نمایش نسخه قابل چاپ
بابا سلام
دارم ديوونه ميشم با اينكه دو ساله از تولد فرزندم ميگذره وقتي خانواده منو ميبينه با هيشكي اخت كه هيج حتي از همه ميترسه، در عوض خانواده همسرم دقيقا برعكسه، ميخوام كلا از اين زندگي برم بيرون كلا، همسرم بهم نميگه ولي ميبينم احساس شادي و رضايتشو. تا حالام تحمل بسمه ديگه
سلام اقا رضانقل قول:
نوشته اصلی توسط reza.6012
ریلکس باشین اصلا جای نگرانی نیس
اولا فرزندشما هنوز پایه های شخصیت و علایقش شکل نگرفته و خیلی کم سن و سالتر از اونه که بتونه انسانها رو ارزیابی کنه یا براساس شخصیتشون قضاوتشون کنه
دوما شاید یه مورد کوچیک ظاهری یا رفتاری تو خانوادتون باشه که با یذره توجه و دقت ، بتونین برطرفش کنین و این مشکل بطورکامل حل شه
حالا راهشو بتون میگم
شما نگا کنین ببینین چه چیزی تو رفتار و ظاهر خانواده همسرتون هس که برا فرزندتون جذابه و توجهشو جلب میکنه
بچه های کوچیک اصولا دید عمیق ندارنو فقط به ظاهر توجه میکنن
بعنوان مثال شایدخانواده همسرتون تو برخوردظاهریشون خیلی گرم و مهربونن
اما خانواده شما بااینکه درونشون پرازمحبته اما خیلی اهل بروزدادنش نیستن
یا مثلا خانواده همسرتون بیشتر رنگهای شاد میپوشن یا شوخ طبعتر هستن
شما خودتون دقت کنین فرزندتون جذب چه چیز خانواده همسرتون میشه
سعی کنین بفهمین و همون مورد رو تو خانواده خودتون تقویت کنین
مثلا اگه اونا محبت کلامی دارن شما میتونین محترمانه ازپدرمادرتون خواهش کنین تو برخورد با نوه شون محبت کلامی بیشتر بروز بدن
یا هرچیز دیگه ..
بچه ها خیلی راحت جذب میشن و بدست اوردن دل یه کودک ۲ ساله اصلا کاردشواری نیس اما دقت و ظرافت لازم داره
اتفاقا برعكس
خانواده من بهتر رفتار ميكنن اينو من به ريز توجه كردم. دليلش فقط و فقط همسرمه و بس ، اونا بيشتر ميبيننش( ٣روز در هفته) به بهانه هاي مختلف و رنگارنگ و الكي ميرن خونه اونا! اما خانواده من همه يه جوراي دنبال كار و مشغله ان. شما رو به همين روزها قسم اگه راه عملي هس بگين . دو ساله بيخودي به همه چي خوشبين بودم شد اين. بخدا دارم به كارهايي فكر ميكنم كه خودمم عذاب خواهم كشيد. نميخوام اينم مثل بچه باجناقم بكنن كه فقط از بابا اسمشو بلده و بس. سالي به بار ميره خونه پدربزرگش! ميترسم و آتيش ميگيرم بچه رو كردن نقطه ضعف من! كاش اصلا مجرد ميموندم، كاش اصلا نبودم اي خدا.
اینطور که بنظر میاد اول باید مشکل بین شما و همسرتون حل شهنقل قول:
نوشته اصلی توسط reza.6012
اگه اون حل شه مشکل رفتار بچه ۲ ساله خودبخود حل میشه
اگه فک میکنین راه داره با همسرتون دوستانه اما خیلی صریح صحبت کنین
بگین من دوس دارم فرزندمون با فامیل هردوطرف اخت شه
با هردوطرف صمیمیت یکسان داشته باشه
همونطور که من سعی نمیکنم فرزندمونو از خانواده تو دلزده کنم توام همچی کاری نکن
این بچه درنهایت برایند ژنتیکی پدرمادرشه
یعنی خصلتهای منو تو و خصلتهای خانواده منو تو رو درخودش داره و خواهدداشت
خانواده من خانواده توهستن و خانواده تو خانواده من
هیچ فرقی نداره
زندگی زن و شوهری میدون جنگ نیس
ما نباس مقابل هم سنگر بگیریم
باید کنارهم باشیم نه روبروی هم
این مدل رفتارت درنهایت ضرراصلیش به فرزندمون میرسه
اونه که با نصفی از ریشه خودش بیگانه تربیت میشه
و ضررفرزندمون ضرر هردوی ماست
ایا تابحال بااین صراحت با همسرتون صحبت کردین؟
اگه صلاح میدونین و فکرمیکنین مناسبه تویه فرصتی همین حرفا رو بش بگین ببینین واکنشش چیه
بله چندين بار هم صحبت كردم، ايشون ميگه منم از خدامه با هر دو طرف راحت باشه اما در عمل اينطوري نيست ، يه بار مادم گفت ماها رو كم ميبينه شايد از اونه كه از ماها ميترسه(راست هم ميگفت) آنچنان واكنش تندي از جانب همسرم سر زد كه نگو و نپرس، همه چيز گل و بلبل نيست كه كنار هم باشيم همه شون يه طرفن منم يه طرف! اينو بارها نشون دادن، فقط بگين چيكار كنم كه بچه رو نقطه ضعف من نكنن! منم در ازاي زحمتهايي كه ميكشم انتظار محبت فرزندم رو نسبت به خانواده و ريشه ام دارم يعني اين خيلي زياد و سخته براش، حتما خدارو خوش مياد ديگه
خب پس صحبت کردینو نتیجه خاصی نداشتهنقل قول:
نوشته اصلی توسط reza.6012
واسه اینکه همسرتون فرزندتونو نقطه ضعف نکنه نباس خیلی تو ظاهرتون نشون بدین رو این موضوع حساسین
بجاش سعی کنین اولا خودتون با فرزندتون رفیقتر و صمیمیتر شین
تو خونه باهاش بازی کنین ببرینش بیرون
بازیای موردعلاقشو واسش تهیه کنین
دوما از حق خودتون بعنوان یه پدر استفاده کنین بدون هیچ جر و بحثی خیلی خونسرد هفته ای ۱ یا ۲ مرتبه بچتونو ببرین خونه پدرمادرتون
صمیمیت و رفاقت کم کم ایجاد میشه
شاید دفعه اول و دوم ببینین بچتون بااونا غریبگی میکنه
اما ازدفعه سوم ببعد یکم یه کوچولو صمیمیت بیشتر میشه
بعدش باز هی بیشتر و بیشتر
کم کم بجایی میرسه که بچه شما اگه ۲ روز پدرمادرتونو نبینه بهانه میگیره و خودش به زبون میگه منو ببرین پیش اونا
این اتفاق همین فردا نمیفته
زمان میخواد و حوصله اما حتما نتیجه دلخواهتونو میگیرین
بچه ها موجودات خیلی باهوشی هستند سریع می فهمن چه کسی دوستشون داره چه کسی دوستشون نداره چه کسی آدم منفی ای هست چه کسی نه ، ارتعاشات رو سریع می گیرن
من وقتی بچه بودم دوست نداشتم برم خونه عمه و عموم چون قشنگ سیگنال های منفی رو حس می کردم هر وقت جایی می رفتیم نگاه می کردم رفتارشون با مادرم چطوره اگه مادرم رو دوست داشتند توی اون خونه بازی می کردم البته فوق العاده بچه آرومی بودم اگه حس می کردم مادرم رو دوست ندارن می فهمیدم اونجا جای شیطونی نیست و ممکنه دعوا بشم خاطراتم رو از سه سالگی بادمه
بچه فوق العاده به مادر وابسته است چون حیات بچه به مادر وابسته ست
یه دفعه که می گفتم دوست ندارم برم خونه عموم پدرم پرسید چرا دوست ندارم (فکر کنم اونم مثل شما فکر می کرده تقصیر مادرمه) بهش گفته بودم چون وقتی میریم و شما حواستون نیست زن عمو به من اخم می کنه
پدرم پارسال این خاطره رو تعریف کرد و گفت اصلا باورم نمی شد توی اون سن این مسائل رو بفهمی و بعد دقت کرده بود دیده بود بعله خانم به من چشم غره می رفته
بچه برده محبته هرجا بهش محبت بشه به همون جا می چسبه اصلا حتی اگه یک روزش باشه
این مسائل با زمان قابل حل هستش مثلاً حتی با وجود اون رفتارها الان ما با بچه هاشون در ارتباط هستیم
حق با شماست،بچه دو ساله طبیعیه که با کسی انس میگیره که بیشتر می بینتش و اصلا بچه ها این فهم رو ندارن که تشخیص بدن محبت کی واقعیه و محبت کی ساختگیه.
تنظیم روابط خیلی به عهده مادر هست و برای همینه که اکثر خانواده های ایرانی با خانواده مادری خودشون احساس صمیمیت بیشتری میکنند. این موضوع بخشیش طبیعیه چون بالاخره هر دختری بیشتر به خانواده خودش سر میزنه تا خانواده همسرش.
اما در این بین اگه می بینی که همسرت عمدا روابط رو کم میکنه پس باید خودت سعی کنی بیشتر به خانواده ات سر بزنی و گاهی بچه رو هم با خودت ببری.