خیلی دیر شد ولی تموم شد و الان من موندم یه دنیا افسوس

[مُحَـمَّدرِضـا]

سلام
با توجه به اطلاعاتی که دادین 24 ساله بودین ازدواج کردین 6 سال بعد جدا شدین و الان 1 ساله که طلاق گرفتین... یعنی شما 30-31 سالتونه... شما که اول جوونی هستین، پس چرا غصه میخورین!؟

توی اون چند سالی که خارج از ایران بودین احتمالاً رک گویی و بی پرده صحبت کردن یکی از خصوصیاتتون شده که این بسیار خوبه و هیچ چیز بهتر از این نیست که آدم حس درونی‌ش رو بتونه صریح بیان کنه.

اما اگر راستش رو بخواین وقتی من به کسی علاقه‌مند بشم یهو متوجه بشم که بعد از 6 سال زندگی مشترک جدا شده یه خورده جا می‌خورم. از خودم می‌پرسم 6 ســـــــال! چرا اینقدر طول کشیده این مشکل؟
من اگر جای شما بودم زندگی قبلی رو بر اساس پارامترهای زیر تقسیم بندی می‌کردم... بعد بیان می‌کردم:

≡ زمان مفید و زمان غیر مفید: درسته که شما 6 ســـــــــال با همسرتون بودین اما این زمان غیر مفید بوده که به نظرم اون 6 سال رو نمیشه اسمش رو زندگی مشترک گذاشت همونطور که اشاره کردین یه زندگی مثل خواهر برادر بوده. شاید زمان مفید این رابطه 6 ماه هم نبوده باشه.

≡ دلایل طول کشیدن رابطه: شاید برخی به این دلیل جا می‌زنن که فکر می‌کنن شما در این 6 سال خیلی محبت کردین یا شاید محبت دیدین ظرف احساساتتون خالیه یا هر چیز دیگه‌ای که به ذهن می‌رسه، شما هنوز خیلی چیزها رو تجربه نکردین مادر نیستین و خیلی تجارب دیگه...

همونطور که دوستان گفتن کار کنید حتی اگر یه کارمند ساده هم بودین شروع به کار کنین این خیلی از افکار شما و منفی بافی‌هاتون کم می‌کنه ورزش و هنر یادتون نره...

اینکه اشخاصی به شما نزدیک می‌شن و بعد از شنیدن متارکه شما جا می‌زنن که دلیل نمیشه برخی‌ها نمی‌تونن این شرایط رو قبول کنن برخی‌ها هم می‌تونن حالا شانس شما اونهایی که نمی‌تونن به پست شما خوردن به نظرم یه مقداری سنجش کنین آدم‌هایی رو که می‌خوان حرف از علاقه بزنن ببینین اصلاً شرایط شنیدن چنین حرفی رو دارن؟ اگر ندارن شما رابطه رو قطع کنین این برای روحیه خودتون خیلی بهتره، چرا اجازه می‌دین در مورد شما تصمیم بگیرن؟ زمانی که هنوز قدرت شنیدن واقعیت رو ندارن!

یه وقت بلند نشین برین‌هــــــا اونجا کسی نیست ول کنین این حرفا رو... مریم123 خیلی خوب گفته مردم خیلی حرف‌ها می‌زنن از بس که بی‌کارَن.

خدا رو هم فراموش نکنین :)

[sahar1364]

مریم جان یک دنیا ممنون از پیامت. عزیزم تو هم تجربه مثل من داشتی؟ بعد از جداییت دوباره ازدواج کردی و مدفق هستی. دونستن اینکه تو این تجربه تنها نبودم واقعا آرومم میکنه.

- - - Updated - - -

محمدرضا.ممنون از وقتی که گذاشتید و برام نوشتید. یعنی اگر یک مدتی از آشنایی با طرف بگذره و بعد تجربه تلخ گذشتم را مطرح کنم باعث ایجاد بی اعتمادی نمیشه؟؟

[مر ضیه]

سلام. منم مشکلم مشابه با شما بود. خواهر برادری که فقط گاهی با هم رابطه زناشویی داشتن. الان سوالم تو همین سایته.
حرفتو در باره مردم قبول ندارم اگر چه تا حدودی درسته. نگاه مردم به عملکرد ما بستگی داره. من هم اول لکه ننگ خانواده بودم ولی حالا همه پذیرفتن. حالا از سوپری محل تا فامیل و همکارام برام خواستگار میفرستن چون گذشت زمان حق بودنو ثابت میکنه. نگران خواستگار هم نباش. من که خواستگارای فعلیم از زمان دختریم بهترن اما حیف که با سه تا بچه نمیخوام ازدواج نرمال داشته باشم که تو این مشکلم نداری.
ضمنا برای اینکه احساس شکست نکنی در همون ابتدا واقعیت را بگو . رک و پوست کنده. قبل از اینکه احساس یا امیدی پیدا کنی. ضمن ابنکه واقع گرا باش بهتره با کسی که شرایط مشابه خودت داره ازدواج کن هر چند تا حالا رابطه زناشویی نداشتی. یعنی کسی که ازدواج کرده و بچه نداره.
خودتو دست کم نگیر. خوش باش و خوش بگذرون البته از راهش. از حرف مردم نترس هر کاری کنی اونا حرفشونو میزنن پس به فکر امروزت باس که بر نمیگرده

[گیسو کمند]

سلام سحر جان لطفا سری به تاپیک نادیا 777 بزن و تا آخر بخون و ببین همسرش که شیزوفرنی داشته باهاش چه کارها که نکرده توی قسمت جستجو حتما جستجو کن.

یکی از اقوام نزدیک ما که باردار نمیشد و همسرش اعتیاد داشت بعد از 10 سال جدا شد و 3 سال مجرد موند بعدش با یه پسر مجرد که همسنش بود و از اساتید مجرب دانشگاه و یه مرد کامل و مهربون ازدواج کرد و همه حسرت

زندگیشونو میخورن و شدن الگوبرای همه فامیل ،

شما هم میتونی ، موقعیت خوبی داری مطمئن باش ، فقط باید سرحال باشی و قوی .

اگه خانوادت مشکل مالی داشتن و تو بخاطر اینکه حامی مالی نداشتی نمیتونستی جدا شی و هر روز کتک میخوردی چی؟ اون وقت فقط آرزو میکردی از اون زندگی خلاص شی و آزاد شی فکر کن و خودتو توی اون شرایط بزار

اونوقت الان واست مثل پریدن یه پرنده از قفس میمونه که تا جایی که میتونه بال میزنه تا از قفس دور شه.

[مینا30]

سلام سحر جان زندگی همینه یعنی مبارزه .گاهی اوقات زندگی ما به جایی میرسه که به نظرمون جز حسرت چیزی نیست ولی مطمئن باش زمان همه چیز رو حل میکنه . من خودم هر روز غصه یه مشکل رو که فقط و فقط ناشی از همسرم بود میخوردم صبوری کردم و هر روز مشکلاتش بزرگ و بزرگتر شد . بخاطر یه بچه به معنای واقعی میسوزم و میسازم . دوست من خدا رو شاکر باش که فرزندی نداری و زن توانمندی هستی و خودت رو از گردابی نجات دادی. افسوس خورن فایده ای جز اسیب رساندن به جسمت و روحت نخواهد داشت همه چیز رو به زمان بسپار من مطمئن هستم یه جایی یه زمانی ما هم به لطف خدا بار غصه هامون رو زمین میزاریم و زندگی روی خوشش رو به ما نشون میده فقط باید صبر کنیم به امید اونروز...................

[midas]

سلام تازه پستتون رو خوندم سحر خانوم...بابت اتفاق متاسفم ولی بابت تصمیم عاقلانتون(ک حالا یا خودتون گرفتین با بهش مجاب شدین) بهتون تبریک میگم.
سنم اونقدی نیست ک بخوام نصیحتتون کنم ولی تجربه بزرگ تو زندگیم اینه که ی اتفاق هرچقد بخواد بزرگ باشه
خیلی تلخ در حدی نمیبینمخیش مث روز اول زیر زبونت نمیمونه-یکی نعمت های بزرگ خدا فراموشیه
خودتم اینو بهتر میدونی که 3-4-یا 5سال دیگه به این حال و روزی که برا خودت درس کردی میخندی...
سخته -ولی سعی کنین بیخیال فشاری که حس میکنین رو شونه هاتونه شین چون قشنگی ی خونه آوار زده ساختنه دوبارشه نه نشستن و بحال روزایی که برجا بود گریه کردن!

[sahar1364]

میداس، مرضیه، مینا و قربانی عزیز نمیدونید که چقدر حرفاتون مرهم درد برای من. این که افراد دیگه ای هم شرایط مشابه مثل من را داشتن و الان نجات پیدا کردن و به زندگی عادی برگشتن به صورت معجزه آسایی به من انرژی میده. خداروشکر خانوادم حمایتم کردند و در واقع اونها بودن که من را وادار به ترک این زندگی ناسالم کردن. الان واقعا مشکل بزرگم اینه که تو اوان 30 سالگی یک دفعه همه زندگیم ازاین رو به اون رو شده.من همیشه تو همه چیز سعی کردم و تا حدی بهترین بودم. تو درس و دانشگاه، تو ظاهر و ... یک جورایی قبول شکست برام کابوس بود و متاسفانه بد ترین نوعش را تجربه کردم. نمیدونم تو چه مسیری هستم.از آینده مبهم میترسوندم. تصمیم ایران موندن و یا برگشتن به غربت سخته. میدونم اینا چیزایی نیستن که کس دیگه ای بتونه تو انتخابشون کمکم کنه ولی درمیون گذاشتن احساسم با شمل همدردای خوب آرامش بخشه.

[شیدا.]

سلام سحر

این تاپیک نادیا را بخون.

من یک مطلقه هستم

[sahar1364]

شیدا جان خوندن تاپیک نادیا کمک خاصی به من نکرد :( فقط یک داستان تلخ دیگه مثل خودم و حتی سخت تر و اینکه یک اشتباه باعث تنهایی که تا امروز ادامه داشته برای نادیا شده. شایدم من منظورت را متوجه نشدم عزیزم.

سلام سحر


این تاپیک نادیا را بخون.

من یک مطلقه هستم

[شیدا.]

میداس، مرضیه، مینا و قربانی عزیز نمیدونید که چقدر حرفاتون مرهم درد برای من. این که افراد دیگه ای هم شرایط مشابه مثل من را داشتن و الان نجات پیدا کردن و به زندگی عادی برگشتن به صورت معجزه آسایی به من انرژی میده.

فکر می کردم پستهای اخیر نادیا را خوندین.

یکیشون را براتون می ذارم

به شددددددددددددددددت درک کردم چی نوشتی
از دنیای بعد از طلاق برای خودتون غووووووول نسازید

من کسی رو به طلاق تشویق نمیکنم و همیشه میگم زندگی رو حفظ کنید ولی زندگی رو!!! این که شما توشی زندگی نیست

من خیلییییییییییییی خوشحالم که فقط چهار سال زندگی مشترک کردم و توی اون زندگی جهنمی نموندم با اینکه بچمم از دست دادم ولی الان مثل آدم زندگی میکنم.
اگر توی اون زندگی مزخرف که فقط داشت منو میکشت و تمام عزت و شخصیت و روح و روانمو ازم میگرفت مونده بودم، الان معلوم نبود چه زن بدبختی بودم.
یه روح متحرک که فقط باید دستورات اون حیوون رو اطاعت میکرد و همونجور که اون میخواست باید زندگی میکردم.
دایما اعتماد به نفسمو ازم میگرفت و منو برده خودش کرده بود.

یاحق

نادیا جان
به تازگی نامزد کردن.