سلام
پسری 28 ساله هستم.
فکر می کنم این حالت رو (گرفتن نگاه از چشم یا صورت طرف مقابل و نگاه کردن به یک سمت دیگه!!) دیده باشید و میدونید که حالت خیلی خیلی بدیه. این رو زمانی فهمیدم که یکنفر رو دیدم که مشابه من (شاید حتی بدتر) این رفتار رو داشت و دیدمکه واقعاً مخاطب که اینبار من بودم احساس و برداشت خوبی نسبت به گوینده نخواهد داشت و تازه می فهمم که شاید ریشه خیلی از عدم توانایی هم در برقراری ارتباطات مثبت همین موضوع بوده.
فکر می کنم نشئت گرفته از اعتماد بنفس پایین باشه.
دوستان لطفاً راه حل ارائه بدید. همینطور اگر میشه بگید که در زمان صحبت کردن چهره به چهره آیا راهی چرا بعضی افراد مثل از نگاه مستقیم به چشمان طرف مقابل طفره می رن و در زمان صحبت کردن چطور میشه از دویدن نگاه در صورت طرف مقابل (نگاه کردن به بخشهای مختلف صورت!) خودداری کرد و در این صورت دقیقاً به کدوم قسمت از صورت طرف مقابل باید نگاه کرد؟ دقیقاً متمرکز روی چشمها یا بینی یا دهان و یا بخش دیگه ای؟
مشتکرم
علاقه مندی ها (Bookmarks)