آیا طرح مشکل وابستگی شوهر با خانواده شوهر کار درستی است؟

سلام
من جدیدا تاپیکی رو شروع کردم با عنوان اینکه یه خانم چقدر باید تلاش کنه برای حفظ زندگیش. راستش یکی از تلاش هایی که من نکردم اینه که هرگز با خانواده همسرم در رابطه با وابستگی دو طرفه ای که با شوهرم دارن صحبتی نکردم. هیچوقت بهشون تذکر ندادم که انتظارات بیجا ز شوهرم و من دارن. به دو دلیل اینکار رو نکردم. یکی اینکه به عقیده من شوهرم باید خودش می تونست مدیریت کنه و تا خودش نخواد خانوادش هم نمی تونن و نتیجه صحبت من میشد دیدگاه بدی که خانوادش به من پیدا می کردن. دومین دلیلم این بود که می ترسیدم خانوادش به شوهرم بگن و بهرحال دردسر تازه ای شروع بشه.

وقتی بحث رفتار جرأتمندانه پیش میاد اصولا باید ما بتونیم احساساتمون رو و چیزهایی که مارو ناراحت می کنه خیلی راحت بیان کنیم.. ولی به نظر شما آیا در این مورد وابستگی و انتظارات میشه با خانواده شوهر به مذاکره نشست؟
اصلا این کار آیا فایده ای داره؟ یا ضررش بیشتر از فایده اس؟

سلام فرزانه جان،

من که بعید می دونم فایده ای داشته باشه. و اصلا دور از ذهن نمی بینم که شرایط رو از اینی که هست بدتر کنه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط میشل

سلام فرزانه جان،

من که بعید می دونم فایده ای داشته باشه. و اصلا دور از ذهن نمی بینم که شرایط رو از اینی که هست بدتر کنه.

---

سلام عزیزم. ممنون که نظرتو گفتی.
به نظرت به عنوان مرحله آخر و یکی از تلاشهای آخر هم نمیشه روش حساب کرد؟

از بقیه دوستان هم خواهش می کنم اگه تجربه موفق یا ناموفقی از این موضوع دارین بیانش کنید.

سلام
رفتار جراتمندانه برای خانواده شوهر در فرهنگ ایرانی نتیجه عکس میده. دقیقا بخاطر دلیل هایی که مطرح کردی.
تا جایی که میتونی از روش های غیرمستقیم استفاده کن.

باید بگم که تو فرهنگ ما این رفتار جسورانه محسوب میشه و نه جراتمندانه
بماند که کلن هر چیزی که خلاف خواست بقیه باشه جسارت به اونا حساب میشه:102:
به نظرم اصلا شانسی نداری
اگر از جایی که خودم هستم به ماجرا نگاه کنم احتمالا شوهرم خودش را میزنه به نشنیدن، یا جوابی نمیده، یا سر تکون میده اما کار خودشو انجام میده
و مادرشوهرم شروع میکنه به لجبازی و مدام تلفن کردن و خواسته های جدید طرح کردن
در مورد شخصِ من بی توجهی ظاهری بیشتر جواب داد.
یعنی با اینکه حرص میخوردم اما صبوری کردم و نقطه ضعف دست بقیه ندادم تا زمان مسئله را حل کنه که خوشبختانه خیییلی اوضاع بهتر شد
اما معلوم نیست اطرافیان شما هم چنین افرادی باشند..من دوستی دارم که شوهرش باید مدام مادر و خواهر متاهلش را ببره و بیاره و برا خواهرزادش فلان قطره و دارو را بخره
و هزار کار ریزو درشت که زندگی خودشون را مختل کرده
و خبر دارم که در مورد اون هم تذکر نتیجه منفی داد. شوهرش لجباز شده و میگه تو میخوای منو از خانوادم جدا کنی.
نتیجه فقط یه بحث و جدل سخت بود که زن و شوهر را دشمن شاد کرد..الان هم آش همان آش و کاسه همان کاسه

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط SaYe_RoshAN

باید بگم که تو فرهنگ ما این رفتار جسورانه محسوب میشه و نه جراتمندانه
بماند که کلن هر چیزی که خلاف خواست بقیه باشه جسارت به اونا حساب میشه:102:
به نظرم اصلا شانسی نداری
اگر از جایی که خودم هستم به ماجرا نگاه کنم احتمالا شوهرم خودش را میزنه به نشنیدن، یا جوابی نمیده، یا سر تکون میده اما کار خودشو انجام میده
و مادرشوهرم شروع میکنه به لجبازی و مدام تلفن کردن و خواسته های جدید طرح کردن
در مورد شخصِ من بی توجهی ظاهری بیشتر جواب داد.
یعنی با اینکه حرص میخوردم اما صبوری کردم و نقطه ضعف دست بقیه ندادم تا زمان مسئله را حل کنه که خوشبختانه خیییلی اوضاع بهتر شد
اما معلوم نیست اطرافیان شما هم چنین افرادی باشند..من دوستی دارم که شوهرش باید مدام مادر و خواهر متاهلش را ببره و بیاره و برا خواهرزادش فلان قطره و دارو را بخره
و هزار کار ریزو درشت که زندگی خودشون را مختل کرده
و خبر دارم که در مورد اون هم تذکر نتیجه منفی داد. شوهرش لجباز شده و میگه تو میخوای منو از خانوادم جدا کنی.
نتیجه فقط یه بحث و جدل سخت بود که زن و شوهر را دشمن شاد کرد..الان هم آش همان آش و کاسه همان کاسه

---

ممنونم. پس اینکارو نمی کنم هرگز. ممنون که نظرتونو گفتین.

سلام رفتار جراتمندانه یک ابزار هست، ولی ما باید هوشمندانه از همه ابزار هامون استفاده کنیم. اصولا تو هر مذاکره ای یا حل مشکلی، استفاده از یک نسخه جواب نمیده، شما باید با درایت و شناختی که دارید از اونها بهره بگیرید.

از طرفی رفتار جراتمندانه رو بیشتر میتونید زمان هایی استفاده کنید که تو حالت دفاع قرار دارید و اگر انجامش ندید یک انفعال محسوب میشه،

به نظرم بیشتر وقتتون رو بگذارید رو شناخت خودتون و همسرتون، یه خانواده اش کاری نداشته باشید، اگر خوب هم رو بشناسید و مهارت های زندگی و هدف های زندگی تون مشخص بشه، به نظرم بهتر جواب میده.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Mvaz

سلام رفتار جراتمندانه یک ابزار هست، ولی ما باید هوشمندانه از همه ابزار هامون استفاده کنیم. اصولا تو هر مذاکره ای یا حل مشکلی، استفاده از یک نسخه جواب نمیده، شما باید با درایت و شناختی که دارید از اونها بهره بگیرید.

از طرفی رفتار جراتمندانه رو بیشتر میتونید زمان هایی استفاده کنید که تو حالت دفاع قرار دارید و اگر انجامش ندید یک انفعال محسوب میشه،

به نظرم بیشتر وقتتون رو بگذارید رو شناخت خودتون و همسرتون، یه خانواده اش کاری نداشته باشید، اگر خوب هم رو بشناسید و مهارت های زندگی و هدف های زندگی تون مشخص بشه، به نظرم بهتر جواب میده.

---

ممنونم.
بله جمله خوبی گفتین. باید از ابزارها و مهارتها هوشیارانه استفاده کنیم.
من دارم روی شناخت خودم کار می کنم. فعلا به همسرم کاری ندارم. چندتا کتاب هم تهیه کردم از جمله کتاب بسیار خوب روانشناسی عزت نفس نوشته ناتانیل براندن ، که تک تک جمله هاش و پاراگرافهاشو دارم با روح و روانم قورت میدم انقد که در مورد مشکل من حرف زده.

در مورد همسرم هم باید بیشتر فکر کنم ولی فعلا وقتشو ندارم و تمرکز رو گذاشتم روی خودم. همسرم هم داره اونطرف حرص می خوره. چون دوباره با من دعوا کرد. راستش برام مهم نیست زیاد. خداروشکر مثل دفعات قبل احساس بدبختی نمی کنم. نمی دونم این حس کاذبه یا نه؟ ولی دارم احساس می کنم که یه اتفاقاتی داره توی مغزم می افته اگه خدا بخواد.

التماس دعا

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Mvaz

سلام رفتار جراتمندانه یک ابزار هست، ولی ما باید هوشمندانه از همه ابزار هامون استفاده کنیم. اصولا تو هر مذاکره ای یا حل مشکلی، استفاده از یک نسخه جواب نمیده، شما باید با درایت و شناختی که دارید از اونها بهره بگیرید.

از طرفی رفتار جراتمندانه رو بیشتر میتونید زمان هایی استفاده کنید که تو حالت دفاع قرار دارید و اگر انجامش ندید یک انفعال محسوب میشه،

به نظرم بیشتر وقتتون رو بگذارید رو شناخت خودتون و همسرتون، یه خانواده اش کاری نداشته باشید، اگر خوب هم رو بشناسید و مهارت های زندگی و هدف های زندگی تون مشخص بشه، به نظرم بهتر جواب میده.

---

ممنونم.
بله جمله خوبی گفتین. باید از ابزارها و مهارتها هوشیارانه استفاده کنیم.
من دارم روی شناخت خودم کار می کنم. فعلا به همسرم کاری ندارم. چندتا کتاب هم تهیه کردم از جمله کتاب بسیار خوب روانشناسی عزت نفس نوشته ناتانیل براندن ، که تک تک جمله هاش و پاراگرافهاشو دارم با روح و روانم قورت میدم انقد که در مورد مشکل من حرف زده.

در مورد همسرم هم باید بیشتر فکر کنم ولی فعلا وقتشو ندارم و تمرکز رو گذاشتم روی خودم. همسرم هم داره اونطرف حرص می خوره. چون دوباره با من دعوا کرد. راستش برام مهم نیست زیاد. خداروشکر مثل دفعات قبل احساس بدبختی نمی کنم. نمی دونم این حس کاذبه یا نه؟ ولی دارم احساس می کنم که یه اتفاقاتی داره توی مغزم می افته اگه خدا بخواد.

التماس دعا

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فرزانه 123

در مورد همسرم هم باید بیشتر فکر کنم ولی فعلا وقتشو ندارم و تمرکز رو گذاشتم روی خودم. همسرم هم داره اونطرف حرص می خوره. چون دوباره با من دعوا کرد. راستش برام مهم نیست زیاد. خداروشکر مثل دفعات قبل احساس بدبختی نمی کنم. نمی دونم این حس کاذبه یا نه؟ ولی دارم احساس می کنم که یه اتفاقاتی داره توی مغزم می افته اگه خدا بخواد.

التماس دعا

---

سلام خیلی خوبه که دست به خودشناسی زدین. کلا هر چه آگاهی های ما بالاتر بره، تو زندگی بهتر میتونیم تصمیم بگیریم و عمل کنیم.

فقط یه نکتهبه ذهنم رسید گفتم خدمتتون عرض کنم:

این خودشناسی رو همراه با هدف جلو ببرید. یعنی اینکه مثلا با هدف بهبود زندگی، چون اگر این شناخت و کلا مباحث روانشناسی رو بدون هدف جلو ببرید، به یک ابزار و اسلحه تبدیل میشه.

مثلا ممکنه یه روز بگید که ، اه ه ه ه ه ه ه ه ه ه من کی هستم و عمرم رو تلف کردم، یا همسری که مثلا فلان شخصیت روانشناختی رو داری برو رد کارت من بیسار شخصیتم و ....

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Mvaz

سلام خیلی خوبه که دست به خودشناسی زدین. کلا هر چه آگاهی های ما بالاتر بره، تو زندگی بهتر میتونیم تصمیم بگیریم و عمل کنیم.

فقط یه نکتهبه ذهنم رسید گفتم خدمتتون عرض کنم:

این خودشناسی رو همراه با هدف جلو ببرید. یعنی اینکه مثلا با هدف بهبود زندگی، چون اگر این شناخت و کلا مباحث روانشناسی رو بدون هدف جلو ببرید، به یک ابزار و اسلحه تبدیل میشه.

مثلا ممکنه یه روز بگید که ، اه ه ه ه ه ه ه ه ه ه من کی هستم و عمرم رو تلف کردم، یا همسری که مثلا فلان شخصیت روانشناختی رو داری برو رد کارت من بیسار شخصیتم و ....

---

سلام مجدد
اولا خیلی ممنونم که با من همراه هستین. امیدوارم در ادامه راه هم نکات و مطالب خوبتون رو از من دریغ نکنید. چون توی این مقطع که هر ساعت هزار فکر به سرم میاد که همش زاییده مغز ناقصمه، مسلما نکاتی که دوستانی مثل شما مطرح می کنند می تونه خیلی کمک کنه و راههای تازه ای برام روشن کنه.

اینکه می گم روی خودم متمرکز هستم البته به این معنی نیست که رابطه ام رو با شوهرم کلا فراموش کردم. اتفاقا بعضی از ساعات روز رو دارم به رابطم با شوهرم فکر می کنم. ولی واقعا توی این یه مورد انقد به بن بست رسیدم که فکر کردن بهش هم برام عذاب آوره.

اینکه فرمودین خودشناسی رو با هدف بهبود زندگی ادامه بدم، راستش دقیق متوجه نشدم. من مشکلات شوهرمو می دونم. مشکل خودم رو هم الان تا حدودی می دونم. البته نه کامل. چون باید بیشتر فکر کنم و مطالعه کنم. ولی بهبود زندگی من شاید این باشه که من این زندگی را ترک کنم. اصلا شاید بهتر بود این زندگی را همون سال اول ترک می کردم. همون موقعهایی که امید داشتم که همسرم تغییر کنه و با سادگی چشمم رو روی حقایق بسته بودم.
می دونید منظورم چیه؟ می گم اگه مثلا من همین به اصطلاح خودآگاهی رو از سال اول ازدواجم داشتم شاید زودتر به این نتیجه میرسیدم که باید این ازدواج رو ترک کنم. البته شاید هم این خود آگاهی باعث می شد بتونم با همسرم مثل یه رواندرمانگر رفتار کنم و رفتارهاشو اصلاح کنم. که این مورد دوم به نظرم بعیده. البته نمی ئونم. باید بیشتر بهش فکر کنم.
به نظرم یه خانمی که شوهرش مشکلات شخصیتی داره دو تا راه داره:
1- بسوزه و بسازه (بدون اینکه خودش رو بشناسه چون اگه خودشو بشناسه دیگه این مورد رو قبول نمی کنه.)
2- انقد روی خودش کار کنه که تبدیل بشه به یه شخصیت سالم. حالا توی این مرحله دو حالت پیش میاد:
الف: اگه بخواد زندگیشو با همسرش ادامه بده باید یه سطح هم بالاتر بره و تبدیل بشه به یه رواندرمانگر که هم شوهرشو درمان کنه هم بچه هاشو که از رفتارهای شوهرش آسیب نبینن و هم خودشو بعضی وقتها درمان کنه!!
ب: طلاق

یعنی بهبود زندگی در وضعیت نرمال به نظر میرسه مورد دوم از موارد بالا باشه. پس من به هرحال چه بخوام طلاق بگیرم و چه بخوام زندگیمو ادامه بدم باید خودمو بشناسم و از خودم مطوئن باشم.
حالا تا اینجای کار من به نتیجه فوق رسیدم. ضمن اینکه به این نتیجه هم رسیدم که عزت نفس کمی دارم و دارم با تمریناتی روی خودم کار می کنم.

اگه جایی فکر می کنید اشتباه می کنم بهم بگین لطفا.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Mvaz

سلام خیلی خوبه که دست به خودشناسی زدین. کلا هر چه آگاهی های ما بالاتر بره، تو زندگی بهتر میتونیم تصمیم بگیریم و عمل کنیم.

فقط یه نکتهبه ذهنم رسید گفتم خدمتتون عرض کنم:

این خودشناسی رو همراه با هدف جلو ببرید. یعنی اینکه مثلا با هدف بهبود زندگی، چون اگر این شناخت و کلا مباحث روانشناسی رو بدون هدف جلو ببرید، به یک ابزار و اسلحه تبدیل میشه.

مثلا ممکنه یه روز بگید که ، اه ه ه ه ه ه ه ه ه ه من کی هستم و عمرم رو تلف کردم، یا همسری که مثلا فلان شخصیت روانشناختی رو داری برو رد کارت من بیسار شخصیتم و ....

---

سلام مجدد
اولا خیلی ممنونم که با من همراه هستین. امیدوارم در ادامه راه هم نکات و مطالب خوبتون رو از من دریغ نکنید. چون توی این مقطع که هر ساعت هزار فکر به سرم میاد که همش زاییده مغز ناقصمه، مسلما نکاتی که دوستانی مثل شما مطرح می کنند می تونه خیلی کمک کنه و راههای تازه ای برام روشن کنه.

اینکه می گم روی خودم متمرکز هستم البته به این معنی نیست که رابطه ام رو با شوهرم کلا فراموش کردم. اتفاقا بعضی از ساعات روز رو دارم به رابطم با شوهرم فکر می کنم. ولی واقعا توی این یه مورد انقد به بن بست رسیدم که فکر کردن بهش هم برام عذاب آوره.

اینکه فرمودین خودشناسی رو با هدف بهبود زندگی ادامه بدم، راستش دقیق متوجه نشدم. من مشکلات شوهرمو می دونم. مشکل خودم رو هم الان تا حدودی می دونم. البته نه کامل. چون باید بیشتر فکر کنم و مطالعه کنم. ولی بهبود زندگی من شاید این باشه که من این زندگی را ترک کنم. اصلا شاید بهتر بود این زندگی را همون سال اول ترک می کردم. همون موقعهایی که امید داشتم که همسرم تغییر کنه و با سادگی چشمم رو روی حقایق بسته بودم.
می دونید منظورم چیه؟ می گم اگه مثلا من همین به اصطلاح خودآگاهی رو از سال اول ازدواجم داشتم شاید زودتر به این نتیجه میرسیدم که باید این ازدواج رو ترک کنم. البته شاید هم این خود آگاهی باعث می شد بتونم با همسرم مثل یه رواندرمانگر رفتار کنم و رفتارهاشو اصلاح کنم. که این مورد دوم به نظرم بعیده. البته نمی ئونم. باید بیشتر بهش فکر کنم.
به نظرم یه خانمی که شوهرش مشکلات شخصیتی داره دو تا راه داره:
1- بسوزه و بسازه (بدون اینکه خودش رو بشناسه چون اگه خودشو بشناسه دیگه این مورد رو قبول نمی کنه.)
2- انقد روی خودش کار کنه که تبدیل بشه به یه شخصیت سالم. حالا توی این مرحله دو حالت پیش میاد:
الف: اگه بخواد زندگیشو با همسرش ادامه بده باید یه سطح هم بالاتر بره و تبدیل بشه به یه رواندرمانگر که هم شوهرشو درمان کنه هم بچه هاشو که از رفتارهای شوهرش آسیب نبینن و هم خودشو بعضی وقتها درمان کنه!!
ب: طلاق

یعنی بهبود زندگی در وضعیت نرمال به نظر میرسه مورد دوم از موارد بالا باشه. پس من به هرحال چه بخوام طلاق بگیرم و چه بخوام زندگیمو ادامه بدم باید خودمو بشناسم و از خودم مطوئن باشم.
حالا تا اینجای کار من به نتیجه فوق رسیدم. ضمن اینکه به این نتیجه هم رسیدم که عزت نفس کمی دارم و دارم با تمریناتی روی خودم کار می کنم.

اگه جایی فکر می کنید اشتباه می کنم بهم بگین لطفا.