پدرم تندخو و همیشه عصبانی است. چکار کنیم

سلام
من توی یک خانواده ی 9 نفره زندگی میکنم
در دوران عقد هستم
پدرم خیلی زود عصبانی میشه
مهربونه و سخاوتمند. آبرومنده و مردم دار
ولی با ما که توی خونه هستیم خیلی بدخلقی میکنه
من که تا یه سال دیگه از این خونه میرم ولی طفلک مامانم
43 ساله که این زندگی رو تحمل کرده. همشم آبروداری میکنه. من جای اون بودم سالها پیش فرار میکردم. الانم که سنش رفته بالا و چند دوره بیماری داشته که دیگه بدتر شده...

بابت همین مسئله من خودم با مردی که بی پول بود ولی خوش اخلاق بود ازدواج کردم
و درصد زیادی از ملاکهام رو نادیده گرفتم و فدای این خصلت کردم. ولی هر روز استرس دارم که نکنه شبیه بابام باشه و من خبر نداشته باشم

کلا خانواده ی پدر من همشون به تندخویی معروفن.:161:

میخوام اگه دوستی توی این تالار هست که با این شرایط زندگی کرده و تونسته آرامش خودشو حفظ کنه یا اینکه راهکاری میدونه به من و در واقع ما کمک کنه و به من راهنمایی بده
آقایون تالار شما رو به خدا اگه این متن رو خوندین شوهر و باباهای خوش اخلاقی بشین واسه خانوادتون.

سلام عزیز دلم...
خب این مشکلتون طبیعیه...به هر حال خیلیا مشکل مشابه شمارو ارن..
پس بیشتر از این خودتو اذیت نکن ازین بابت...
ببین تو آروم کردن مردا وقت عصبانیت زنا خیلی باید هنرمند باشن...ببین رگ خواب شوهرتو تو این مدت عقد یاد بگیر ...بدون چه وقتایی چیو ازش بخوای...چیو نخوای....موقع عصبانیت چی آرومش میکنه...دونستن این چیزا هر مرد عصبانیو میتونه چند درجه بهتر کنه...مثلا پدر منم تقریبا مشابه پدر شما بود اما من کامل متوجه میشدم که مادرم اصلا اون هنر لازم در برخورد با مرد و نداره و اگه کمی سیاست زنانه داشت بعد از گذشت این همه سال قطعا بعضی خصلت های ناخوشایند بابام در کنار همه ی خوبیا و مهربونیاش تا الان بهتر میشد....پس بپا ک مثه مامانامون نشی عزیزم:)

آره مامانم بلد نیست چیکار کنه
ولی خب بابام بعضی وقتها جلوی جمع هم سرش داد میزنه و بهش میگه نفهم
و یا ضایع اش میکنه
تیکه می اندازه و ....

خودم توی این یه سال همین رو فهمیدم که وقتی شوهرم داغ میکنه خیلی آروم بایستی باهاش صحبت کنم و جبهه نگیرم و بعضی وقتها حتی بگم ببخشید دیگه تکرار نمیشه و شرمنده و .... بعد میبینم کلا فرداش یادش رفت!

معرکه اینه که ما بچه ها که از خونشون میریم دیگه مامانم تنها میشه و بابام هر بلایی که بخواد سرش در میآره
اوووووووونقدر جلوی همین شوهرمم با مامانم بد حرف میزنه
بهش میگم باباجان فردا اینم یاد میگیره سرم داد میزنه نکن دیگه
یادم نمیآد یه دفعه معذرتم خواسته باشه ماشالله

یعنی من هیچکاری نمیتونم برای رفع بداخلاقی پدرم انجام بدم؟؟؟؟

آخه عزیزم باباها تو این سن دیگه سخت تغییر میکنن...بنظرم فقط خودمون بایستی سیاست داشته باشیم....ولی سعی کن زیاد شوهرت تو جوی که بابات بدخلقی میکنه قرار نگیره...مثلا اگه قراره تو هفته سه بار بیاد خونتون دو بارشو برین بیرونی جایی یه بار بیاد خونتون تا مامانتم احساس کوچیک شدن خدایی نکرده بشون دست نده اگه واقعا بابات تند خویی میکنه باهاش...مثلا میتونی ساندویج یا هر قضای خوشمزه ایو با سلیقه ی خودت درست کنی با شوهرت بری پارک شبا بری تئاتر بری سینما بری خونه ی پدر شوهرت خلاصه هر طوری که میخوای خوب بگذرون این دورانو تا ایشا الله بری سر خونه ی خودت گلم....
موفق باشس:)

سلام آیه جان،

(1) یه مرد عصبانی، یک روی سکه ست. اون طرف سکه زنیه که (بصورت اثربخش) محبت نمی کنه و احترام نمی گذاره...

اگه بتونی این رو درک کنی، شاید بیش از مادرت، با پدرت هم حسی کنی...

پدرت به محبت و احترام بیشتری نیاز داره، اما (هم بخاطر فضایی که درش بزرگ شده، و هم بخاطر سبک زندگی بزرگسالیش) مهارت های ارتباطی ضعیفی داره و نمیتونه اولا با خودش، و دوما با همسرش ارتباط موثری برقرار کنه و مشکلش رو حل کنه.

در نتیجه در یه سیکل دردآور افتاده:

به محبت و احترام نیاز داره اما دریافت نمی کنه => احساس رضایت از زندگیش کاهش پیدا می کنه => شرایط روانیش برای عصبانیت مساعد میشه=> زود عصبانی میشه، و در عصبانیت رفتارهای ناخوشایند و غیر منطقی از خودش نشون میده => کاهش محبت و احترام اطرافیان => کاهش رضایت از زندگی => افزایش شرایط عصبانیت => کاهش نقطه جوش=> افزایش رفتارهای ناخوشایند و غیر منطقی=> کاهش دریافتی محبت و احترام=>...

و این روند همینطور ادامه داره.... مگر اینکه یا خودش تصمیم بگیره این سیکل رو بشکنه، و یا خونوادش تلاش کنن اینکارو انجام بدن. یعنی بی حساب بهش محبت کنن تا به تدریج عزت نفسش افزایش پیدا کنه.

البته تا وقتیکه خودش به شرایطش آگاه نباشه و نخواد آگاهانه شرایط روانیش رو تغییر بده (که البته اینکار فوق العاده سخته) مسئله کاملا حل نمی شه. اما خوشبختانه خونواده (خصوصا همسرش) تا حد قابل قبولی می تونن اثرگذار باشن، البته زمان می بره اما به تدریج طول و شدت عصبانیتش به شکل چشم گیری کاهش پیدا می کنه. یعنی بعد از عصبانیت خیلی زود به خودش میاد و سعی میه از دل اطرافیانش در بیاره.

خلاصه اینکه: کلید این مشکل در دست یا بهتر بگم در قلب مادرته. و بعد هم شما.... به درایت و زمان نیازه، اما میتونید شرایط رو تغییر بدید.

(2) یه وقتی من یه جلسه مشاوره خانواده:305: برای مادرم گذاشتم، در مورد زبان احساس...

سعی کردم توضیح بدم که وقتی پدر داد می زنه و سرزنش می کنه، زبان بدنش میگه: چرا فلان کار رو انجام ندادی؟ زبان احساسش می گه: من خیلی نیاز داشتم اون کار رو برام انجام بدی و از اینکه بهم توجه نکردی ازت ناراحت و دلگیرم. خواهش می کنم بهم توجه کن، بهم نگاه کن، بهم محبت کن.

وقتی کسی با همه وجودش داره با ما حرف می زنه، چرا فقط به کلماتی که از دهنش خارج می شه گوش کنیم؟ چرا کل پیامی که داره میده رو نگیریم؟

یادم نمیاد اون روز نتیجه صحبتمون چی شد، فکر کنم مامان طبق معمول داشت توضیح میداد که آدم در حین عصبانیت هم باید روی اعصابش کنترل داشته باشه (کاریکه خودش معمولا خیلی خوب انجام میده)، اما چند وقت بعدش گفت من دقت می کنم می بینم همینه که گفتی. و فلان روز که پدرت عصبانی شده بود، به جای حرفهاش، سعی کردم به احساسش گوش بدم و دیدم فلان کاری که انجام داده بودم چقدر آزارش داده و ناراحتش کرده. سعی کردم از دلش دربیارم و اصلا هم از حرفاش ناراحت نشدم.

نتیجه این رویکرد اینه که معمولا در عرض چند دقیقه نه تنها مشکل حل میشه، بلکه عذرخواهی (گاهی گفتاری گاهی عملی) هم به عمل میاد.

آیه در قبال هر یک قدمی که مادرت در این راه برداره، پدرت چند قدم به سمت آرامش میره. بنابراین در این رابطه با مادرت صحبت کن.

بازم یه چیزهایی برای گفتن هست، اما دیگه حوصلم سر رفت خیلی نوشتم.:72: