[align=justify]حتماً وقتی کوچک بودی مار و پله بازی کردی، يادته چقدر هيجان داشت . مي توني تصور كني كه دوباره داري به اين بازي ادامه مي دي ؟ آره توي زندگي واقعي ! فكر نمي كني زندگي هم يه جور مار و پله است ؟
اگه دقت كرده باشي توي زندگي واقعي ، هم مار داريم هم نردبون . بعضي وقتا اون قدر بايد صبر كني تا شش بياري و بتوني بازي رو شروع كني . شايد سال ها زندگي كني ولي هيچ وقت نتوني شش بياري . اين شش مي تونه همون هدف و راهي باشه كه توي زندگيت انتخاب مي كني . شش كه آوردي شروع مي كني به جلو رفتن . شايد اولش يك آوردي ، يا شايد پنج يا دوباره شش آوردي . نبايد از اينكه يك آوردي حالت گرفته شه ، نه از اينكه شش آوردي خوشحال باشي ، از كجا معلوم با همين يك آوردن به يه نردبون نرسي و شش تو رو نندازه توي دهن ماري كه مجبور شي دوباره از اول شروع كني ؟
چه بخواي ، چه نخواي سر راهت هم مار هست ، هم نردبون ، اگه مار نيشت زد خودتو نباز ، دوباره مي توني شروع كني .
قانون اين بازي اينه كه هيچ وقت از صفحه بيرون انداخته نمي شي مگر اينكه خودت بخواي بازي رو نيمه كاره رها كني . شروع كه كردي بايد تا ته بازي رو بري . حالا بستگي به خودت داره كه چقدر اراده ات رو جزم كني كه ادامه بدي .ولي اينو مطمئن باش هر چقدر هم مارها تو رو نيش بزنن باز مي توني به خونه ي آخر برسي ، مهم چه جور رسيدنه.اون طرف قضيه رو هم ببين ممكنه يك عدد كوچك و ناقابل مثل يك ، تو رو از يه نردبون ببره بالا كه خيلي جلو بيفتي ، ولي باز هم مواظب باش ، دست و پاتو گم نكني چون هنوز هم سر راهت مار هست كه نيشت بزنه ، فقط بايد با تحمل و تامل جلو بري ، وقتي هم به خونه ي آخر رسيدي ، دمت گرم ، به يه هدف جامه ي عمل پوشاندي ،پس دوباره تاس رو بنداز كه براي رسيدن به هدف ديگه اي دست به كار شي .
حالا ديدي چرا مي گم زندگي مثل مار و پله مي مونه ، نمي دونم چند بار توي زندگيت مار نيشت زده ، ولي اميدوارم هر بار كه نيشت زد دوباره تاس رو انداخته باشي . مي دونم كه جا نزدي . مي دوني اگر مار نبود نردبون معنا نداشت . اميدوارم زندگيت هميشه پر از نردبون باشه.
و اين رو هم بدون كه تعداد دفعاتي كه مي توني تاس رو بندازي محدوده ، چون همه مي خوان كه توي اين بازي شركت كنند. پس بگو يا علي و دوباره تاس رو بنداز.[/align]
