درخواست کمک:ارتباط با فامیل بعد از طلاق از همسرم

سلام دوستان عزیز
ممنونم از دوستانی که در جریان پست های قبلی من بودن و نظراتشون رو اعلام کردن...الان 45 روز از آخرین ارتباطم با همسرم میگذرد...و همچنان همسرم در موضع طلاق مونده و منتظر این هست که من بدنبال کارهای طلاق برم،منم آخر این ماه میخوام برم یه وکیل بگیرم و تمامی کارها رو بهش واگذار کنم (خودم قدم هام به سمت دادگاه نمیره،حتی حاضر نیستم درب دادگاه رو ببینم)ولی مجبورم برم یه وکیل بگیرم ،چون همسرم وقتی حق طلاق رو داد و رفت ،یعنی اینکه برو طلاقت رو بگیر و پیگیر من نباش...وگرنه هیچ مردی حق طلاق رو نمیده...بگذریم...فقط یه مشکلی دارم اینه که هیچ کس از فامیل من نمیدونن چه بلایی سر زندگیم اومده، از اونجایی که من یه خانواده پر رفت وآمد و ارتباط با خاله و دایی و عمو و عمه داریم...هر کس تا منو میبینه میپرسه چه خبر از شوهرت ؟کجاست؟خوبه؟چرا نیست باهات؟ و چرا...؟منم از این به بعد باید به همه بگم که داریم جدا میشیم :grief:گفتن این جمله برای من سخته(بخوام به تک تک فامیلی که از شوهر من سراغ میگیرن و یاد میکنن بخوام بگم که این آقا دیگه با من نیست و دیگه خبرش هم از من نگیرین،خیلی سخته....اشکام سرازیر میشه ،موقع گفتن این جمله بغض گلومو فشار میده....)اصلا نمیدونم از فامیل دور شم و حداقل تا زمانی که از طریق مامانم بهشون اطلاع رسانی بشه....یا اینکه خودمو از جمع دور نکنم و با هر حالتی که هست باهاشون روبرو شم ،ولی داغون میشم اگه حتی اشکی جلو فامیل از چشام جاری شه...نمیدونم چکار کنم؟؟؟الانم هم توی شهری که یکساعتی خانواده ام هست دارم کار میکنم،هفته پیش مادرم اومد بهم سر زد ولی اصلا حتی پیشنهاد نداد که تو بخاطر شوهرت اومدی اینجا و حالا که شوهرت ولت کرده تو برگرد شهر خودمون و دنبال کار باش...منم از نحوه زندگی مجردی بخاطر حرف فامیل بدم میاد(مطلقه هست و تنها زندگی میکنه و....کلی فامیل حرف میزنن)خیلی دوست دارم برگزدم به شهر خودم ولی از اینکه تو خونه مادرم اذیت بشم (نیش و کنایه خانواده)از اینکه زمان طولانی بگذره و کار گیرم نیاد(هیچکس ساپورت مالی نمیکنه)از اینکه تو خونه مادرم رفت و آمد زیاده و من مدام مجبور باشم جواب فامیل رو بدم که چرا طلاق گرفتم و مگه چی شد و.....؟؟؟؟میترسم....نمیدونم بهترین راه حل چیه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ ؟؟؟

اول پیگیر باش تو شهر خودتون یه کار پیدا کنی و بعدش برو و اعلام کن
اگرم نشد به همه بگو خوابگاه کارمندی و یا دانشجویی هستی و قوانین سختی تو رفت و آمد داره

هانیه جان دیر یا زود همه متوجه میشن
ماه که همیشه پشت ابر نمیمونه.به هر حال باید از یه جایی به بعد با این موضوع کنار بیای و خودتو برای هر عکس العمل و رفتاری آماده کنی.اگر گریه ت بگیره عادیه ولی بهتره این اتفاق جلوی کسی نیوفته.نظر من اینه که یه مدت لااقل تا زمانی که خودتو کااااملا بدست بیاری دور از خانواده و فامیل باشی.مثلا همونطور که حیاط خلوت عزیز گفتن خوابگاه دانشجویی چیزی.
شما هر کاری کنی مردم حرف میزنن پشت آدم پس به این چیزا اهمیت نده و کاریکه به صلاحته انجام بده.
به قولی بگذار حرف ها آنقدر یکدیگر را بزنند تا بمیرند.
شما از اقوام دور باش.اینجوری از طریق خانواده ت باخبر میشن و بذار ابا از اسیاب بیوفته.
راه دوم اینه که بری خونه مادرت و روی خودت کار کنی و همه سعیتو کنی جلوی کسی گریه نکنی.اگر گریه کنی اتفاق بدی نیوفتاده خب یه اتفاق تلخی برات پیش اومده و همه میتونن حالتو درک کنن.
اگر مادرت چیزی نمیگه شاید با خودش فکر میکنه اینجوری به مشکلات شما دامن نزده و امکان داره شما بری سمت شوهرت.
اخه اونا دقیقا توی رابطه شما نبودن و شما هرچی هم توضیح بدی درکش براشون سخته و یا نمیخوان بپذیرن چون پذیرفتنش مساویه با خراب شدن زندگی دخترشون.

گریه ات بگیره، اشکالی نداره. خیلی طبیعیه. نگران اینجور مسایل نباش.

ذهنت را درگیر حاشیه ها نکن . به اولین فامیل که بگی همه خواهند فهمید و این بار از روی دوشت بر داشته خواهد شد.

مهم اینه که وقتی می گی جوری بگی که در شرایطی نیستی بخوای به سوالات کسی جواب بدی و هیچ سوالی نپرسند.

سعی کن تمام تلاشت این باشه که در این مرحله کار درست را انجام بدی جوری که در آینده از خودت و عملکردت راضی باشی.

شرایط سختیه اما می گذره.

جواب شخص زندگی بهتر....................
من الان دور از خانواده ام...خیلی احساس تنهایی میکنم...با اینکه یک دوستی دارم که پیشمه ،ولی خیلی دوست داشتم که این مرحله عذاب آور رو کنارم خانواده ام میگذروندم....این که یه مرحله وحشتناک زندگی رو کنار آدم هایی بگذرونم که از ذات خودم هستن و از بچگی دنبالم بودن بهم انرژی و آرامش میده که حداقل بفهمم که شوهرم رفته ولی در عوض خانواده ام تکیه گاهم هستن...ولی خانواده ام هیچ همراهی باهام نمیکنن....مادرم دیر به دیر حالمو میپرسه ....بالاخره این مرحله سختی از زندگیم هست،پدرم و برادرهام که اصلا یادی نمیکنن...خواهرمم که نمیدونه که زندگیم به چه مرحله وحشتناکی رسیده...یه چیزی میخوام که جایگاه همسرم رو پر کنه....بفهمم که کسی پشتم هست و تنها نیستم....

به این چیزا فکر نکن. موقعش که شد خودشون میفهمن. فقط سعی کن به کسی توضیح ندی. با یه کلمه تفاهم نداشتم دهن همه رو ببند.