درخواست راهنمایی برای وقتی که ازتباط کاری به محیط غیرکاری کشانده می شود
سلام
دوستان عزیز بنده به مشکلی در رابطه ی خودم برخوردم و امیدوارم از این طریق بتونم راهنمایی شما دوستان را داشته باشم...
اولش یه مقدمه کوتاه بگم...بنده 26 سالمه و 2 سال هست که با دختر همکلاسی ارشد خودم رابطه ای دوستانه دارم. رابطه ی ما از همان ابتدا هدفمند بوده و سعی شده به سمت و سوی ازدواج هدایت بشه. چون خودم واقعیتش با توجه به مشغله ها و دغدغه های فکری که دارم علاقه مند زیاد به روابط هایی که هدفش فقط گذران وقت بوده نبودم هیچوقت. در ضمن خانواده ها در جریان همه چی از همان ابتدا بودند و حتی دیدار هایی خانواده ها با هم یا با ما تنها داشته ان...
اخیرا به مشکلی برخوردیم، که هر کدام از ما نظرات متفاوتی در این مورد داریم. واقعیتش دوست بنده دفاع ارشد خودش رو تموم کرده و الان در حال حاضر در حال تدوین مقاله برای همان موضوع هست. که گه گاهی باید با استاد خودش حضوری در این مورد دیدار داشته باشه. اما استاد مورد نظر به نظر مشغله ی زیادی داره و یکی از دانشجویان پسر فارغ التحصیل که اتفاقا با خود استاد همکار هم هست را مسئول پروژه ایشون کرده تا بتونه به ایشون کمک کنه. البته کمکش در اصل پروژه نیست بیشتر کمک ویراستاری است. خب تا اینجا همه چی اوکی هست و بعضی وقت ها حضوری هم دیگه رو ملاقات میکنند و اگر حضوری نباشه در تلگرام...
دوست بنده کار هم میکنند و تا ساعت 4 و نیم سر کار تشریف دارند. و بعد اون ساعت میرن دفتر استاد در دانشگاه و کارشون با اون پسر مورد نظر معمولا تا ساعت 7 طول میکشه. که همون ساعت هم جفتشون هم دیگه کاری ندارن. و با هم میزنن از دانشگاه بیرون. و یکی دو باری که با هم ملاقات داشتن بخشی از راهو با هم همسفر میشن و به اصلاح اون پسر ایشون رو تا یه جایی میرسونه. البته همسفر بودنشون با مترو هست ولی خب با هم میان و اون پسر ایشون رو تا نزدیک های خونه میرسونه یعنی تا جایی همسفر هستن. چون دوست بنده تازه به تهران مهاجرت کرده، تهران را زیاد بلد نیست و از ایشون احتمالا راهنمایی خواسته و اون پسر هم گفته تا جایی ایشون رو میرسونه. که الان 2-3 باری با هم ملاقات داشتن این اتفاق مرتبا میفته. این در صورتی هست که بنده همیشه چنین مواقعی براشون آژانس اینترنتی (مانند اسنپ) میگیرم و میفرستمشون دم خونشون. و همیشه هم این پیشنهاد رو میدم که میخوای آژانس بگیرم یا حتی خودم بیام برسونمت؟ ولی ایشون اصرار داره به همین روش بره. حتی ایشون هیچوقت از مترو استفاده نمیکنه به خاطر سختی ها و شلوغی هایی که هست. مسیری تاکسی خور و نزدیک تر هم وجود داره. اما ...
تا جایی که روابط کاری در محیط کاری باشه خب بنده هیچ مشکلی باهاش ندارم. و به دوست خودم اعتماد کامل دارم و مطمئنم که همیشه حد و حدود خودش را در این نوع محیط ها داره. یعنی اصلا بحث بی اعتمادی نیست. اما نه دوست بنده نه خود بنده نه خانواده ی دوستم نه هیچکس دیگه ای هیچ شناختی از این پسر نداریم. با توجه به محیط تهران و موارد مخاطره آمیزی که هممون ازش خبر داریم و لازم به توضیحات بیشتر نیست بنده دوست ندارم این پسر ایشون رو برسونه. یه جورایی این دختر تو این شهر به خاطر من اومده و خانواده ی درجه یکی اینجا نداره و من خودمو خیلی مسئول حفاظتش میدونم. یعنی با خواهر من یا مادرم هیچ تفاوتی ندارن ایشون از این نظر. همچنین جدای مسائل مخاطره آمیز از دیگر دغدغه های بنده ایجاد توهم برای اون پسر و افکار ناشایستی هست که ممکنه از ذهن اون پسر عبور کنه. خب بالاخره ما تو این جامعه زندگی میکنیم و میدونیم هممون آدم های خوبی نیستیم و بعضی ها واقعا خرده شیشه دارن و ممکن این افکار مریض از ذهنشون عبور کنه. حرف اصلی بنده اینه ما اصلا نیاز به کمک نداریم تو این مورد چرا الکی یکی دیگه رو درگیر کنیم و یا حتی محتاطانه تر برخورد نکنیم؟ چرا اصلا بهونه ای بخوایم دست کسی بدیم که بعد ها فکر کنه لطفی کرده و در ازاش به خودش اجازه بده چیز دیگه ای درخواست کنه. من تو زندگیم آدم زیاد دیدم و واقعا برخوردم به چنین آدم هایی شاید از نظر بعضی ها چنین آدم هایی وجود نداشته باشن، ولی واقعیت جامعه اینه که متاسفانه چنین موجود هایی هم وجود دارن.
بنده این موضوع که این کارشون برای من ناراحت کننده است را باهاشون در میون گذاشتم. ولی ایشون فکر میکنن بنده حسودی میکنم. به من میگن نباید افکارمو تحمیل کنم یا نباید ناراحتی در این مورد بروز بدم و ایشون رو در این مورد آزاد بذارم. در صورتی که من نمیتونم اینو قبول کنم و واکنشی بهش نشون ندم. من واقعا آدم حسودی نیستم و هیچ ترسی ندارم از این طریق ایشون رو از دست بدم یا ... . چون معتقدم اگه قراره بنده ایشون رو از این طریق از دست بدم همون بهتر که از دست بدمش، چون هیچ وقت برای بنده نبوده و دیر یا زود این اتفاق میفتاده. در ضمن بنده از این نظر همانطور که قبلا گفتم از سمت دوست خودم مطمئنم و اعتماد کامل دارم.
اما ایشون سفت سر عقایدش پایبند هست و میگه که کار اشتباهی نکرده و باز هم این اتفاق خواهد افتاد. بعد بار اول بنده موضوع ناراحتیم رو باهاش در میون گذاشتم ایشون همین حرفارو زد و باز هم این قضیه تکرار شد اما به من همون موقع نگفت. بعدا یه جورایی فهمیدم که باز هم این اتفاق افتاده. الان هم یه دعوای خیلی سخت با هم سر این موضوع کردیم و حتی انقدر این خواسته ی من براش بی ارزشه که شاید به جدایی بیانجامه. یعنی با تمام قدرت تمام این روزها داشتم از ناراحتیم میگفتم نه ایشون اصلا به این قضیه توجه نکرد. و واقعا صبر من تموم شد.
سوالی که از دوستان دارم اینه واقعا فکر میکنین چه کار باید کرد در این مورد؟ لطفا هم دختر ها و هم پسر ها در این بحث شرکت کنن تا بتونیم دیدگاه ها را از هر دو طرف قضیه یه بررسی داشته باشیم.
پیشاپیش از همه ی دوستان سپاسگزارم...
