حال و احوال یاران همدردی (13)

[فرشته مهربان]

فقط بعد سه سال، تنها چیزی که میتونم بگم، اینه که عکساشو میبینم و زار زار گریه میکنم و آخرش میگم: نه، رفته یه سفر کوتاه، برمیگرده! نه، برای همیشه که نرفته!!!

سلام
مطالعه این تاپیک کمک کننده هست:
https://www.hamdardi.net/showthread.php?t=823

[فرشته مهربان]

یا لطیف

در این روزها باز کرشمه ای از تو و محاسبه ای از من ، باز کم های من و کرم های تو .......

بر من این روزها از آن تفضل های خاصت به فراخور حالم نصیب داشته ای .... چه می گویم خدایا ... تفضل های تو همیشه در جریان است و گویی مرا توفیقی آمده که از حجاب و غبار بیرون آیم و آنرا درک کنم و شکرت بر این نعمت ......

در میان اشتغالات روزان و شبان که ذهن را می رباید و آلوده به آنچه نباید و نپاید می سازد خود رخ نموده و دستگیر می شوی .... امان از غفلت من و بسا عجز از شکر بنده پروری تو ....

الهی و ربی من لی غیرک

الهی هب لی کمال الانقطاع الیک

مرا با همینها به سوی خود می خوانی .... مگر نه اینکه کلام نیز مخلوق توست و توفیق ادای نوارنی هایش هم از توست و ..... یعنی خود می گویی چه بگوییم و .... وقتی از سر دل فراتر رفته و ازته دل می شود یعنی مرا از غبارها رهایی داده ای تا ترا حاضر ببینم که اگر حضور تو نباشد هرگز از سر دل فراتر نمی رویم .....

می گویی بنده من :

چه نشسته ای ..... !

مرا ببین که با توام .... در کنار توام ..... یار توام ..... دلسوز توام ...... به هیچ روی و هیچ وقت برای شنیدن حرفهایت ، دردهایت و واگویه هایت شنواییم از کار نمی افتد و هیچ صوتی از شنیدن حرف دلت بازم نمی دارد ....

من همراه توام وقتی تنها مانده ای ، بی کس مانده ای و .... هرگز تنهایت نگذاشته و نمی گذارم و ... هیچ مشغله و تألمی برایم نیست که بتواند مرا از همراه تو بودن باز دارد و هیچ چیزی نیست و نمی تواند مرا از توجه به تو باز دارد و به خود مشغول دارد و .... من هرگز از تو زده و کسل نمی شوم .... هرقدر به درگاهم با همه کاستی هایت رو آوری و و لابه کنی و ... خسته نمی شوم و ترا نمی رانم و ...... من یار تو هستم و تنها یار حقیقی تو هستم .... آری من یار تو هستم .....

نترس از سفر ها که یار توهستم
نترس از خطرها کنار توهستم

نترس از زمانه که بی اعتبار است
که هر لحظه من اعتبار تو هستم

کنار تو هستم که یار تو هستم
که بیش از خودت بی قرار تو هستم

چه با هم چه تنها چه حالا چه فردا
چه در آسمان و چه خاک و چه دریا

اگر سبز و شادی اگر زرد و غمگین
اگر گرم و سرشار اگر سرد و مسکین

کنار تو هستم که یار تو هستم
که بیش از خودت بی قرار تو هستم

در آتش ببینی اگر خانه ات را
برد آب اگر کوی و کاشانه ات را

بسوزی اگر سود و سرمایه ات را
بگیرد اگر آسمان سایه ات را

کنار تو هستم که یار تو هستم
که بیش از خودت بی قرار تو هستم

چه در عهد بستن چه وقت گسستن
چه در اقتدار و چه وقت شکستن

اگر هر چه دیدی و هر چه شنیدی
هر آنجا که ماندی به هر جا رسیدی

کنار تو هستم که یار تو هستم
که بیش از خودت بی قرار تو هستم

( برای شنیدن نوای این شعر روی آن کلیک کن )

بنگر ! ....
بنده من بنگر ! ....
محب ترینها نسبت به تو ،
متواضع ترینها نسبت به تو ،
از خویش گرفته تا دوست ،
حتی تا عاشق ....
حتی تا همدل و همسفر .....
تا هم رأی و هم نظر و .......
بی ریا ترین ها نسبت به تو ،
فداکار ترینها نسبت به تو .....
آنها که من توفیق داده ام مهر نثارشان کنی ،
محبوبشان باشی ،
یارشان باشی ،
غمخوارشان باشی ...
از خویش تا بیگانه و .....

همه و همه کافیست دردی پیدا کنند ،
کافیست غمی فراگیردشان ....
کافیست اشتغالات پیدا کنند و ..... مشکلات احاطه اشان کند .....
یا غرق در شادیهایشان شوند
ترا از یاد می برند ....

اگر هم از آنها باشند که تو برایشان چنان باشی که هرگز در هیچ حالی از یادت غافل نباشند و به بهانه دردها و گرفتاریها و شادیهایشان رهایت نکنند جز این است که تنها تا لب گور همراهت خواهند بود .... ؟؟!!

اما مرا ببین .....

در همه حال ، در همه وقت ، به هر شکلی همراه تو و یار توام .... از تو غفلت نمی کنم .... از تو قطع محبت نمی کنم ، از تو قطع روزی نمی کنم ...... حتی آنوقت ها که تو بی معرفت می شوی و مرا به یاد نمی آوری .... حتی آنوقت ها که در آغوش دشمنت ( ابلیس ) به بازی نشسته ای و از من رو بر می گردانی .... حتی آنوقت که نمک مرا می خوری و نمکدان را می شکنی .... حتی آنوقت که غافلانه شاکی می شوی و ناسزایم می گویی و ...... در همه این احوالات این منم که دلسوز توام ، منم که مشتاق توام ، منم که یار توام .......

منم که با توام ، منم که دوستت دارم و برایم عزیزی و .....

پس شرم ندارد که از من تمنا کنی غیر از مرا ......؟؟؟؟

حیف باشد از من غیر از من تنمایی

پس بگو تا آرام شوی ، بگو تا با نشاط شوی

بگو تا رهـــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــا شوی

بگو :

الهی هب لی کمال الانقطاع الیک

الهی و ربی من لی غیرک

از همه چیز بگذر تا به من که همه چیز تو هستم برسی

بنده من دوستت دارم

و من در شرم و عجزی عظیم مانده ام که چه بگویم ،حتی درمانده ام از توان اظهار شرم ، از اظهار عجز ، از شکر ....

مرا اي دوست، شرم بندگي کشت
چه لطف است اين، مرا شرمندگي کشت

.

[maryam123]

خرابم خیلی خیلی خرابم

[dooo]

سلام
مریم جان بهتری؟
حال خودمم دست کمی نداره،امروز یکی از عزیزانم بهم گفت دیروز ناراحت بودی ؟ و منی که خیلی وقته حالم خرابه و کسی حواسش نبود گفتم خیلی وقته و اون اشک تو چشماش اومد خودمم بغض کردم یکم حرف زدیم به ظاهر مشکلی حل نشد ولی خودم خس کردم که با حرف زدن هرچند نگفتن تموم اون چیزی که ناراحتم کرده احساس کردم شونه ها کمی سبک شدن از تحمل ناراحتی های این چند وقته

[gholam1234]

حرف، حرف زدن خیلی خوبه ، چه برای مرد، چه زن

[maryam123]

سلام dooo عزیز
بهترم خداروشکر
آره درسته هم شما درست میگی هم دوستمون gholam
حرف زدن ادمو سبک می‌کنه
اما مشکل اینجاست ادمی که بتونی با خیال راحت باهاش درد و دل کنی و مطمئن باشه و گوش شنوا داشته باشه و ....کمه .

یه دوست دارم که همه این ویژگی ها رو داره و واقعا مثل خواهر میمونه برام فقط بدی بزرگی که داره اینه که دیر جواب میده مثلا من براش ویس میذارم سه روز بعد جواب میده . بعد اون موقع که میاد جواب میده من تازه از اون مشکل و بحرانش فارغ شدم ، دوباره عین زخمی که روشو میکنن، برام تازه میشه ....

[سحر بهاری]

سلام، اوقات زمستانی همگی بخیر

این خوبه که احساساتمون رو بروز بدیم، باتلاق هیجانات نشیم و از اونها به سلامت عبور کنیم.

معمولا دوستانمون میتونن اولین گزینه ای باشن که برای اونها درد و دل میکنیم، چون میتونن بسرعت آروممون کنن و احساس خوبی داشته باشیم، حداقلش اینه که سبک میشیم.

اما خیلی وقت ها اون مشکل ریشه ای حل نمیشه، مثل زخمی که مریم جان بهش اشاره کرد با هر حرفی، حرکتی ... سر باز میکنه و اثر اون سبکی و حال خوب از بین میره.

پس بنظرم اینکه کجا، چطور و پیش کی درد و دل میکنیم خیلی مهمه. اینکه از هیبت اون مشکل فرار میکنیم یا دنبال راه حل قوی هستیم، خیلی مهمه.

[باغبان]

تازه از اون مشکل و بحرانش فارغ شدم ، دوباره عین زخمی که روشو میکنن، برام تازه میشه ....

با سلام

*ما دو موضوع داریم : یکی رنج – یکی زجر
رنج بیماری نیست و گریبان همه میشه .
رنج می تونه وارد دو راه بشه : یا وارد مسئله میشه ( یعنی فرد مشکلش را مسئله می دونه و میره برای حل مسئله ) - یا وارد زجر !
برخی از مسائل با تلاش و کوشش و... حل میشن .
اما برخی از مسائل را باید پذیرفت .( این هم یه نوع حل مسئله هست )
مثلا یه فردی ناراحتی قلبی مادرزادی داره و خودش خبر نداره ، میره تست آتش نشانی اونجا پذیرفته نمیشه ..
این فرد اگه بدونه بعضی از مسائل زندگی را باید پذیرفت و از توان او خارجه و نمی تونه همه چیز را خودش حل و کنترل کنه ... در این صورت رنجش وارد مسئله میشه و قطعا می تونه راه حلی پیدا کنه ..
یعنی اون فرد می تونه در یه رشته دیگه و یه استعداد دیگه موفق بشه .
ولی اگه اون فرد این پذیرش را نداشته باشه و بگه فقط شغل آتشنشانی یا هیچی ؛ رنج وارد زجر میشه و میشه یه بیماری و یه برزخ برای فرد .
این تاپیک هم راستا با این مطلب : تلاش یا پذیرش

• مورد بعدی فاجعه بینی هست - ماها زیاد فاجعه بینی داریم .

حوادث سخت زندگی ، می تونه برای هممون دردناک باشه و برای هممون هم اتفاق افتاده و میافته - ولی باید سعی کنیم فاجعه سازی نکنیم .
طبیعتا در زندگی به بعضی از آرزوهامون میرسیم و به بعضی ها نمی رسیم .
خوشی دل و با دوام ،این نیست که فقط به چیزهایی که دوست داریم بهش برسیم .
زندگی ترکیبی از رسیدن ها و نرسیدن ها ست .(همش توشه )
زندگی ترکیبی از خوشی ها و ناخوشی ها ست .
باید همه را بپذیریم و تلاش کنیم برای بهبود و بدونیم نمی تونیم همه چیز را کنترل کنیم .
به نظرم اگه به این مطلب برسیم و مفهوم این زندگی را بهتر ترجمه کنیم ، آرامش خوبی پیدا می کنیم و این اکتسابی ست و انسان می تونه با تقویت بُعد معنوی ، روحی و فکری خودش ،،، به این مهم برسه و در مسیر باشه .






موفق باشید .

[ammin]

گاهی دچار این خطا میشوم در مسیر زندگی پرونده تحقیق را ببندم یک لباس بر تن کنم و بر یک رویه ای باشم. مثلا یک تصوری از دینداری پیدا کنم و به اصطلاح عامیانه تر آن" فاز را بردارم" نمیدانم چنین خطایی در علم روانشناسی چه نام دارد یا مثلا مولوی در مثنوی معنوی به آن اشاره ای کرده یا نه. حقیقتی که بارها بر من عیان شده این بوده که مسیر معنوی مسیری است که در هر لحظه زنده است. یعنی به شدت خلاف رکود و جمود است نمیتوان به تمام تجربیات گذشته اکتفا کرد و برای ادامه بقیه زندگی با خیال راحت لم داد دقیقا از اینجا آسیب و شکست آغاز میشود. فکر میکنم اگر در نمازهای پنج گانه ده بار از خدا طلب هدایت میکنیم ، یک دلیل آن عدم اکتفا به خودمان تجربیاتمان و عقلمان باشد. حتی زمانی که در حال تصمیم گیری هستیم قرار است کدام تجربه ما کدام نکته و کدام استدلال برجسته شود و تعیین کننده مسیر باشد باز هم به پاکی و صفای درونی و طلب هدایت قلبی برمیگردد.

به زبان ساده تر معنویتی نجات بخش است که هر لحظه نیاز انسان را به او تذکر دهد. کسانی که با بیماری های صعب العلاج مبارزه کرده اند یا در شرایط سخت و تنگناهای مالی خود را نباخته اند، این گوهر درونی آنها بیشتر هویدا شده. پذیرش، آرامش و مخصوصا رشد دائمی و الهامات درونی در چنین معنویت زنده ای نهفته شده معنویتی که لحظه به لحظه بروزرسانی میشود.

[gholam1234]

مطلب بالایی خیلی سنگین بود انصافی
دوستان حالشون چطوره؟ بهتر هستن ایشالا؟