چگونه به درخواست ارتباط یک پسر پاسخ گویم؟

من دختری بیست ساله هستم از خانواده ای بسیار مذهبی و فرهنگی پدرم استاد دانشگاه هستند و به طبع در این خانواده من هم آدمی مذهبی هستم
مدتی است در یک سایت کتاب خوانی عضو بودم در این سایت افراد راجع به کتاب های مختلف بحث و تبادل نظر می کردند
مدتی پیش با پسری 21 ساله بحث هایی راجع به اسلام, تقلید در اسلام فقه ,در اسلام نقش عقل ,فلسفه و از این دست مسائل را شروع کردیم
البته به صورت mail
و شروع به خواندن یکی از کتابهای آقای نصر کرده بودیم و راجع به آن با هم بحث می کردیم تصمیم داشتیم کتاب اصول فلسفه علامه را هم شروع به خواندن کنیم و هیچ گونه مسائل خارج از موضوع مطرح نمی شد تا اینکه ایشان در کمال نا باوری من و البنه با ادب کامل نسبت به من اظهار علاقه کردند و از من خواستند خوب فکر کنم و با خانواده مشورت کنم ولی من نمی دانم باید چه کنم و فکر نمی کنم از طرف خوانواده پذیرش این موضوع وجود داشته باشد
ایشان سال 4 مهندسی مواد دانشگاه شریف هستند و من هم سال 3 معماری
به همین دلیل از شما می خواهم به من کمک کنید
من قسمتی از نامه ایشان را برای شما می گذارم تا شما بیشتر با ایشان آشنا شوید می دانم خودخواهی است که وقت شما را زیاد بگیرم ولی واقعا چاره هی جز این ندارم
"""".ما به سببي با هم وارد بحثي شده ايم. و در اين بحث ها به شناخت نسبي از هم رسيده ايم.شك نيست كه اين يك شناخت كاملاً مجازي و ناقص است.اما با تمام اين حرف ها با كليت روند تفكر هم آشناييم.شما نحوه حرف زدن من و نوشتن من و نوع نگاهم را به جهان تا حدي مي دانيد.
من ميبينم كه ما حرف هم را مي فهميم و ميتوانيم بي دغدغه اي با هم حرف بزنيم و از هم چيزي ياد بگيريم و در من به اين سبب احساسي ايجاد شده.حالا مي توانم چند حركت انجام دهم.يك اينكه به بحث ادامه دهم بي آنكه به آنچه در من رخ داده توجهي كنم.دو اينكه به بهانه اي بحث را تمام كنم و خود را خلاص.سه اينكه به خود توجه كنم اما به شما نگويم چه رخ داده و زيركانه اطلاعات و شناخت بيشتري از شما بدست آورم.و چهارم اينكه نگذارم اين احساس مرا طعمه اي كند به دست شيطان.و صاف و پوست كنده و صريح و بي شرم مطلب را به خود شما بگويم.من صواب ترين راه را به گمان خود انتخاب كردم
مگر احساس چگونه به وجود مي آيد و مگر انتخاب ها چگونه رخ مي دهد؟يا پيشنهاد مي شود از سوي دوستي و يا خانواده وبررسي مي شود.يا كسي كسي را مي بيند و انتخابي مي كند و يا حالات ديگري.من گمان نمي كنم كه در انتخاب اوليه هر كدام از شيوه هاي ديگر آشنايي دو طرف از هم اطلاع بيشتري داشته باشند.آنها اول به هم پيشنهادي مي دهند و سپس آنرا اخلاقاً بررسي مي كنند.موضوع غامض و پيچيده اين است كه چنين آشنايي كه ما دچار آن شده ايم مرسوم و معمول نيست.اما آيا سبب اين مي شود كه بگوييم خطا آميز است؟سوم اينكه من به محض درك چنين حالتي (البته اين به معناي شتابزدگي نيست بلكه من بسيار به آن فكر كردم)آن كار را كه اخلاقي تر بود انجام دادم.
حال مي توان چند كار كرد.يكي اينكه به هر سبب شما با اين مسئله كنار نياييد و بگوييد كه از همين جا حرف ما با هم تمام است.
دوم اينكه اگر خانواده قابليت درك اين موضوع را دارد در زير حصار خانواده اين موضوع مطرح شود و ما وضعيت خود را نسبت به هم مشخص كنيم
سوم اينكه ما ملاقاتي با هم داشته باشيم و مسايل كلي را پيش خود حل و فصل كنيم و و سپس اگر به نتيجه اي رسيديم به طريقي و راهي آن را هر چه سريعتر به عرصه خانواده منتقل كنيم.
خوب من سعي كردم با مودبانه ترين و عاقلانه ترين و اخلاقي ترين وجه ممكن مسئله اي ساده
را تشريح كنم.اميدوارم شما اين را دليلي بر بي عقلي،بي شرمي و بي اخلاقي من تلقي نكنيد.ميدانم مسئله بزرگي است و تصميم گيري مشكل.اما من آنچه شرح بلاغ بود با شما گفتم.
خوب فكر كنيد.با انسان معتمدو آگاهي مشورت كنيد.به خدا توكل كنيد و جواب مرا بدهيد.مطمئن باشيد كه من هر گونه برخوردي از سوي شما را بهترين تصميمي ميدانم ه اتخاذ كرده ايد. """"""

با درود؛زهرا،دل آدمی بازیگوش و تشنه مهر است،من یک چیز به تو می گویم:به سر قرار با او نرو و از او بخواه به شکلی رسمی از تو خواستگاری نماید و اینها تازه پس از این است که با هم انجمنان رایزنی کنی تا آشکار گردد اصلا تمایل یا مهمتر از آن آمادگی برای ازدواج داری یا نه؟
من اصلا قصد تهمت زدن به او و یا بدگفتنش را ندارم،ولی آیا ارتباط با ایمیل و یا نامه ای با جملاتی ادبی و پرطمطراق و نوشتن آن برای ما،آیا دلیلی بر نیت پاک او و تحت تأثیر قرارنگرفتن شماست؟؟؟
تکرار می کنم با توجه به مذهبی بودن تو و خانواده ات،بهیچوجه به دیدار او نرو؛؛؛بدرود.

ممنون از توضیحات و راهنماییتان
اما برای من چند سوال دیگر هم مانده که می خواهم مطرح کنم.
در حال حاضر جواب من به پیشنهاد آن آقا نه مثبت است نه منفی در واقع من اصرار خاصی به مطرح کرردن آن موضوع با خوانواده ندارم و نه احساس خاصی به آن فرد. من هرگز نمی خواستم به ملاقات اوبروم چون نه اعتقاده به این کار دارم و نه دوست دارم بدون مشورت با پدر و مادرم کاری بکنم الان بزرگترین دودلی من این است که آیا موضوع را با پدر و مادرم مطرح کنم یا نه؟؟
آیا مطرح کردن این موضوع سبب آن می شود که آنها اعتماد خود را از دست بدهند ؟؟ این برای من خیلی مهم است چون من در تمام زندگیم سعیم این بوده که مخالف دستورات اسلام کاری نکنم و حال نمی خواهم به خاطر موضوعی بیهوده رابطه ام با آنها به هم بخورد.
قبلا هم گفته بودم که پدرم استاد دانشگاه هستند ( معارف و حقوق تدریس می کنند)و معاون دانشجویی یکی از دانشگاه ها.همیشه بهترین مشاوره برای من بوده اند و من هر چه دارم از اوست به همین دلیل ترجیح می دهد با پدرم صحبت کنم تا با مادرم.
مساله دیگر این است که خانواده ام با اصل ازدواج من مخالف نیستند
اکنون سوال اصکی من این است که آیا موضوع را جدی بگیرم و با پدرم صحبت کنم ؟؟
اگر آری به چه نحو؟؟؟
لطفا مرا راهنمایی کنیم

سلام زهرا
ضمن خیر مقدم به شما و اعتمادی که به این تالار داشتید تا خصوصی ترین حرفاهایت را که در نحوه گفتن آن با خانواده مردد بودید، عینا در اینجا بیاورید.
من تصور می کنم با توضیحاتی که از خودت و خانواده ات و مخصوصا پدرت داده ای ، بهترین کار اینست که پدرت را عینا در جریان کل مسئله قرار بدهی و در مقدمه به او بگوئید، که دوست دارید اشتباه و یا صحیح بودن مسیری را که می پیمائید زیر نظر او باشد و خطاهایت را بزرگوانه گوشزد کند و راه درست را به شما توصیه کند.
من تصور می کنم. گفتن واقعیت و عین آنچه گذشته است به پدرت بهترین راه حل باشد. و بهتر است قبل از این، جوابی به آن آقا ندهی.

سلام زهرا خانم
از اینکه ما رو محرم دونستید و از متن نامه ما رو هم در جریان گذاشتید ممنون
اونجوری که از متن نامه پیداست ایشون بسیار مبادی اداب هستند به نظرم شما با خانوادتون در میون بگذارید تا از طریق کانال خانواده ازاو اشنایی کامل پیدا کنید
خوشبختانه که ایشان هم اهل علم هستند مانند خودتان
پس با مطرح کردن موضوع با پدر مادرتان از انها راهنمایی های لازم رو بگیرید
انشااله که از این راه پایه های زندگیتان را از ابتدا محکم می کنید
ممنون

سلام زهرا جان
اگر در برنامه هاي خودت به ازدواج فكر مي كني مساله را به خانواده مطرح كن .