تفاوتی بین مدل محبتی که همسرم به من می کنه با بقیه نیست لطفا راهنماییم کنید

سلام اقلیمای عزیز

همیشه پست هایی که برای دوستامون تو این تالار میزاری رو میخونم و نظراتت رو خیلی قبول دارم و خیلی دوست دارم خانمی .:43::46:

درکت میکنم عزیزم که نیاز به محبت بیشتری از طرف همسرت داری .منم قبلا خیلی این مشکل شما رو داشتم ولی الان خیلی کمتر شده خدا رو شکر .

یکی اینکه پذیرفتم که همسر من همینه و باید همین جوری دوستش داشته باشم .

چون در عوض محاسن دیگه ای داره که هیچ کدومش رو حاضر نیستم از دست بدم تا در عوض این مشکلم حل بشه .این طوری احساس آرامش بیشتری داشتم .

اما چی کار کردم ؟

یکی اینکه همون طوری که دوست داشتم اون با من رفتار کنه خودم باهاش رفتار میکردم .

محبت بدون توقع

بهش محبت میکردم بدون اینکه از اون هم توقع داشته باشم که اونم مثل من همون قدر بهم محبتی که من میخوام بکنه . ( اوایل خوبه ولی کم کم خسته میشی ولی باید تحمل کنی تا پروژه تموم بشه :311:)

مثلا خیلی دلم میخواست همسرم گاهی اوقات در طول روز بغلم کنه ، بوسم کنه ، بهم بگه عزیزم ، جونم ،...

خودم همه این کارا رو کردم ، وقتی پشت کامپیوترش نشسته بود از پشت بغلش میکردم و میبوسیدمش ، همیشه تو حرفام عزیزم و ... سعی میکردم به کار ببرم تا اونم یاد بگیره


وقتی از بیرون میومد یا میخواست بره بیرون حتما بغلش میکردم و بوسش میکردم یا خودم که میخواستم برم بیرون اول بوسش میکردم .طوری که الان دیگه کاملا برامون عادت شده .

بالاخره اونم یاد گرفته ، خیلی اوقات بیشتر از من این کارارو میکنه و منم خوشحالیم رو بهش نشون میدم .

عزیزم باید به همسرت محبت کنی بدون اینکه ازش توقع داشته باشی تا به مرور زمان یاد بگیره .

ولی اون نباید بفهمه که تو سعیت اینه که به همسرت یاد بدی .بزار اون فکر کنه فقط از دوست داشتنه .چون خودت هم لذت میبری عزیزم .:43:

باید تلاش کنی اگه واقعا میخوای که تغییرش بدی . غیر مستقیم بهش یاد بدی .

اگه فقط ازش بخوای که تغییر کنه اون تغییر نمیکنه، چون نمیدونه ، چون بلد نیست، چون به غرور مردونش بر میخوره ....

موفق باشی عزیزم:72:

سلام تمنا جان
ممنون از لطفی که بهم داری و وقتی که برام گذاشتی
راستش من این مسیری که تو میگی رو میرم و میرم ومیرم ولی..... یه دفعه کم میارم(البته اینم بگم همسرم هم گاهی همکاری می کنه)
انگار زندگیم توی حلقه می افته هرچند دور این حلقه تو زندگیم خیلی طولانی تر شده ولی به هر حال هست و نمی شه کتمانش کرده

تمام این حساسیت ها زمانی می اد سراغم که پای مادر همسرم کشیده میشه وسط تا وقتی همسرم با مادرش متعادل رفتار می کنه همه چیز خوبه ولی وقتی خیلی زیاد روی می کنه مقایسه ها در ذهن من شروع میشه و اینقدر ادامه پیدا می کنه که میرسم به یه کنیه بزرگ ازش که چرا نیازهای مادرشو هر جوری می خواد برطرف می کنه ولی نیازهای منو علارغم اینکه می دونه برطرف نمی کنه

دیشب دیگه دلم طاقت نیاوردم
بهش گفتم که تو بهم گفته بودی کوستان رفتنم یه مسئله خاص تو زندگیه منه و منم نمی گم به طور کامل ولی تا حدود زیادی این مسئله رو پذیرفتم
ولی آیا تو زندگیه تو همه چیز خاصه
آیا من باید خاص بودن رابطه تو با مادرتم بپذیرم .......
اونم سکوت کرد مثل همیشه
و آخرم گفت دیدی حرفات تکراریه!!!!!!!!!!!!!

خوب عزیزم با حرف زدن نمیشه .دیگه حرفای تکراری نزن و همسرت رو هم خسته نکن .

به فرض که به مادرش محبت کنه ،خوب چی میشه؟؟ بشین فکر کن که خیلی محبت کنه آخرش چی میشه .هیچی نمیشه .تو سر جای خودت هستی و همسر عزیزش باقی میمونی .

مگر اینکه بخوای با حسادت و مقایسه و ... کارو خراب کنی .

عزیزم دست از مقایسه بردار ، که زندگیت نابود میشه .

هرچی تو حساسیت نشون بدی اون به مادرش حس ترحم پیدا میکنه و بیشتر محبت میکنه .

قبل از اینکه هر کاری بخواد برای مادرش انجام بده تو پیش قدم شو و تو زودتر انجام بده تا اصلا فرصتی برای همسرت باقی نمونه .

دیگه اصلا اصلا اصلا راجع به این مسائل با همسرت صحبت نکن و روز به روز حساسترش نکن عزیزم .

همسرت یک آدم خانواده دوسته .از این خصوصیت اخلاقیش میتونی مطمئن باشی که به همسرش هم در آینده همین قدر وقادار میمونه .

پسر هایی که با مادراشون و خانوادشون رفتار زیاد احترام آمیزی ندارن و محبت نمیکنن در زندگی زناشوییشون هم با همسرشون و فرزندانشون همین طور هستن .

الان باید خوشحال باشی عزیزم .

سلام
ممنون تنما جان از راهنمايي خوبت
مدتيه دارم به طرق مختلف مشكلاتمو حل مي كنم
ولي هر از گاهي همه چي بهم مي خوره
يك هفته است همه موضوعات و مشكلات قديمي داره دوباره اذيتمون مي كنه
اينگار كه كارهايي كه تو اين يك ماه كردم همش مسكن بود ولي درد اصلي به قوت خودش باقي بود

خيلي احساس خستگي مي كنم
تو اين يه هفته سه بار بحثمون شد هر سه بارش هم من خيلي خوب اومدم در مورد مشكلاتمون باهاش صحبت كنم ولي همسرم خيلي زود قاطي كرد و عصباني شد و من هم ديگه ادامه ندادم و با قهر از هم خوابييديم
مشكلاتمون انگار فقط با كنار اومدن من حل ميشه و احساس مي كنم تو رابطمون مظلوم واقع ميشم و اين خيلي حس بديه.............


بچه ها كجاي كارو دارم اشتباه رفتار مي كنم
ميشه بهم بگيد

اقليماي عزيز سلام...
تمام احساساتت رو درك ميكنم ،خودمم بارها به همسرم شده كه گفتم تا وقتي من خوبم تو هم خوبي!واي به روزي كه حال من بد باشه...همون حس مظلوميتي كه ميگي بارها بهم دست داده.
در اين رابطه تاپيكي هم باز كردم كه در اون خانم آني چراغهاي زيادي رو در ذهنم روشن كرد.اگه خواستي براي خوندنش روي لينك زير كليك كن
http://www.hamdardi.net/thread-23319.html
چيزي كه شما به عنوان مشكل ميخاي در موردش با همسرت صحبت كني،اساسا به نظر اون مشكل نيست!و براي همين باهم بحثتون ميشه،براي همين اين چرخه ادامه داره،در واقع چرخه اي هست كه درذهن تو در جريانه وبس!نميگم رفتارهاي همسرت بي عيب ونقصه نه!مسلما اون هم انسانه!با هزاران كم وكاستي،مثله من،مثل همسر من،مثل شما!اما...اين تو هستي كه بايدببيني اگر واقعا همسرت بيش از حد به مادرش محبت ميكنه چرا ناراحت ميشي؟
اعتماد به نفست پايينه؟
احساس ميكني جايگاهي رو كه ميخاي پيش همسرت نداري؟---------اگر اين طور چرا اين حسو داري؟
با مادر همسرت احساس رقابت ميكني؟
از كم وكيف رابطه تون مطمئن نيستي؟

ببين اقليمااگر ما از چيزي (مثلا كار هسرمون يا رفتار خاصي) تحريك ميشيم،ناراحت ميشيم،اگر اون موضوع امر بسيار جدي نباشه بايدبگرديم در وجود خودمون وببينيم كه چرا اين موضوع اين قدر آزارمون داده؟يعني يه چيزي در وجود ما هست كه اين كار قلقلكش داده!ما بايد اون چيز رو پيدا كنيم ودرمان كنيم تا مشكل حل شه.
پست آخري رو كه خانم آني در اون تاپيك براي من زده حتما بخون و با شرايط خودت در موردش فكر كن!احساس ميكنم مشابهتهاي زيادي توش پيدا ميكني...
موفق باشي

سلام
زندگیم آرومه و انگار داره روال عادیشو طی می کنه هر روز صبح می ام سر کار و آقای همسر چند بار در روز زنگ می زنه مثل همیشه شبم تو خونه بساط شام و بعدم خواب و فرداش روز از نو ............
ولی من اصلا خوب نیستم
زندگیه یه نواخت و بدون هیچ هیجانی........
دلم نمی خواد مثل آدم کوکی زندگی کنم
از همسرم خیلی دور شدم و ازش دلخورم در دلم
ازش دلخورم چون عواطفمو نا دیده می گیره
چون از شور و عشقی که می تونه وجود داشته باشه خبری نیست
چون براش کم نذاشتم ولی مدام داره کم می ذاره
حرفای عاشقانه ام فقط شنیده میشه و هیچ پاسخی نداره
حتی بدتر از قبلم شده
من واقعا دارم کم می ارم
گوشم می خواد بشنوه
گاهی دلم می خواد یکی رو بذارم جلوم و فکر کنم همسرمه و بهش بگم برام حرفای زیبا بزنه و من گوش کنم ببینم چه حسی دارم
نامه های عاشقانه ای که براش نوشتم و بهش ندادم شده 45 تا چون می دونم براش مسخره است و مهم نیست
ولی من واقعا نیاز دارم
از رابطه ای که توش اسیر شدم اصلا خوشم نمی اد
انگار به اجبار دارم به مدلی که همسرم برام ساخته زندگی می کنم

خواهش می کنم راهنماییم کنید
گاهی در دلم به تمام زنهایی که از نظر عاطفی از همسرشون کم می ارن و می رن سراغ رابطه دیگه حق می دم
واقعا حس بدیه.......

سلام اقلیمای عزیز

نازنین مشکلت اینه که صبور نیستی...به قول تمنای من این پروسه زمان بره. یکبار دیگه حرفای خانوم تمنای من رو برات

میذارم تا بخونی چون انسان نیاز به تکرار داره :

نقل قول:

---

درکت میکنم عزیزم که نیاز به محبت بیشتری از طرف همسرت داری .منم قبلا خیلی این مشکل شما رو داشتم ولی الان خیلی کمتر شده خدا رو شکر .

یکی اینکه پذیرفتم که همسر من همینه و باید همین جوری دوستش داشته باشم .

چون در عوض محاسن دیگه ای داره که هیچ کدومش رو حاضر نیستم از دست بدم تا در عوض این مشکلم حل بشه .این طوری احساس آرامش بیشتری داشتم .

اما چی کار کردم ؟

یکی اینکه همون طوری که دوست داشتم اون با من رفتار کنه خودم باهاش رفتار میکردم .

محبت بدون توقع

بهش محبت میکردم بدون اینکه از اون هم توقع داشته باشم که اونم مثل من همون قدر بهم محبتی که من میخوام بکنه . ( اوایل خوبه ولی کم کم خسته میشی ولی باید تحمل کنی تا پروژه تموم بشه 311)

مثلا خیلی دلم میخواست همسرم گاهی اوقات در طول روز بغلم کنه ، بوسم کنه ، بهم بگه عزیزم ، جونم ،...

خودم همه این کارا رو کردم ، وقتی پشت کامپیوترش نشسته بود از پشت بغلش میکردم و میبوسیدمش ، همیشه تو حرفام عزیزم و ... سعی میکردم به کار ببرم تا اونم یاد بگیره


وقتی از بیرون میومد یا میخواست بره بیرون حتما بغلش میکردم و بوسش میکردم یا خودم که میخواستم برم بیرون اول بوسش میکردم .طوری که الان دیگه کاملا برامون عادت شده .

بالاخره اونم یاد گرفته ، خیلی اوقات بیشتر از من این کارارو میکنه و منم خوشحالیم رو بهش نشون میدم .

عزیزم باید به همسرت محبت کنی بدون اینکه ازش توقع داشته باشی تا به مرور زمان یاد بگیره .

ولی اون نباید بفهمه که تو سعیت اینه که به همسرت یاد بدی .بزار اون فکر کنه فقط از دوست داشتنه .چون خودت هم لذت میبری عزیزم .43

باید تلاش کنی اگه واقعا میخوای که تغییرش بدی . غیر مستقیم بهش یاد بدی .

اگه فقط ازش بخوای که تغییر کنه اون تغییر نمیکنه، چون نمیدونه ، چون بلد نیست، چون به غرور مردونش بر میخوره ....

---

:104: :104: :104: :104:

الان تو اون مرحله ای هستی که نا امید میشی اما خسته نشو و ادامه بده و تمام تکنیک های گفته شده رو اجرا کن

صبورانه گلم. تغییر در طولانی مدت اتفاق می افته. به قول بلو اسکای همیشه پیش از سحر تاریک است اما تا کنون

کسی ندیده که خورشید طلوع نکند.

آره گلم از محبت خارها گل می شود.

برای شکستن این روند تکراری هم خودت خلاقیت به خرج بده و کاری متفاوت کن و به زندگیت شوری دوباره بده.

توی نت 1 سرچ بزنی کلی ایده بدست میاد.

به فکرهای منفی حتی اجازه نده به ذهنت بیان این چه حرفیه.

بپذیرش همونطوری که هست.

خودت خودت رو شاد کن! تو منتظری هنوز که کسی از بیرون شادت کنه!

شادی و آرامش از درون ما نشات میگیره و هیچ کس جز ما مسئول شادی ما نیست!

دعات می کنم همیشه

:46::43:

:72:

سلام بهار
یه مدت خیلی خوب بودم و خوب پیش می رفتم هرچند خیلی چیزها در من و زندگیم بهتر شده ولی
خواهش می کنم تنهام نذار چون به راهنمایی دوبارتون نیاز دارم

مدتی ذوباره دارم رفتارهای همسرمو مقایسه می کنم
رفتارهایی که همسرم با من و خانواده ام می کنه رو با رفتارهایی که با خانواده اش می کنه
اینکه می گم باید متفاوت باشه مدل محبتش به خاطر اینکه اسیر این همه مقایسه و ذهنیت منفی که منجر میشه به یه کینه بزرگ از همسرم نشم
مثلا دیروز خانواده من خانه ما مهمون بودند سر شام مادرم بشقاب نداشت که همسرم اصلا متوجه نشد و مادرم بیچاره خودش رفت بشقاب اورد این در حالی بود که من در آشژز خونه بودم و هنوز سر شام نیومده بودم این در حالیکه که وقتی مادرش خونه ما مهمان باشه اولا اینکه من روی چشمم می ذارم مادرشو و دوما آقای همسر چاره داشته باشه غذا رو قاشق قاشق می ده دهان مادرش اینقدر حواسش هست و احترام می ذاره
یا مثلا اگه مادرش مهمون داشته یاشه حواسش به همه چیز هست و واقعا خونه مادرشو مثل خونه خودش می دونه ولی وقتی خودمون مهمون داشته باشیم عین خیالش نیست
و یا مثلا مدتها حرف برای زدن با مادرش داره و کلی حرف برای زدن باهاش داره ولی با من نه...............

در کنار خانواده اش آرامش خیال داره و کلی می خنده ولی تو خونه ساکت و همیشه خسته است

خدایا یه راهی جلوی روم بذار که این افکار منفی از ذهنم هرچه زودتر بره بیرون

چی کار کنم بهار که اینقدر مقایسه نکم

کارایی که برام می کنه خیلی کم شده
مخصوصا وضعیت اقتصادی زندگیمونم جوری شده که دیگه حتی خیلی از خرجهای خونه رو من می دم نگو نکن که واقعا نمی تونم چون طاقت ندارم بی پولیهاشو ببینم و خرد شدن غرورش...........

احساس می کنم از هیچ نظر در کنارش تامین نمی شم

حتی تو رابطمون دوست دارم با ابراز علاقه و احساسات ............ ولی.................

گاهی می گم چرا ازدواج کردم آخه......