سلام کاملیا جان
از نظر من مشکلت کاملا قابل درکه
فکر نمی کنم مربوط به حادثه آتش سوزی بشه
منم چنین حساسیتی دارم یعنی انقدر شدید نیست ولی منم از موکت و فرش سوخته یکم چندشم میشه
کلا آدم وسواسی هستم ،تو وسواسی نیستی ؟نسبت به چیزهای دیگه؟
مثلا نسبت به تمیز بودن ملحفه و ...این جور چیزا وسواس نداری؟
راستش منم تو بچگیم از بعضی چیزها چندشم می شد که کم کم این حساسیت ها از بین رفت
از اشکال هندسی که تو هم بودن و طرح های این مدلی ....و همچنین فرش و موکت سوخته
الان با اینکه اصلا حساس نیستم ولی یادم می افته باز حس چندش بهم میده
به نظر من باید سعی کنی به این موضوع اصلا فکر نکنی اصلا.
هرچقدر بیشتر بهش فکر کنی نسبت بهش حساس تر میشی.
اصلا هم فکر نکن چیز عجیبی هستش .که خجالت میکشی دیگران بفهمن .خوب هر آدمی رو ی چیزهایی حساسه دیگه
سعی کن خیلی عادی در موردش فکر کنی.یکم حساسیت فکریت رو کم کن ایشالا حساسیتت کم میشه
وقتی 9 سال همسرت متوجه نشده پس چیز حادی نبوده .
مرا دوست بدار
اندکی،ولی طولانی
) به طوری که حتی حاضر نیستم 1 لحظه تو اون محیط بمونم و اگر هم مجبور باشم بمونم حس فوق العاده بدی دارم و اصلا نمی ذارم پام یا بدنم به اون تکه بخوره یا حتما با رو فرشی باید باشم.مثلا از سفره خونه های سنتی به این دلیل بی نهایت بدم میاد و می تونم بگم اینجور جاها نه تنها به من خوش نمی گذره، بد هم می گذره بهم.از بچگی هم این مشکل رو داشتم و هر کسی می دونست مسخره ام می کرد اما دقیقا یادم نیست از چه سنی متوجه شدم که خیلی بدم میاد.خیلی سعی کردم که مقابله کنم با این موضوع اما نشد. آیا راهکارهایی هست که من با این مشکل مبارزه کنم؟ اصلا موضوع مهمی هست که من باهاش مقابله کنم؟
علاقه مندی ها (Bookmarks)