عدم موافقت با ازدواج دختر کوچکتر بعد از گذشت شش سال

سلام
من در حال حاضر ۲۷ سالمه و خانمم ۲۴ سالشه ما تقریبا شش سال پیش نامزد کردیم خانم من ۳ خواهر بزرگتر از خودش داره و قرار بود این سه تا ازدواج کنند تا نوبت به ما برسه
در این مدت مشکلات زیادی برامون پیش اومد که بزرگاشو همین جا با کمک شما ازش عبور کردم
ولی واقعا دیگه برام قابل تحمل نیست بعد از شش سال هیچ کدوم از خواهراش ازدواج نکردن مادرشم هنوز رضایت به ازدواج ما نمیده.خواهر بزرگش نزدیک ۳۴ سالش شده ولی باز هم به بهونه الکی خواستگاراشو رد میکنه
من همه دوستان اطرافم ازدواج کردن و واقعا سرو سامون گرفتن ولی من هنوز اندر خم یه کوچه موندم
بالاخره ادم یه نیازهایی داره حالا بماند ما در طول این شش سال حتی یه رابطه جنسی هم نداشتیم یعنی اصلا باهم تنها نبودیم
حتی یه بیرون رفتن ساده هم نمیتونیم راحت بریم خانوادش اجازه نمیده روزهای تعطیل از خونه خارج بشه منم روزهای عادی هفته سر کارم دیگه خودتون حساب کنید شرایط چیه
خودتون شاهد هستین شرایط اقتصادی هر روز بدتر و ازدواج سختتر میشه راه حل راضی شدن خانوادش چیه؟
مادرم با مادرش صحبت کرد حداقل یه عقد انجام بشه عروسیشون بمونه بعد از دخترهای دیگت
ولی باز هم قبول نمیکنند
واقعا حس بدیه ببینی دوستان و اشنایان اطرافت همه ازدواج کردن و در مسافرتا همه با زناشونن من یکی مجرد که ادم خودشم دیگه وقتی مجرد هست خود به خود از جمع متاهلا خارج میشه....
ما دوران کارشناسی نامزد کردیم الان ترم دیگه من دفاع پایان نامه ارشدمه به مادرش گفتم من دفاع کنم تموم بشه وام ازدواج دانشجوییم هم از بین میره اصلا واسشون مهم نیست...
گفتم وضعیت که معلوم نیست حداقل برم خارج از کشور دکتری اونجا ادامه بدم گفتن پاتو از ایران بذاری بیرون باید دور دختر مارو خط بکشی
واقعا همدیگرو دوست داریم و به هیچ عنوان نمیتونیم جدا باشیم میدونم اون بیشتر از من داره عذاب میکشه
به نظرتون راه حل چیه؟
در این مدت مادر بزرگهای هر جفتمون فوت کردن که هر کدومشون ارزوی دیدن عروسی مارو داشتن اینجوری پیش بره معلوم نیست چی بشه
اینا اگه میخواستن ازدواج کنند توی این شش سال میکردن
واقعا الان باید چیکار کرد؟من دیگه نمیتونم صبر کنم
واقعا شش سال صبر زمان زیادیه
هرکیو میبینم از نامزدی تا عروسیشون نهایت یک سال فاصلست ما بعد شش سال هنوز به عقد ساده هم نرسیدیم

سلام چندتا موضوع مهم مطرح هست در تاپیک شما.

قبل تر گفتین که پدر خانواده اعلام کرده اگر یکی از خواهر ازدواج کنه، موضوع حل میشه. از طرفی هم در مورد باجناق جدیدتون دو تا تاپیک زدین!

مگه در همون زمان مشکل شما حل نشده؟

در موضوع بعدی، ادبیات شما و نحوه نگاه به زندگی تون، از سال 92 تا الان نشان دهنده این موضوع هست که کمی به بلاغت بیشتری نیاز دارید. یعنی صرف نظر از مسائل موجود شما باید خوشحال باشید دیرتر مسولیت خانواده رو به دوش بکشید. چرا که به پختگی بیشتری میرسید.

در موضوع بعدی ما نباید زندگی خودمون رو با بقیه مقایسه کنیم. درس گرفتن و تجربه گرفتن خوبه ولی حسرت خوردن و غیره مضر هست. یا اینکه شما نکاتی رو که دوست دارین از اطرافیان جذب میکنید ولی نکاتی که دوست ندارین رو نمی بینید! یعنی چی؟ یعنی اینکه توجه اتون جلب شده که هم سن و سال هاتون رفت سر خونه و زندگی، ولی به این توجه نکردین که خواهر خانومتون که 34 سالش هست هنوز ازدواج نکرده.
پس شما لازم داری اول واقع بین باشی و دوما معیاز های شخصی خودت رو داشته باشه و زندگی ات رو با دیگران مقایسه نکنی. یکی از آفت های زندگی زناشویی همین بررسی و اهمیت زندگی دیگران برای زن و شوهر هاست.



در مورد زندگی تون شما اخلاقا دل هاتون بهم گره خورده و از هر لحاظی این وضعیت اصلا درست نیست. یه مطالعه در مورد رفتار جرئتمندانه، منفعلانه و پرخاشگرانه داشته باش. سپس در مورد شخصیت بالغ، والد و کودک مطالعه کن. اونوقت با یک شخصیت بالغ جراتمند با حفظ حریم ها سعی کن اقدام کنی. شما در اینده باید مسئول یک زندگی باشی، تصمیم بگیری و متعهد باشی، پایدار باشی، قابل اتکا باشی و .... خوب الان میتونه این موارد رو در خودت پیاده کنی و اقدام کنی.


یه مثال به ذهنم میرسه. وقتی بچه بودیم برای اولین بار میخواستیم از خیابون رد بشیم، خانواده قبلش نحوه رد شدن رو به ما آموزش داده بودن، اگر اون اموزش ها رو درست و دقیق انجام میدادیم، دست ما رو موقع رد شدن ول میکردند که خودمون بریم، همین طور نم نم از دور مراقب بودن که چه طور رد میشیم، سر به هوا و یا با ایمنی بالا. اگر ایمنی بالا رو رعایت میکردیم، ناخودآگاه در ذهن پدر و مادر این موضوع نقش میبست که ما توانایی رد شدن به تنهایی از خیابون رو داریم. برای همین بهمون اجازه میدادند که در آینده خودمون بریم و خودشون هم اطمینان خاطر داشتند.

شاید ازدواج زود هنگام شما در سن 18 و 21 سالگی و اینکه همسرتون فرزند کوچکتر هست، در نگاه خانواده شون این طور نقش بسته که شما فعلا کوچک هستین و با رفتار های کودکانه نتونستین این نگاه رو تغییر بدین و هم چنان نیاز به مراقبت دارین و بهونه ازدواج خواهر های بزرگتر رو پیش میکشن. البته این یک حدس هست شاید اشتباه باشه. یا اینکه از لحاظ امکانی شما هنور ساختار های تشکیل زندگی مثل شغل، منزل و یا غیره رو ندارین.


هیچ چیز قویتر از خواست یک انسان، در چهار چوب منطق، احترام و مذاکره نیست.

سلام
بله گفتن اگه یکیشونم صد در صد بشه شما میتونید عقد کنید
ولی خواهرش همه چیزو به هم میزنه و به دلایل الکی با کسایی که دیگه کاملا انگار اوکی بود هم به هم زد مثلا با اون شخصی که من به عنوان باجناق باهاش مشکل داشتم به دلیل محله زندگی کاملا همه چیزو به هم زد از اون میخواست که خونشو اجاره بده و برن یه جای بالاتر مستاجری کنند که پسر قبول نکردو گفت من که خونه دارم مستاجری نمیکنم کلا به هم خورد
در مورد نقش بستن کوچک بودن در ذهن اونا راستش ما اصلا اونقدری رفت و امدی با هم نداریم وقتی هم پدر مادرشو هر از گاهی میبینم دیدار بسیار رسمی و خشک ‌و .... هستش
ولی مادرش اینو یه بار بهش گفته بود که شش سال پیش پای بچه بازیتون موندم و میتونستم بگم حرفشو نزنید اصلا و این حرفا....بیشتر من فکر میکنم این ذهنیتو در مورد دختر خودشون دارن
ولی من الان دو سالی میشه کاملا از همه نظر توانایی مسئولیت پذیریو در خودم میبینم
خونه و ماشین و شغل و این چیزارو همون در سن ۲۱ ۲۲ سالگی هم داشتم تنها فرقم با اون زمان ارتقا مدرک تحصیلی و افزایش حقوق بوده و شاید پخته تر شدن خودم....
رابطه الان ما بیشتر شبیه دوست پسر دوست دخترهای دبیرستانیه خداوکیلی
اون زمان خانواده خودمم اوکی نبودن زیاد و میگفتن زوده و از این حرفا ولی الان مادرم خودش چندین بار گفته پس چی شد نمیشه که همینجوری بمونید
این شاید حقیقت نداشته باشه و فقط تصور من باشه ولی من فکر میکنم خواهرش خواستگاراشو با من مقایسه میکنه و یکیو میخواد انتخاب کنه که کاملا از همه لحاظ از من سرتر باشه
خودش هم مشاوره حضوری رفته و مشاور هم گفته بهش باید هرچی زودتر رسمی بشین و قرار شده مادرشو ببره مشاور باهاش صحبت کنه
حالا بماند دیگه مشکلاتی که در این مدت این نامزدی مسخره طولانی برامون به وجود اورد و چه دعواهای الکی که صورت نگرفت....