فکر میکنم ویژگی های موردنظر همسرم رو ندارم

سلام. من 24سالمه و شاغلم. با شوهرم 9 سال اختلاف سنی داریم. نحوه آشناییمون هم اینطور بود که مادر شوهرم منو در محل کارم دید و چون فامیل دور از آب دراومدیم خوشش اومد و معرفیم کرد به شوهرم.
شوهرم مرد خوبیه، همین جا اعتراف میکنم که مشکل از منه و وسواس گرفتم. اینا چند مورد از نگرانیام هستن:
اینکه من شاغلم رو نمیپسنده، در عین حال میدونه به پول من احتیاج داره. بخشی از اقساط رو همین الآن که عقد هستیم من دارم میدم. البته اصلا نذاشتم کسی بفهمه. برام هم ذره ای اهمیت نداره، برای زندگی خودمه، ولی اینکه مرتب از بهتر بودن زنان خانه دار صحبت میکنه خیلی رو اعصابمه. مرتب میگه اونا هنرشون بیشتره، آشپزیشون بهتره و... خوب اینجوری من دلم خیلی میشکنه. با اینکه مادرش منو فقط بخاطر شاغل بودنم معرفی کرده میتونم کنار بیام، ولی اینکه تو ذهن همسرم باشه که من چون پول نداشتم مجبور شدم با این فرد ازدواج کنم برام خیلی سنگینه.
اولش کلی از حجابم تعریف کرد. ولی الآن میگه حجاب ظاهری مهم نیست. چون خانواده خودشون فقط جایی که بدونن ممکنه حرفی دربیاد و... رعایت میکنن. میگم شاید منو با بقیه مقایسه کنه و خجالت بکشه. از طرف دیگه زنای خانواده شون عادت دارن زیاد خرید میرن و... من با توجه به وضع مالی خودم و شوهرم واقعا نمیتونم اونطوری باشم. از نظر هزینه و اینا به مشکل میخوریم و باید رعایت کنم. درحد خودم هم شیک و تمیز میگردم، از تیپم هم تعریف میکنن، ولی به پای تنوع اونا نمیرسم. نمیدونم شوهرم متوجه باشه من از بی سلیقگی نیست اگه زیاد لباس نمیگیرم یانه؟ بفهمه درواقع دارم رعایت میکنم؟ چون اونا دارن با پول شوهرشون خوش میگذرونن.
موضوع دیگه درس خوندن منه. میگه من بچه میخوام و اگه درس بخونی نمیتونی به من و بچه هام برسی. میگه چه نیازی به درس خوندن داری، اینا واسه زن ارزش نیست. بچه داشته باشی و شوهرت ازت راضی باشه مهمه. اول اینکه من همیشه شاگرد اول بودم توی دوران تحصیلم، تو شهرمون به این مسئله معروفم و الگوی بچه ها بودم و همیشه افتخار میکردم، ولی الان وقتی میبینم نزدیک ترین فرد زندگیم داره اینطور زحمتامو زیر سوال میبره حس میکنم عمرم تلف شده، هیچ چیز ارزشمندی ندارم که بهش افتخار کنم و... از طرف دیگه همش این تو دلمه که اگه درس خوندن من قراره ضرری به زندگیم بزنه، سر کار رفتنم هم همینطوره. اگه واقعا فکر زندگیشه، پس قید پول منو بزنه و بگه سر کار هم نرو.
الآن تو ذهنمه که کاش میشد مستقیم ازش بپرسم، آیا از ظاهر من راضی هستی؟ حسرت خونه دار بودن زنای فامیلاتون رو نمیخوری و... ولی میترسم بفهمه من همچین نگرانیایی دارم و ازم سرد بشه. به نظر شما چطوری این سوالا رو بپرسم ازش؟

میتونم یه چیزی بگم؟
چرا پول میدید به ایشون یا قسطاشونو میدید؟
چرا فک میکنید که شمارو بخاطر شاغل بودن انتخاب کردن یا حداقل یکی از شاخصه های مهم در این انتخاب بوده؟
آیا خواستگارای دیگه داشتید یا از تنهایی خسته بودید و یا حتمن باید ازدواج میکردید؟
به نظر من که یه مرد هستم اگه زنم بخواد پولی تو زندگیم بیاره اولن نمیگیرم ولی اگه مجبور باشم دوست ندارم منتی باشه.
زن گرفتن خرج داره و ایشون هم باید اینارو بدونه.
بع نظرم این اشتباهه که در اوایل نامزدی یا عقد شما پول خودتون رو وارد زندگی می کنید.من متخصص نیستم ولی تو زندگیا دیدم این سمه.
خانومه میدوه دنبال وام و ضامن و پول میاره.تو اکثرشون هم این موضوع رو دیدم که مرد میگه شرایط جمع و جور کردن و مراسم گرفتن و رفتن سر زندگیو فعلن ندارم و همینجوری نامزد بمونیم یا عقد بمونیم تا مثلن یه سال دیگه که شرایط ردیف شه.خانوم هم تحت فشاره برا رفتن سر زندگی از طرف پدر مادر خواهر برادر دوستان و هر کسی که یه حرفی میزنه یا نظر میده.اینجاس که خانوم شروع میکنه میاد وسط گود مالی.
من نمیدونم این درسته یا غلط ولی اجبار باعث میشه.
خیلی خانومها اینجوری میشن بعدشم تا آقا یه حرفی میزنه ناراحت میشن که من اینهمه دارم تلاش میکنم ولی اون نمیبینه.
نظر شخصی من اینه که تا سر خونه خودشون نرفتن زن زیاد تو مسایل ماای دخالت نکنه.رعایت کنه ولی دخالت نکنه

ممنون از توجه شما.
چرا فک میکنین منت میذارم؟ حتی مادرم هم خبر نداره. خودم هم هیچوقت اشاره ای به این موضوع نکردم.
یعنی حتی اگه بدونم ممکنه مجبور شه و بره از بقیه قرض کنه نباید کمکش کنم؟ اینطوری برام خیلی سخته. برام خیلی خیلی مهمه که کسی ندونه مشکل مالی داریم.
ببینید اینجور هم نیست که من همیشه قسط بدم، چندباری که حقوقش عقب افتاده ازم کمک گرفته. اون موقع دوتا گزینه داشتم که یا هزینه های دیگش رو بدم، یا قسط وام رو. که من فکر کردم حداقل درمورد وام اگه پولی بدم میتونم بعدا بگم چیزی به نامم بزنه و... از اینکه دارم اینو مینویسم هم واقعا متنفرم. از اینکه حساب و کتاب بکنم. ولی از آینده میترسم.
معیار مادرش که مطمئنم همین بوده. چون من با عروسای دیگش زمین تا آسمون فرق دارم. خودش هم دلم میخواد فکر کنم از قیافه و خانواده و... هم خوشش اومده بوده. ولی اینقد حرفای ضدو نقیض میزنه که به شک افتادم.
خواستگار هم داشتم، ولی شوهرم از نظر تحصیلات، خانواده و... از همشون بهتر بود. اول خیلی دلم میخواست زود ازدواج کنم، شاید چون میدیدم همه دوستام ازدواج کردن و انگار من مشکلی دارم که هنوز مجردم. ولی الان میگم ای کاش صبر کرده بودم و پس انداز میکردم بعدا به فکر ازدواج می افتادم.
اگه بقیه بفهمن مشکل مالی داریم دیگه تابلو میشه فقط بخاطر شاغل بودنم اومدن جلو.
خودم هم نمیدونم این چه انتخابی بود که واسه زندگیم کردم. منظورم همسرم نیست، کار کردنم رو میگم. پدرم هرچی میخواستم برام فراهم میکرد. بدون هیچ منتی. الانم که دیگه منو با این ویژگیم پسندیدن و نمیتونم کارم رو ول کنم.
اتفاقا شوهرم موقع خواستگاری میگفت من به یه ماه نکشیده میخوام عروسی بگیرم و ما راضیش کردیم که تا یه مدت صبرکنه. هنوزم میگه من دلم میخواد زودتر بریم سر خونه زندگیمون و اون تاریخی که تعیین کردیم دیره و... ولی میدونم اینم بخاطر من نیست. بخاطر بچه دار شدنه که میخواد از بقیه هم سن و سالاش عقب نیفته.

سلام

قسطها را دادن ... اون هم تو دوران عقد کار کاملا اشتباهیه

همونطور که الان می گی زحمات درس خوندنم تو مدرسه را زیر سوال برده ( توقع داری قدر زحمات دوران کودکی شما را ایشون بدونه !!)
وای به روزی که پولهایی که تو زندگی خرج کردی را زیر سوال ببره !!

کلا این راه که می روی ( با این همسر) به ترکستان است.
همسرتون یه چیز دیگه می خواد و شما یه چیزای دیگه ای تو سرتونه.

سلام..
دوست عزیز قسط دادن شما کار درستی نیست و این وظیفه مرد خونس.. چه بسا اگه کمکی هم در این مورد به ایشون بکنید به نظر من در حدی باشه که ایشونو بد عادت نکنه..

نکته دوم شما هنوز زیر سقف نرفته , شوهر شما واسه چی از خونه داری و اشپزی خانمهای دیگه نسبت به شما تعریف میکنه؟؟

نکته سوم پولی رو که ماهیانه از شغلتون میگیرین یک سهمشو اختصاص بدین به لباس و پوشش .. لباسهای شیک بخرید و پیشه شوهرتون اراسته باشید تا زمینه مقایسه و وسواس ایشون فراهم نشه..

نکته چهارم خودتونو دست کم نگیرید ..زود عروسی نگیرید ..زود بچه دار نشید .. مطیع شوهرتون باشید و به خودتون برچسب نزنید

سلام عزیزم متاسفم اما علت کار همسرت رو بهت میگم مردا ذاتا دوست دارن از همسرشون برتر باشن وسکان زندگی دستشون باشه وپادشاه خونشون باشن
هرچیزی که فقط احساس کنن باعث بخطر افتادنش میشه رو منع میکنن
شما چرا اینقدر خودت دست کم گرفتی و اعتماد بنفست رو داری از دست میدی
فقط این لو بدون که اگه همسرت داره از زنهای خانه دار و بدون تحصیلات تعریف میکنه فقط برا همینه احساس خطر کرده
پس بجای اینکه اعتماد بنفست رو بیاری پایین و خودت زیر سوال ببری جوری رفتار کن که همسرت احساس کنه همه چیز خوبه و ایشون سکان زندگی روبدست گرفتن بهش بگو من بهت افتخار میکنم حس تکیه گاه بودن و باعرضه بودن و توانا بودن رو بهش بده تا خودش رو کم نبینه تا مانع پیشرفت شما بشه
درضمن سعی کن تا میتونی زن باش یعنی خیلی مسئولیت های مالی رو بعهده نگیر
البته خرج تراشی هم نکن
در ضمن شمافکر میکنی اگه خیلی از همسرت درخاست نکنی میشه خانوم خوبه کاملا اشتباهه
اما به اندازه توانایی و جیب همسرت
نوع بیان و زمان و مکان درخاست هم بسسسسسسسیارررررررررر مهمه
حتی شده از حقوق خودت برا لباس خریدن خرج کن و طبق اعتقادات خودت ظاهر شو و در خلوت بهترینها و زیباترینها رو برا همسرت بپوش اینجوری همسرت میفهمه شما هم بلدی ولی یه اعتقاداتی داری که جلو دیگران هرچی نمیپوشی و بیشتر ازت لذت میبره
برای اینکه بدونی بایه مرد باید چطور رفتار کرد سخنرانیهای دکتر حبشی بخصوص کلیدمرداقتدار ایشون رو گوش کن

سلام


ببینید به نظرم هر مردی یه باوری به دیدگاه همسر داره - بعضی دوست دارنند همسرشان شاغل باشد و بعضی ها دوست ندارنند !

از طرفی شما را با شاغل بودنتون قبول کردند پس به نظرم زیاد این مورد مشکل نیست - چون مردها معمولا در خواستگاری این مهم را به دختر می گویند .


شما باید عزت نفس و اعتماد به نفس خودتان را بالاتر ببرید !


خودتون را ارزشمند بدونید - شما می تونید هم شاغل باشید و هم در کارهای خانه موفق باشید و هم مادر نمونه ای باشید ! ( با برنامه ریزی درست )

برای این مهم تلاش کنید - به جای اینکه غصه بخورید !!


به نظرم مسئولیت اصلی زندگی با مرد هست ! ( مخارج ) و زن وظیفه ی شرعی ندارد در این مورد ! ( مرد نباید به امید پول زنش باشه ! ) ( کلی میگم )

(( ولی در زندگی چقدر خوب میشه که زن و مرد برای زندگیشون تلاش کنند و به هم کمک کنند !! ( همه جوره ) )) :rugby:

مثلا همان کاری که شما انجام دادید و در چند قسط کمک کردید .


زن اگر شاعل باشد و یا درس بخوند و ..... نباید از مسئولیت خانه داری و آرامش خانه کوتاهی کنه

اگر مرد این حس را حس کند ( مدیریت شما ) ،،، به نظرم مشکلی نیست !!

این حس و این باور را به ایشون نشان دهید !!!

اولویت اصل زندگی برای مرد باید ،، رضایت همسرش باشد ( رسیدگی و تامین نیازها و...)!!! - و برای زن رضایت شوهرش !!

بقیه چیزها فرعی هستند !!



موفق باشید .:72:

سلام دوست عزیزم

بهتر نیست یه کم بیشتر فکر کنی ؟ اینجوری که من برداشت کردم سر مسائل مهمی با هم عدم تفاهم دارید منظورم درس و کار هست . اختلاف سنتون هم زیاده واقعا دلت می خواد درستو ول کنی بچه بزرگ کنی ؟ من اینو پرسیدم چون مثل شما عاشق درس خوندنم . به نظر من بیشتر فکر کن در مورد این ازدواج. کمک مالی کردن اشتباهه دو روز بعد تبدیل به وظیفه می شه و وای به حال روزی که بگی برام یه چیزی بخر اینا رو تجربه کردم که می گما.

بازم می گم بیشتر فکر کن ادامه تحصیل ندادن و زن خانه دار بودن واقعا چیزاییه که تو از زندگیت می خوای ؟ هدفی داری اصلا ؟ همسرت جلوتو برای رسیدن به هدفات نمی گیره ؟ هدفات با همسرت هم سو هستن ؟ اگه نه فقط داری وقت و انرژیتو هدر می دی .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط مارگریتا

سلام. من 24سالمه و شاغلم. با شوهرم 9 سال اختلاف سنی داریم. نحوه آشناییمون هم اینطور بود که مادر شوهرم منو در محل کارم دید و چون فامیل دور از آب دراومدیم خوشش اومد و معرفیم کرد به شوهرم.
شوهرم مرد خوبیه، همین جا اعتراف میکنم که مشکل از منه و وسواس گرفتم. اینا چند مورد از نگرانیام هستن:
اینکه من شاغلم رو نمیپسنده، در عین حال میدونه به پول من احتیاج داره. بخشی از اقساط رو همین الآن که عقد هستیم من دارم میدم. البته اصلا نذاشتم کسی بفهمه. برام هم ذره ای اهمیت نداره، برای زندگی خودمه، ولی اینکه مرتب از بهتر بودن زنان خانه دار صحبت میکنه خیلی رو اعصابمه. مرتب میگه اونا هنرشون بیشتره، آشپزیشون بهتره و... خوب اینجوری من دلم خیلی میشکنه. با اینکه مادرش منو فقط بخاطر شاغل بودنم معرفی کرده میتونم کنار بیام، ولی اینکه تو ذهن همسرم باشه که من چون پول نداشتم مجبور شدم با این فرد ازدواج کنم برام خیلی سنگینه.
اولش کلی از حجابم تعریف کرد. ولی الآن میگه حجاب ظاهری مهم نیست. چون خانواده خودشون فقط جایی که بدونن ممکنه حرفی دربیاد و... رعایت میکنن. میگم شاید منو با بقیه مقایسه کنه و خجالت بکشه. از طرف دیگه زنای خانواده شون عادت دارن زیاد خرید میرن و... من با توجه به وضع مالی خودم و شوهرم واقعا نمیتونم اونطوری باشم. از نظر هزینه و اینا به مشکل میخوریم و باید رعایت کنم. درحد خودم هم شیک و تمیز میگردم، از تیپم هم تعریف میکنن، ولی به پای تنوع اونا نمیرسم. نمیدونم شوهرم متوجه باشه من از بی سلیقگی نیست اگه زیاد لباس نمیگیرم یانه؟ بفهمه درواقع دارم رعایت میکنم؟ چون اونا دارن با پول شوهرشون خوش میگذرونن.
موضوع دیگه درس خوندن منه. میگه من بچه میخوام و اگه درس بخونی نمیتونی به من و بچه هام برسی. میگه چه نیازی به درس خوندن داری، اینا واسه زن ارزش نیست. بچه داشته باشی و شوهرت ازت راضی باشه مهمه. اول اینکه من همیشه شاگرد اول بودم توی دوران تحصیلم، تو شهرمون به این مسئله معروفم و الگوی بچه ها بودم و همیشه افتخار میکردم، ولی الان وقتی میبینم نزدیک ترین فرد زندگیم داره اینطور زحمتامو زیر سوال میبره حس میکنم عمرم تلف شده، هیچ چیز ارزشمندی ندارم که بهش افتخار کنم و... از طرف دیگه همش این تو دلمه که اگه درس خوندن من قراره ضرری به زندگیم بزنه، سر کار رفتنم هم همینطوره. اگه واقعا فکر زندگیشه، پس قید پول منو بزنه و بگه سر کار هم نرو.
الآن تو ذهنمه که کاش میشد مستقیم ازش بپرسم، آیا از ظاهر من راضی هستی؟ حسرت خونه دار بودن زنای فامیلاتون رو نمیخوری و... ولی میترسم بفهمه من همچین نگرانیایی دارم و ازم سرد بشه. به نظر شما چطوری این سوالا رو بپرسم ازش؟

---

خب به خودت برس خیلی خرید کن بذار یکم بهش فشار بیاد ...به نظرم داری ناز نازی بار میاری شوهرتو...نمیذاری آب تو دلش تکون بخوره
بعدشم خانم های خونه دار همشون کدبانو نیستن ...
و اینکه یکم روی اعتماد به نفس خودت کار کن اگه بخوای بذاری اون همه زحماتتو از بین ببره و تو رو با بقیه مقایسه کنه یا خرد کنه خیلی اوضاع خراب میشه

دوباره سلام.
من با شوهرم راجع به اینکه میخوام ادامه تحصیل بدم صحبت کردم. گفتم اگه ادامه ندم مث اینه که تموم این سالها عمرمو تلف میکردم و... اون بحثای نفرت انگیز مدرک شخصیت نمیاره و شعور مهمه و... بذارم کنار، تنها چیزی که میپرسید این بود که ساعتای کاریت بعدش چه تغییری میکنه؟ حقوقت بالا میره و... اینقد پرسید و پرسید که پشت تلفن گریه م گرفت.
بعد انگار که داره بهم لطف میکنه گفت حالا خیلیا هستن تو فامیل ما مث فلانی و فلانی که بچه داری میکردن، سرکار میرفتن، درس هم میخوندن! میشه اینطوری! حتی فکر اینکه بچه دار شدنمون رو عقب بندازیم هم نمیکنه. چرا این مرد اینطوریه؟
چرا بقیه مردا اول زندگی بچه نمیخوان؟ اینقد عجله ندارن؟ بحث مذهبی بودن هم نیست، داماد خودشون روحانیه، ولی به خانمش گفته من تا 5 سال بچه نمیخوام، میخوام دوتایی زندگی کنیم. خیلیای دیگه هم تو نت دیدم که میگن ما یه مدت میخوایم عاشق و معشوقی زندگی کنیم و... پس چرا شوهر من همچین فکری نداره؟ میگه آخه بچه نباشه من و تو تنهایی چیکار میخوایم بکنیم؟! چرا زندگی دونفره بدون بچه واسه من هیجان انگیز و شیرینه، ولی واسه اون نه؟ اگه من واسش اینقد غیرجذابم، چرا ازاولش اومد خواستگاریم؟
اینقد حدیث و روایت و کوفت و زهرمار راجع به بچه میاره که حالم بهم میخوره. دیگه دستمو هم دلم نمیخواد بگیره. بهش نگاه میکنم چندشم میشه از بس حرف بچه زده. اینجوری بکن بعدا تو بچه مون تاثیر داره، فلان دعا رو بخون بچه مون فلان بشه، خونه اینطوری باشه بچه بازی کنه و...
پس من این وسط چکاره م؟ اصلا اهمیتی دارم؟ یا فقط واسه پول درآوردن و زاییدن به درد میخورم

ایشون دارن از شما سوءاستفاده می کنن.به قول خودت چطور درس خوندنت مانع زندگی خانوادگی تون میشه ولی کار کردنت نه؟این یعنی دوگانگی و تناقض که به نظرم علت ش کاملا مشخصه.ایشون می خوان شما رو کنترل کنن تا مبادا رشد بیشتری بکنین و ایشون و خواسته هاشون رو در شان خودتون نبینین.در واقع ایشون اصلا اعتقادی به اون چیزی که برای شما فضیلته ندارن.موفقیت های تحصیلی شما به چشمش نمیاد چون اساسا اهمیتی براش نداره که در کنار همسرش رشد کنه.ایشون یه کدبانو و یه ماشین جوجه کشی می خوان و صراحتا هم این رو به شما گفتن.از پرسپکتیو ایشون زن یعنی همین.حالا این شما هستین که باید ببینین زندگی در کنار چنین آدمی دلخواهتون هست یا نه.فقط رو این موضوع تاکید می کنم که به خیال تغییر شخصیت ایشون نباشین و تصمیم گیری تون رو رو این موضوع بنا نکنین.

خیلی کلافه م. از خودم بدم میاد. از اطرافیانم... خسته م از این زندگی که هیچ آرامشی توش نبوده برام.
میگم عروسی نمیخوایم، فقط خرج الکیه، شوهرم راضی نمیشه. فقط چون خانومای فامیلشون میخوان بیان برقصن و خوش بگذرونن. عروسی ساده هم آقا رو راضی نمیکنه، هرجا عروسی میریم دقت میکنه ببینه بقیه چیکار میکنن میخواد بهترشو انجام بده. هی تو دلم حرص میخورم که میخواد تا خرخره بره زیر قسط و وام (همین الانش هم هست) فقط واسه همچین مورد مزخرفی. به خدا اگه هزینه یه چیزی مثل خونه یا زمین بود که میموند اصلا دلم نمیسوخت. نشسته برنامه میریزه که با حقوق من و خودش چطوری این قسطا رو بده، اصلا هم فکر نمیکنه که شاید من برنامه دیگه ای برای خودم داشته باشم.
از دست خودم هم عصبانی ام. همش تو ذهنم میاد که خانوادم خیلی راحت میتونن بهم کمک مالی بکنن که اینقد استرس نداشته باشم. هی به خودم میگم دیوونه نباش، وظیفه شون نیست، اصلا درست نیست این کار. باز همش فک میکنم چی میشد یه کمک مختصری میکردن، چقد اونجوری بهتر میتونستم برنامه بریزم واسه آینده. میگم چطور پدرم برای برادرام سنگ تموم گذاشت، من چه فرقی بااونا دارم؟ تازه چقدر همجا میگه شوهرمو مثل پسرش دوست داره... حس بدی دارم. پدرم تو مجردیم بهم یه ماشین داده بود که تازگی غیر مستقیم ازم گرفتش. شخصیتش اینطوریه که فک میکنه همین که دختر داده به دامادش خیلی در حقش لطف کرده، البته واسه جهیزیه مادرم اجازه نمیده کم بذاره... روم نشده به شوهرم بگم دیگه ماشین زیر پام نیست. درصورتی که تو برنامه هاش همش این هست که یه ماشین بسمونه، من ماشین خودمو میفروشم! نمیدونم چی فکر کنه با خودش از این رفتار پدرم

اصلا درک نمیکنم چرا در برابر همسرتون عذاب وجدان دارید از اینکه پدرتون ماشین رو ازتون گرفته. مال خودش بوده تصمیم گرفته پس بگیره.
اینکه همسر شما جاش رو با شما عوض کرده و میگه یه ماشین کافیه و من ماشین خودم رو میفروشم اذیتتون نمیکنه؟؟؟؟ فقط کار پدرتون اذیتتون میکنه؟؟؟؟

به نظر من باید یه تجدید نظر اساسی تو زندگیتون بکنید.
به نظر میاد همسرتون اهل چشم و هم چشمی هستن. برعکس اکثر مردا. و حرفایی میزنن که بیشتر بین خانوما رایجه!

یک بار برای همیشه بشینید در مورد حد و مرزهای زندگی و وظایفتون صحبت کنید. اگر هم میترسید که ناراحت بشن یا مشکلی پیش بیاد میتونید از یه مشاور کمک بگیرید.

اینم اضافه کنم که اولین کسی هم که باید به وظایف و نحوه برخوردش با مسائل زندگی واقف بشه خود شما هستید. اول از همه باید متوجه بشید دلیلی نداره اینقدر به همسرتون باج بدید و در برابرش همیشه احساس مسئولیت و سرشکستگی داشته باشید.

ممنون، خیلی از حرفاتونو قبول دارم.
ولی الان دارم نوشته هامو دوباره میخونم ببینم کجا گفتم شوهرم خوب کرده و فقط پدرم داره اشتباه میکنه... همچین چیزی نگفتم، اگه این دوتا مسئله رو کنار هم آوردم واسه این بود که بگم تو چه فشاری هستم.
اینکه روم نشده بگم بخاطر اینه که از قضاوت شوهرم درباره پدرم میترسم. میترسم فکر کنه پدرم برام ارزشی قائل نیست، یا خسیسه یا... دلم نمیخواد تصور مثبتی که ازش داره تو ذهنش خراب شه. چون همه به شدت از پدرم حساب میبرن، فکر میکنن روی من خیلی حساسه و منو خیلی دوست داره.
قبول کنید آدم یه کارایی رو از پدر و مادر خودش توقع نداره دیگه... مخصوصا وقتی رفتار متفاوتش با برادارام رو میبینم. هی به خودم میگم بی خیال، هزینه جهیزیه خیلی بیشتر از قیمت این ماشینه، ولی چون هدیه بود خیلی برام سخت بود وقتی دیدم اینطوری رفتار کرد. ولی خدا شاهده حتی اخم هم نکردم بهشون. فقط یکی دوبار به شوخی و خنده به مادرم گفتم هدیه رو که پس نمیگیرن، که مادرم از کوره دررفت که لوس بارت آوردیم و به من ربطی نداره و برو با پدرت صحبت کن و...
حس میکنم اگه کنار بکشم و همچی رو بذارم به عهده شوهرم همون یه ذره سرمایه ش هم به باد میده. حس میکنم نمیتونه و بلد نیست چیکار کنه. برعکس ظاهر جدی و پرهیبتش خیلی وقتا اشتباه بچگانه زیاد داشته تو این مسائل. الانم که میخواد بخاطر فامیلاشون خودشو تو همچین خرجی بندازه. اصلا بهش اعتماد ندارم. بخاطر مخالفتم برای عروسی گرفتن به شوخی میگه بقیه از دست پرخرجی زناشون مینالن، ولی تو مثل پیرزنا خسیسی! اینجوری میگه میخندم و سعی میکنم حساسیت نشون ندم، ولی گاهی اوقات میگم به درک، بذار هرکاری میخواد بکنه تا بعد که بدبخت شد به حرف من برسه

عزیزم همین حرفارو به شوهرت بگو

حرف دلتو بگو و راحت شو ببین عکس العمل اون چیه بهش بگو که اگه همچین برنامه ای داشتی قبل عقد و تو خواستگاری حتما باید مطرح میکردی

بگو که هنوز برای مادر شدن اماده نیستی باهاش حرف بزن

اگه امکان حرف زدن رو در رو نیست کتبا بهش بگو

یه چیز دیگه ... اصلا در امد خودتو وارد زندگی نکن اصلا ...

اون باید به فکر قسط ها و وام ها باشه نه تو وقتی بچه میخواد با کدوم پول میخواد

خانم مارگريتا
شما سال ديگه مياي اينجا و اينكه شوهرت از دستت قراري ميشه گله ميكني
همه چي رو بسپر بهش.
همه چي
ميخواد عروسي بگيره ؟ بزار بگيره
دوس داره لباس شيك بپوشي؟ خب
شما هميشه يه مقدار از حقوقتو بزار برا اين طور خرجها
شوهرت هنوز با واقعيت هاي زندگي آشنا نشده نزار بهت بگه پيرزن خسيس. بزار حس كنه با يك ملكه ازدواج كرده .
باهاش حرف بزن . خانم باش . بگو باشه ولي من يه مقدار از حقوقم بابت هزينه ها م ميره . شما هم كه ميگي از پسش برمياي من بهت اعتماد مي كنم .. يه بارتو زندگي فكرتو درگير نكن . مثل خانمهاي فاميلشون باش. لذت زن بودن رو ببر
مطمئن باش يه عروسي خوب لذتش هميشه يادت مي مونه

سلام
چقد استرس همه چی رو داری؟بیخیال...هیچ کدوم از اینا وظیفه شما نیست. ببخشید اینطوری میگم ولی زن نیستی.جات با مرد عوض شده.ایشون عروسی مجلل میخواد شما جوش قسطشو میزنی و عروسی نمیخوای.قسط وامتونو رو هم میدی.نگران اینی که چرا پدرت به برادرت کمک کرده و به شما نه.ماشین هدیه رو پس گرفته ولی جهیزیه خوب میخواد بده.نگران ذهنیت همسرت نسبت به خانوادتی.چرا نگران ذهنیت خانوادت به همسرت نیستی؟اگه بفهمن همسرت با کمک شما عروسی گرفته چه حسی پیدا میکننن؟
از حقوقت برای همسرت خرج نکن.همسرت الان هم داره میگه زن میخواد نه یه مرد دیگه.به حرفش توجه کن و روی خودت کار کن.هرکسی یه جوریه دیگه ولی شما باید در مورد اهدافت قبل ازدواج مفصل صحبت میکردی و راهتو مشخص میکردی.البته هنوزم دیر نشده اگه جدی باشی شوهرت راه میاد باهات.هرچند ممکنه اول بدقلقی کنه.در ضمن به نظرم حقوقتو از قسط وام عروسی بکش کنار.بگو باقیماندشو پس انداز میکنم.اگرم باقی موند و پس انداز کردی برای خودت چیزی بخر.برای ماشین هم واقعیتو بگو.بذار بدونه چجوری برنامه بریزه و چه امکاناتی داره!! خودتم خیلی خسته نکن که چی بگم و چجوری بگم برای مردها اگه کشش ندی و سریع اصل مطلبو بگی راحتترن.

وای چقدر داری اشتباه می کنی
نکن
اشتباه داری می کتی
اصلا وظیفه تو نبست که قسط بدی و روی حقوق شما حساب و کتاب بشه
من اگه بجات بودم به شوهرم می گفتم اصلا می خوام تصمیم بگیرم نرم سر کار
شیک بگرد و از همسرت تقاضای مالی داشته باش نذار اون از شما تقاضای مالی داشته باشه بجای اینکه همسر شما،ابرو داری کنخ از نظر مالی شما داری این کارو می کنی
مردا از اینکه همسرشان بهشون وابستگی مالی داشته باشند لذت می برند
ولی شما....
مگه شما برای ازدواج با ایشان پا پیش گذاشتید که دارید این همه کوتاه می آین

دوست عزیز اینجا چندتا قضیه مطرحه و چیزایی وه من به ذهنم میرسه رو بهت میگم ..همچنین تجربیاتی که تو زندگیم داشتم
ببین ختنمی من از حرفات اینطور برداشت کردم که همسر شما یه خانمه خانهدار می خاد و لا غیر...وقتی اومده خواستگاری ازت خوشش اومده و پیش خودش با کارکردنت کنار اومده شما هم که ساپورت مالیش کردی خوب بدش نیومده و استقبال کرده ولی اینو بفهم که ته دلش نمیخاد بری سرکار...........خوب شما یا واقعا برات مهمه سرکار رفتن یا زندگی با این آقا برات مهم تره که باید از همین الان که سر یه سقف نرفتی تکلیفت رو روشن کنی وگرنه زندگی با ارامشی نخواهی داشت میدونی چرا چون همش باخودت دو دوتا چهارتا میکنی که پول فلان قسط میمونه پس من باید برم سرکار پوله قسط و ... رو دربیارم از اونطرف شوهرشما به جای قدردان بودن دوست داره تو خونه بشی و خانهداری و بچه داری کنی.......انگار اصلا نمیبینه..میدونی چی دوست داره؟ دوست داره سرکار نری ولی حقوقت باشه چون خودت اینطوری بارش اوردی....دقیقا من هم با نظردوستان موافقم اینجا همه بهت گفتن این کار اشتباهه..قسط دادن اشتباهه..الان تو این دوران موقع دلسوزی نیست عزیزم بعدشم شما با مادرشوهرت نمیخای زندگی کنی که هی میگی اون منو به خاطر شاغل بودنم انتخاب کرد اصلا این حرفه خوبی نیست یعنی رسما قبول داری که به خاطر حقوقه ماهانت گرفتنت!!!!! خوب این فکرشم بده برای کسی مثل شما با این خصوصیاتی که گفتی........اشتباه نکن بشین دودوتا چهارتا کن ببین اگه وئاقعا همسرت رو دوست داری و میخای باهاش بمونی کارت رو بزار کنار به نظرمن چون این مرد کارکردنه زن رو دوست نداره و با این کار خودت رو داغون میکنی ...من خودم شاگرد اول دانشگاه بودم و وقتی ارشدم تموم شد و سرکار درست حسابی میرفتم ازدواج کردم ....اشتباه کردم و کله پس اندازم رو به شوهرم گفت دوران عقد برای خرید مغازش ازم گرفت بعدشم که وارد زندگی شدیم کاملا رو پوله من حساب میشد و نتونستم یه قرون پس انداز کنم ناراحت نیستم چون تو زندگیه جفتمونه ولی یه موقعهایی میگم کاش یه پس انداز داشتم....من الان یه بچه دارم ولی واقعا سخته شاغل بودن و بچه داشتن الان ارزومه سرکار نرم منی که عشقه کار بودم شرایط ادمها بسته به زمان فرق میکنه اینارو فقط صرفه تجربم گفتم........میخای با کسی بری زیر سقف که دیدگاهاش در مورد کار، درس، بچه داری کاملا باشما فرق میکنه و برام جالبه که چرا تو زمان قبل عقد و خواستگاری سر این قضایا به نقظه مشترک نرسیدین از من میشنوی الانم دیر نشده به تفاهم برس اگه نرسیدی فکر نکن بری سره خونه زندگیت میتونی تغییر بدی دیدگاهشو اونطری کسی که اذیت میشه شمایی و روی ارامش نمیبینی
در مورد کمک مالی از خانوادت....ببین پدر شما کار درستی میکنه که بهت کمک نمکینه ..خلاصه میکنم...چون پدر من به خاطر سادگی محبت و البته بی تجربگیش(من فرزند اول و دختر بزرگش هستم) کلی به ما کمک مالی کرد اول گفت پول میدم برین خونه رهن کنین شوهرم اونموقع داشت شاخ درمیاورد از خوشحالی و تعجب چون خودش فرزنده اخره پدرش فوت شده و کلا هیچ ساپورتی نمیشه از خانوادش...بعد از یه مدت بابام گفت عیب نداره پول میدم برید خونه بخرید.....ولی همسر من بعد از خرید خونه توقع داشت سه دانگ رو به نامه اقا بزنیم!! دعواها ما داشتیم یعنی کلا میخام بهت بگم برحسب تجربه هرگونه محبتی از طرف خانواده دختر روداماد بعد از یه مدت وظیفه میدونه و کاملا سمه...یا با همون پولی که خودش داره بساز یا با فردی ازدواج کن که اونقد پول دار باشه که نخای از پدرت پول بگیری
ببخشید خیلی طولانی شد. موفق باشی

سلام
اینکه اول زندگی آدم بخواد من و تویی داشته باشه و از این مسایل حرف بزنه و یا حد و مرزی مشخص کنه یه خرده عذاب آور هست و من بایت این موضوع شما رو درک می کنم


در رابطه با همسر شما که میگه زن خانه دار بهتره، اینا تعارفات الکی هست الان زیاد مردی پیدا نمیشه که این حرف رو واقعا از صمیم قلبش بزنه مگر اینکه خودش یه درآمد بسیار بالا داشته باشه که درآمد زن توش اصلا به چشم نیاد در اون صورت شاید آرامش منزل رو به کار کردن همسرش ترجیح بده

همسر من در اولین صحبت با من می گفت دوست ندارم همسرم کار بکنه و همسر من می تونه استعدادهاشو جور دیگه ای نشون بده و ...
ولی به عینه می دیدم وقتی در امتحان استخدامی شرکت می کردم خیلی پیگیر بود که حتما قبول بشم با همون مدرک کارشناسی یه جایگاه شغلی به دست آوردم و چون ارشد میخوندم نمیشد برم سر کار با مدیر شرکت صحبت کردم یک سال به من فرصت دادن درسم تمام بشه برگردم و همه اینها زیر نظر همسرم هم بود و هیچ موقع نگفت چرا امتحان میدی یا چرا این فرصت شغلی رو با چنگ و دندون حفظ می کنی

بعدش که دکترا قبول شدم به خودی خود دیگه نمی خواستم که به اون شغل فکر کنم و کلا اون کار رو کنسل کردم و برای بورسیه برای استخدام در دانشگاه اقدام کردم برای همه این موارد همسرم همراهیم کرد

بعد بچه دار شدن گاهی که چند روز پشت سر هم به پایان نامه ام نمی رسیدم می گفت خودت رو تبدیل به یه زن خانه دار کردی حیفه توی این جایگاه بعد این همه تلاش یکهو همه چیز رو رها کنی

اینها همه یه سری تعارف هستش که نمیخوام همسرم کار کنه و این حرفا

شما همه معیارهای همسرت رو داشتی که باهات ازدواج کرده مردها از هیچ معیاری صرفنظر نمیکنن چون قدرت انتخاب دارن و مجبور نیستن مثل خانمها به موارد معدودی فکر کنن

ولی به نظر من در موارد غیر ضروری که مصرفی و تمام شدنی هستن مثل همین هزینه عروسی به هیچ وجه مشارکت نکن
یک بار به همسرت بگو مایل هستی برای روشن شدن یک سری موارد باهاش گفتگو کنی این گفتگو بیرون از منزل شما یا منزل پدری ایشون باشه توی یه جایی مثل کافی شاپ
خیلی آروم و با احساس، بدون هیچ موضع گیری یا لحن خشونت آمیزی به همسرت بگو وقتی به مسئولیتهای یک زن خصوصا بعد از مادر شدن فکر می کنم به این نتیجه می رسم که ممکن هست فقط دو سه سال دیگه برم سر کار یا شاید 5 سال دیگه بنابراین میخوام درآمدم توی این چند سال صرف پس انداز بشه و افزایش سرمایه به هیچ وجه توی مواردی که پول توش تمام میشه روی من حساب نکن در رابطه با بقیه موارد و بقیه سرمایه گذاریها هم اگر ممکن هست با من مشورت کن در اون صورت میتونیم با هم مشارکت کنیم و با هم زندگیمون رو بسازیم

اگر چیز سند داری خریداری شد دوباره یه گفتگو با همسرت داشته باش و از همون اول مشخص کن که مایلی همه چیز نصف نصف سند زده بشه

البته گوشه ذهنت داشته باش که شما به هیچ وجه قرار نیست کارت رو رها کنی این فقط یه احتمال کوچک هست که شما بزرگ نشونش میدی چون اول زندگی نمیشه چکشی حد و مرز مشخص کرد با بیان چنین احتمالی نظرت رو بیان می کنی اگر هم همسرت گفت من و تو نداریم و این پولها توی زندگی مشترکمون هست بگو تمام حرفهات درسته و من قبول دارم فقط بحث یک احساس نامطلوب هست که میخوام از شرش خلاص بشم چون موافق هزینه زیاد برای عروسی گرفتن نیستم بنابراین احساس بدی دارم وقتی برای هزینه یه کار بیهوده بخوام مشارکت کنم. این فقط یک احساس هست و دلم میخواد منو درک کنی بابت این احساسی که دارم

و بعد شروع زندگی هم کل پولت رو پس انداز کن (به جز مواردی که به دلخواه خودت مثلا وقتی تنها بیرون منزل هستی میخری) و بذار همسرت حس تامین کنندگی شما رو داشته باشه همونطور که اقلیمای عزیز و سایر دوستان گفتن

در رابطه با هدیه پدرت هم میتونی به همسرت بگی ماشین رو خودم بهشون پس دادم چون میخوام زندگیمون رو با هم بسازیم و از طرفی خانوادم خرید جهیزیه رو در پیش دارن و نمیخوام فشاری روی دوششون باشه

یا هم اگر پدرت وضع مالیش انقدر خوب هست که اون ماشین هیچ تاثیری روی شرایطشون نمیذاره میتونی به پدرت بگی که اگر امکان داره اون ماشین رو به شما برگردونن چون خانواده داماد از اول اونو زیر پای شما دیدن یه خرده احساس سرشکستگی می کنید در برابرشون اگر یکهو بگین ازم گرفتنش

به هر حال یه استراتژی در نظر بگیر که توش حرف و حدیث نباشه اگر ماشین به شما برگشت که هیچ، اگر هم برنگشت جلوی همسرت وانمود کن که تصمیم خودت بوده یا حداقل با موافقت خودت انجام شده

و به نظر من هم به هیچ وجه نذار همسرت توقعی از پدرت داشته باشه که اگر این قضیه به صورت عادت دراومد هر روز باید جوابگوی یه درخواستی باشی و بین پدرت و همسرت دائم گیر بیفتی

در عین حال که آرامشت رو حفظ می کنی کاملا با اعتماد به نفس و قاطع برخورد کن

درمورد بچه اتفاقا باهاش صحبت کردم... برنامه م رو براش نوشتم که حداقل چند سال نیاز دارم تا به اون چیزی که میخوام برسم. از بس عصبی بودم گفتم فکرکن همین الان منو دیدی و این برنامه منه واسه چندسال آینده، حالا تصمیم بگیر که میتونی تحمل کنی یانه. براش احساسم و شرایط رو توضیح دادم و... نمیدونم فقط حرف باشه یانه، ولی کلی ازم معذرت خواست که منو ناراحت کرده بوده، گفت فکر نمیکردم تو ذهنت بیاد که برام مهم نیستی و اینا. گفت هربار میگفتم دیر میشه برامون، منظورم برای خودم بوده، تو همین الانش هم بهت نمیخوره زن من باشی. (اولین بار بود اینطوری میگفت، درصورتی که همیشه مادرم میگفت شوهرت ازت سره، اگه بخاطر بابات و شغلت نبود سراغت نمیومد و... حتی یه بار گفت وقتی بدون آرایش پیش شوهرت میشینی میخوام بمیرم از خجالت!!!)
گفت نمیخوام محدودت کنم، فقط ترجیحمو بهت گفتم که شرایط ایده ال به نظر من اینه، ولی تهش هرچی خودت بگی. همیشه خوشش میومد وقتی من اینطوری رو کاغذ براش برنامه مینوشتم، میگفت اومدی به زندگیم نظم دادی و... حالا جالبه منو همیشه به شلختگی متهم میکردن!
حالا فعلا که چون فهمیده حساسم مثل قبل به این موضوع اشاره نمیکنه. حتی الان شروع کرده راجع به اینکه چطوری کارش و محل زندگیمون رو با تحصیل من هماهنگ کنه صحبت میکنه و... ولی همچنان مرددم، میترسم و حس میکنم شاید فقط حرف باشه و ته دلش چیز دیگه ایه.
یه چیز دیگه ای که ترسیدم بهش بگم اینه که میخوام کارم رو ول کنم... از فضای محل کارم خوشم نمیاد. از همکارام متنفرم. میخوام فقط درس بخونم، مقاله بنویسم و ترجمه کنم، همین الانش گاهی وقتا تدریس خصوصی دارم که کلی کیف میکنم، به کار احمقانه ای که الان دارم ترجیحش میدم... میدونین که، اینا پولی از توش درنمیاد، ولی دیگه خسته شدم از بس خواستم بگم من مستقلم، ولی ته دلم حمایت بخوام.
بخاطر همین موضوع هم هست که نمیخوام خرج عروسی هم به بقیه هزینه ها اضافه بشه. اینطور با عذاب وجدان کمتری کنار میکشم.
درمورد پس گرفتن ماشین، دیگه سعی کردم بهش فکر نکنم... ولی ترسیدم. نکنه بعد عروسی پدر و مادرم دیگه کامل ولم کنن؟ خیلی میترسم.
من پر از تناقضم بچه ها... درس خوندم، رفتم سرکار، الان میبینم انگار این راه راهی نیست که من بخوام برم. اول اینکه انتظار دارم توی زندگیم چون میخوام علاوه بر وظیفه خونه داریم سر کار هم برم، احترامم بیشتر باشه! که نیست، بلکه شاید حقیرتر هم به نظر برسم. بقیه نگام کنن و بگن اینو کسی نمیگرفت اگه پول با خودش نمیاورد! مثل مادرم. اعتراف میکنم که خیلی تنبلم. از فکر اینکه من باید هم بچه داری کنم، هم خونه داری و هم سرکار برم عصبی میشم. چرا باید منی که مثلا ظریف تر از یه مرد هستم، چند برابر شوهرم زحمت بکشم؟ که آخرش هم بیان بگن مادر بی عاطفه ای بود، بچه ش رو جا میذاشت میرفت سرکار! و... این فکرا از مغزم بیرون نمیره. بقیه خیلی خوبن، خیلیا همزمان به همه این کارا میرسن، ولی واقعا چرا باید اینطوری زندگی کنم؟ هم وظیفه زن رو انجام بدم و هم شوهر؟ حالا شاید به نظرتون خیلی عقب مونده برسم که بقیه واسه سرکار رفتن خانوما بحث میکنن و من اینطوری! یا شاید خودخواه و بی مسئولیت... ولی بقیه شاید دلشون بخواد خودشون، ولی من دیگه نمیخوام.
ولی میدونم از نظر مالی به مشکلات خیلی حادی میخوریم. اگه نصف کمکی که پدرم به برادرام کرده حتی به صورت قرض به ما بده یه ذره از نگرانیم کمتر میشه. ولی حیف... کلافه م، منطقم میگه باید کنار بیای، مثل بقیه، ولی میدونم کم میارم.
از طرف دیگه، میدونم شوهرم عاشقم نیست. باورتون نمیشه، قبل از ازدواج چقدر برنامه داشتم برای عشق و عاشقی. ولی الان چی؟ میبینم اگه من بخوام اونطوری رفتار کنم نمیشه اصلا، چون هنوز اون محبتی که میخوام از طرف شوهرم دریافت نکردم. دلم هم نمیخواد من شلوغش کنم، شوهرم همینطور معمولی باشه... به نظرم ضایع میاد... هی خودم رو با دختر یکی از فامیلامون مقایسه میکنم که تازگی نامزد کرده. حتی محرم هم نیستن، تعهدی به هم ندارن، ولی اون آقا چقدددددر هواشو داره. هدیه های کوچیکی که براش میگیره، اینکه همیشه ذوق داره بیاد دنبالش و برن بگردن...
حالا قبول دارم من خودم به شدت مشکل دارم، کرایه م رو شوهرم حساب میکنه کلی عذاب وجدان میگیرم... نمیتونم لذت ببرم از هیچی... یادم میفته که چطور سر مهریه سعی میکردن کمش کنن... انگار میخواد همین فردا طلاقم بده... یا واسه تولدم که مشخص بود همینطوری یه چیزی از سر راهش گرفته و اومده.... درصورتی که من واسش سنگ تموم گذاشتم، چقدر غیرمستقیم تحقیق میکردم که ببینم چی دوست داره! حتی رنگ مورد علاقه من، گل مورد علاقه من یادش نمیمونه. بیرون که میریم همش میگه کاشکی بقیه هم باهامون اومده بودن، اینطوری خوش نمیگذره. انگار نه انگار که ما زن و شوهریم، بقیه از خداشونه تنهایی برن گردش. بعضی وقتا سعی میکنم به این چیزا فکر نکنم و اهمیتی ندم. و حالم خوب میشه. ولی وقتی تو ذهنم پررنگ میشه به شدت از انتخابم پشیمون میشم.

شاغل بودن شما ، در گیرشدن شما در زندگی مشترک در مسایل اقتصادی اون هم خیلی خیلی رودهنگام از شما یک والد تمام عیار ساخته وخیلی بدیهی است که از وظایف اصلیتان که همان

زنانگی ، آراستگی ، زیبایی ، طنازی و... می باشد باز بمانید همان طور که هنوز زیر یک سقف نرفته اید همسرتان به آن اشاره کرده.

همسر شما عاشق یک زن سنتی ، ایرانی است در عین حال از لحاظ اقتصادی مشکلاتی دارد اما نقش تامین کنندگی شما نیز برای همسرتان هم اکنون به صورت موقتی آرامشی را به

ارمغان آورده که مرور موجب می شود از همسر شما یک مرد ضعیف بسازد .

مردی که از پس تامین ساده ترین نیازهای شما برنخواهد آمد اما همیشه از شما متوقع وناراضی خواهد بود.

هر چه بیشتر تلاش کنید کمتر رضایت ایشان را به دست خواهید آورد چرا که تلاش بیشتر شما در نقشی که متعلق به شما نیست باعث به ضعف کشاندن بیشتر همسرتان خواهد شد.

از همین الان بسیار جدی به این مقوله فکر کنید .

با توجه به اینکه احتمالا مهارت های لازم را جهت مدیریت امور زندگی زناشویی به عنوان یک زن شاغل ندارید به احتمال زیاد لازم است روی گزینه کنار گذاشتن کارتان به صورت جدی فکر کنید.

ویژگی هایی که مد نظر همسرتان است وشما خود را فاقد ان می دانید اکتسابی است ونیاز به مهارت دارد در گیر شدن شما در مسایلی که جزو وظایف شما نیست موجب شده از اصل باز بمانید.

خرید نکردن شما برای خودتان ، بسیار فاجعه است . زمانی که شما برای خودتان اهمیت قایل نیستید چگونه انتظار دارید همسرتان مثل نامزد فلان فامیل برایتان هدیه بخرد؟

همه چیز دست خود شماست با این روش پیش بروید و روز به روز ناراضی تر باشید و یا اینکه تغییر رویه دهید و از همسرتان یک مرد قوی و تامین کننده و از خودتان یک ملکه تمام عیار بسازید.

اگر برای تغییر تصمیمی گرفتید لازم است حتما زیرنظر یک متخصص ، حامی و یا مشاور قدم بردارید ان هم قدم به قدم با حرکتی پویا و مستمر .

مادرم از وقتی فهمیده از شوهرم ناراضی ام رفتارش خیلی بد شده. مرتب طعنه میزنه، تحقیر میکنه، مسخره ام میکنه... مرتب میگه خوب بود اینم مثل خواستگارای قبلیت نگات میکرد و درمیرفت؟ میگه همینم بخاطر شغلت اومد وگرنه کی تو رو با این قیافه میگرفت. همش مشغول گریه کردنم این روزا. میگه عرضه شوهرداری نداری، فکر کردی اینم مثل امتحان دادناته که قرص بخوری بری قبولت کنن. (من یه مدت استرس خیلی شدید داشتم، مجبور بودم قرص ضداضطراب مصرف کنم)
میگه از فلانی یاد بگیر، قدش اینطور، صورتش اینطور. حالا من چجوری میخوام از قیافه و شکل کسی یاد بگیرم خدا میدونه!
میگه رفتی خونه ت زود وسایلتو درنیار، دو روز دیگه ش دوباره برمیگردی همینجا. جلوی همه میگه، واسه بقیه هم سوژه شده که ببینن دارم واسه خونه خودم خرید میکنم بهم بخندن.
هی خودم رو تو آینه نگاه میکنم میگم من اینقد افتضاحم؟ جوری شدم که نمیخوام همسرم به صورتم نگاه کنه. معذب میشم.
خیلی میترسم شوهرم هم کم کم شروع کنه ازم ایراد بگیره. خیلی نگرانم.
اصلا نمیخوام عروسی کنیم. من شخصیت ضعیفی دارم، از پس هیچی برنمیام. تنها هنرم درس خوندنه، اونم اینقد استرسی میشم که بازدهیم نصف میشه نسبت به توانایی واقعیم. چطوری میخوام یه خونه رو اداره کنم؟ خیلی میترسم. خیلی...

به مادرت بگو این مسائل و مشکلاتی که دارم نتیجه تربیت خودته.من خوبم تو تربیتم کردی و بدم تو تربیتم کردی.قیافه و قد و هیکلم رو هم از بقال سر کوچه نخریدم.نتیجه ترکیب شما و پدرمه.اگه من هیچ هنری ندارم تو که مثلا مادرمی باید هنر یادم میدادی.رک و راست جوابش را بده و نگذار بهت بی احترامی کنه.بگو پول خودمه کسی هم نیاد خواستگاری اصلا برام مهم نیست.نمیخوام برم بشم ماشین جوجه کشی و خودپرداز یکی دیگه.یکم اعتماد به نفس داشته باش.میگه قرص خوردی قبولت کردن بهش بگو برو یه بسته قرص بخور برو کنکور سراسری ببینم قبول میشی یا نه.ببخشید انقدر تند حرف زدم ولی واقعا کفری شدم.