ادامه تحصیل در داخل یا خارج؟

سلام.
من تقریباً 3 سال پیش کارشناسی ارشدم تمام شد و از اون موقع دنبال این بودم که تحصیلم رو تا دکتری ادامه بدم. همون موقع در آزمون دکتری یکی دو تا دانشگاه شرکت کردم ولی در مصاحبه اش رد شدم. سال بعدش شرکت کردم که به دلیل مرتبط نبودن منابع آزمون با رشته من (شاهکار سازمان سنجش در سال 1390!) باز هم در آزمون موفق نشدم. از آن موقع تا به حال فکرم همه اش دنبال این بوده که در دکتری پذیرفته شوم و به همین دلیل هم بعضاً فرصت های شغلی خوبی رو از دست دادم. راستش را بخواهید نمیتوانم کامل دل به کار ببندم.
از آن موقع هم نیم نگاهی به ادامه تحصیل در خارج از کشور داشتم که البته با تمام تلاش پیگیر آن نبودم. مثلا کلاس های تافل شرکت کردم ولی به دلیل عدم آمادگی کافی برای آزمون آن، نمره کافی را بدست نیاوردم.
تا اینکه امسال مجدد در فکر این هستم که آزمون دکتری داخل امسال را ثبت نام کنم یا نه؟ در واقع مساله اینجاست که در صورت شرکت در این آزمون، میخواهم واقعا برای آن آماده شوم. که در مقابل با این کار فرصت آمادگی برای اپلای را از دست خواهم داد.
با اطلاعات مختصری که از فروم ها در اینترنت گرفتم، متوجه شدم که دکتری در ایران به لحاظ علمی چندان بالا نیست و برخی از دانشجویان چندان راضی نبودند. با این حال زندگی در غربت برای یک مدت به نظر دشوار می آید. مثلا اگر شخص خدای نکرده مریض شود، کیه که یک لیوان آب دستش بده؟! من به شخصه دوران لیسانس در شهرستان بودم و اون موقع نیاز داشتم که حداقل هر 2 ماه یک بار به خانواده سر بزنم. واقعا چطوری بعضی ها یک مدت طولانی تک و تنها در غربت دوام می آورند؟ حتی در این فروم دیدم حتی که بعضی خانم ها میخواهند تنهایی بروند (البته من پسرم!).
با بعضی ها مشورت کردم. ولی تنها چیزی که دستگیرم شد این بود: « به خودت بستگی داره!».
به هر حال، با این اوصاف ممنون میشوم اگر راهنمایی کنید و بگویید به نظر شما آزمون دکتری داخل امسال شرکت کنم یا آماده شوم برای اپلای؟ به خصوص دوستانی که تجربه زندگی تنها و برای تحصیل در خارج از کشور را دارند.

به نظر من اگر غربت برایتان سخت است ایران بمانید ولی به هر حال بحث رفاه را نیز در نظربگیرید. رفاه اقتصادی در کشورهای دیگر قابل مقایسه با ایران نیست. (من در حال رفتن به آمریکا هستم تا یک ماه دیگه)[hr]به نظرم می تونید در این صورت تحمل کنید. همیشه home sick وجود داره ولی به مرور باعث می شه قویتر بشید و از زندگی لذت بیشتری ببرید. نیاز نیست که حتما آمریکا برید که نتونید برگردید. اروپا برید که اگر دلتون تنگ شد بتونید برگردید. بله ویزای من یک طرفه هست و من دیگه نمی تونم ایران برگردم تا زمانی که گرین کارت بگیرم. برای دکترا می رم.[hr]اینجا تالار مشاوره در زمینه های روانشناسی و خانواده و ازدواج هست. تالارهای دیگر رو سر بزنید. من فکر می کنم یک جا بود به اسم academiacafeیا چیزی شبیه این[hr]اینجا فروم تخصصی نیست. ولی خب واقعیت اینه که ویزای single آمریکا به شما اجازه رفتن و برگشتن رو نمی ده. هر بار شما مجدد برای ویزا اقدام کنید که هر مرتبه نسبت به مرتبه قبل دشوارتره.

با اینکه تجربه زندگی در غربت را دارم (دوران لیسانس در خوابگاه)، ولی واقعا نمیدونم آیا میتونم طی یک مدت طولانی غربت را تحمل کنم یا نه؟
مساله ای که فراموش کردم بگم: الان 30 سالمه و مجردم. واقعا چیزهای طی مدت کاری ام دیدم که شرایط محیط چندان برایم خوشایند نیست.
راستی جناب مهران شما هم برای ادامه تحصیل و تنها میرید؟ (واقعا میدونید کسی که آمریکا میره چند سال نمیتونه برگرده؟)[hr]به هر حال ممنون میشوم علاوه بر مساله دوری از خانواده، در مورد مزایا و معایب دکتری در داخل و خارج به تفکیک مستفیض شوم. به نظر دوستان آیا ارزش دارد که دکتری داخل را بیخیال شوم؟

دوست عزیز روی یک گزینه قمار نکنید. هر دو رو همزمان انجام بدید. هم برای کنکور ایران مجدداً تمام تلاشتون رو بکنید و هم دانشگاه های خارجی اپلای کنید. اگر ایران قبول نشدید می تونید خارج برید. خارج رفتن هم مرگ نیست که راه حل نداشته باشه. تا آخرین لحظه فرصت دارید از تصمیمتون منصرف بشید و نرید و حتی بعد از اینکه رفتید؛ اگه دیدید واقعاً نمی تونید بمونید هر لحظه خواستید می تونید برگردید. یه ضرب المثل انگلیسی هست که می گه Don't put all your eggs in a basket یعنی فقط روی یک گزینه حساب باز نکنید تا اگه به هر دلیلی یکی از حالت ها نشد؛ حالت دیگه رو اقدام بکنید.

نقل قول:

---

واقعا میدونید کسی که آمریکا میره چند سال نمیتونه برگرده؟

---

باید مدت تحصیل اونجا باشید ولی می تونید برای پدر و مادرتون دعوتنامه بفرستید بیان پیش شما. یکی از بستگان نزدیک من همین وضعیت رو در آمریکا دارند. اروپا که مثل آب خوردن هست و هر موقع خواستید می تونید برید و برگردید. حتی بعضی از کشور های اروپایی پس از پایان سال تحصیلی باید برگردید کشور خودتون و در آغاز ترم بعد پس از اخذ ویزای مجدد، دوباره برید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط mehran21

بله ویزای من یک طرفه هست و من دیگه نمی تونم ایران برگردم تا زمانی که گرین کارت بگیرم

---

البته امکان برگشت در میان دوره تحصیل هست.شما میتونید دوباره برای گرفتن ویزا اقدام کنید که کمی هزینه بر هست.یا در کشور اطراف بدون دردسر خانواده رو ملاقات کنید.

به کل در صورتی که وابستگی خانوادگی و عاطفی دارید، کار سختی هست و بهتره به کشور های اروپایی اپلای کنید که رفت امد بسیار اسون تر و به صرفه تر هست.

در کل فر آیند اپلای بسیار فرسایشیه و ادم قوی میخواد.فکر نکنید با گرفتن نمره ای بی تی و 4 تا ایمیل زدن کار تمام هست.دردسر ها و چاله های فراوانی تو مسیر هست.
در صمن با توجه به اوضاع ارز فعلی و 2 تا 3 برابر شدن هزینه بلیط هواپیما و... ،رفتن بسیار هزینه بر شده.پس از بعد مالی هم حواستون باشه.

همونطور که مهران 21 گفت بهتره در انجمن های مخصوص این کار مطالعه داشته باشید که بهترینش هم www.applyabroad.org هست.ویکی هم داره و میتونید اطلاعات اولیه رو از اونجا شروع کنید.

پست من با پست بالا همزمان شد.

سلام

ببخشید. ولی واقعا "فرشته من" دیگه تاپیک داره به شدت انحرافی می شه! اینجا اصلا و ابدا در مورد فاند گرفتن نمی شه نظر داد. بهتره به سایتهای www.applyabroad.org و www.academiacafe.com
بروید سواالتون رو بپرسید. املای درست fund هست.

با تشکر از دوستانی که تا به این لحظه نظر دادند.
در پاسخ به این دوست عزیزمون که گفتن:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط knasri

دوست عزیز روی یک گزینه قمار نکنید. هر دو رو همزمان انجام بدید. هم برای کنکور ایران مجدداً تمام تلاشتون رو بکنید و هم دانشگاه های خارجی اپلای کنید. اگر ایران قبول نشدید می تونید خارج برید. خارج رفتن هم مرگ نیست که راه حل نداشته باشه. تا آخرین لحظه فرصت دارید از تصمیمتون منصرف بشید و نرید و حتی بعد از اینکه رفتید؛ اگه دیدید واقعاً نمی تونید بمونید هر لحظه خواستید می تونید برگردید. یه ضرب المثل انگلیسی هست که می گه Don't put all your eggs in a basket یعنی فقط روی یک گزینه حساب باز نکنید تا اگه به هر دلیلی یکی از حالت ها نشد؛ حالت دیگه رو اقدام بکنید.

---

واقعیت این است که من میخواهم انرژی و تمرکز خودم رو در یک زمینه بگذارم. علاوه بر این فرصت این را هم ندارم که هر دو طرف را داشته باشم. (بابا من 30 سالمه! و هنوز مجردم) از طرفی هم نمیخواهم کاری کنم که چند سال بعد حسرت فرصت از دست رفته را بخورم. مثلا دکتری داخل شرکت نکنم و اپلای هم میسر نشه، یا دکتری داخل بخونم ولی مدام خودمو سرزنش کنم که چرا میتونستم اپلای بکنم و نکردم.
سایت های مزکور رو هم سر زدم ولی اشخاصی که اونجا کامنت میدن، اکثرا قصدشون رفتنه که طبیعتا رفتن را ترجیح میدهند.
ای کاش دوستانی که تجربه مشابه از خود یا اطرافیانشان داشتند هم نظر میدادند.

سلام،

به تالار همدردی خوش آمدید.

سوالم این هست که به چه علت می خواهید مدرک دکتری بگیرید؟
تفاوت مدرک دکتری با مدرک کارشناسی ارشد برای شما چی هست و چرا لازم می بینید که با وجود اینکه زندگی در غربت سختتون هست، مهاجرت کنید؟
گفتید مدرک دکتری در ایران به لحاظ علمی چندان بالا نیست. یعنی شما می خواهید در آینده در جایی استخدام بشوید یا در جایی فعالیت کنید که از نظر اونها مدرک دکتری ایران کافی نیست؟ یا منظور رو اشتباه متوجه شدم.

شاید با توجه به پاسخ هایی که به این سوالات می دهید، بتوانم بیشتر کمکتون کنم.

راستی بد نیست سری هم به این تاپیک بزنید، مشکلشون مشابه شماست:
دوراهی میان رفتن یا ماندن (تصمیم به تحصیل در خارج و نگرانی از ازدواج و زندگی شخصی)

موفق باشید.

دانشگاههای معتبر معموولا به فاصله بین مدرک و درخواست شما توجه می کنند. اگر این سه سال کار تحقیقاتی مطالعاتی نداشتید و در رشته خودتون به صورت تخصصی کار نکردید، گرفتن پذیرش سخت می شه و گرفتن بورس سخت تر.
با احتساب یکسالی که دنبال این مسایل خواهید بود که جمعا می شه چهارسال و فاصله زیادی محسوب می شه. تو بعضی رشته ها طی چهار سال کلی مطالعات و یافته های جدید وارد می شه و به نوعی شما عقب موندید.

ببخشید که این مطلب نا امید کننده را نوشتم. صددرصد نیست ولی بد نیست این را هم مدنظر داشته باشید.

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

سوال کردید که روی کدام تمرکز کنم. داخل یا خارج.

برای داخل باید خودتون را برای آزمون آماده کنید و درس بخونید.
برای خارج معمولا سوابق شما بررسی می شه. پس در واقع عملا کاری نمی کنید و بیشتر باید مدارک بفرستید و انتظار بکشید. وقت گیر هست اما کاری ندارید. باید مقالاتتون، کارهاتون، سوابق تحصیلیتون را بفرستید و منتظر جوابشون باشید. جمع و جور کردن مدارک و توصیه نامه و ترجمه و ... شاید یکماهی طول بکشه.

این هست که به نظر من تداخلی ندارند. اگر هر دو را بخواهید انجام بدید شاید 15 تا 20 درصد حجم کارتون بیشتر می شه در عوض هر دو را دارید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط taha91

سلام.
من تقریباً 3 سال پیش کارشناسی ارشدم تمام شد و از اون موقع دنبال این بودم که تحصیلم رو تا دکتری ادامه بدم. همون موقع در آزمون دکتری یکی دو تا دانشگاه شرکت کردم ولی در مصاحبه اش رد شدم. سال بعدش شرکت کردم که به دلیل مرتبط نبودن منابع آزمون با رشته من (شاهکار سازمان سنجش در سال 1390!) باز هم در آزمون موفق نشدم. از آن موقع تا به حال فکرم همه اش دنبال این بوده که در دکتری پذیرفته شوم و به همین دلیل هم بعضاً فرصت های شغلی خوبی رو از دست دادم. راستش را بخواهید نمیتوانم کامل دل به کار ببندم.
از آن موقع هم نیم نگاهی به ادامه تحصیل در خارج از کشور داشتم که البته با تمام تلاش پیگیر آن نبودم. مثلا کلاس های تافل شرکت کردم ولی به دلیل عدم آمادگی کافی برای آزمون آن، نمره کافی را بدست نیاوردم.
تا اینکه امسال مجدد در فکر این هستم که آزمون دکتری داخل امسال را ثبت نام کنم یا نه؟ در واقع مساله اینجاست که در صورت شرکت در این آزمون، میخواهم واقعا برای آن آماده شوم. که در مقابل با این کار فرصت آمادگی برای اپلای را از دست خواهم داد.
با اطلاعات مختصری که از فروم ها در اینترنت گرفتم، متوجه شدم که دکتری در ایران به لحاظ علمی چندان بالا نیست و برخی از دانشجویان چندان راضی نبودند. با این حال زندگی در غربت برای یک مدت به نظر دشوار می آید. مثلا اگر شخص خدای نکرده مریض شود، کیه که یک لیوان آب دستش بده؟! من به شخصه دوران لیسانس در شهرستان بودم و اون موقع نیاز داشتم که حداقل هر 2 ماه یک بار به خانواده سر بزنم. واقعا چطوری بعضی ها یک مدت طولانی تک و تنها در غربت دوام می آورند؟ حتی در این فروم دیدم حتی که بعضی خانم ها میخواهند تنهایی بروند (البته من پسرم!).
با بعضی ها مشورت کردم. ولی تنها چیزی که دستگیرم شد این بود: « به خودت بستگی داره!».
به هر حال، با این اوصاف ممنون میشوم اگر راهنمایی کنید و بگویید به نظر شما آزمون دکتری داخل امسال شرکت کنم یا آماده شوم برای اپلای؟ به خصوص دوستانی که تجربه زندگی تنها و برای تحصیل در خارج از کشور را دارند.

---

آقا طاها
من اتفاقات کنکور دکترا رو میدونم و پارسال شرکت کردم و امسالم شرکت میکنم. من از یکی از بهترین دانشگاهای کانادا (دانشگاه سوم کانادا تو رنکینگ) پذیرش با بورسیه گرفتم ولی نرفتم. تا قبل از پذیرش گرفتن زیاد به این مسئله که آیا من واقعا میتونم اونجا زندگی کنم یا آیا واقعا رندگی اونجا چیزی هست که من میخوام فکر نکرده بودم. همش میگفتم بذار حالا پذیرش بگیرم فوقش نمیرم و این اولین اشتباهم بود. ولی بعد از اینکه همه چیز درست شد و حتی ویزام هم اومد هر چه بیشتر ذهنم درگیر این مسئله شد که آیا واقعا رفتن شرایط منو بهتر میکنه ؟! این بود که با کلی از ایرانیایی که چند ساله اونجا ساکن بودن صحبت کردم (چون کسایی که میخوان برن یا تازه رفتن دید درستی از شرایط اونجا ندارن). در نهایت امر به این نتیجه رسیدم که اونجا از اون چیزی که در ابتدا فکر میکردم به مراتب بدتره و نکات منفی خیلی زیادی داره و رفتن به اونجا چیزی عاید آدم نمیکنه. اکثر قریب به اتفاق مزایایی که فکر میکنید اونجا داره چیزهای ظاهری ای هستن که تحت تاثیر تبلیغات و به خاطر عدم اشراف کافی به شرایط اونجا به نظر ما جذاب میرسن. ما تموم بدیهای ایرانو میدونیم ولی از بدیهای اونجا چیز زیادی نمیدونیم بنابراین دچار یک مقایسه اشتباه میشیم. مثلا یکی از ایرانیایی که 7 ساله اونجاست میگفت نکات منفی اینجا خیلی بیشتر از نکات منفی ایرانه ولی ایرانیا نمیدونن.
من خودم فارغ التحصیل دانشگاه شریفم و همونطور که میدونین بیشترین آمار اپلای هم متعلق به این دانشگاهه. بچه هایی اینجا بودن که تو دوران لیسانسشون مقاله ISI دادن و بعد رفتن آمریکا و الان که باهاشون در ارتباطم بعد از گذشت 4 سال دیگه نتونستن حتی یک مقاله خوب دیگه بدن و به نظرم دلیلش اینه که نتونستن به لحاظ روحی با اونجا و شرایطش کنار بیان و این باعث شکستشون شده. من خودم وقتی پارسال رفتم مصاحبه دکترا و قبول نشدم احساساتی شدم و گفتم اصلا ولش کن میرم یه جایی که هم حقوق بهم بدن هم دانشگاهش بهتر باشه هم بالاخره خارجه دیگه از ایران که بهتره. این تصمیم گیری به کل اشتباه بود و وقتی بهتر فکر کنین میبینین که هیچ جا برای زندگی بهتر از وطن خود آدم نیست و اشتباه بزرگتر اینه که فکر کنیم دانشگاه های اونجا بهترن. معیارهایی که رنکینگ بر پایه اونهاست معیارهای درستی نیستن که الان نمیخوام راجع به این بحث کنم ولی خودتون میتونین تو سایتای رنکینگ این معیارها رو ببینین و اون وقت متوجه میشین که ارتباط زیادی به اینکه سطح علمی اونجا و اینکه شما در نهایت و پس از فارغ التحصیلی آدم باسوادی میشین یا نه ندارن (به خصوص اینکه در دوران تحصیلات تکمیلی شما قراره با یه استاد کار کنین).
من اول میخواستم برم اروپا. سه تا از بچه های ایرانی تو بهترین دانشگاه سوئد (البته از لحاظ رنکینگ تو مهندسی) تو رشته من درس میخونن که یکیشون سال بعد فارغ النحصیل میشه، وقتی باهاشون تلفنی تماس گرفتم میگفتن اینجا اصلا نمیشه بهش گفت دانشگاه یعنی به قدری سطحش پایینه که آدم چیزی اینجا یاد نمیگیره. البته میگفتن مثلا اصول مقاله نویسی رو اینجا خوب یاد میدن ولی از لحاظ علمی چیزی واسه آدم نداره و تلف کردن عمره. یکی از بچه های ایرانی پارسال رفت ولی به دلیل شرایط بد اونجا بعد از یک ماه برگشت و سال بعدش تو دکترا شرکت کرد و الان داره دکترا میخونه همینجا. تا دلتون بخواد من کساییو میشناسم که تو سوئد، انگلیس، بلژیک و ایتالیا رفتن و به گفته خودشون چیزی به لحاظ علمی به دست نیاوردن. استاد راهنمای دوم من تو دوران ارشد، فارغ التخصیل دانشگاه استنفورد امریکاست. همیشه بهم میگفت که اگه دکترا تو یه دانشگاه تو شهرستانای ایران بخونی بهتر از خارج رفتنه ولی من به دلیل جوزدگی، گوش شنوایی واسه حرفاش نداشتم.
بنابراین اگه هدفتون علم و دانشه به نظر من اصلا تحت تاثیر این گفته اشتباه که دانشگاهای اونجا از ایران بهترن قرار نگیرین. 10، 20 تا دانشگاه اول امریکا به لحاظ علمی ارزش رفتن دارن ولی بازم باید ببینین که آیا تفاوت معناداری هست یا نه و اینکه به بقیه نکات منفیش می ارزه یا نه.
و نکته دیگه اینکه راه اپلای بر خلاف چیزی که در ابتدا فکر میکنین راه پیچیده ایه و وقت و هزینه زیادی رو میگیره. و واقعا مثل یه سرابه که هر چه بیشتر به سمتش میرین و به واقعیت نزدیک میشین از جذابیتش (که از ابتدا هم خیالی بوده) کاسته میشه. و به نظر من اگه کسی کورسوی امیدی برای ادامه تحصیل تو ایران داشته باشه باید به قول معروف همونو سفت بچسبه و با تمام تلاش به سمتش بره و مطمئن باشه که بهش میرسه و هرگز خودشو اسیر اپلای کردن و پذیرش گرفتن و سختی های بیشمار بعدش نکنه چون آسیب هایی که در این راه به انسان میرسه جبران ناپذیره. این آسیب ها برای کسانی که عاطفی هستن بسیار بیشتره و به خصوص وقتی در نهایت تو خارج از کشور ببینین چیزی که در راهش اینقدر تلاش کردین و خونوادتونو از وجود خودتون محروم کردین و خودتونو به دست حوادث سپردین واقعا ارزششو نداشته به حسرت و ناامیدی جبران ناپذیری دچار میشین. پس خوب فکر کنین و نگین که هم داخلو داشته باشم هم خارجو و در نهایت تصمیم میگیرم (بزرگترین اشتباه من این بود که تصمیم گیری و انتخاب رو به بعد موکول میکردم). اگه میخواین عمر و زندگیتون تلف نشه و به موفقیت برسین روی یک گزینه تمرکز کنین و به نظر من که یک سال از عمرمو در راه اپلای و پذیرش و مشورت با استادا و ایرانیا و دانشجوهای خارج از کشور گذاشتم روی دکترای داخل تمرکز کنین.
ایشالا هر تصمیمی که میگیرین موفق و سربلند باشین.