دعواهای همیشگی وحل نشدنی

باسلام
18 سال است که ازدواج کرده ام با همسرم دوست بودیم . در ابتدا همه چیز خوب بود (طبق معمول) .بتدریج من متوجه شدم که همسرم در هر مهمانی یا جایی سکوت می کند و بعد که به خانه می آمدیم شروع میکرد که فلانی اینجوری کرد و آن یکی اینجوری کرد.
منهم پیش خودم فکر کردم که تازه با خانواده ما آشنا شده است و درست می شود.
بعنوان مثال : مادر بنده (خدا رحمتشان کند ، برای من غذا می کشید که موقع برگشتن به منزل خودمان با خودم ببرم ایشان ناراحت می شدو از طرفی منهم نمی توانستم به مادرم بگویم برای ما غذا نکشید و به همسرم می گفتم که بابا این که چیز مهمی نیست این خصلت تمام مادرها است ولی او می گفت نخیر مادرت فکر می کند که ما ندار هستیم) .
همسری دارم که نکات منفی هر کس یا هر اتفاق را می بیند بسیار شکاک است و دیکتاتور.
مشکلات ریز و درشت زیادی بین من و همسرم وجود دارد ولی هر بار که می خواهم با او صحبت کنم دادو بیداد می کند و عربده می کشد و من مجبور به سکوت می شوم .چندین نمونه از رفتارها و کارهایی که همسرم انجام می دهد را برایتان ذکر می کنم
1-اگر با پسرم بیرون باشیم و غذا بخوریم اشکال دارد.
2- در مهمانی لبخند زدنم باید بجا باشد وگرنه دعوا داریم.
3-با دوستانم نمی توانم سینما یا جای دیگری بروم.
4-اگر دوستانم دعوتم کردند می توانم بروم ولی تا ساعتی که آقا اجازه دهند.
5-خلاصه اینکه بنده در 17 سالی که ازدواج کرده ام عروسی و مهمانی های فامیل را بندرت رفته ام و هر بار که اعتراض کرده ام من محکوم شده ام.
جدیدا" به من گفت که پیش مشاور برویم ولی دنبالش را نگرفت. من خودم به تنهایی مشاوره کرده ام ولی به تنهایی نتیجه ای ندارد.
واقعا" دیگه از این کارها خسته شده ام و الان مدتی است که قهر هستیم و این قهر بودن
آنقدر برای من باعث آرامش است که حاضر نیستم آشتی کنم .
[/size]

بهتر دیدم بیشتر توضیح بدهم.
شوهر من واقعا" آدم خاص و عجیبی است . بیشتر توضیح می دهم . در مدت 18 سالی که از ازدواج ما میگذرد من تا حالا نشنیده ام که کسی را فبول داشته باشد و از کسی تعریف کند . در برخورد با هر موضوع کانلا" دید منفی گرایانه دارد . درست برعکس من که به همه کس به دیده مثبت نگاه می کنم مگر اینکه عکس آن ثابت شود.متاسفانه ارتباط ما بسیار سرد است و این موضوع را بارها به او گفته ام و می گوید ایراد از تو است . ولی من خودم ایراد را نیافته ام. پیشنهاد رفتن پیش مشاور را مطرح کرده ام گفته آری خوب است که برویم شاید کمکی کند ولی هنوز تحقق نیافته است . رفتارش با من بسیار بد است طوریکه
انگار بادیگارد من است و همه مسائل را ریز به ریز به من دیکته می کند و تا سوالی میکنم می گوید تو نمی دانی بعدا" می فهمی که کار من درست بوده است . ولی متاسفانه برفتارهای او و در کنار او بودن باعث شده ارتباط ما با تمام فامیل نزدیک بسیار کم و قطع شود . بهیچ وجه نمی توانم با او مثل آدم صحبت کنم وقتی مخالفت مرا می شنود و می بیند که من قانع نمی شوم شروع به دادو هوار می کند .ما هیچوقت امکان یک مکالمه منطقی را نداشته ایم .چندین بار قهر کرده ام . آمده دنبالم و گفته که مسائلمان را حل می کنیم ولی فقط به خاطر برگرداندن من بوده است و مسائل همچنان حل نشده هستند .
تمام مدت می خواهد مرا عوض کند می گوی تو در مهمانی چرا دائما" یک لبخند محو داری .یکی از خصوصیات من روی خوب داشتن است معمولا" خوشرو هستم و زود با دیگران ارتباط برقرار میکنم ولی او برعکس من است و رفتار مرا نمی پسندد.من آدم ساده و بی آلایشی هستم اینرا هم نمی پسندد و میگوید باید خودت را تغییر دهی . خلاصه در این 18 سال او تمام مدت سعی کرده مرا تغییر دهد ولی بجایی نرسیده .
تمام مدت مثل برج زهر مار می نشیند و اصلا" نمی توانی نگاهش کنی.
واقعا" خسته شده ام . لطفا" یکی به من جواب بده.

سلام ghamar خانم
بنظر میرسه مشکل شما این هست که هر دوی شما سعی در تغییر طرف مقابل دارین و هر دو هم اینو خوب فهمیدین و به شدت مقابله میکنید!
ببینید خودتون گفتید:
((خلاصه اینکه بنده در 17 سالی که ازدواج کرده ام عروسی و مهمانی های فامیل را بندرت رفته ام و هر بار که اعتراض کرده ام من محکوم شده ام.))
و
((خلاصه در این 18 سال او تمام مدت سعی کرده مرا تغییر دهد ولی بجایی نرسیده .
تمام مدت مثل برج زهر مار می نشیند و اصلا" نمی توانی نگاهش کنی.))
هیچکس دلش نمیخواد کسی ازش یک آدم دیگه ای بسازه
خانومی اینجا لازمه یکی از شما ها رفتار دیگه ای در پیش بگیره و به قول معروف از در دیگه ای وارد بشه
شما چند سال هست که فقط با همین روش (کدورت و دعوا و روی ناخوش) زندگی کردی و نتیجه نگرفتی خوب این روش رو تغییر بده
بعضی از خواسته های شوهرت رو برآورده کن هر چند که خودت میدونی ایرادی به رفتارت نیست ولی بخاطر دل شوهرت اینکارو بکن
بعنوان مثال همون لبخند محو رو در مهمونی نداشته باش بذار نظر شوهرت از نظر مردم برات با اهمیت تر باشه چون داری با شوهرت زندگی میکنی نه با مردم و اینو عملا بهش نشون بده تا متوجه بشه
اگه از بعضی خواسته های خودت بگذری شوهرت هم کم کم نرم میشه و بخاطرت از بعضی خواسته های خودش میگذره
شوهر شما به تایید شدن از طرف شما احتیاج داره اینکه مثلا به حرفاش گوش کنی و بهش اعتماد کنی اصولا اینکارها به مرد ها احساس مرد بودن میده!! و لذت میبرن شما هم میتونی از همین در وارد بشی و با انجام بعضی از خواسته هاش که معقول هم هستن این احساس خوب رو به شوهرت بدی
یکجور لجبازی وارد رابطه شما شده که میتونی با تغییر رفتار و محبت از بین ببریش خانومی
:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط سارا@

شما چند سال هست که فقط با همین روش (کدورت و دعوا و روی ناخوش) زندگی کردی و نتیجه نگرفتی خوب این روش رو تغییر بده
بعضی از خواسته های شوهرت رو برآورده کن هر چند که خودت میدونی ایرادی به رفتارت نیست ولی بخاطر دل شوهرت اینکارو بکن
بعنوان مثال همون لبخند محو رو در مهمونی نداشته باش بذار نظر شوهرت از نظر مردم برات با اهمیت تر باشه چون داری با شوهرت زندگی میکنی نه با مردم و اینو عملا بهش نشون بده تا متوجه بشه
اگه از بعضی خواسته های خودت بگذری شوهرت هم کم کم نرم میشه و بخاطرت از بعضی خواسته های خودش میگذره
شوهر شما به تایید شدن از طرف شما احتیاج داره اینکه مثلا به حرفاش گوش کنی و بهش اعتماد کنی اصولا اینکارها به مرد ها احساس مرد بودن میده!! و لذت میبرن شما هم میتونی از همین در وارد بشی و با انجام بعضی از خواسته هاش که معقول هم هستن این احساس خوب رو به شوهرت بدی
یکجور لجبازی وارد رابطه شما شده که میتونی با تغییر رفتار و محبت از بین ببریش خانومی
:72:

---

سلام عزیزم :72:
توی تمام این 18 سال برخورد شما با ایشون چطور بوده؟
چه مقدار خواستین رضایت ایشون رو جلب کنید ؟
چه مقدار مقاومت کردید؟
عزیزم چرا نشده برین پیش مشاور؟امکان نداره که خودت وقت مشاور رو بگیری و به همسرت اطلاع بدین که با هم برین؟

با سلام
ممنون سارا جون که دردل مرا خواندی و جواب دادی. منهم می دانم که مشکلات من و شوهرم شاید از طریق رفتن پیش مشاور حل بشود و خودش هم چند روز پیش این موضوع را مطرح کرد ولی دیگه ادامه نداد و منهم که پیگیری کردم هیچ جوابی به من نداد . متاسفانه شوهر من کسی را بجز خودش قبول ندارد و بنظر من در مورد مشاور هم یک حرفی زد وخواست مرا آرام کند.چون من به او گفتم که تصمیم به جدا شدن از او دارم و او همیشه از این مسئله ناراحت می شود .البته فکر نمی کنم بخاطر علاقه به من باشد بلکه می گوید تو مادر بچه من هستی و زندگی ما جهنم که باشد باید ادامه دهیم و من هیچوقت ترا طلاق نمی دهم . متاسفانه من و شوهرم نمی توانیم با هم منطقی صحبت کنیم چون او بسیار تند و عصبی است و با کوچکتریت حرف مخالف دادو بیداد می کند و من همیشه بخاط پسرم کوتاه آمده ام و این کوتاه آمدنهای من این تصور را برای او پیش آورده که من دربست اورا قبول دارم چنانچه خیلی از مواقع می گوید ما که با هم مشکلی نداریم درصورتیکه ما مشکلات ریز و درشتی داریم که طول سالها حل نشده اند. الان دیگه جوری شده که مدت دو هفته است که باهاش حرف نمی زنم و البته او هم حرف نمی زند(مگر در مورد مسائل پسرم) و بسیار احساس خوبی دارم.دیگه صداش هم منو عصبی می کنه.

ghamar خانم عزیز اگه برای درد دل اومدی ما میتونیم همدردی کنیم ولی اگه بخوای کنارش هم راه حلی پیدا کنی پس باید واقعا بخوای و عمل کنی!
الان شما و شوهرتون ناراحت و قهر هستید
برای صحبت کردن که به شوهر شما دسترسی نداریم پس می مونه خود شما درسته؟
ما داریم میگیم اخلاق شوهر شما هر چی هست حق با شما باشه یا نباشه برای حل شدن مشکلتون باید رفتارت رو تغییر بدی و واقعا در عمل پیاده کنی
هر چی بوده گذشته آخه تا کی میخوای بخاطر گذشته زجر بکشی و ناراحت باشی؟! مگه دوست نداری وضعیت بهتر بشه؟
تا کی میخوای در گیر و دار توجه و رفتار شوهرت نسبت به خودت باشی؟
چرا کمی به جسمت و روحت آرامش نمیدی؟
سرزنش نکن ببخشش و سعی کن مثل یک دوست بهش نزدیک بشی شاید الان این حرفها به نظرت مسخره و حتی غیر ممکن به نظر برسه ولی اصلی ترین رکن زندگی زناشویی همین هست
تازه این قدم اول شماست برای بهبود رابطه تون خانومی، رابطه ای که سالها بخاطر لجبازی و دور بودن از هم فاصله گرفته و اعتماد از بین رفته!
زمان میبره و صبوری شما ولی در عوض نتیجه درخشان
دلت میخواد این راه رو بری یا بقیه راهو هم با دعوا و قهر و کدورت میخوای طی کنی؟؟

سلام. من و همسرم بعد از 3 سال خواستگاری همسرم و نه گفتن های من بالاخره سال پیش ازدواج کردیم. البته با صلاحدید مشاوره ازدواج. همسرم 1 سال و نیم از من کوچکتر است. ما و خانواده همسرم همسایه ایم. همسرم بسیار وابسته مادرش هست و هرگز حتی برای دانشگاه از خانواده جدا نشده. سربازی هم معاف شده. من در سن 17 سالگی مادرم رو از دست دادم. خواهرم هم سه سال بعد ازدواج کرد و رفت. در کل دختر مستقلی بار اومدم. الان سوال من اینه، من قصد دارم برای اقامت به یک کشور دیگه اقدام کنم. یعنی همسرم هم موافق بود. اما الان که این قضیه رو جدی شروع کردم، می بینم که خیلی علاقمند به رفتن نیست و تمام مدت میگه مادرم رو هم می بریم. البته من مشکلی ندارم. اما به نظرم حرف بچه گانه ایست و وابستگی بیش از حد همسرم رو نشون میده. اگر ما به کشور دیگه ای بریم، همسر من بعد از این جدایی شدید از خانواده ای که شاید در کل بیشتر از 10 روز ازشون دور نبوده مشکل روحی برای همسرم ایجاد نمی کنه؟ چطور میتونم او رو برای این جدایی آماده کنم؟

با سلام
اگه همسرتون وابستگی افراطی به خانواده اش داره، علت این وابستگی رو جستجو کنید. اگه رفتار شما باعث وابستگی زیاد همسر به خانواده اش شده خودتون رو تغییر بدین. ممکنه به دلیل کمبود عاطفه بین شما و همسرتون اون به طور افراطی به پدر و مادر خودش گرایش داره.
هیچ وقت در صدد قطع رابطه بین همسرتون با خانواده اش نباشین چون با قطع شدن این ارتباط، خلائی در اون ایجاد میشه که تأثیر مستقیمی در زندگی تون داره.
http://ahlekhaneh.ir

دوستان عزیز

در تاپیکهایی که از ارسال اخرین پست در اونا بیش از دو هفته میگذره پست نذارید

موفق باشید