احساس حقارت....حس میکنم همه دارن به من نگاه میکنن!!!
سلام دوستان عزیز
از اونایی که در جریان مشکلات زندگیم هستن میخوام کمکم کنن واسه ترمیم شخصیت خورد شدم و پیدا کردن هویت از دست رفتم، راستش روز به روز دارم صعیفتر و به نظر خودم حقیر تر میشم بس که همسرم پیش خونواده ها ابرومو برده(البته پبش دوسنان و فامیل درجه دو خیلی برام کلاس میذاره) تو هر جمعی که هستم احساس بی ارزشی میکنم احساس میکنم هیشکی دلش نمیخواد پبش من بشینه !!!و همه با ترحم بههم نگاه میکنن احساس میکنم همه راجع به من حرف میزنن!!! و همه ازم گریزونن،احساس میکنم حتی بچه کوچولوهای فامیل هم دلشون برا من میسوزه و ازم فرار میکنن...خیلی حس بدی دارم!!! ....از طرفی حتی وقتی یکی یه کار خیلی کوچیک برام میکنه(مثلا تعارف کردن چای تو مهمونی)اینقدر خوشحال میشم و ذوق میکنم که به خدا بعضی وقتا از خوشحالی بعض گلومو میگیره!!!! یه جورایی واسه ابتدایی ترین احترام ها هم خودم رو محق نمیدونم.از طرفی کوچکترین کم محلی یا انتقاد...از اطرافیانم حتی ناشناس اشک منو در میاره وتا مدت ها ذهنم و درگیر میکنه،مثلا اگه به یه بچه کچولو سلام کنم و اون جواب نده خیلی غصه میخورم و ذهنم درگیرش میشه.....
خواهشا کمکم کنید
