نمایش نسخه قابل چاپ
سلام.من هنوز جوابم رو نگرفتم از اقای مدیر می خوام که جواب مرا بدین .
مشکل من و شاید هم خیلی کسانی دیگه این است که الان نزدیک دو سال به یه کسی میخوام یه موضوعی رو بگم اما نمیتونم بگم.از همهی شما میخوام کمکم کنید که این مشکل بزرگ حل بشه و من راحت بشم:47:
سلام khoda
لطفا اگر ممکنه یه کمی شفاف تر و با جزئیات دقیق مطلبتون بگویئد ، من دقیقا متوجه نشدم ؟!
نقل قول:
نوشته اصلی توسط khoda
من عاشق یک دختر هستم ولی نمیدونم چه طور بهش بگم که بعد از 2 سال بفهمه که من د.ستش دارم.
سلام khoda
بهتر است به جای بعد احساسی روی بعد منطقی سرمایه گذاری کنی. یعنی گفتن این مطلب مسئله ای جز ارضاء لحظه ای احساسات را به همراه ندارد. من سن شما و آن دختر را نمی دانم. این مسئله مهم است که شما چرا باید او را دوست داشته باشی. اگر منظورت در راستای ازدواج و .....، هست مسئله فرق می کنه.
اگر هم صرفا یک خانم را دوست داری ولی هیچ بحث ازدواج مطرح نیست، آن هم موضوع جداگانه ای.
تو رو خدا اینقدر خسیس بازی درنیار ، یه کمی توضیح بده، ببینیم موضوع چیه؟!
خیلی ممنونم از توجه شما.
من اونو واقاً از ته دل میخوام امید وارم که فکر نکنید که فقط من به خودم فکر میکنم رضایت اون و خوشیش واسه من خیلی مهمه.
من به قصد از دواج میخوام با هاش دوست بشم.سن هردو ما 16 ساله و با هم نیز رو در واسی داریم(رفت و امد خانوادگی البته نه زیاد)به خاطر همین هم هست که تا حالا هم بهش نگفتم.
خواهش میکنم که نگید باید صبر کنم و در خودم نگه دارم لطفاً یک راحل دیگه پیش روم بگزارید.
تو رو خدا کمکم کن دیگه به اخر رسیدم میترسم که اون با یکی دیگه.............
سلام khoda
راستی رابطه ات با پدر و مادرت چگونه هست؟
با خواهر و برادرانت ....
می توانی با اونها در میان بگذاری.....
احساسات پاک ، عشق یا هر چیزی که اسمش را بزاری ، چیز بدی نیست. اما وقتی می خواهد عملیاتی بشود، و یک کاری می خواهی شروع کنی ، برنامه می خواهد. فقط گفتن نیست. این اولین قدم است. و این آتش را داغ تر می کنه، برای مرحله بعد چه اندیشیده ای....
باید بیشتر در مورد آنچه که در ذهنت هست برایمان بگویی. تو که نمی خواهی در سن 16 سالگی به او بگویی دوستت دارم صبر کن، بعدا می خواهم باهات ازدواج کنم. بعد مثله فیلمها 10 تا 15 سال می رویم جلو و حالا شما با شاخه گل می آئید رسما خواستگاری؟
حالا که می خواهی آنچه در خیالات و قلبت نهتفه عملی کنی باید راهکارهای ادامه اش را نیز بدانی. مهم نیست که در اولین گام چگونه به او بگویی دوستش داری. مهم اینست که بعد چی.....
سلام.بزارین کامل براتون تعریف کنم.
من 16 سالمه در ماه رمضان سال گذشته به خانه یکی از اشنایان رفتیم البته ما دو تا خوانواده باهم فامیل نیستیم.من اونجا عاشق یه دختر شدم که تمام زندگیم شده.من با اون دختر هم بازی کودکی بودیم و تو اون مهمونی چیزی به جز سلام و خداحافظ به هم دیگه نگفتیم.من واقعاً عاشق اون دختر شده بودم هر لحظه بر عشقم افزون میشد چند بار تصمیم گرفتم که بهش بگم ولی از ترس اینکه اون بره به کسی مخصوصاً پدر و مادر خودش بگه بهش نگفتم چون باعث میشد که خوانواده من بفهمند و ابروی هردو مان میرفت. تا چند ماه بعد که آنها به خانه ما آمدند و بازهم چیزی جزکلمه های سلام و خداحافظ به هم دیگه نگفتیم.از اون شب به بعد دیگه داشتم دیوونه میشدم من از ته دل دوستش داشتم وبه دلایلی که گفتم نمیتونستم بهش بگم.
دیگه زندگی داشت برام جهنم میشد نمی دونستم باید چی کار کنم.خسته شده بودم از همه دوستام بریدم و تمام زندگیم اون شده بود من اونو از بچگی میشناختم و میدونستم که دختر بسیار خوب و پاک است اون در یک خانواده مذهبی بزرگ شده است و شرایطی مثل من داره.
از هرکسی که کمک گرفتم به نتیجه ای نرسیدم
حالا که نزدیک به دوسال میگزره من هنوز عاشقشم و دوستش دارم همیشه در مورد اینده ام با اون فکر میکنم.
نمیدونم چه طور بهش بگم که مشکلی پیش نیاد و اون بفهمه که من چه قدر دوستش دارم.تا از این بلاتکلیفی راحت بشم.
از شما میخوام که کمکم کنید تا بهش بگم.
فقط نگید که باید منتظر بمونم به من بگید که چه طور بهش بگم تا مشکلی پیش نیاد ومن به بعد از این هم فکر کردم که هیچ مشکلی پیش نیاد مشکل من قدم اول است.تورو خدا کمکم کنید دیگه هیچ امیدی جز خدا وشما ندارم.
سلام khoda
اگر بخواهی راه خودت را بروی و انتظار داشته باشی، دیگران را نیز با خودت به همان راه بیاوری ، این اسمش مشاوره نیست.:305:
شما خودتون ، مشکلتون می گوئید و خودتون هم نسخه خودتون را پیشنهاد می دهید.
اصلا مشکل شما به خاطر همین طرز نگرش فوق العاده احساسی شماست. و البته صرف داشتن احساسات نوجوانی به یک فرد مورد انتقاد نمی باشد. اما اگر بر اساس این احساسات بخواهید عمل کنید باید تبعات آنرا بپذیرید.نقل قول:
نوشته اصلی توسط khoda
همین اولین قدم که شما قید کرده اید، یعنی اینکه قدمهای بعدی هم در کار است، اما مسیری که شما انتخاب کرده اید ( یعنی مسیر هیزم ریختن در تنور احساسات) ، موجب می شود که همه انرژیهای سازنده شما برای تشکیل زندگی هرز بره. ما باید یاد بگیریم که در زندگی چگونه در هر مرحله حداکثر استفاده را بکنیم. و برای این کار باید مسیر درست را انتخاب کنیم.
اما نکته دیگر:
اگر شما فرد مذهبی هستی( با توجه به انتخاب نام کاربری، امضاء مذهبی، و امید به خدایی که در سئوالتون قرار داده اید) پس یک راه بسیار کمک کننده اینست که اگر می خواهی به خدا امید داشته باشی، باید بدانی که خدا در این مورد از شما چه می خواهد. خدا مخالف یک احساس پاک نیست. اما از نظر مذهبی یا باید شما امکانات ازدواج را داشته باشی، و اقدام عملی جهت ازدواج با آن دختر را انجام دهی. یا باید از طریق واسطه مسائل را با آن دختر خانم در میان بگذاری ، تا در زمان مقرر اگر همه چیز درست پیش رفت ازدواج کنید، و اما در هیچ کدام از راهها شما اجازه دل و قلوه گرفتن و مسائل عاطفی با یک دختر را ندارید. (امیدوارم بدانید که اسلام در این موارد بسیار سخت گیرانه عمل می کند. چون خدا می داند چه آتشی در اینگونه مسائل در دل دختران و پسران هست، و شعله ور شدن آن یعنی چه....)
اما اگر مسائل مذهبی بیشتر برای شما یک صحبت هست و عملی را برای شما واجب نمی کند، باید از نظر منطقی وارد شوید و آن اینست که عشق را در سینه ات داشته باش، اما آنقدر به احساساتت پروبال نده که نتوانی کنترلش کنی....