افسوس خوردن برای گذشته ونرسیدن به اهداف

سلام خدمت دوستان.خیلی خستم.قبلا فقط مشکلاتم با

همسرم مهم بود الان که خیلی خوبیم وراحت میتونم

خودم رو کنترل کنم احساس میکنم همه چیز برام

عادی شده.
الان فقط افسوس گذشته رو میخورم من باهوش و

نه اینکه خودم بگم همه میگن سالهایی که باید میجنبیدم

و به جایی میرسیدم تو فکر ازدواج رسیدن به عشقم

بودم.دوران عقدم یعنی از 23 سالگیم کلا هدر رفت

فقط با دعوا وتنهایی وگریه کردن گذشت حتی جوری

که نفهمیدم چه جور گذشت.من ففط یه فوق دیپلم

گرفتم ودیگه هیچی هیچکار مفیدی انجام ندادم جوانیم

هدر رفت الان که 33 ساله شدم غصم بیشتر شده.

منی که با یه دور کتاب خوندن نمره هام 20 میشد

هیچکاری نکردم.احساس پوچی میکنم.

الان فقط کتاب میخونم ولی این چیزی نبود که من تو

رویاهام میدیدم.

من این منه افسرده خونه نشین و که از اجتماع گریزان

شده رو هیجای خیالم نمیگنجید.شوهرم با درس خوندن

مخالف بود اوایل فکر میکرم رسیدن بهش کافیه ولی

الان افسردم.خیلی دیر شده.من همیشه خودمو تو

اجتماع میدیدم.چه قد دوست داشتم پرستار یا معلم

بشم ولی دیر جنبیدم هیچکس نبود بهم بگه ازدواج همه

چیز نیست فکر میکنم تقصیر جامعمون باشه.که نهایت

ارزوی خیلی ما به ازدواج ختم میشه.

حس میکنم همه چی دیر شده.من حتی تو 33 سالگی

بچه هم ندارم.خیلی احساس پوچی میکنم.چیکار کنم

سلام دوست عزیزم:72:
مثل اینکه از بیرون خبر نداری که الان کسب کار مهم تر از حتی مدرک تحصیلی شده
برای کسب کار هیچ وقت دیر نیست
هر چقدر عمر رفته عوضش تجربه زیاد شده
تبریک میگم که با همسرت تونستید آرامش داشته باشید
افرین
همین یه نقطه مثبت در تجربیات شماست

از گذشته پند بگیرید
از حال لذت ببرید
آینده رو بسازید

:72:

شاید باورت نشه که جذابیتِ انجام دادن یه سری کارها تو سنین بالا خیلی بیشتره.
امتحان کن، ضرر نداره.

منون از دوستان خوبم.بله میدونم کسب وکار مهمتر از تحصیلات اما من منظورم اینکه کار مثبتی انجام ندادم حتی تحصیلات.

بله لذت خیلی کارا تو سن بالاتر بیشتر اما من حتی

لباس پوشیدنم دست خودم نیست.چه قد لباس

دارم که دوست دارم بپوشمش ولی شوهرم مخالفه

منظورم اینه که تا این سن هیچکاری که باب میلم

باشه انجام ندادم.یه زمانی عاشق این بودم رانندگی

یاد بگیرم شوهر نذاشت برم اموزشگاه الان که دیگه

عادی شده برام موافقه.حتی درس خوندم دیگه

الان بخوام درس بخونم به چه امیدی به جز یه

هزینه اضافه میشه بدون اینکه ثمری داشته باشه

اگه 24 سالم بوداینده د داشتم بعد درس کار گیرم بیاد

الان چی.خلاصه من هیچکاری رو تو موقعی که

دوست داشتم انجام ندادم به خاطر دیگران.

الان حتی واسه لباس پوشیدن غصه میخورم که

تا جوان هستم اون چیزایی که دوست دارم رو

نمیپوشم.خیلی سخته زندگی بدون رسیدن به

اهداف وانجام دادن کارایی که دوست داری

تو یه فیلم دیدم که میگفت هر چی سن بگذره

ادم حسرت کارایی که انجام نداد رو بیشتر میخوره

تا کارایی رو که انجام داده.الان کاملا منظورشون رو

درک میکنم

اصلا فکر نکن که کار مفید یعنی فقط یا تحصیلات داشتن یا شغل داشتن.
منم تا چند وقت پیش همین فکرو داشتم.
مفید بودن و کار مفید انجام دادن رو میشه جور دیگه ای هم انجام داد...
همون رانندگی رو حتما برو.
نمیدونم اهل ورزش و باشگاه هستی یا نه، ولی برو رشته های مختلف رو امتحان کن و یکیشون رو یاد بگیر و پیشرفت کن، هم واسه سلامتیت خوبه، هم یه چیزی یاد میگیری، هم تو محیط باشگاه بودن حال آدمو بهتر میکنه.
میتونی بری کلاس موسیقی، خیاطی یا هر چی که دوست داری، البته در صورتی که هزینشو داشته باشی.
اگه یه چیزی یاد بگیری، کم کم حس و حالت نسبت به خودت عوض میشه.

باید فکر سن و سال رو از سرت بندازی.
عدد سن به هیچ دردی نمیخوره به جز موقع ازدواج که الان ملت با اختلاف سن معکوس هم حتی خوشبختن.

برو چیزا و کارایی که دلت میخواد رو بنویس اول، یکم ذهنت آزاد میشه.

با عزا گرفتن و غصه خوردن نسبت به گذشته، هیچی درست نمیشه، همه چی بدتر میشه.
گذشته و آه و افسوس به هیچ دردی نمیخوره جز خودآزاری و درجا زدن.

من اینا رو همه رو از دوستان همدردی یاد گرفتم و رفته رفته وضعیتم بهتر میشه.
نباید یهو از خودت انتظار پیشرفت یهویی داشته باشی، خیلی آروم آروم ولی سعی کن هر روز یه حرکت مفید در راستای مفید شدن انجام بدی.

ناراحت نباش، همه چیز میشه اونجوری که میخوای.
منم به خاطر مامانم نمیتونم لباسای مورد علاقمو بپوشم، سعی میکنم حد وسط رو رعایت کنم که هر دومون راضی باشیم.

از همین الان شروع کن و برو بنویس.

سلام. من با این تفکر شما که اینقدر به فکر درس و دانشگاه هستید و یک نشانه پیشرفت میدونید، مخالفم. منی که خودم فوق لیسانس دارم و همه اطرافیانم فوق لیسانس یا دکتری هستند، این حرف شما اصلا قبول ندارم. تحصیلات خوب هست اما همه چیز نیست. تحصیلات صرفا یکی از راه های موفقیت هست تازه اگر خوب و درست انجام بشه که این هیچ ربطی به نمره 20 هم نداره!!

بجای تحصیلات به دنبال کسب دانش باشید. اگر هدفتون کسب درامد هست، دانش های کاربردی یادبگیرید که از جنس مهارت هست (هر چیز تئوری صرف رو بزارید کنار). اگر هدف رشد شخصیتی و فردی هست دانش عمومی خودتون در حوزه های ادبیات، روانشناسی، تاریخ و ... گسترش بدید. شاید جتی هر دو رو باهم بخواین گسترش بدید!!

اگه الان شوهرتون بیشتر اجازه میده که بیرون برید و روابط ازادانه تری داشته باشید، پیشنهاد میکنم عضو باشگاه های مختلفی بشید ( مثلا باشگاه یا گروهی که هدفشون کمک به نیازمندان هست و یا به بحث های دینی میپردازند یا ...) اینطوری روابط اجتماعی تون هم بالا میره و هم حس میکنید که دارید کار مفیدی میکنید

مفید بودن اصلا چیز عجیبی نیست، همینکه شوهرتون و اقوام تون از بودن با شما لذت ببرند خودش مفید بودن هست. در سطح وسیع تر با عضویت در گروه های خیریه، کسب مهارت های فنی و سپس آموزش آن و ... میتونید مفید باشید.

اینکه میگید دیر شده از نظر من بیشتر شبیه یک بهانه هست تا دلیل موجه . پس از الان برنامه بریز و شروع کن. ...

[QUOTE=Hamid22;452698]سلام. من با این تفکر شما که اینقدر به فکر درس و دانشگاه هستید و یک نشانه پیشرفت میدونید، مخالفم. منی که خودم فوق لیسانس دارم و همه اطرافیانم فوق لیسانس یا دکتری هستند، این حرف شما اصلا قبول ندارم. تحصیلات خوب هست اما همه چیز نیست. تحصیلات صرفا یکی از راه های موفقیت هست تازه اگر خوب و درست انجام بشه که این هیچ ربطی به نمره 20 هم نداره!!

بجای تحصیلات به دنبال کسب دانش باشید. اگر هدفتون کسب درامد هست، دانش های کاربردی یادبگیرید که از جنس مهارت هست (هر چیز تئوری صرف رو بزارید کنار). اگر هدف رشد شخصیتی و فردی هست دانش عمومی خودتون در حوزه های ادبیات، روانشناسی، تاریخ و ... گسترش بدید. شاید جتی هر دو رو باهم بخواین گسترش بدید!!

اگه الان شوهرتون بیشتر اجازه میده که بیرون برید و روابط ازادانه تری داشته باشید، پیشنهاد میکنم عضو باشگاه های مختلفی بشید ( مثلا باشگاه یا گروهی که هدفشون کمک به نیازمندان هست و یا به بحث های دینی میپردازند یا ...) اینطوری روابط اجتماعی تون هم بالا میره و هم حس میکنید که دارید کار مفیدی میکنید

مفید بودن اصلا چیز عجیبی نیست، همینکه شوهرتون و اقوام تون از بودن با شما لذت ببرند خودش مفید بودن هست. در سطح وسیع تر با عضویت در گروه های خیریه، کسب مهارت های فنی و سپس آموزش آن و ... میتونید مفید باشید.

اینکه میگید دیر شده از نظر من بیشتر شبیه یک بهانه هست تا دلیل موجه . پس از الان برنامه بریز و شروع کن. .
سلام.کاملا میدونم که درس خوندن صرفا سبب موفقیت

نمیشه ومن گفتم حتی درس نخوندم وفقط جز کارهایی

بود که بهش علاق داشتم.وتو موقع خودش انجام ندادم

من الان خیلی زیاد کتاب میخونم واطلاعات عمومیم

هم در حد خیلی خوبه ولی من میگم بازم این چیزی نبود

که من رویاش رو داشتم یه خانومی که روزمرگیهاش

زیاد شده وفقط به فکر درست کردن وعده بعدی غذاباشه

و نکته دیگه من الان بچه میخوام وشوهرم نمیخواد این

هم یکی دیگه از کارایی هست که همیشه به موقعی که

دوست دارم بهش نمیرسم

وچند وقته که خانوادم با این اوضاع اقتصادی دچار

مشکل هستن وپدر ومادرم مریض هستن وهر ماه با

حقوق بازنشستگی مجبور کلی پول دکتر ودارو بدن

افسوس میخورم چرا یه کاری نداشتم که بتونم به اونها

کمک کنم.خیلی از حسرتها هست که شاید هیچکس

درکش نکنه ولی به دل ادم چنگ میزنه وباعث

سرخوردگی ادم میشه.خیلی سخته.

سلام

تو تاپیکتون یه مطلبی برام جالب بود و بعد دیدم دقیقا شما که خودتون فرمودین از اون ناحیه آسیب خوردین، باز هم دارین آسیب می خورید.

شما فرمودین "این جامعه ای که آخرین کار رو برای زن ها ازدواج قرار داده خوب نیست" و به خاطر این تفکر آسیب دیدین.

ولی هنوز این تفکر جامعه رو همراه دارین،

" یه آدم مفید تو جامعه باید درس خونده باشه یا کار داشته باشه"

" یه آدم دیگه یعد از سن 30 سالگی نمی تونه پیشرفت کنه"

و .....

خوب شما برای خودتون یه چهار چوبی تعریف کردین، تو اون چهار چوب دارین اذیت میشید. از طرفی همسرتون هم اون چهار چوب رو براتون تنگ ترش کرده. ولی الان که مثلا اجازه رانندگی دارین، تفکراتی مثل اینکه الان وقتش نیس، من یک افسردم و غیره بر شما مسلط شده.

شما باید خودتون رو آزاد کنید، هیچ شخصی نمیتونه به شما کمک کنه جز خودتون. گذشته رو فراموش کنید، سن تون رو فراموش کنید، خود فعلی تون رو بپذیرید، یقین داشته باشید درست میشه.

یه لیستی از داشته هاتون تهیه کنید، شما لیست نداشته ها و نتوانستن هاتون رو فقط پر کردین.

شما میتونید برای همه مفید باشید، این مفید بودن در گرو معلم یا دکتر شدن نیست فقط، مثلا همین توانایی خوندن کتاب و حفظ شدن که کم توانایی نیست. این توانایی رو میتونید به باقی هم یاد بدین.
یا اصلا کتاب هایی رو که زندگی تون رو در آینده روشن میکنه رو بخونید.

و هزار تا کار دیگه.

پس بی زحمت اول خودتون رو پیدا کنید، و یاد بگیرید شما در حال زندگی میکنید،

شاید برای خیلیا سخته که درک کنن چی میگم ولی

من یه ادم مفید رو یه ادم تحصیل کرده یا ادمی که

کار داره نمیبینم.چون هر کسی جای خودش مفیده

من برای زندگی خودم میگم که اونقدر که باید مفید

نبودم.هیچکاری رو وقتی دوست داشتم انجام

ندادم.من میگم اگه کاری داشتم مفید بودم که

از نظر مالی به خانوادم کمک کنم.یا درس خوندن

رو شخصا دوست داشتم ودلم میخواست لیسانس

باشم وچون برای رشتم کار به راحتی گیر میومد

ولی خودم با ازدواج احساسیم جلوی همه اینکارا

رو گرفتم.شوهرم مقصر نیست اون هم به من گفت

درس وکار رو بذار کنار ومن فکر کردم همسرم برام

کافیه ولی الان پی بردم که همه چیز به ازدواج

وعشق خلاصه نمیشه.من از این ناراحتم که درست

تصمیم نگرفتم.

الان هم میگم من عاشق کتاب هستم وکتاب

میخونم و حتی تو فامیل یه کتابخونه فامیلی راه

انداختم ولی اون حس درونی من برای کسی سخته

که درکش کنه.

سلام
درک احساس درونی شما کار سختی نیست چون همه دوست دارن مفید باشن. آدم از عضله و مغز تشکیل شده عضله باید کار فیزیکی انجام بده تا ورزیده بشه و مغز هم کار فکری وگرنه احساس مفید بودن حاصل نمیشه.
مفید بودن یا ورزیدگی برای هر کس یه تعریفی داره و هر کس به نوعی دنبالشه.
مهم اینه که بفهمیم چی میخوایم و مفید بودن برای من نوعی یعنی چی؟
در هر صورت هر کس باید پای انتخاب هایی که می کنه وایسه.
نمیشه هم خدا رو بخوای هم خرما رو.
موفق باشی.

سلام

درسته که درک قطعی شرایط شما برای همه ما مشکل هست، ولی اینجا ما کنار هم گرد آمدیم تا تجربه های مون رو رو دایره بریزیم و اگر بدرد شخصی خورد ازش استفاده کنه.

من شرایط شما رو درک نمی کنم ولی میفهمم خوب چی میگید، برای همین بهتون میگم برای اینکه پیج سال دیگه افسوس الان خودتون رو نخورید، یک لحظه بایستید. نفس بگیرید. بعد حرکت کنید.

به نظر میاد شما هم دقیقا به همین نکته رسیدین که به همدردی اومدین و در موردش تاپیک زدین، حداقل از عنوانتون مشخصه که مشکلی رو پیدا کردین و براش دنبال راهکار میگردید، مگر اینکه بگید دنبال راهکار نمیگردم و فقط میخوام باهام همدردی کنید.


تنها چیزی که به افسوس خوردن شما کمک میکنه، افسوس نخوردن شما ست. اینکه گذشته رو با همه خوب و بدیهاش بپذیرید و سعی کنید آینده رو بهتر رقم بزنید.

اصلا نظر شما در مورد یک پدر خانواده که تو سن 35 سالگی برشکسته مطلق شده و کلی بدهی بالا آورده چیه؟ قطعا میگید از نو شروع کن و از تجربه هات استفاده کن.


خوب الان شما که برشکسته نشدین، فقط به تعدادی از امیالتون نرسیدین، شما چرا از صفر شروع نکنید؟ شما چرا خودتون رو ریست نکنید؟ شم چرا منفی ها رو پاک نکنید و تلاش کنید مثبت برای ذهنتون خلق کنید؟

سلام.خیلی خوب بود.راهنماییهاتون.درسته چند

سال دیگه هم باید افسوس این روزها رو بخورم

به خاطر همین نمیخوام چندسال دیگه که بزرگتر

شدم باز بگم کاری نکردم.

من عاشق سنتورم یه مدتی کلاس میرفتم وبعد

احساس کردم دیگه زیادی بزرگم واسه یادگیری

وانگیزم از بین رفت وکنارش گذاشتم.البته پارسال

سال پر از گرفتاری بود برام ولی میخوام سنتور زدن

رو ادامه بدم.

دلم نمیخاد دوباره افسوس یاد نگرفتن هم برام

باقی بمونه.

خیلی حرفاتون قشنگ بود و واقعا بهم کمک کرد.

تالار همیشه بهم کمک کرد تو اوج ناامیدی وگرفتاری.

ممنون که اینقد کمک کردید.

سلام
افراد از نظر روحی در ده های مختلف سنی دچار بحران هایی میشن. مثل بحران سی سالگی و یا بحران چهل سالگی که همین احساس شما رو پیدا می کنند من فکر میکنم شما دچار بحران سی سالگی هستید که در همین حول و حوش سن شما اتفاق می افته. و افراد فکر میکنند که برای رسیدن به آرزوهاشون خیلی دیر شده و خیلی مضحکه که در مثلا سن 35 سالگی شروع کنند درس بخونن یا هنری رو یاد بگیرن. شما با بکی دو جلسه مشاوره رو به راه می شید. این اتفاق برای خود من افتاد من از بچگی علاقه داشتم برم نقاشی و هیچوقت نرفتم هزاران کار انجام دادم در دو رشته دانشگاهی تحصیل کردم دو رشته ای که مورد علاقه ام بود. کار کردم ووووو اما نقاشی هیچ وقت فرصت نشد برم. وقتی در سن 43 سالگی عزمم را جزم کردم و رفتم کلاس نقاشی ؛ انچنان حالم خراب شد که نگو ؛ بخصوص وقتی می دیدم کسانی هستند که خیلی از من کوچکترن و بسیار به این هنر مسلط از اینکه اینقدر دیر شروع کردم خیلی حالم خراب شد. دوستی به من گفت به مشاور مراجعه کنم و ایشون خیلی خوب برای من توضیح داد که من دچار بحران چهل سالگی شدم . خوب من از خانواده ی فقیری بودم بیشتر مقاطع زندگیم بخاطر نداشتن پول و این که می بایست به خانواده هم کمک مالی میکردم واقعا نه پول و نه فرصت نداشتم که برم کلاس. ولی الان اینطور نیست. مشاور به من گفت شروع کن و تلاش کن که به رویات برسی الان هم پول داری و هم فرصت برو و شروع کن.
حالا شما هم همینطوری
فکر نکن دیر شده فکر کن اگر قرار باشه 80 سال عمر کنی هنوز چقدددددرررر فرصت داری برای رسیدن به آرزوهات
پس تلاشت رو شروع کن. اگه الان مفید نیستی تلاش کن که در آینده اینطوری نباشی سالهای بعدی عمرت رو هنوز پیش رو داری .
انشالله همیشه شاد و سلامت باشی دوست عزیر