لطفا در رابطه با نگه داشتن یا نداشتن بچه راهنماییم کنید

با سلام
امیدوارم همگی روز خوبی رو در پیش داشته باشیم.
من و همسرم جمعا 6سال هست که باهم آشنا شدیم و در تمام این مدت عاشقانه باهم بودیم(گاهی فراز و نشیب هم داشتیم).
در حال حاضر 9ماه میشه که مستقل شدیم و خونه خودمون هستیم.
تا بحال روی پای خودمون بودیم و خداروشکر از زندگیمون راضی هستیم.
اقساطمون همین ماه تموم میشن و ما کلی برنامه برای زندگی مون داریم.مسافرت,عکس آتلیه(ما عروسی نگرفتیم).تولد.ورزش.فعالیت هنری... همه کارهایی که باید بهشون برسیم.الان دیگه وقت زندگی کردنه و ما از دغدغه های مالی و اقساط خلاص میشیم.
برنامه داشتیم امسال به خونه بهتری نقل مکان کنیم و ماشین بهتری هم تهیه کنیم...
یک اتفاق غیر منتظره افتاده
من از طریق یکی از تست های معمول و رایج متوجه شدم که باردار هستم و هدس میزنم حدود یک ماه یا کمتر باشه.
من شخصا هنوز اصلا به اون مرحله نرسیدم که قلبا نیاز به بچه داشتن رو احساس کنم.برای زندگیم و خودم کلی برنامه دارم.
همسرم هم گفتن با توجه به اینکه من عاشق بچه هستم و مشکلی هم نداریم اما باز تصمیم با خودت.
اما قبل از اینکه دیر شه هرچه زودتر تصمیم قطعی بگیر.
سوال من اینه.آیا سقط جنین یک ماهه از نظر شرعی گناه محسوب میشه؟
با داروهای ساده این اتفاق میوفته یا نیازی به پزشک و ک.و.ر.ت.ا.ژ هست؟
نمیدونم باید نگهش دارم یا نه.75درصد میگم نه 25 درصد میگم بمونه.
این رو هم میدونم که فرصت برای بچه دار شدن هست.من دوست دارم زندگیم به ثبات برسه.طعم زندگی متاهلی رو بچشیم.کارهای عقب افتاده رو انجام بدیم و بعد با برنامه قبلی و سنجیده بچه دار شیم.
در ضمن من 25 سال دارم و همسرم 27سال

سلام
به نظر من حتی فکر کردن به سقط این جنین گناه محسوب میشه
از عوارضی که برای مادرش داره نمیگم حتما خودت میدونی که در فرآیند سقط احتمال بسته شدن یکی از لوله های تخمدان یا حتی هردوش وجود داره و ممکنه بعد از اون مادر دچار ناباروری بشه
دردش هم که چندان فرقی با زایمان نداره
حالا همه این عوارض برای چی
برای کشتن یه جنین که میتونست یه آدم بالغ بشه

میدونی که سن 25 سالگی بهترین سن بارداری هست؟
میدونی که بچه ای که مادر توی این سن به دنیا میاره از نظر خیلی از صفات حتی از نظر ضریب هوشی نسبت به بچه ای که توی سن بالاتر به وجود میاد برتره؟

شما فکر کن الان یه بچه از گوشت و خون خودت داری که به دنیا اومده حاضری دست بندازی گردنش خفه اش کنی فقط به خاطر اینکه مزاحم زندگی کردنت میشه؟

برو آزمایش خون بده اگر مثبت بود اصلا به سقط فکر نکن

این نظر من هست

الان شاید توی شوک هستی ولی این بچه لطف خدا در حق شماست امانت خداست
به همراه این بچه از لذتهای زندگی بهره مند بشو

کاش خدا کوچولوی تو رو به اونهایی میداد که آرزوشو دارن
اینو می دونستی بعضی آدم ها به قول قدیمی ها یکه زا هستن یعنی فقط یه بار در تمام عمرشون تخمکشون به حدی میرسه که امکان باروری رو داشته باشه
با وجود تمام چیزهایی که گفتی نگهش دار و بهش احساس خوشایند خواستن رو بده
و اینو بدون که کودکانی که احساس ناخواسته بودن رو از مادر دریافت کنن بچه های بدقلقلی هستن و تا دو سالگی شبها همش گریه می کنن.

به نظر من خدا سورپرایزتون کرده و هدیه قشنگ و با ارزششو خیلی غافلگیرانه واستون فرستاده

واه چه کاریه؟؟؟ به این فکر کن که کاملا احتمال نازایی بعدش هست. این دلایلی که دارید هم اصلا در حدی نیست که بخوای حتی لحظه ای به سقط جنین فکر کنی.

دارید در مورد موجودیت یک انسان صحبت میکنید. شاید از نظر علم پزشکی جنین زیر 3 ماه هنوز نطفه باشه اما از نظر من لحظه ای که خدا این تصمیم رو برای شما گرفته حتما صلاح و مصلحتی بوده. به هر حال الان یه جورایی تو شوک هستی مثل خیلیهایی که من میشناسم ولی بعدا کلی خدا رو واسه داشتنش شکر میکنی

سلام دوست عزیز
خواهش می کنم به سقطش فکر نکنید نه بخاطر گناه و ... بلکه بخاطر زندگی خودتون. ببینید مشخص نیست در آیندتون چه اتفاقی بیفته شاید با سقط این بارداری در آینده زمانی که تصمیم به بارداری گرفتین بخاطر خیلی مسائل پزشکی دچار مشکل بشین و نیاز به درمان پیدا کنین اون موقع مسلما حسرت این بارداری رو خواهید داشت بخصوص که هزینه های ناباروری سرسام آوره و طی مراحل سختش (آی وی اف و میکرو و ...) بار روانی زیادی داره و اعصاب آدم رو به هم می ریزه.
برای همسرتون هم مساله ساده و کوچکی نیست در صورت اقدامتون به سقط ، در ذهنش یادداشت می کنه و در بحرانهای خانوادگی این رو هم به عنوان یک نقطه تاریک در زندگی به رختون خواهد کشید.
تجربه شخصی من اینه بعد از 1.5 سالگی فرزند اولم من باردار شدم بدلیل اینکه فاصله زایمان کم بود و هنوز در دوران سختی بودم اقدام به سقط کردم و از یک سال پیش که اقدام به بارداری کردم و ناموفق بوده حسرت بزرگی روی دل هر دومونه که چرا اقدام به سقط کردم. الان هم شاید نزدیک به بیست میلیون هزینه کرده باشیم. از تولد فرزند اولم تا بحال من دچار تنبلی تخمدان شدم همسرم عود واریکوسل داره و .... در مسیری تلاش می کنیم که قبلا ناخواسته خدا بهمون داده بود و ما از روی بی تجربگی و عدم تصمیم گیری مناسب در شرایط بحرانی از دست دادیم. گاهی همسرم سرزنشم می کنه که چرا سقط کردی و منم جوابی ندارم.
ضمنا قبل از تشکیل قلب جنین سقط جنین مانعی نداره ولی باید به قلب خودت رجوع کنی و تصمیم بگیری.
سنتون هم کم نیست می دونید وقتی به سی سالگی برسید فعالیت تخمدانها و آمادگی رحم برای بارداری خیلی کمتر از الانتون میشه. بلحاظ روانی هم دیگه اون موقع آدم شور و شوق کافی برای پرورش فرزند نداره.

Suzana عزیز
شما یک و نیم سالگی فرزندت باردار شدی و سقط کردی
من ۶ ماهگی دوقلوهام باردار شدم و با وجود اصرار شوهرم به سقط و با اینکه هنوز بخیه های سزارینم درد میکردن و تمام بدنم ضعف شدید داشت بخواطر بارداری دوقلویی و افسردگی شدید گرفته بودم چون استراحت مطلق بودم و چند ماه خونه گیر شدم با وجود تمام اینها راضی به سقط نشدم و بازم تمام سختیها رو تحمل کردم و دلم نیومد بچه مو بکشم به شوهرم گفتم این هدیه خداست امکان نداره بکشمش
وقتی پسرم به دنیا اومد با یه عالمه مشکل تو قلبش به دنیا اومد و فقط ۱۲ روز زنده بود با اینکه پسرم مرد و من خیلی خیلی غصه خوردم ولی بازم ناخواسته باردار بشم همون تصمیمو میگیرم

از همه دوستانی که وقت گذاشتن و راهنماییم کردن تشکر میکنم.
قطعا تمام حرف هاتون به عنوان کسانی که تجربه بیشتری نسبت به من دارن قابل احترامه.
ازتون خواهش میکنم لطفا به من خرده نگیرید که توییکه باز حرف خودتو میزنی اصلا چرا از ما سوال پرسیدی؟خب من نظر سنجی کردم و قصدم گرفتن بهترین تصمیمه اما نظر خودم هم اینه:
اول اینکه نطفه ای که هنوز نه قلب داره نه روح اسمش که بچه نیست.هم به قلبم رجوع میکنم هم به عقلم و میبینم که اگر بالای سه ماه رو داشت قطعا من با این احساسم ظالم ترین ادم روی زمین هستم و اصلا لیاقت داشتن بچه رو ندارم.
ولی حالا که زیر سه هفته داره من هنوز وقت دارم که منطقی تر تصمیم بگیرم و فکر نمیکنم گناهی در کار باشه.
فکر میکنم اسیب هایی که درمورد سقط جنین وجود داره برای زمانیه که یک نوزاد شکل گرفته باشه و دیگه سقط با قرص فایده ای نداشته باشه یعنی ک.و.ر.ت.ا.ژ
با وجود تمام این حرف ها من کلا ادمی هستم که تابه حال نه به بچه فکر کردم نه بچه داشتن جر هدف های زندگیم بوده.
نمیدونم حرف هام رو درک میکنید یا منو متهم میکنید به ادم بی عاطفه بودن.
نه اتفاقا ادم فوق احساساتی هستم منتهی از بچه دار شدن به شدت وحشت داشتم و دارم طوریکه توی این سه هفته من افسرده شدم.
به هر قسمتش که فکر میکنم بیشتر افسرده میشم.
بچه داشتن اصلااا کار راحتی نیست.فقط مسئولیته که بتونی یه موجود زنده رو که تو باعث به دنیا اومدنش شدی خوشبختش کنی تامینش کنی.الانش رو اینده ش رو...
در حال حاضر من تمام علایم سقط جنین به جز خونریزی رو دارم.
اصلا حال جسمی و فیزیکی خوبی ندارم.
کم خونی شدید دارم و نمیدونم قراره چی پیش بیاد.
وقت دکتر هم گرفتم که برم و ببینم اوضاع در چه حاله.
شاید به قول شما من لیاقت بچه رو نداشتم
شاید هنوز صلاح نبود که من این حسو تجربه کنم و هزار شاید دیگه.
بازهم توکل میکنم به خدا تا ببینم خودش چی رو به صلاحم میدونه و برام رقم میزنه.
تا خدا نخواد یک برگ هم از درخت نمیوفته

سلام دوست خوبم :72:
تو رو خدا بچه کوچولوتو نکش .مگر اینکه پزشکت تشخیص بده مشکلی برای خودت یا بچه به وجود میاد. :305:
اول یه آزمایش خون بده که دقیق تر جوابو بدونی این تست ها بهش اطمینانی نیست.:81:
مادر من در سن چهل و پنج سالگی باردار شد ولی به دلیل خطای آزمایشگاهی تو آزمایش خونش نشون نداد و دکتر به اشتباه با تزریق آمپولی موجب سقط جنین شد . سه روز طول کشید تا مادرم سقط کنه به طور طبیعی . اینقدر خونریزی و درد داشت که من وحشت کردم فکر نکن راحت تر از زایمانه بدتر هم هست. دکترش قبول نکرد ساکشن کنه میگفت ضررهاش بیشتره.یک و نیم ماه طول کشید تا مادرم دوباره سر پاشد
دوستی داشتم که می گفت مادر و خواهرم از وقتی بدبخت شدن که بچه شون رو سر خود سقط کردند. :54:
می دونم تو هم مثل من جوونی و کلی برنامه برا خودت داری . اما بچه ات که یه کم جون بگیره میتونی همشو به ثمر برسونی .:43:
وقتی با مادرم رفته بودیم دکتر زنان خانومهای جوونی رو دیدم هم سن و سال خودمون که حسابی افسرده بودن . جوان هایی که حامله نمیشدن . یکی از اونها از این روشهای آی وی اف ( البته اگه درست بگم ) انجام داده بود و بارداری حاصل نشده بود . قدر نعمتی که خدا بهت داده رو بدون . مواظب خودت هم باش.

من بر خلاف دوستان فکر میکنم اگر همسرتون هم با شما موافقه، بهترین تصمیم با توجه به اینکه هنوز بچه ای در کار نیست و صرفا صحبت از چند سلوله که دارن تند تند زیاد میشن! احتمالا این نیست که نگهش داری. سریعتر با یک پزشک زنان مشورت کن تا راه رو بهت نشون بده. قطعا پزشکی که سالها درس این کار رو خونده، عوارضش رو در هر مرحله ای بهتر از من و دوستم و خواهرشوهر فلانی می دونه و حتما همه اینها رو لحاظ می کنه.

قراره این بچه دست کم برنامه های 15 سال بعد شما رو تغییر بده. اگر برنامه های دیگری در زندگی دارید که مقدم بر بچه داریه به نظرم اول اون ها رو سامان بده. همچنان که اگر ادامه بدی، احتمالا بعدها بارها بچه را مزاحم تجربه هایی خواهی دید که تو این سالها می تونستی داشته باشی و از دست دادی. حواست باشه که داری در مورد 15 سال طلایی زندگیت تصمیم میگیری.
ما قرار نیست از نظر بقیه قهرمان باشیم و قهرمان بازی در بیاریم. زندگی هر کس مسیر پیمایش خودش رو می طلبه که برای دیگری ممکنه قابل هضم و درک نباشه.
هیچ عذاب وجدانی هم نداشته باش. بهتره بچه شما وقتی بیاد که شما همه جوره منتظر و مراقبشی. ظلم وقتی هست که بچه ات باشه و بهش کم لطفی کنی.
موفق باشی و شاد.

دوست عزیز اصلا اصلا و ابدا این کار و نکن.تو حکمت خدا رو نمیدونی که چرا بهت بچه داده.آدمی و میشناسم که به خاطر سقط بچه زندگیش به لحاظ مالی افت شدیدی کرده با وجودیکه زن و شوهر شبانه روز کار میکنن .خدا کنه حالا فقط مشکلات مالی باشه.این اتفاق و به فال نیک بگیر خدا صلاحت و بهتر از خودت میدونه.امیدوارم راه درست و انتخاب کنی.یا حق

عزیزم من نه میگم این کار رو بکن و نه میگم نکن.این تصمیمیه که خودت و شوهرت باید بگیرید.فقط حواست باشه که،اول سقط عوارض داره.اگر شما گروه خونت منفی و همسرت مثبته حتما حتما آمپول روگام تهیه کن و بزن(اگر خواستی سقط کنی) چون در غیر این صورت دچار مشکلات باروری میشی.دوم در صورت سقط باید خودت رو برای درد کشیدن،احساس گناه و سرزنش خودت آماده کنی،ممکنه این حس هارو پیدا نکنی و ممکنه که خیلی شدید پیداشون کنی.من چون شما را نمیشناسم نمیتونم بگم چقدر منطق وجودت به حس های درونیت غلبه داره.شما ممکنه فکر کنی راه منطقیش اینه و سقط کنی و بعد پشیمون بشی(خیلی دیدم که اینطور شدند) و کسانی هم دیدم که سقط کردند و هر دفعه میگند اگر باز هم مجبور بشند همین کار را میکنند.پس حس شما بعد از سقط به شرایط روحی و روانی و زندگیت و میزان سختی که تو پروسه تحمل میکنی بستگی داره و کلا قابل پیشبینی نیست. سوم اگر میخوای نگهش داری دلت رو خوش نکن که شاید بچه من ساکت باشه و اذیت نکنه و با بچه هم میشه فلان و بهمان کار را کرد.بچه قابل پیشبینی نیست.کوچولوی من الآن چهار ماهش شده و با اینکه از جونم بیشتر دوستش دارم ولی به قدری بارداری و زایمان و بزرگ شدنش سخت بهم گذشت که فکر میکنم زود اقدام کردم و اگر برگردم عقب کل پروسه بچه را عقب میندازم.چهارم بچه که بیاد یا باید کسی باشه که مثل چشمهات بهش اعتماد داشته باشی و مواظب بچه باشه یا باید خودت را برای دو-سه سال خونه نشینی آماده کنی.البته بچه با بچه فرق داره ولی من سخت ترین حالتهاش رو میگم.در آخر سایتی هست به اسم نی نی سایت که مادرها و باردارها و منتظرها اونجا جمع شدند.یک سر برو تو مبحث موضوعات دو روز گذشته و یک نگاه به سوالات مادرها بنداز تا دغدغه ها و مشکلات بچه را بهتر بشناسی و ببینی آمادگی روبرو شدن باهاشون را داری یا نه.امیدوارم موفق باشی و هر تصمیمی میگیری در آینده راضی باشی:-)

سلام
منم یه روزی تاپیکی شبیه تاپیک شما زدم
البته من در بدترین شرایط و ناخواسته باردار شدم، ولی در نهایت بخدا توکل کردم و نگهش داشتم.الانم یه کوچولوی چندماهه دارم که هم خودم هم شوهرم عاشقشیم.
خداروشکر زندگی خوبی هم داریم،گاهی فکر میکنم تمام اون اتفاقات که چند ماه برام مثل کابوس بود امتحان الهی بود.الان خداروشکر میکنم که اشتباه نکردم و فرزندمون رو نگه داشتم.شاید این روزای خوب پاداش تصمیم درست اون موقع باشه. خدا در هرکاری حکمتی داره.

سلام منم یه روزی تاپیکی شبیه تاپیک شما زدم البته من در بدترین شرایط و ناخواسته باردار شدم، ولی در نهایت بخدا توکل کردم و نگهش داشتم.الانم یه کوچولوی چندماهه دارم که هم خودم هم شوهرم عاشقشیم. خداروشکر زندگی خوبی هم داریم،گاهی فکر میکنم تمام اون اتفاقات که چند ماه برام مثل کابوس بود امتحان الهی بود.الان خداروشکر میکنم که اشتباه نکردم و فرزندمون رو نگه داشتم.شاید این روزای خوب پاداش تصمیم درست اون موقع باشه. خدا در هرکاری حکمتی داره.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط آرامش خیال

سلام منم یه روزی تاپیکی شبیه تاپیک شما زدم البته من در بدترین شرایط و ناخواسته باردار شدم، ولی در نهایت بخدا توکل کردم و نگهش داشتم.الانم یه کوچولوی چندماهه دارم که هم خودم هم شوهرم عاشقشیم. خداروشکر زندگی خوبی هم داریم،گاهی فکر میکنم تمام اون اتفاقات که چند ماه برام مثل کابوس بود امتحان الهی بود.الان خداروشکر میکنم که اشتباه نکردم و فرزندمون رو نگه داشتم.شاید این روزای خوب پاداش تصمیم درست اون موقع باشه. خدا در هرکاری حکمتی داره.

---

باسلام از صاحب تاپیک معذرت میخوام اینجا پست میزارم.

چون بعد مدتها خانم " آرامش خیال" خبری از خودشون دادند.

آرامش عزیز :72:

خیلی خوشحالم که شرایط طوری پیش رفت که آشتی کردید و الان احساس رضایت داری.

ولی کاش توی تاپیک خودت هم نتیجه این کش و قوسها و سختیها و رنجهایی را کشیدی مینوشتی

تا هم دوستانی که پابه پات نگران شرایط خودت و بچه ات بودند خوشحال می شدند و هم تاپیکت برای

دوستانی که بعدا مظالعه می کنند و یا موضوع مشابهی دارند نتیجه بخش و مفید باشه.

بهرحال تبریک میگم که نتیجه صبرت را گرفتی امیدوارم همیشه کنار فرزند و همسرت سالم و شاد باشی:72:

:81::81::81:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط dandelion

من بر خلاف دوستان فکر میکنم اگر همسرتون هم با شما موافقه، بهترین تصمیم با توجه به اینکه هنوز بچه ای در کار نیست و صرفا صحبت از چند سلوله که دارن تند تند زیاد میشن! احتمالا این نیست که نگهش داری. سریعتر با یک پزشک زنان مشورت کن تا راه رو بهت نشون بده. قطعا پزشکی که سالها درس این کار رو خونده، عوارضش رو در هر مرحله ای بهتر از من و دوستم و خواهرشوهر فلانی می دونه و حتما همه اینها رو لحاظ می کنه.

قراره این بچه دست کم برنامه های 15 سال بعد شما رو تغییر بده. اگر برنامه های دیگری در زندگی دارید که مقدم بر بچه داریه به نظرم اول اون ها رو سامان بده. همچنان که اگر ادامه بدی، احتمالا بعدها بارها بچه را مزاحم تجربه هایی خواهی دید که تو این سالها می تونستی داشته باشی و از دست دادی. حواست باشه که داری در مورد 15 سال طلایی زندگیت تصمیم میگیری.
ما قرار نیست از نظر بقیه قهرمان باشیم و قهرمان بازی در بیاریم. زندگی هر کس مسیر پیمایش خودش رو می طلبه که برای دیگری ممکنه قابل هضم و درک نباشه.
هیچ عذاب وجدانی هم نداشته باش. بهتره بچه شما وقتی بیاد که شما همه جوره منتظر و مراقبشی. ظلم وقتی هست که بچه ات باشه و بهش کم لطفی کنی.
موفق باشی و شاد.

---

چقدر راحت از سقط بچه صحبت می کنید؟!!!! این چه راهنمایی هست که دادید؟:81:

خیلی ممنونم از همگی که وقت گذاشتین و دلسوزانه من رو راهنمایی کردین.
راستش فکرش رو هم نمیکردم که کسی جوابی بده بخاطر همین تا امروز چکش نکرده بودم.
نظر همه برام محترم و با ارزشه.
متاسفانه من زیادی منطقی هستم و تاجایی که بشه احساساتم رو دخیل نمیکنم خصوصا درمورد اتفاقات مهم زندگیم.
من مثل اکثرا به قول دوستمون به چند سلول در حال رشد سه هفته ای نمیگم بچه.هیچ احساسی هم بهش ندارم چون حسش هم نمیکنم.
در اسلام و شرعا مانعی برای سقط جنین زیر سه ماه وجود نداره و قبل تر هم اگر کسی قصد سقط داشت خیلی راحت دکتر براشون آمپول تجویز میکردن ولی در حال حاضر بخاطر کمبودن جمعیت:33:وقتی به دکتر میگی سقط همونجا چنان فریادی سرت میزنه که ترجیح میدی سر خودت بلا بیاری ولی با علم ناقص خودت سقطش کنی.
بنظر من بنده زمانی مرتکب گناه میشم که به بچه توی شکمم احساس اضافی و تحمیلی بودن داشته باشم,از سر عذاب وجدان و ترس بقیه نگهش داشته باشم,وقتی دنیا اومد مجبور باشم بذارمش مهد با اون محیط نه چندان مناسب و نه خودم از مادر بودن لذت ببرم و بچه م مادر و پدر و خونه رو حس کنه,زمانی احساس گناه میکنم که یدونم به همسرم فشار کمتری میاد اگر من الان که میتونم تو این زندگی کمکش نکنم و خیلی دلایل دیگه...
ترجیح میدم نسبت به سلولهایی که نه من بهش حس دارم نه اون به من حس داره منطقی باشم و از زندگی و موقعیت های الانم نهایت بهره رو ببرم و بعد زمانی که عشق و نیاز به بچه خواب و خوراک رو ازم گرفته بود و با تمام وجود نیازش رو حس میکنم به این دنیا دعوتش کنم.زمانی که بتونم مادرش باشم و در حقش مادری کنم.
شاید من زیادی منطقی هستم ولی ابدا بی احساس و بی وجدان نیستم.
چون این کار در این شرایط نه گناه محسوب میشه نه باعث عذاب وجدان میشه.
اگر سه ماه از این موضوع گذشته بود قطعا بحثش جدا بود.
به هر حال من بطور طبیعی و ناگهانی خونریزی کردم و به دکتر مراجعه کردم و امروز صبح قضیه کلا تموم شد.

نقل قول:

---

قبل تر هم اگر کسی قصد سقط داشت خیلی راحت دکتر براشون آمپول تجویز میکردن ولی در حال حاضر بخاطر کمبودن جمعیت

:33:

وقتی به دکتر میگی سقط همونجا چنان فریادی سرت میزنه که ترجیح میدی سر خودت بلا بیاری ولی با علم ناقص خودت سقطش کنی.

---

در مورد سقط جنین حرفی ندارم ... بحث و تصمیم سختیه
اما این که گفتید بخاطر کمبود جمعیت ...
فکر نمی کنم که پزشکها خودشون را درگیر سیاستهای کلان جامعه بکنن و تخصص و کارشون را تا این حد درگیر مسائل سیاسی اقتصادی کشور بکنن
به احتمال زیاد به خاطر مسائل تخصصی و شاید دینی فرهنگی، این حرف را می زنن.
و حرفشون و مخالفتشون جای تامل داره. شاید باید بیشتر بهش فکر کنید و جدی تر بگیرید موضوع سقط را ( در حال حاضر در مورد شما باید بگم پیشگیری را)


ضمن این که ایرانی که معلوم نیست برای 20 سال بعد حتی آب آشامیدنی ( و به تبع اون کشاورزی) کافی برای تامین جمعیتش داشته باشه
خیلی هم نمی شه قاطعانه گفت مشکلی به نام کمبود جمعیت داره !!

من نفهمیدم که خودتان سقط کردید یا خود به خود سقط شد ولی به شما تبریک می گویم.
من که عمرم را تباه کردم.
ای کاش لااقل در خصوص بچه دوم به حرف همسرم گوش نمی کردم و وادارش می کردم بچه را سقط کنیم.

با سلام و احترام،

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ZENDEGIBEHTAR

به هر حال من بطور طبیعی و ناگهانی خونریزی کردم و به دکتر مراجعه کردم و امروز صبح قضیه کلا تموم شد.

---

این تاپیک به سرانجام خود رسیده و لذا بسته می‌شود.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ZENDEGIBEHTAR

در اسلام و شرعا مانعی برای سقط جنین زیر سه ماه وجود نداره...
بنظر من بنده زمانی مرتکب گناه میشم که به بچه توی شکمم احساس اضافی و تحمیلی بودن داشته باشم,از سر عذاب وجدان و ترس بقیه نگهش داشته باشم, وقتی دنیا اومد مجبور باشم بذارمش مهد با اون محیط نه چندان مناسب و نه خودم از مادر بودن لذت ببرم و بچه م مادر و پدر و خونه رو حس کنه,زمانی احساس گناه میکنم که یدونم به همسرم فشار کمتری میاد اگر من الان که میتونم تو این زندگی کمکش نکنم و خیلی دلایل دیگه...
ترجیح میدم نسبت به سلولهایی که نه من بهش حس دارم نه اون به من حس داره منطقی باشم و از زندگی و موقعیت های الانم نهایت بهره رو ببرم و بعد زمانی که عشق و نیاز به بچه خواب و خوراک رو ازم گرفته بود و با تمام وجود نیازش رو حس میکنم به این دنیا دعوتش کنم.زمانی که بتونم مادرش باشم و در حقش مادری کنم.
شاید من زیادی منطقی هستم ولی ابدا بی احساس و بی وجدان نیستم.
چون این کار در این شرایط نه گناه محسوب میشه نه باعث عذاب وجدان میشه.
اگر سه ماه از این موضوع گذشته بود قطعا بحثش جدا بود.

---

لطفا در بیان احکام شرعی احتیاط بیشتری داشته باشید. آنچه می‌فرمایید (متون با رنگ قرمز)، مخالف قول مشهور فقها است.

اکثریت قریب به اتفاق فقها، سقط جنین را چه پیش و چه پس از دمیده شدن روح در جنین حرام دانسته و تنها در موارد بسیار خاص، همانند وجود خطر جانی برای مادر، آن هم فقط پیش از دمیده شدن روح در جنین، سقط جنین را جایز می‌دانند.
برای اطلاع از جزئیات این مسئله، به مرجع تقلید خود مراجعه نمایید.

به علاوه، آن بخشی از متن شما که با رنگ آبی متمایز شده، رگه‌هایی از توجیه مبانی دین را دارد. البته در این مورد خاص، شکر خدا از لحاظ شرعی ضربه چندانی ندیدید، چرا که آن توجیهات منجر به فعل گناه نشده است. ان‌شاءالله با تقویت خدامحوری در زندگی، از این لغرشگاه‌ها در امان بمانیم.

با تشکر