این عشق، دیدنی است نه آموختنی ....

وقتی کسی کسی را عزیز می داند و همه جوره دوستش داشته باشد ، بهترینها را برای او می خواد ، بهترین اخلاق ، بهترین رفتار ، بهترین استعداد ،بهترین امکانات ، و حتی خودش را نیز برای او می خواهد ، .....و برای اینکه این عزیز صاحب این بهترینها شود هرکاری از دستش برآید برایش انجام می دهد.

• معلمی که شاگردی را عزیز می داند ، برای او بهترین نمره ها را می خواهد ، چه نمره درس و چه نمره انضباط . می خواهد او در هر زمینه ای موفق و سرآمد باشد و بدرخشد و به او در این جهت یاری می رساند . معلمی که شاگردانش نزدش عزیز هستند ، آنها راامتحان مکرر می گیرد و تکلیف می دهد تا پخته و پخته تر شده و آموخته هایشان نهادینه شود تا در آزمون نهایی موفق به قبولی شوند و ارتقاء یابند .

• دوستی که دوستش برایش عزیز است ، هرکاری از دستش برآید برایش انجام می دهد تا او بهترین باشدو از بهترینهایی که دارد برای او مایه می گذارد ، از وقتش ، از انرژیش ، حتی از خانواده اش ، از امکانات مادیش و .... او می خواهد که دوستش در نظر همه بهترین باشد و تحسین برانکیز باشد .

همینهایی که کسی را عزیز می دانند حتی اگر آن عزیز خطایی داشته باشد دوست ندارند خطایش را ببیند ، باور نمی کنند ، می گذرند ، و کمک می کنند تا عزیزشان اشکالاتش را اصلاح کند و هرکاری از دستشان برآید در این راه انجام می دهند و خط قرمزشان تنها صدامه ندیدن و ظلم نکردن به اوست ، یعنی خدمت رسانی تا جایی که به او آسیب نرساند ، و به او ظلم نشود و اختیارش سلب نگردد و ... به قولی دوستی خاله خرسه نشود .

هرکس عشق و علاقه اش واقعی باشد و محتوایی باشد و آگاهانه باشد ، نسبت به عزیز و معشوق خود چنین است ، عزیز خود را بخاطر وجود خود او می خواهد نه به خاطر خودش .....

الغرض :

• خدا ماراآفرید، ما را زیبا آفرید ، ما را نیک آفرید ، همه چیز تمام آفرید ، هیچ مخلوقی را به این حد از تکامل نیافریده بود ، وقتی چنین آفریدمان ، به خودش آفرین گفت :

.................................................. ....................................... فتبارک الله احسن الخالقین

• ما را بیهوده نیافرید ، هدفی والا در نظر داشته ، از سر عشق آفرید ، برای عشق آفرید ، جانشین خود در زمین آفربد ، برای چون خودش شدن آفرید ..... و برای ما همه چیز آفرید :

يا ابن آدم خلقت الاشياء لاجلك و خلقتك لاجلي
همه چیز را برای تو خلق کردم و تو را برای خودم

و ما را برهمه مخلوقاتش از آغاز تا کنون شرافت داد و منزلت اولی بخشید یعنی آدم اشرف مخلوقات شد ، و برای این ماهای عزیز کرده اش بهترین ها را خواسته و بهترین ها را که خودش باشد بخشیده ... او سلطان عالمین است و استعداد این سلطانی و ولایت و جانشینی خودش را به ما بخشید تا از این توان برای بالنده کردن و قابل وصالش شدن بهره بگیریم یعنی ولایتش را به ما بخشید تا در راه وصالش به خدمت خود بگیریم ...

و امانیاز بود ما بدانیم و بفهمیم همه اینها را ، بفهمیم و بدانیم برای چه آفریده شده ایم؟ ، کجا باید برویم؟ ، چه باید بکنیم تا عزیزش باقی بمانیم و بلکه عزیز تر شویم؟ ،چطور چون خود او شویم؟ ، چرا نزد او این همه عزیز هستیم که در خلقت ما به خودش تبریک گفته است؟ و نیاز داشتیم بدانیم بهترینهایی که برای ما می خواهد کدامند ، کجایند ، چگونه به دست می آیند و نیاز داشتیم بدانیم و بفهمیم که از کجا باید اینها را بدانیم و بفهمیم .
و او این نیاز را می دانست و پاسخ گفت ، خود معلم اول ما شد و همه چیز را به ما گفت و آموخت و فهماند ، در عهد الست ، همان وقت که فرشته ها اعتراض کردند که مگر آنها نبودند که عبادتش کنند پس چه نیازی به خلق آدم و ذریه اش ؟ .... او پاسخشان داد که انی اعلم مالا تعلمون ... شما نمی دانید آنچه را که من می دانم ... و برای اینکه نشانشان دهد ، از آنها در باره آنچه تعلیم آدم داده بود ( اسماء الله را ) پرسید و آنها نتوانستند پاسخ دهند و او از آدم پرسید و آدم بی وقفه پاسخ داد و .... فرشته ها در حیرت مانده و تسلیم شده و سر تعظیم فرود آوردند که حقیقت همان است که ما نمی دانیم آنچه را که خود می دانی و در برابر آدم به فرمان او سر تعظیم فرود آورده به سجده افتادند .

• و ما را به زمین فرستاد تا استعدادهای داده شده را شکوفا کنیم، تا تعالیم داده شده را به کار ببندیم و بشویم امانت دارش چه این امانت همان ولایت و خدایی اش باشد چه عشقی باشد که در او نسبت به ماست و در ما ودیعه داده شده تا به خودش برگردانیم

• و ما در زمین ، زمینی شدیم ، تعالیم داده شده را فراموش کردیم ، سرگردان ماندیم ، به آزمون و خطا چیزهایی تجربه امان شد ، اما نمی دانستیم راه کدام و چاه کجاست ، به سنگ و چوبی که خود می تراشیدیم رجوع می کردیم و خدایش می پنداشتیم و ... نیازمان شد که کسی باشد که راه را به ما نشان دهد ، کسی باشد که آن فراموش شده ها را یادآوریمان سازد . نیاز داشتیم یادمان بیاورند که کی هسیتم ، از کجا آمده ایم ، برای چه آمده ایم و به کجا می رویم و ....
  

.................................................. ......... از کجا آمده ام ، آمدنم بهر چه بود
.................................................. ........... به کجا می روم اخر ننمایی وطنم

• و خدا گشت و در میان ما آنهایی که هنوز زمینی نشده بودند و تعالیم یادشان بود و به کار بسته بودند را کاملترینهایشان را برگزید و به سوی ما روانه داشت و مأمورشان ساخت تا مار ا یاری دهند ، از سرگردانی نجات دهند و به ما یادآوری کنند آنچه تعلیممان کرده بود .. فذکر انما انت مذکر ( یادآوری کن که تو تنها یادآوری کننده ای )
  

اما افسوس که از میان ما عده ای تسلیم فراموشکاری خود شده و را ه را به خطا رفته و فریب تمایلات زمینی خود و شیطنتهای دشمن حسود قسم خورده امان یعنی ابلیس را خورده و کام جان را آلوده به سموم خوشیها و لذتهای سراب گون زمین ساخته و حاضر نبودند غیر از این را بپذیرند و گرفتار جهل خود شده و راه ظلم را در پیش گرفتند :

انه کان ظلوماً جهولا

آنان که امانت ولایت الهی و عشق ربوبی راپذیرفته بودند و عهد بسته بودند که امانت دار باشند و با حفظ همین امانت می توانستند از وجه ظلوم و جهول بودن به علم و عدل استعدادی برسند و ارتقاء یابند و ... به جای حفظ امانت و عالم و عادل شدن ، وجه ظلم و جهل را نگه داشته و نگهبان شده و به جریان انداختند و با غفلت حاصل از آن زمین را برگزیدند در حالی که زمین تنها یک گذرگاه قرار داده شده نه دارالقرار .

برگزیده ها مأموریت یافته آمدند به سوی ما تا راه را از چاه به ما نشان دهند ، تا دستورالعملها و تعالیم آموخته شده خود خدا را به ما یادآوری کننند ، تا راه و روش در امان ماندن و سالم ماندن در زمین را به ما یادآوری کنند

ما تازه باید از الفبا می آموختیم ، و مثل کودکان تازه به مدرسه رفته بودیم و باید رفته رفته بزرگ می شدیم و توانا ... نمی توانستیم همه چیز را به یک باره بیاد بیاوریم و عمل هم بکنیم . نمی شد به ما فشار آورد و .... به قدر لزوم در هر مرحله هر برگزیده ای که می آمد تعالیمی را یادآور می شد و بعدی کاملترش می کرد و ..... تا به بلوغ رسیدیم ، به حدی رسیدیم که فهممان و توان فهممان بالاتر رفت و می توانستیم همه چیز را درک کنیم و به یاد بیاوریم و عامل شویم ( انسان آخرالزمان ) ، در این وقت آخرین برگزیده ( پیامبر اخرالزمان ) را فرستاد تا آنچه مانده را ابلاغ کند و ناگفته های آخر هم گفته شود و تعالیمی که دین می نامیدندش و خودش روز الست همه را به ما آموخته بود و ما به بوته نسیان سپرده بودیمش به تکمیل بیان و یادآوری شود . خدا به او گفت :

.................................................. .......................... فذکر انما انت مذکر ، یادآوری کن که تو تنها یادآوری کننده ....

اما او چه رنجها که نبرد تا ما بیاد بیاوریم و بودند از ما که حتی پنبه در گوشهای خود فرو می کردند که نشنوند تا ندانند و نفهمند و به خیال خودشان خوشیهایشان که به قیمت ستم در حق دیگران بود ادامه یابد و غافل بودند از خوشی ماندگاری که روز الست جرعه ای از آن نوشیده بودند ، همان روزی که وقتی از ما پرسید آیا من پروردگار شما نیستم ؟ و ما همه بله گفتیم و بر این اقرار عهد بستیم که وفا به عهد کنیم و بنده او باشیم تا جرعه ها بنوشیم از جام گورا و شیرین الست ،اما با فراموشی و لجاجت و خود پرستی و غافلانه اصرار بر ماندن در این فراموشی ، اسباب زحمت و اذیت رسولان شدند چون آنها که نمیخواستند خود را ه درست زندگی کردن در این گذرگاه برای رسیدن به مقصود را بیابند حتی نمیخواستند دیگران هم به حرف برگزیده ها که حرف خدا بود گوش کنند چرا که می دانستند اگر آنها گوش کنند و به کار بندند از بند ضعف رها شده و اجازه اینکه به آنها ستم شود و شیره جانشان مکیده شود به این زالوهای دنیا پرست نمی دهند . هم با هرکس که به آنها می گروید در می افتادند هم با خود برگزیده ها ، که هرکدام را به نوعی آزار و شکنجه و عاقبت هم اغلب را به قتل می رساندند و این آخرین را هم بیش از همه آزار دادند و او همچنان ادامه می داد و حتی به حال این آزارگران مانع تراش نیز دلسوز بود و برایشان اشک می ریخت که چه به روز خود آورده اند و هشدارشان می داد که راهی که می روید به درک ختم می شود اما آنها نمی خواستند بشنوند و بدانند و بفهمند و به راه بیایند .


آخری هم بعد از همه رنج و تعب ها در آخرین سال رسالتش بود .... و ما نگران که بعد از او که دیگری نخواهد بود که بیاید و ما باز هم نیاز داشتیم به راهنما چه کنیم ، درست هست که تعالیم به تمام ابلاغ شده اما راهنما که نیاز داشتیم تا خود در عمل پیشوا باشد و ما باورمان شود که می توان در این دار زمین این تعالیم را به کار بست و عمل کرد و لذتش را در همین دنیا برد و بهره ها در آخرت و ..........

برای این نگرانی هم خدا در روزی که غدیرش می نامند پاسخ داد که گفته باشد مارا بی پیشوا نمی گذارد ، بی رهنما نمی گذارد که زمین نمی تواند بی راهنما باشد و تا بوده همین بوده و همه برگزیده های فرستاده شده هردو نقش را با هم داشته اند یعنی هم یادآوری با ابلاغ تعالیم ، هم آموختن با عمل خود به تعالیم .... خدا به آخرین برگزیده گفت که به ما برساند که بعد از او چه کسی جانشین او در پیشوایی است و او ابلاغ کرد و روزی که با اثر کردن سمی که روزی خورانده بودندش به بستر مرگ افتاد حتی خواست که مکتوبش کند تا سند باشد با آنکه شاهدان آن روز زیاد بودند اما می دانست که عده ای عهد شکنی و بی وفایی می کنند و جانشین انکار می شود و تنها می ماند و جفاها به او می شود و خواست که مکتوب کند و نگذشتند و آنچه که تصور می کرد شد و جانشینش را با رنج و درد خانه نشین کردند و بر اهل و عیالش جفا رانده و حتی کشتند و ...... و همه برای آنکه نمی خواستند از جهل و ظلمشان دست بردارند که بس آلوده آن شده بودند .

.................................................. ............. انه کان ظلوماً جهولا

و این انحراف از مسیر و دور شدن از خدا ادامه یافت تا آنجا که تحریف های خطرناکی در تعالیمی که به تکمیل توسط آخرین برگزیده ارائه شده بود در پیش گرفته شد ، به وسیله پدر و پسری که به غصب و دروغ خود را ولی مومنان کرده بودند و جانشین آخرین پیامبرکه درود خدا بر او باد می دانستند تا با قدرت حاصل از این ادعا دنیا را بیشتر از آن خود کنند و ...

در زمان پسرکه یزیدش نام بود شهوت پرستی و قدرت طلبی و ثروت خواهی هدفی والا شده بود چون خود به نام امیر مومنان چنین می کرد و هر کس با او بیعت نمی کرد یا اعتراضی به حق داشت به شدت سرکوب می شد و حتی حکم اخذ بیعت با توسل به زور از پیشوای راستین وقت یعنی حسین ابن علی ( سلام خدا بر او باد ) صادر شد و نهایت حکم این بود که اگر بیعت نکرد کشته شود .

حسین (ع) پاکباخته ترین عشاق خدا بود که می گویند جام عهد الست را که شهد عشق در آن بوده و به همه برگزیدگان و پیشوایان عرضه کرده بوده اند را هرکدام به قدر توان نوشیدند و به همان قدر هم ابتلاء و بلای جانان را به جان خریده بودند را حسین لاجرعه نوشید و .. اکنون وقت عشقبازی ای جانانه رسیده بود ...

تعالیم الهی که 124 هزار برگزیده برایش زحمت کشیده و حتی جان داده بودند و آخرین برگزیده با زحمت بسیار به تمام و کمال یادآوریش کرده بود و حتی در موقعیتی برای اجرای آن و نشان دادن نمونه جامعه ای که با این تعالیم اداره می شود حکومت تشکیل داده بود و بعد از او علی (ع) پیشوای اولی بعد از او نیز به خواست خود مردمی که به ستوه آمده از معطل ماندن تعالیم بودند و .... او را به حکومت رساندند نیز چشمه ای از سعادت چنین جامعه ای تحت تعالیم الهی نشاند داده بودند ... می رفت که همه به دست معاویه و یزید به باد رود و مردم غافل نیز از آنان همین را باور کنند چون آنها نیاز داشتند که پیشوای عامل به تعالیم داشته باشند تا از او بیاموزند و اکنون این منحرفان دنیا طلب هرچه گمراهی و خذلان بود را به عمل در آورده و به آنها به عنوان دین می خوراندند.

و اینجا یک حرکت عظیم نیاز بود تا ما از این انجراف بزرگ نجات یافته و سرمایه را سالم دریافت کنیم و این حرکت نمی توانست بدون بلا باشد .. .

با انحراف و رعب و ترسی که معاویه و یزید ایجاد کرده بودند .. ..کم بودند شیردلانی که پای مردی کنند و .... نجات بخشمان باشند .

اما ما برای خدا بسیار عزیزتر از آن بوده و هستیم که بگذارد سرمایه گم شود و به دست ما نرسد و ما در ضلالت و گمراهی بمانیم و یادمان نیاید که کی هستیم و برای چه آمده ایم و چه باید بکنیم و مقصد کجاست و چگونه باید برویم و ...

او ما را عاشق است و عاشق برای معشوق خود بهترینها را می خواهد و او خود را که بهترین و مطلق خوبی هاست برای ما خواسته و راه رسیدن را یادمان داده و ...

اما افسوس که ما در خطر قرار داشتیم و .... اگر چه به دست خودمان اما او باز هم از ما و این کجرویهایمان ناامید نشده بود ، عصبانی نشده بود و نمی خواست رهایمان کند به همین حال خراب خودساخته و .... رو به بهترینهایش و عاشق ترینها آورد که اکنون پیشوا است و تهدید هم شده بود که یا باید تسلیم یزید و دنیای پر از جور و جفایش شود و اینگونه پای تحریف و انحراف و بر باد رفتن زحمت همه 124 هزار برگزیده را امضاء کند یا تن به کشته شدن دهد و .....

خدا او را به سوی قربانی همه ما تا قیام قیامت شدن خواند و به او نشان داد که در این صورت است که حقیقت آشکار و پرده از چهره انحراف بر خواهد افتاد اما راهی دردناک است و پربلا ... با اینکه تا این حد وظیفه نداشت و اختیار با خود او بود بپذیرد یا نه ، بی چون و چرا پذیرفت و وقتی که بی وفایان خوانده بودندش ، به سوی دشت بلا روانه شد و آنان که اورا خواندند که بیاید و نجاتشان دهد ، بی ثباتی بخرج دادند و با چنگ و دندان نشان دادن ابن زیاد پا پس کشیدند ....آه که چقدر گرفتار لذتهای ناپایدار و مسموم شده بودیم و اینگونه از لذت حقیقی در مسیری که خدا برایمان قرار داده بود و قبول کرده بودیم که طی کنیم فرو افتاده بودیم و اینها همه از جهالت و لجاجت و غروری بود که در ما رشد کرده بود و شیطان حسود و دشمن دیرینه آبیاریش می کرد و تشویقمان به ادامه دادنش می کرد ....

راهی سخت بود .............

آنچه در پیش بود بسیار دردناک و وقیحانه بود ...

اما چقدر ما برای خدا عزیزیم !!!

که این عزیزترینهایش را که آموخته هایش را فراموش نکرده بود و تحت تعلیم پدرانش بهترین شده بود و معشوق خدایش بود را فراخواند که آیا حاضر است قربانی مای جاهل غافل شود و او به تواضع تمام و اخلاص بی نظیر بله داد و ....

راستی اگر ما بودیم با غروری که گرفتارش آمده ایم و خود را این همه آگاه و عالم می بینیم که به خود خدا نیز حکم می رانیم و اعتراض روا می داریم نمی گفتیم که چه فایده من قربانی عده ای شوم که حرف حالیشان نیست و به یک چشمک هوس از راه به بیراهه منحرف می شوند ؟

نمی گفتیم مگر این همه برگزیده نیامدند و رنج نکشیده و حتی کشته نشدند تا اینان راه را درست بروند و به راه نیامدند ؟

در جواب دعوت خدا به این راه پر بلا نمی گفتیم رهایشان کن حقشان هست ، خودشان تن به این ذلت می دهند و می ترسند بایستند و غاصب حاکمیت تو را به زیر کشند و ادبشان کنند را چرا این همه می خواهی و دوست داری که حتی حاضر می شوی من که همه عمر به راه تو بوده ام را قربانیشان کنی ... ؟

نمی گفتیم ، من که هیچ ، در شگفتم که می خواهی زن و فرزندانم را هم همراه کنم آنهم با وجود مواجه شدن با حرامیانی که رحم به صغیر و کبیر نمی کنند و حریم و حرم نمی شناسند .... غیرت را چه کنم ؟


اما او خدایش را به مطلق راستی شناخته بود ، بر عهدش استوار بود ، درسهایش را به یاد داشت و در عاشقی تمام عیار ، متواضع و سرسپرده بود و می دانست هرچه او بخواهد فرصتی است برای اثبات عشقی که به او داشت و آنچه او بخواهد چه جان باشد چه اسارت و به ظاهر خواری خود و زن و فرزند و ... چه همه اینها با هم باشد و .... ارزش دارد چون خواسته اوست ، او از خدایش راضی بود و خدایش از او ، هرکس عزیز خدایش بود برای او نیز عزیز بود و مگر شما دیده اید که عاشقی هرچه معشوقش دوست دارد را دوست نداشته باشد ؟!! و ما برای حسین هم عزیز شدیم چون برای خدایش که عاشقش بود عزیز بوده و هستیم و جان وخان و مان و فرزند و عیال چه قابل ...

آنکس که ترا شناخت جان را چه کند
فرزند و عیال و خان و مان را چه کند

دیوانه اش کنی و هردو جهانش بخشی
دیوانه تو هردو جهان را چه کند



و این بی اغراق زبان حال حسین بوده

و به سوی قربانگاه رفتنش با این زمزمه بوده که :


الهی رضا برضائک ، صبرا علی بلائک ، تسلیما لامرک ، لامعبود سوائک ، یا غیاث المستغیثین

و پیدا بود که قدم در راهی گذاشته که به بد ترین شکل او را از میان برمی دارند تا به خیال خام خود خطرجاه و جایگاهشان از بین برود ، برای آنان قبح همه قباحت ها ریخته شده بود ... و عاقبت ره گم کردگی و شهوت پرستی و قدرت دوستی و ثروت اندوزی همین است که با وقیح ترین کارها لذت می برند ... ذائقه لذت وقتی به انحراف برود ، دیگر آدمی از کار خوب و خیر لذت نمی برد بلکه از کارهای جنون آمیز و و خشن و ضد انسانی لذت می برد که البته هلاکت جسم و جان خود را در سراب این لذت به تماشا می نشیند و .... یزید و سرسپرده هایش چون عبیدالله و عمر سعد و شمر و خولی و حرمله و .. نیز چنین شده بودند ...

لذت برای آنان در این واقعه تنها در کشتن دردناک کربلاییان خلاصه نمی شد که حتی به اجساد هم رحم نکرده و نعل وارونه به پای اسبها بسته و اسبها را بر اجساد تاختند تا میخ های این نعل های وارونه اجساد را تکه و پاره کند و آنها قهقهه مستانه سر زنند و غافل بودند از عاقبتی که در انتظارشان بود ..و غافل از اینکه خون همین اجساد له شده و سرهای بریده بر نیزه سوار شده می جوشد و فریاد همیشه تاریخ است و تن هایشان سبز می شود و می رود تا بیداری ببخشد و حقیقت را از بدل باز شناساند و این است که کربلا و کربلائیان در همه زمینه ای الگو هستند و تا همیشه تاریخ چراغ راهنما یی که مسیر عزت و سربلندی و سلامت و لذت حقیقیه را نشان می دهد ..... راهی را نشان می دهد که می رسد به مهیا شدن برای آمدن آن آخرین پیشوای در پرده غیب در امان محفوظ نگه داشته شده تا بیداری کامل و طلب ما به آمدنش و یاری و حمایتش که دستمان را بگیرد و به مقصد برساند ... همان مقصدی که گم کرده ایم و اگر بخواهیم به مدد اشارتهای همین پاکباخته کربلا و یارانش می توانیم بجوییم و بیابیمش ....

براستی ما چقدر برای او عزیزیم که این همه خون بها داریم ، این همه خون از عزیز ترینهایش ریخته شده تا ما یادمان آید که کی هستیم ، کجا هستیم ، برای چه هستیم ، به کجا باید برویم و چگونه باید برویم ..... آیا این نشان عزیز بودن ما نیست ... و ماجرای حسین و هفتاد و دو یارمخلص و اسارت زن و فرزندانشان و شکنجه دیدنهایشان و .... ( که رسوا گر چهره نفاق و انحراف شد ) جز برای این است که ما قدر و منزلت خود را نزد خدا بیابیم و در غفلت نمانیم و قدرش را بدانیم و جز به رضای او به هیچ راضی نشویم که رضایت حقیقی است و در راضی شدن به هرچه غیر از اوست خیری نیست و شاهد مدعایش اینهمه نارضایتی ما (حتی در خوشیها) از زندگیست .....

و آنان که درد و نشان عشق او دارند در آنچه به ظاهر تعب و رنج است نیز راضی هستند و ... همین را حسین با آن زمزمه تاریخیش و زینب با آن همه رنج و داغی که دیده بود با ما رأیت الا جمیلا (در پاسخ یزید) به ما نشان داد .... ( وقتی یزید به زینب گفت دیدی خدا چه به سرتان آورد ... زینب که سلام خدا بر او باد پاسخ داد ، من چیزی جز زیبایی ندیدم )



.................................................. ............

پی نوشت :

امام علیه السلام در آخرین لحظات حیات و زندگی، چشم هایش را باز کرد و به سوی آسمان متوجه شد و برای آخرین بار با پروردگار خود چنین راز و نیاز کرد:
«اللهم متعالی المکان، عظیم الجبروت، شدیدالمحال، غنی عن الخلائق، عریض الکبریاء، قادر علی ما تشاء، قریب اذا دعیت، محیط بما خلقت، قابل التوبه لمن تاب الیک، قادر علی ما اردت، تدرک ما طلبت، شکور اذا شکرت، ذکور اذا ذکرت، ادعوک محتاجاً، و ارغب الیک فقیراً، و افزع الیک خائفاً، و ابکی مکروباً، و استعین بک ضعیفاً، اتوکل علیک کافیاً.
اللهم احکم بیننا و بین قومنا فأنهم غرونا و خذلونا و غدروابنا و قتلونا، و نحن عتره نبیک و ولد حبیبک محمد صلی الله علیه و آله و سلم اصطفیته بالرساله و ائتمنته علی الوحی، فاجعل لنا من امرنا فرجاً و مخرجاً یا ارحم الراحمین.صبرا علی قضائک یا رب لا اله سواک یا غیاث المستغیثین مالی رب سواک و لا معبود غیرک صبراً علی حکمک یا غیاث من لا غیاث له یا دائماً لا نفاذ له، یا محیی الموتی، یا قائماً علی کل نفس بما کسبت، احکم بینی و بینهم و انت خیر الحاکمین.ای خدایی که مقامت بس بلند، عظیم و غضبت شدید است، تو که از مخلوقات خود بی نیازی، و کبریائیت فراگیر است، به آنچه بخواهی توانائی، رحمتت به بندگانت نزدیک، وعده ات صادق، نعمتت کامل و شامل، امتحاناتت زیبا، به بندگانت که تو را بخواهند نزدیک، و بر آنچه آفریده ای محیطی، هر که را که از در توبه درآید پذیرائی، آنچه را که اراده کنی توانائی، و آنچه را که طلب کنی می یابی، شاکرینت را شکرگزاری، یادکنندگانت را یادآوری، من نیازمندانه تو را خوانم و فقیرانه به سویت روی آرم، و بیمناکانه به پیشگاهت ناله می کنم، و غمگینانه در برابرت می گریم، و ضعیفانه از تو مدد می جویم و خود را به تو واگذار می کنم که تو بسنده ای.خداوندا! تو در میان ما و این مردم داوری کن، که آنان درباره ی ما مکر و حیله کردند و دست از یاری ما برداشتند، در مورد ما عهد شکنی و خیانت کردند و ما را که عترت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و فرزندان حبیب تو محمد صلی الله علیه و آله و سلم هستیم کشتند، پیامبری که تو او را به رسالت خویش برگزیدی، و امین وحی خود قرارش دادی، ای ارحم الراحمین در حوادث برای ما گشایش، و در گرفتاری ها برایمان رهایی عنایت فرما. »
و در نهایت مناجات خود را با این کلمات به پایان برد:
«ای پروردگار! که جز تو خدائی نیست در مقابل قضا و قدرت شکیبایم، ای فریادرس دادخواهان که جز تو مرا پروردگاری و معبودی نیست بر حکم و تقدیرت صابر و شکیبایم، ای فریادرس بیکسان! ای همیشه زنده ی بی پایان! ای زنده کننده ی مردگان! ای ثابت و برقراری که هر کسی را با کردارش می سنجی! میان من و این مردم حکم کن که تو بهترین حکم کنندگانی»

صبح یکشنبه 19 آبان 92 برابر با ششم محرم 1435
.

بیشتر بدانیم و بهتر بشناسیم

الگویی برای همگان

رمز قداست و ماندگاری


همه مصائب امام حسین(ع) به اختیار خودشان بود

حقا که :

الهی رضا برضائک ، صبرا علی بلائک ، تسلیما لامرک ، لامعبود سوائک ، یا غیاث المستغیثین

و این آسان نیست اما بسیار شیرین است .........