روابط و دوستیهای دختر و پسر قبل از ازدواج

تا همین چند سال پیش، انتخاب همسر در خانواده‌های ایرانی غالباً به این صورت بود که پسر آماده ازدواج ، مشخصات و خصوصیاتی که برای همسر آینده‌اش در نظر داشت را با کلی خجالت و سرخ و سفید شدن به خانواده‌اش اعلام می‌کرد و بزرگ‌ترهای خانواده با توجه به آن مشخصات و خصوصیات، دختری را در نظر گرفته و خانم های خانواده به خواستگاری او می‌رفتند. اگر در این مراسم دو طرف همدیگر را می‌پسندیدند، خانواده پسر برای بار دوم و این بار به همراه داماد به خانه عروس می‌رفتند و معمولاً با پیشنهاد یکی از بزرگترها، دختر و پسر در اتاقی جدا از سایرین با هم حرف می‌زدند و نظرات و حساسیت‌ها و دیدگاه‌هایشان در مورد زندگی را بیان کرده و توقعاتی که از همسر آینده‌شان داشتند را مطرح می‌کردند. در این نوع انتخاب همسر که هنوز در بسیاری از خانواده‌ها مخصوصاً در روستا‌ها و شهرهای کوچک رواج دارد والدین نقش اساسی و مهمی در انتخاب همسر برای فرزندشان داشتند.



درباره شرایط امروزی جامعه نکته ای را باید مدنظر داشت. در روستاها و شهرستان‌ها از قدیم الایام مردم همدیگر را می‌شناختند و هنوز هم افراد بومی هر منطقه همدیگر را می‌شناسند و از خصوصیات خانوادگی، پایبندی به اصول مذهبی، تقیّد نسبت به حریم خانواده، خصلت‌های اخلاقی و تعصبات و حساسیت‌های همدیگر آگاهند. بنابراین هر کس می‌داند قرار است با چه خانواده‌ای وصلت کند. اما در کلان شهرها و شهرهای مهاجرپذیر، اقوام و گروه‌های مختلف با فرهنگ‌ها و اعتقادات و سلیقه‌ها و خلقیات گوناگون در همسایگی هم زندگی می‌کنند، از طرف دیگر ارتباط بین همسایه‌ها و هم‌محلی‌ها بسیار کاهش یافته. به همین دلیل آگاهی از پیشینه خانواده‌ای که قرار است با آنها وصلت صورت بگیرد و شناخت خصلت‌ها و خلقیات آن خانواده بسیار مشکل شده. بنابراین می‌توان گفت یکی از عوامل اصلی رشد آمار طلاق در شهرهای بزرگ نسبت به شهرستان‌ها و روستاها همین مسئله است.



شاید به همین دلیل است که امروزه، نحوه انتخاب همسر و ازدواج مثل بسیاری دیگر از فرایندهای اجتماعی در شهرها و کلان شهرها به تدریج در حال تغییر است. رواج شدید روحیه فردگرایی، افزایش دامنه آزادی‌های فردی بخصوص در مورد زنان و دختران، گسسته شدن و یا تزلزل روابط و پیوندهای خانوادگی و توسعه منفعت طلبی و خودمحوری، از دیگر مواردی است که در جوامع شهری رو به افزایش است. برخی معتقدند این تغییر و تحولات از پیامدهای محتوم دوران گذر از سنّت به مدرنتیه است. عده‌ای دیگر تأثیرات فرهنگ غرب در جامعه را عامل بروز این وضع می‌دانند. علت این تغییرات هر چه می‌خواهد باشد، آنچه مهم به نظر می‌رسد این است که جامعه به تدریج از باورها و سنت‌ها و فرهنگ اصیلش فاصله می‌گیرد.



یکی از تغییراتی که از لحاظ فرهنگی به خصوص در شهرها به وجود آمده، حضور پررنگ زنان و دختران در جامعه است. امروزه کمتر اداره و کارخانه و سازمان و شرکت و فروشگاهی پیدا می‌شود که بخشی از کارمندان آن را زنان و دختران جوان تشکیل ندهند. همچنین تعداد زیادی از دانشجویان و هنرجویان دانشگاه‌ها و سایر مراکز آموزش عالی را دختران تشکیل می‌دهند. چنانکه گاهی اوقات تعداد آنان بیشتر از تعداد پسران پذیرفته شده در این مراکز و موسسات است.

در سری مقالاتی که در مورد حجاب، تقدیم کاربران عزیز شد ، گفتیم زن و مرد بصورت غریزی نسبت به هم کشش و تمایل دارند. این کشش و تمایل، زمانی نمود و تظاهر خارجی و عملی پیدا می‌کند که دختران با سر و وضع و لباس و آرایشی در جامعه حاضر شوند که باعث تحریک و واکنش مردها و پسرها شوند. به همین دلیل است که اسلام برای پیش‌گیری از شکل‌گیری این ارتباطات و عوارض منفی و ناخوشایند آن، رعایت حجاب از سوی بانوان و نگاه‌های معنی‌دار از سوی هر دو طرف را الزامی کرده است.



اما سوالی که پیش می‌آید اینست که چرا چنین دوستی‌هایی قبیح و زشت دانسته می‌شود؟ آیا وقت آن نرسیده که در مورد حُسن و قبح این دوستی‌ها با توجه به شرایط جامعه و رشد فکر و تکنولوژی، بازنگری صورت گیرد؟ آیا حقیقتاً این دوستی‌ها و رابطه‌ها عوارض منفی دارند یا مخالفت با این رفاقت‌ها یک سنت اشتباه است که از قدیم برجای مانده؟ اگر هدف از برقراری این ارتباط‌ها و مراوده‌ها، صرفاً شناخت همدیگر برای ازدواج باشد چطور؟ اگر دختر و پسری که با هم دوست می‌شوند متعهد شوند که ارتباط جنسی برقرار نکنند و به تعهدشان پایبند باشند، آیا بازهم باید با چنین رفاقتی مقابله کرد؟

http://www.tebyan.net/Social/House_Family/Partners/BeforeMarriage/2009/2/11/85327.html

در قسمت قبل گفتيم که امروزه نحوه انتخاب همسر مخصوصاً در شهرهاي بزرگ به تدريج در حال تغيير است و با مرور زمان نقش خانواده‌ها در انتخاب همسر براي فرزندانشان کاهش ميابد. بعضي از پسرها مي‌گويند ترجيح مي‌دهند با چند دختر، دوست شوند تا با شناخت هر کدام از آنها يکي را براي ازدواج انتخاب کنند. بعضي از دخترها هم همين ادعا را دارند. بعضي از دخترها و پسرها هم وقتي چنين رفاقت‌هايي برقرار مي‌کنند براي توجيه کارشان مدعي مي‌شوند قصد ازدواج دارند و دنبال شخص مناسب و دلخواه شان براي وصلت هستند.



براي بررسي و ارزيابي منافع و مضرات روحي و رواني و اجتماعي دوستي دخترها و پسرها با هم، بهتر است يک‌بار فرايند اين دوستي‌ها را بررسي کنيم. البته ما در اينجا به جنبه‌هاي شرعي و حلال و حرام اين موضع نمي‌پردازيم و فقط از ابعاد فردي و روحي چنين رفاقت‌هايي را تحليل خواهيم کرد. البته فراموش نکنيد که تعداد زيادي از دخترها و پسرها. هرگز چنين ارتباطات و دوستي‌هايي را تجربه نمي‌کنند.



برقراري اولين ارتباط با جنس مخالف، به نحوي که براساس عرف جامعه به اين ارتباط ، داشتن «دوست دختر» يا «دوست پسر» گفته شود ، سن و سال مشخص ندارد. چون برقراري اين ارتباط يک فرايند فيزيولوژيک مثل بلوغ نيست که بتوان گفت حدوداً در چه سني اتفاق مي‌افتد. آنچه در اين مورد مي‌تواند بسيار تأثيرگذار باشد نوع تربيت خانوادگي، ميزان پايبندي به اصول اخلاقي و مذهبي، محدوده نظارت خانواده‌ها بر فرزندان، مقدار تحريک شدن غريزه جنسي، رفتار و اعمال دوستان و اطرافيان، تعداد برخوردهاي روزانه‌ با جنس مخالف آماده براي برقراري ارتباط و شرايط اجتماع و نوع نگاه جامعه به اين موضوع است.

در بيشتر مواقع با برقراري اولين ارتباط هر دو نسبت به هم احساس دلبستگي بسيار زيادي پيدا مي‌کنند ، طوري که براي يک مدت کوتاه هم نمي‌توانند دوري همديگر را تحمل کنند. قلبشان براي هم مي‌تپد و لحظه‌اي از ياد هم غافل نمي‌شوند و بالاخره خيلي زود تصميم به ازدواج با هم مي‌گيرند و تلاش مي‌کنند به وصال هم برسند. اگر يک بزرگ‌تر به آنها بگويد که بسياري از اين عشق و عاشقي‌ها را ديده که آخر و عاقبت خوشي نداشته‌اند در جواب مي‌گويند «عشق ما، با بقيه عشق‌ها فرق مي‌کند» و مدعي مي‌شوند که هيچ‌کس آنها را درک نمي‌کند.

غالباً در تجربه اولين عشق، مخصوصاً اگر دو طرف کم سن و سال باشند ، اين ارتباط به کامجويي جنسي منتهي نمي‌شود به همين دليل هر دو نفر مدعي هستند عشق‌شان پاک است و بر اساس هوا و هوس شکل نگرفته و اکثراً گمان مي‌کنند خدا آنها را سر راه هم قرار داده. اما از آنجا که غالباً اين دو نفر در شرايطي تصميم به ازدواج گرفته‌اند که هيچ‌کدام از طرفين و يا لااقل يکي از آنها- عمدتاً پسر- يا آمادگي ازدواج ندارند و يا به شدت وابسته به خانواده‌شان هستند و از آنجا که تقريباً در همه موارد خانواده‌ها با اين تصميم‌ و انتخاب فرزندشان مخالفت مي‌کنند، تقريباً تمام اين دوستي‌ها عاقبتي تلخ پيدا مي‌کنند ، فقط در مواردي که دو طرف در سنين بالاتر چنين ارتباطي برقرار کنند طوري که نسبت به خانواده‌شان استقلال پيدا کرده باشند و يا در شرايط کاملاً استثنايي، خانواده هر دو نفر با انتخاب فرزندشان موافقت کرده و امکانات ازدواجشان را فراهم کنند، ممکن است اين قضيه منجر به ازدواج شود.



اما همانطور که گفتيم چنين اتفاقي کاملاً استثنايي است. بنابراين در اکثر موارد دختر و پسري که مدتي با هم دوست و عاشق همديگر بوده‌اند بايد تن به جدايي بدهند و اين يعني يک شکست عاطفي سنگين، که چنين اتفاقي يکي از تلخ‌ترين خاطرات افرادي است که آنرا تجربه کرده‌اند.



شکستي که عوارض آن تا مدت‌ها در زندگي فرد تأثيرگذار است. تقريباً همه کساني‌که چنين ارتباطي داشته‌اند، از لحظه شکل گيري آن و مخصوصاً از موقعي که بين دو طرف دلبستگي به وجود مي‌آيد، دچار اُفت تحصيلي شده‌اند و موقعي که شکست مي‌خورند اين وضعيت اُفت تحصيلي تشديد مي‌شود و گاهي فرد دچار افسردگي‌هاي شديد خواهد شد. معمولاً خاطره اولين تجربه عشقي و تلخي سرانجام آن، اگر نگوئيم تا پايان عمر، تا سال‌هاي زياد همراه انسان مي‌ماند.

اما... در بعضي موارد و گاهي به توصيه دوستان و اطرافيان و گاهي با تصميم خود شخص، کساني که در رسيدن به فرد مورد علاقه‌شان ناکام مانده‌اند، براي از بين بردن آن خاطره تلخ و جبران آن شکست، اقدام به برقراري يک ارتباط ديگر با شخص ديگر مي‌کنند. يک «دوست دختر» يا «دوست پسر» ديگر!

معمولاً ارتباط‌هاي بعدي، ويژگي‌ها و عوارض خاص خودش را دارد که در قسمت بعدي به آن خواهيم پرداخت.



تبيان - احسان رادمند

http://www.tebyan.net/social/house_family/teenager_youth/advicesforteenagers_youths/2009/2/21/85996.html

رابطه ای به بهای آینده


در مقاله ی قبل گفتیم که دختر و پسر هایی که قبل از ازدواج برای اولین بار با یکدیگر رابطه دارند و این رابطه شکست می خورد با چه عوارضی روبرو می شوند و بعضی از آن ها بنا به دلایل مختلف ترجیح می‌دهند مجدداً چنین تجربه‌ای را تکرار نکنند. بعضی دیگر از کسانی که شکست عشقی را تجربه می‌کنند ، تحت تأثیر هیجانات تصمیم می‌گیرند هرگز به شخص دیگری فکر نکنند و حتی تا آخر عمر منتظر معشوقشان بمانند. خیلی از فیلم‌های سینمایی جوان پسند چنین داستانی دارند که بعد از سال‌های طولانی بالاخره موانع سر راه ازدواج عاشق و معشوق برداشته شده و دو طرف به وصال هم می‌رسند. اما در عالم واقعیت، پس از مدتی که احساسات و هیجانات فروکش کرد ، حقایق زندگی، انسان را به مسیر عادی باز می‌گرداند.



اما به هر ترتیب و به هر دلیلی گاهی بعضی از افراد اقدام به برقراری ارتباط مجدد می‌کنند. البته دوستی با جنس مخالف در دفعات دوم و سوم به بعد ، ویژگی‌ها و شرایط خاص خودش را دارد. به ندرت پیش می‌آید که کسی در دومین تجربه دوستی با جنس مخالف مجدداً احساسات و عواطفی با عمق و شدت دفعه اول داشته باشد. بنابراین معمولاً در ارتباط دوم موقعی که کار به جدایی کشیده می‌شود تلخی آن به اندازه تلخی شکست عاطفی اول نیست.



در اغلب موارد ، فرد در اولین تجربه عشق و عاشقی به معایب ظاهری و اخلاقی و یا ضعف‌ها و تفاوت‌های خانوادگی محبوب و معشوق، توجه ندارد و یا آن معایب را حمل به صحت کرده و آنها را توجیه می‌کند و در مواجهه با مشکلات و موانع و مخالفت‌ها تا حد توان می‌ایستد. اما همین فرد در برخورد با دوست پسر یا دوست دخترهای بعد بر اساس تجربه اولش می‌داند که نباید به این دوستی‌ها دل بست. بنابراین در صورت مشاهده ضعف‌ها و رفتار ناپسند از سوی طرف مقابل و یا در مواجهه با ناملایمات و مشکلات به راحتی از او جدا می‌شود و بعضی‌ها احتمالاً سراغ نفر بعدی می‌روند. البته باید توجه داشت تکرار چند باره این رفاقت‌ها و جدا شدن‌ها، شخص را گرفتار نوعی قساوت قلب کرده و عواطف او را در برابر جنس مخالف از بین می‌برد. شخص که گرفتار این وضعیت شود حتی بعد از ازدواج هم نمی‌تواند با همسرش آنچنانکه باید و شاید، داد و ستد عاطفی برقرار کند .



یک نکته مهم درباره این رفاقت‌ها اینست که معمولاً در ارتباط‌های بعدی، خبری از آن عشق پاک نیست و از ارتباط دوم و سوم به بعد ، طرفین نیم نگاهی به ارضای غریزه پیدا می‌کنند. هر چه تعداد این ارتباطات بیشتر شود ،این احتمال بیشتر است.

بهتر است بدانید که :

_ از نظر اسلام، دوستی و رفاقت دختر و پسر نامحرم و کلاً هر نوع ارتباط بی‌مورد و غیرضروری بین آن دو ممنوع است. و هیچ بهانه‌ای هم برای برقراری چنین رابطه‌هایی پذیرفته نمی‌شود. حتی به عنوان یافتن همسرآینده و یا آشنایی و شناخت بیشتر طرف مقابل، به منظور ازدواج. قرآن صریحاً به مردها تاکید کرده از برقراری ارتباط مخفیانه با زن‌ها خودداری کنند و دستور داده اگر قصد ازدواج با کسی را دارید صریحاً و علناً از او خواستگاری کنید. بنابراین اگر کسی بخواهد برای یافتن همسر مناسب با چند نفر رابطه برقرار کند تا یکی را انتخاب نماید و یا وقتی از کسی خوشش آمد با او دوست شده و مدتی را به بهانه ایجاد شناخت بیشتر از همسر آینده‌اش، با او ارتباط داشته باشد، مرتکب عمل اشتباهی شده است.



_ امروزه در شهرها، آگاهی و شناخت نسبت به خصلت و خصوصیات خانواده‌هایی که قرار است با هم وصلت کنند بسیار دشوار است. در ضمن نمی‌توان تن به ازدواج با دختر یا پسری داد که با او و خانواده‌اش آشنایی کافی نداریم. برای رفع این مشکل بهترین راه اینست که وقتی قرار است دو نفر با هم ازدواج کنند ابتدا خانواده پسر بصورت رسمی به خواستگاری خانواده دختر بروند اگر توافقات اولیه حاصل شد ، بعداً دختر و پسر با نظارت خانواده‌ها طی چند مرحله با هم صحبت و ملاقات کنند تا به نتیجه برسند. اینکار چند فایده مهم دارد: چون ملاقات‌های دختر و پسر با اطلاع خانواده‌هاست آنها نمی‌توانند برای مدت طولانی با هم ارتباط داشته باشند. بنابراین در این مدت احساس عاطفی عمیق بین دو طرف شکل نمی‌گیرد . بنابراین اگر برای ازدواج به توافق نرسیدند، هیچکدام گرفتار شکست عاطفی نمی‌شوند. همچنین چون در اینجاست بین پسر و دختر احساسات عاشقانه شکل نمی‌گیرد برای رسیدن به هم، مجبور نیستند از معایب و نقاط ضعف همدیگر چشم‌پوشی کنند. بنابراین دو طرف بصورت جدی و عاقلانه دیدگاه‌ها و نظرات و اعتقاداتشان در مورد زندگی را با هم در میان بگذارند و انتظارات و توقعاتشان را از همسر آینده‌شان مطرح کنند. به این ترتیب فقط حرف‌های لازم و ضروری بین آنها رد و بدل می‌شود. در ضمن برای شناخت بیشتر دو طرف نسبت به همدیگر، تحقیقات محلی را نباید فراموش کرد.


تبیان - احسان رادمند

تنظیم برای تبیان:داوودی

http://www.tebyan.net/social/house_family/teenager_youth/friendship/2009/2/23/86318.html

عالی بود دوست من

سلام خیلی جالب بود از راهنماییهای قشنگتون ممنون

بسیار ممنون دیجتال عزیز.....ایشان مانند دیجیتال فعال هستند..متشکر استفاده کردیم

سلام
این موضوع خیلی جا داره برای بحث.ممنون از مرد دیجیتالی و زحمتی که کشید. پرداختن به این مطلب لازم بود اما کافی نبود.
این بحث خیلی حساسه و با توجه که برآیند افراد این تالار به سوی دم بختی! متمایله، خیلی خیلی بیشتر باید بحث و چالش سر این مساله داشته باشیم.
کوتاه عرض کنم، در ارتباط بین دختر و پسر به هر بهانه ای، هرطرف ( و بخصوص دختر) قسمتی هرچند اندک از وجود و هستی و انرژی خودش رو که باید در اختیار همسر آینده و در جهت استواری کانون خانواده مستقل خودش قرار بده ، در این ارتباط ها به جا میذاره و میره. این اندک اندک ها به چشم نمیاد اما وقتی جمع می شه و روی هم میریزه، برای خودش عدد بزرگی می شه و این عدد چیزیه که از وجود آدمها کسر می شه. حالا تصور کنید دختر یا پسری که فرد مورد نظر خودش رو در این ارتباطات پیدا کرده، آیا هنوز هم با اون گرما و وجود کامل اولیه می تونه به استقبالش بره؟ و توجه کنیم که طرف مقابل هم به هکذاست.
واقعا می تونه؟
بعیده...
پیروز باشید

سلام به تمام دوستان
موضوع خیلی جالبی است به نطر من هیچ دختری نباید با پسری دوست بشه جون تمام ننگها و بذیها همه به دختر بر می گردد .