر ( اگه روابط صمیمی و نزدیک دارید )

نیاز نیست خیلی فداکاری کنی ، احساستو سرکوب کنی
چون یه جا دیگه به یه شکل دیگه بیرون میریزه

فقط مدیریت کن ،
مراقب خودت باش عزیزم ،
و اینو بدون کلا این اتفاق به هر دلیل دیگه ای هم میتونست برای مادرتون بیوافته ،
و اینکه این نیز بگذرد

[ملودی 94]

ممنونم ازت گیسوکمند عزیزم

پدر و مادر من فوق العاده ناراحت هستن و این اصلا ربطی به من و رفتارهای من نداره اون زنگ پدرشوهرم و عکس العمل زشت اون خانواده بعد از اون جلسه خانوادگی در واقع شوکه و داغونشون کرده ... همچین رفتار نپخته و زشتی بعد از یک جلسه خانوادگی مسالمت آمیز اونم از جانب یک پدر که به اصطلاح بزرگتر خانواده هست و سنی ازش گذشته اصلا انتظار نمیرفت ...

حالا اگر همسرم شخصا نظرش این بود و با من صحبت می کرد و به من اعلام می کرد خیلی فرق داشت تا اینطوری رسمی و خانوادگی از طرف خانواده مرد به خانواده دختر اعلام بشه ...

این کارشون خیلی زشت بود ... مثل تمااام کارهای دیگه شون ...

پدر و مادرم از اون روز بود که خورد شدن ...

الهی خدا لعنتشون کنه ...

[ملودی 94]

سلام دوستان

به لطف خدا مادرم مشکل حادی نداشتن و از بیمارستان مرخص شدن ... البته خدا می دونه چه بر من گذشت ...

و حالا، همسرم برام یه پیام فرستاده که من دلم راضی به جدایی نیست و دلم نمیاد برم جلو و کارهای طلاق رو انجام بدم ... !!

تو رو خدا می بینید وضعیت ما رو ؟؟؟

الان من واقعا باید چکار کنم؟؟

چی باید بگم؟

بگم نه، خودت و خانواده ت سفت و سخت گفتید طلاق الان باید بری دنبالش ؟؟

یا بگم چشم حالا که تو نمی خوای منم نمی خوام ؟؟؟

اینم بگم که مشاوره و اصلاح رفتار و شرکت در جلسات زوج درمانی و اینجور اقدامات الان پیشنهاد خودشه ... یعنی لازم نیست من بگم یا تاکید کنم ...

ولی واقعا نمی دونم الان باید با این وضعیتی که برام ساخته چکار کنم و آیا تلاش در این مرحله راه به جایی میبره یا نه ... ؟؟؟

در هر حال اگر پشیمون شده باشه و نخواد واسه جدایی اقدام کنه من سه راه دارم 1. اصرار و راضی کردنش به طلاق (که خودم این روش رو دوست ندارم) 2. برگشتن به خونه م و ادامه زندگی با مشکلات رفتاری حادی که در هر دومون وجود داشته (که واقعا نمی دونم نتیجه ش چی بشه) و 3. همچنان بلاتکلیف موندن خونه بابام تا ببینیم چه پیش آید (که این یکی واقعا جهنمه نه بخاطر بحث محبت و حمایت خانواده بلکه به این خاطر که من منزل پدرومادرم هیییییچگونه آرامشی ندارم با توجه به اینکه بزرگتر فامیل هستن و رفت و آمد و ... و دیگه اینکه تمام وسایلم خونه خودمه و اینجا دارم پیک نیکی زندگی می کنم با دو دست لباس و وسایل محدود) ...

دوستان کدامیک از این 3 راه رو باید انتخاب کنم؟؟

مشکل دیگه م اینکه بخاطر مشاجرات فراوانی که در طول زندگی مشترکمون داشتیم حس می کنم این زندگی دیگه آبرویی نداره و این مساله اذیتم می کنه ... کار به خانواده ها کشیده شده متاسفانه و حرمت ها شکسته شده و ... نمی دونم واقعا اینو میشه درستش کرد یا نه ...

کل اشتباهات خودم و چیزهایی هم که توی همین تاپیک تک تک شما دوستان عزیزم برام نوشتید قبول دارم و می پذیرم ...

حالا با توجه به این شرایط لطفا در مورد تمام این دغدغه ها و نگرانی هایی که نوشتم راهنماییم کنید ...

ازتون ممنونم