چگونه به قضاوت دیگران اهمیت ندهم؟

سلام
من سالهاست سعی می کنم به تایید یا عدم تایید دیگران در مورد خودم اهمیت ندهم
ولی موفق نشده ام.

آیا کسی هست که قبلا نظر دیگران برایش مهم بوده و حالا موفق شده بر آن غلبه کند و دیگر تنها به نظر خودش در مورد خودش اکتفا کند؟

کسی که توانسته باشد در شرایطی که افراد هر گونه انتقادی از او می کنند یا در مقابل تحقیر و توهین و نادیده گرفتن، اهمیتی ندهد و از ته قلب به خودش کاملا باور داشته باشد.

کسی که قادر باشد در همه موقعیت ها نه به تحقیر و انتقاد دیگران اهمین دهد و نه به تعریف و تمجید آنها.

لطفا اگر شما از جمله این افراد موفق بوده اید راهنمایی کنید که چه گامهایی را طی کرده اید و چگونه به این موفقیت دست یافته اید.

سلام

به نظرم قبل از اینکه بتونید خودتون رو درمان کنید، باید به شناختی از خودتون برسید که ریشه این قضیه از چیه؟

از تائید طلبی هست ؟ مهرطبی هست ؟ از کمال گرایی هست و یا چیز دیگه؟

مثلا برای تائید طلبی گذشته خودتون رو میتونید مرور کنید، زمان بچه گی ممکنه یه بچه ای از سوی والدینش در مقابل کارهایی که انجام میداده دائما در حال تایید شدن و رد شدن بوده و چون بچه برای رفع نیاز های خودش به والدینش نیاز داشته، دائما به انجام کار هایی رو میاره که تایید والدین رو همراه داشته باشه. این موضوع به یک عادت تبدیل میشه و به عنوان روشی برای رشد در ناخودآگاه ذهن شکل میگیره!

این مقاله رو بخونید


برای اینکه بدونید از کمال گرایی هست به سوال های زیر جواب بدین:

( به این صورت شدیدا موافقم، موافقم، مخالفم و شدیدا مخالفم) :

1- نسبت به نظرات دیگران بیش از اندازه حساسم .

2- اگر اشتباهی مرتکب شوم، ممکن است مردم نسبت به من نظر خوبی نداشته باشند.

3- کارهایم را با کارهای دیگران مقایسه، و اغلب احساس عدم کفایت می کنم.

4- از شکست خوردن خیلی شرمنده می شوم.

5- برای کارهایی که انجام داده ام یا نیاز دارم انجام دهم، بیش از اندازه نگرانم.

6- درباره واکنش دیگران به کارهای خود حساس هستم.

7- اگر اشتباهی انجام دهم همه ی روزم خراب است.

8- همواره نگران آن هستم که مردم رفتار مرا تایید می کنند یا نه.

9- اگر کسی به اشتباه من پی ببرد احساس می کنم به گونه ای احترام او را از دست داده ام.

10- اگر کار بدی انجام دهم یا چیز بدی بگویم ، بقیه ی روز را به ان فکر می کنم.


اگر جواب همه سوالات بین شدیدا موافق و موافق بود، ریشه کمالگرایی هم دارین و این صفحه رو چک کنید و مقالات ذیلش رو بخونید

سلام

به همدردی خوش آمدی

خوشحالم که روی یک نکته کلیدی دست گذاشته ای و خوشحالم که در پی خود شکوفائی هستی .

اینکه در بند تائید یا تکذیب دیگران نباشیم به این معنی که حال و احوال روحی ما را تحت تاثیر قرار ندهد زیر ساختهایی دارد که وقتی شما در پی این باشید باید به آن توجه کنید .

هرچقدر عزت نفس و اعتماد به نفس قوی باشد این وابستگی به تائید دیگران کمتر می شود . و البته این به آن معنی نیست که بی توجه به نظر دیگران باشید . بلکه به این معنیست که برخوردی بالغانه خواهیم داشت .

مثلاً اگر مواجه با قضاوتی منفی می شویم .... خود را بررسی می کنیم که آیا آن قضاوت بجا هست یا نه اگر بجا بود و عیبی که منعکس شده در ما بود در عین اینکه ناخوشنودیم از نقیصه اما می توانیم خوشحال باشیم که متوجه آن عیب شده ایم و سپس در پی رفع آن بر می آئیم ..... واکنش بالغانه ما به طرف مقابل هم پرهیز از واکنش دفاعی یا تندی و قهر و .... خواهد بود بلکه یا سکوت یا تشکر را در پیش می گیریم و پس از آن با خود کار خواهیم داشت نه طرف مقابل .

اگر هم در بررسی صادقانه متوجه شدیم قضاوت نابجا بوده .... خوشحال خواهیم شد که آن نقیصه که منعکس شده در ما نیست و هم خوشحال از اینکه نقصی را شناختیم و مواظب خواهیم بود که در ما پدید نیاید . برای فرد مقابل هم جز در صورت ضرورت نیاز نمی بینیم شفاف سازی کنیم که آنی که تصور کرده در ما نیست .

برای رسیدن به این احوالات لینکهای زیر را مطالعه کنید :

**::**::** عزت نفس ..... اجزاء و علائم **::**::**


** عزت نفس + اعتماد به نفس **


به نظر توچه کسی عزیزه ؟

چگونه میشه عزیز شد ؟

سلام پری وش عزیزم. زمانی قضاوت دیگران بسیار من را منقلب می کرد. چون :

آنها را بسیار بر خودم مسلط می دیدم و قدرت زیادی برایشان متصور بودم.

اما واقعیت این است که قدرت واقعی از آن خداوند است و انسان ضعیف آفریده شده است.

زمانی رسید که خداوند پرده از چشمان من برداشت. من ضعف آنهایی را که بسیار بر من مسلط بودند دیدم. دلم سوخت خیلی زیاد. به رحم آمد و نرم شد.

حتی عذاب وجدان گرفتم. آن نظرگاه و دیدی که آن زمان داشتم باعث می شد واکنش های دفاعی من خیلی اوقات اغراق شده باشد. ناراحت بودم که ممکن است آزار دیده باشند در حالی که می توانست اینگونه نباشد.

اما خوشحال هم بودم. چون سالها برای حل مشکلات شخصیتی خودم تلاش کرده بودم و حالا داشتم ثمره اش را می دیدم. واقعیت را می دیدم نه صحنه های اغراق شده و وحشت آور. حالا می توانستم شروع کنم به زندگی که می خواستم.

اما کار چندان آسانی نبود. باید با خودم مدارای زیادی می کردم. تغییر رفتار و احساس کاری زمان بر است. حالا من با خود خودم روبه رو بودم و دیگران به سراغ کار خودشان رفته بودند. دیگر اعمالم به اختیار خودم بود. کسی مانعم نمی شد. و این مرحله سخت است. اما ارزشش را دارد.

سلام عزیزم

همینکه چنین دغدغه ای داری نشون میده در مسیرش قرارداری . زمان لازمه و همچنین تمرین و تمرین و تمرین. اما تمرین کردن درست نیاز به سرمشق خوب و مناسب داره که میتونی از منابع مناسب و کتاب ها و مشاوران خوب ،سخن و زندگی بزرگان دینی و غیر دینی ،سخنرانی ها بهره بگیری.
در کنار اینا یادت باشه:
لذت بردن از زندگی رو تمرین کن حتی با وجود عیب هات.ما انسانیم و پر از عیب.
فراز و نشیب های درونی ما روی عملکرد ما اثر میذاره .ممکنه یک موقعیت مشابه در دو روز مختلف دوحال مختلف در ما ایجاد کنه پس تلاش کن تا احساست رو بشناسی و علت اون احساس رو در خودت جستجو کنی.
:72:

گن اینطور بودم پریوش جان
ولی بعد از مدتی؛ با خودم گفتم چرا باید برای حرف دیگران زندگی کنم؟ مگه چندبار زندگی میکنم؟ تصمیم گرفتم بحرف هیشکی اهمیتی تدم بهمین راحتی :43:

- - - Updated - - -

نمیدونم پستم چرا ادیت نمیشه :58:
گن اشتباه تایپیه میخواستم بگم من :311: