استرس دوران کودکی به dna آسیب می زند.
محققین طی تحقیقی که در 16 ژوئن 2014 در مجله پدیاتریک منتشر شد به این نکته تاکید کردند که مشکلات روحی و عوامل استرس زایی که در محیط سکونت کودکان وجود دارد سبب کوتاه تر شدن طول تلومر در DNA می شود.
این مشکلات روحی می تواند مشاهده بازی ها و برنامه های خشن تلویزیونی باشد و یا در محیط خانواده با مشکلات و بد رفتاری های والدین خود درگیر باشند.
همینطور در این مقاله اشاره به تحصیلات والدین و خصوصا مادر شده است که ارتباط مستقیمی با طول DNA داشته و کودکانی که والدین تحصیل کرده دارند طول تلومر در آنها بیشتر است.
تلومر انتهای DNA است که از کروموزوم ها و ژنها حفاظت می کند. تلومر به عنوان یک زمان سنج سلولی است که هرچه طول تلومر کوتاه تر باشد طول عمر سلول ها کوتاهتر می شوند زیرا ژنها زودتر در معرض اسیب قرار می گیرند. البته طول عمر سلول طولانی هم نباید باشد زیرا می تواند سلول را سرطانی کند. یکی از راهکارهایی که سرطان دارد برای به خدمت گرفتن سلول این است که با فعال کردن ژن آنزیم تلومراز که تلومر را می سازد مانع کوتاه شدن تلومر شده و سبب نامیرا شدن سلول می گردد.
بنابراین تعادلی وجود دارد و طول تلومر بصورت طبیعی نه باید خیلی کوتاه و نه باید خیلی بلند باشند. هر عاملی که بصورت غیر طبیعی این تعادل را بر هم زند باعث اسیب جدی به فرد می شود.
در تحقیقی دیگر که پیشتر منتشر شد ارتباط سطح هورمون استرس را با زوال حافظه کوتاه مدت بررسی کرده بود.
لذا به عنوان یک پیشنهاد باید استرس را از زندگی خود دور کنید زیرا بی آنکه متوجه باشید می تواند صدمات پنهانی به ساختار بیولوزیکی شما و اطرافیان شما بزند.
اصل مقاله
منبع: http://www.iranbiology.ir/news/comment.php?comment.news.302
