توهین و ناسزای ناموسی گناه کبیره ای بسیار بزرگ ،خیلی مراقب باشیم.

[hamed-kr]

بسم الله الرحمن الرحیم

از نظر علما گناهان کبیره گناهانی هستند که در قرآن و روایات نسبت به اونها انذار و تهدید ویژه ای شده ،و شخص باید تمام سعی اش رو بر دوری از این گناهان بذاره . در ضمن هر چه این تهدید بزرگ تر باشه عظمت اون گناه کبیره بیشتره

یکی از گناهان خیلی بزرگ که در چند جای قرآن و در بسیاری از احادیث نسبت به اون هشدار داده شده گناه قذف (تهمت زنا و لواط به فردمسلمان) هست.

باید دقت داشت در احکام اسلامی هر گونه ادعای قذف در مورد شخصی که ادله زیر در مورد اون وجود نداشته باشه تهمت به زنا محسوب میشه فارق از این که خود شخص اتهام زننده حتی به چشم خودش شخص مرتکب رو دیده باشه:

1- شهادت چهار مسلمان عادل که عدالت اونها برای دادگاه اسلامی محرز شده باشه و اختلافی هم در شهادت اونها دیده نشه.
2-چهار بار شهادت خود شخص مرتکب در چهار جلسه جداگانه به شرطی که در هیچ کدام و مرتبه ای از شهادت نخواد شهادت خودش رو پس بگیره و قاضی هم بهتره سعی کنه شخص مرتکب رو تشویق به عدم شهادت کنه
(سند های روایی محکمی ذیل دادگاه های حضرت امیر المومنین در این نحوه اداره دادگاه وجود داره)

نکته:عکس و فیلم ابداً از ادله اثبات حکم به حساب نمیاد و طریقه اثبات فقط به روش مذکور خواهد بود.

.................................................. ........................................

خود توهین و ناسزا گفتن یکی از گناهان کبیره است ولی اگر این توهین به گناه قذف آمیخته بشه به شدت بار گناه عمل رو بالا میبره .
دقت داشته باشید که شاید ما در مورد بزرگی عملی ادراک درستی نداشته باشیم برای همین قرآن برای توجه دادن ما به این موضوع که این عمل در ظرف ادراک شما کوچک هست بعد از بیان چند آیه ذیل این موضوع بیان میکنه که:

وَ اَللّٰهُ یَعْلَمُ وَ أَنْتُمْ لاٰ تَعْلَمُونَ
و خدا دانا است و شما نادانید.


در نتیجه با این بیان ذهن رو هشیار میکنه که نادانی شما نسبت به عظمت موضوع چیزی از بار گناه بعد از فهم و بیان این آیات کم نمیکنه

آیات 12 تا 19 سوره نور:

«لَوْ لاٰ إِذْ سَمِعْتُمُوهُ ظَنَّ اَلْمُؤْمِنُونَ وَ اَلْمُؤْمِنٰاتُ بِأَنْفُسِهِمْ خَیْراً وَ قٰالُوا هٰذٰا إِفْکٌ مُبِینٌ ( ١٢ )
لَوْ لاٰ جٰاؤُ عَلَیْهِ بِأَرْبَعَةِ شُهَدٰاءَ فَإِذْ لَمْ یَأْتُوا بِالشُّهَدٰاءِ فَأُولٰئِکَ عِنْدَ اَللّٰهِ هُمُ اَلْکٰاذِبُونَ (13)
وَ لَوْ لاٰ فَضْلُ اَللّٰهِ عَلَیْکُمْ وَ رَحْمَتُهُ فِی اَلدُّنْیٰا وَ اَلْآخِرَةِ لَمَسَّکُمْ فِیمٰا أَفَضْتُمْ فِیهِ عَذٰابٌ عَظِیمٌ ( ١۴ )
إِذْ تَلَقَّوْنَهُ بِأَلْسِنَتِکُمْ وَ تَقُولُونَ بِأَفْوٰاهِکُمْ مٰا لَیْسَ لَکُمْ بِهِ عِلْمٌ وَ تَحْسَبُونَهُ هَیِّناً وَ هُوَ عِنْدَ اَللّٰهِ عَظِیمٌ (15)
وَ لَوْ لاٰ إِذْ سَمِعْتُمُوهُ قُلْتُمْ مٰا یَکُونُ لَنٰا أَنْ نَتَکَلَّمَ بِهٰذٰا سُبْحٰانَکَ هٰذٰا بُهْتٰانٌ عَظِیمٌ ( ١۶ )
یَعِظُکُمُ اَللّٰهُ أَنْ تَعُودُوا لِمِثْلِهِ أَبَداً إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ (17)
وَ یُبَیِّنُ اَللّٰهُ لَکُمُ اَلْآیٰاتِ وَ اَللّٰهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ ( ١٨ )
إِنَّ اَلَّذِینَ یُحِبُّونَ أَنْ تَشِیعَ اَلْفٰاحِشَةُ فِی اَلَّذِینَ آمَنُوا لَهُمْ عَذٰابٌ أَلِیمٌ فِی اَلدُّنْیٰا وَ اَلْآخِرَةِ وَ اَللّٰهُ یَعْلَمُ وَ أَنْتُمْ لاٰ تَعْلَمُونَ» . (19)

12- چرا هنگامى كه آن [بهتان‏] را شنيديد، مردان و زنان مؤمن گمان نيك به خود نبردند و نگفتند: «اين بهتانى آشكار است»؟

13- چرا چهار گواه بر [صحت‏] آن [بهتان‏] نياوردند؟ پس چون گواهان [لازم‏] را نياورده‏اند، اينانند كه نزد خدا دروغگويانند.

14-و اگر فضل خدا و رحمتش در دنيا و آخرت بر شما نبود، قطعاً به [سزاى‏] آنچه در آن به دخالت پرداختيد، به شما عذابى بزرگ مى‏رسيد.

15- آن گاه كه آن [بهتان‏] را از زبان يكديگر مى‏گرفتيد و با زبانهاى خود چيزى را كه بدان علم نداشتيد، مى‏گفتيد و مى‏پنداشتيد كه كارى سهل و ساده است با اينكه آن [امر] نزد خدا بس بزرگ بود.

16- و [گر نه‏] چرا وقتى آن را شنيديد نگفتيد: «براى ما سزاوار نيست كه در اين [موضوع‏] سخن گوييم. [خداوندا،] تو منزّهى، اين بهتانى بزرگ است.»

17- -خدا اندرزتان مى‏دهد كه هيچ گاه ديگر مثل آن را- اگر مؤمنيد- تكرار نكنيد.

18- -و خدا براى شما آيات [خود] را بيان مى‏كند، و خدا داناىِ سنجيده ‏كار است.

19- كسانى كه دوست دارند كه زشتكارى در ميان آنان كه ايمان آورده‏اند، شيوع پيدا كند، براى آنان در دنيا و آخرت عذابى پر درد خواهد بود، و خدا [ست كه‏] مى‏داند و شما نمى‏دانيد.

در بیان مصادیق مورد موضوع این آیات روایتی از امام صادق(ع) در کتاب اصول کافی موجود هست :

«عن ابی عبد اللّه (ع) قال: من قال فى مؤمن ما رأته عیناه و سمعته اذناه فهو من الذین قال اللّه تعالى إِنَّ اَلَّذِینَ یُحِبُّونَ الى اخر الایة» (اصول کافى باب الغیبة و البهت) امام صادق فرمود :
هرکه آنچه را از مؤمن با دو چشم خود دیده یا بگوش خود از او شنیده بگوید و بدیگران برساند پس از او کسانیست که خداوند در این آیه وعده عذاب به آنها داده است

درنتیجه : این آیه اختصاص به بهتان ندارد بلکه کسى که بچشم خود اگر زنا یا لواط مسلمان را ببیند یا از او اقرار آن را بشنود سپس آن را براى دیگران نقل و گزارش کند مورد این آیه خواهد بود

وظیفۀ مسلمانان در برابر قذفبر شنوندۀ قذف چند چیز واجب و چند چیز حرامست: مسلمانى که بشنود از دیگرى که نسبت زنا یا لواط بمسلمانى میدهد حرام است بر او گوش دادن و پذیرفتن و باور داشتن این نسبت ناروا را دربارۀ مسلمانى و نیز حرام است بدبین شدن با مسلمان قذف شده و نیز حرام است نقل قذفى را که شنیده براى دیگرى هرچند بطور مسلم نگوید بلکه بطور نقل و نسبت گوید مانند اینکه بگوید شنیدم از فلان که نسبت زنا یا لواط بفلان داد این‌طور نقل هم حرامست زیرا اگر هرکس آنچه را که شنیده بدیگرى بگوید بتدریج شهرت پیدا میکند و آن نسبت ناروا را مسلم میگیرند و بدین‌وسیله آبروى مسلمانى در بین اجتماع ریخته میشود و دیگر کسى تحقیق نمیکند تا دانسته شود که این شهرت مستند به یک نفر بعضى که نقل کرده است.
و اما واجبات: بر شنوندۀ قذف واجبست قذف‌کننده را نهى کند و زجر نماید و چون بر نسبتى که بمسلمانى داده چهار گواه عادل ندارد او را فاسق و دروغگو بداند و دیگر گواهى او را در هیچ موردى نپذیرد مگر اینکه توبه و اصلاح او را بتفصیلى که گفته شد بداند و باید باو بگوید آنچه را گفتى بهتان و افترا بمسلمان است و ما نمى‌توانیم از تو بپذیریم.

(برگرفته از کتاب گناهان کبیره آیت الله دستغیب-ره- با اندکی تغییر/ترجمه آیات از استاد فولاد وند)

برای مطالعه بیشتر:

(گناهان کبیره)