فوری... تو موقعیتی که آماده نیستم خواستگار خوب برام پیدا شده. راهنماییم کنید

سلام دوستان .
اگه تاپیک های قبلیمو خونده باشید میدونید که الآن وضع زندگیم خیلی آشفتس.
در همین حین خواستگاری رو بهم معرفی کردن که معیارهای خوبی داره و یجورایی شبیه چیزیه که میخوام. هنوز جلسه ی خواستگاری برگزار نشده اما از آشنایی مختصری که داریم(همسایه هستن) یک مقدار میشناسمشون.
از طرفی مامانم میگه الان وقت ازدواجت نیست و هنوز چند سال وقت داری و خدا ذخیره زیاد داره و .... چون برادرت سی سالشه وومجرده تو باید کمکم کنی اول اونو زن بدیم. برادرمم همکاری نمیکنه در این مورد.
حالا سوالم اینه آیا بخاطر اون خواستگار چند ماه پیش که خیلی دوسش داشتم و نشد باید نذارم این خواستگار بیاد؟
با بخاطر مامانم که میگه اول داداشت؟
یا بخاطر خودم که خیلی دلم میخواد ازدواج کنم(که چند تا مقاله خوندم اینم اشتباهه) بازم صبر کنم و ایشونو رد کنم؟
یجورایی خانوادم دلشون میخواد من فعلا ازدواج نکنم.
من دو ماه دیگه 25 سالم میشه.
از نظر سنی حس میکنم سنم مناسبه.
اما از نظر ذهنی خیلی خیلی خیلی آشفتم.

سلام

ازدواج شما هیچ ربطی به ازدواج داداشتون نداره سنتون هم مناسب ازدواجه به نظر من این خاستگارتون رو رد نکنین

سلام
عجب مادری داری نمونست که به فکر پسرش هست ولی شما !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
خانمی یکی دوسال دیگر هیچ کس سراغ دختر خانم 27 و28 ساله نمی اید با این وضع مملکت ما این دوره زمونه که خانمها تو خیابون شوهر ادم را میدزدند
مادرت چه تضمینی میدهد که شما بعدا این چنین خاستگاری دوباره داری
دوم اقا پسرش اگر زن نگیرد مرد هست میتواند روی پای خودش بایستد حتی اگر 40و 50سال هم داشته باشد باز زن گرفتنش اسان تراز شوهر کردن شماست ولی یک خانم همیشه می باید یک تکیه گاهی داشته باشد حتی اگر استقلال مالی داشته باشد
جهت ارامشش امنیتش و................
شما زیادی در مسئله قبل احساساتی شدی به قول قدیمیها دختر پل هست مردم رهگذر و همیشه از اب نمیتونی گل بگیری
زندگی قابل تکرار نیست قدرررر لحظه ها رابدون و ازشون بهتریییین استفاده را کن

من واقعا نمیدونم به این مادر محترم چی باید بگیم!!! یعنی شمایی که الان داری 25 ساله میشی و زمان مناسب ازدواجتونه و مورد مناسب هم اومده باید بخاطر ازدواج برادرتون این خواستگار رو رد کنین؟اخه پسر دوستی هم اندازه ای داره والا! به نظر من والدین شما صلاحیت نظر دهی برای ازدواج شما رو ندارن و باید خودت شدیدا به فکر خودت باشی، خودت بررسی کن ببین این فرد معیارهای مورد نظرت رو داره؟دوستت داره؟دوستش داری؟مسئولیت پذیره؟به بلوغ فکری و اقتصادی و عاطفی رسیده؟تحصیلات و شغل و ظاهرشو دوست داری؟اگر همه چیز از نظر خودت خوب بود میتونی اینجام ویژگی های این اقا رو بگی تا همه ی مام از دید خودمون یه براندازی بکنیمشون و نظرمونو بهت بدیم و در نهایت تصمیم اخر رو خودت بگیری، شما داری کیس های خوب ازدواج رو یکی یکی رد میکنی به دلایل بیخود خانوادتون! شما عزیزم وظیفه ای نداری که برادرتو زن بدی، این وظیفه ی مادرته و خودش باید انجامش بده،شما برادرتو نزاییدی که! مهم ترین کار شما الان اینه که به فکر خود خود خودت باشی، یعنی فقط به بهتر کردن وضعیت زندگی خودت زوم کن نه هیچ کس دیگه، سن حساسی داری و از طرفی خانواده ی خوبی هم نداری متاسفانه و این نشون میده که خودت باید به فکر باشی تا مورد مناسبی برای ازدواج گیر بیاری و کلا با اقتدار و قاطعیت بگی میخوام دیگه با این شخص ازدواج کنم! لطفا کمی قاطعیت داشته باش و نزار زندگیت خراب تر از این بشه.

سلام

ممکنه مادرتون به خاطر جو بد خونه و رابطه بدش با پدرتون
دور بودن برادرتون از خونه

نمی خواد شما ازش دور بشین و در مورد ازدواجتون مقاومت و مخالفت می کنه.
سعی کنید با حرفهایی مثل منم دوست ندارم دور بشم از شما، هر جا برم زود زود باید بیام بهتون سربزنم و ... کمی بهشون آرامش بدین.

چون اگه مخالف باشن، حتی خواستگار بیاد هم می تونن با مخالفت خودشون باعث نتیجه منفی بشن.

قطعا بآید به خاستگارتون فکر کنید و اگه مناسب بود جواب مثبت بدید
امروز شرایط ازدواج به اندازه ای وخیم هست کخ از دست دادن این موقعیت میتونه مساوی باشه با یک عمر مجردی شما.

یعنی چی که خدا ذخیره زیاد داره! خدا عقل داده تا ازش استفاده کنید خانم.
مادرتون ناخواسته داره شما رو میفرسته ته چاه. مقوله ازدواج شما هیچ ارتباطی به برادرتون نداره . شاید ایشون تا 10 سال دیگه هم ازدواج نخواد بکنه. از کجا معلوم ده سال دیگه خواستگار مناسب برای شما پیدابشه

با سلام
مادر شما توی موارد متعدد نشون دادن که توی تصمیم گیری هاتون نباید اصلا به ایشون و افکارشون توجه داشته باشید لطفا با احترام نظرات ایشون رو رد کنید
چون قطعا بعد از رفتن این خواستگار هم این دفعه اگر دوست شما ازدواج کنه مادر شما شروع به سرزنش شما می کنه که نگاه کن اون عرضه داشته و تو نداشتی

به نظر من حتما ایشون رو بررسی کنید بدون توجه به نظرات اطرافیانتون که ظاهرا قصد دارن شما رو به صورت مجرد تا همیشه نزد خودشون نگه دارن
در مورد انتخاب و عدم انتخاب ایشون هم تحت نظر مشاور پیش برید حرفهای اطرافیان رو بشنوید در حدی که بهشون احترام بگذارید ولی زیاد جدی روش فکر نکنید متاسفانه اطرافیان شما مشاورین خوبی برای شما نیستن

خیلی مستقل بررسی و انتخاب کنید (و البته تحت نظر مشاور)
ازدواج برادر شما هم که کلا یه بهانه کودکانه هست اصلا چه ربطی دارن این دو تا موضوع

یه جوری با ملاطفت با مارتون راه بیاین که به قول کاربر شیدا جو جلسه خواستگاری رو به نحوی منفی نکنن

موفق باشی

ممنون از همه ی نظراتتون دوستان. آخه مساله ی دیگری هم که وجود داره اینه که بخاطر فشارهای اجتماعی و فرار از تنهایی و فشارهای مادرمم هم خودم یجورایی فراری شدم از خونه. یعنی دلم میخواد زود ازدواج کنم. تو نا خودآگاهم میگم مهم نیست دیگه حتما خوبه منم ازدواج میکنم میرم. خودمم میدونم یجور فراره. و غلطه. ولی بازم دلم میخواد. شاید چون هی ازش منع میشم بیشتر دلم میخواد. خودمم نمیدونم.
دلم میخواد عاقلانه و با درایت تصمیم بگیرم. مثل تمام دخترای عادی.
یجورایی حس میکنم افسرده و مهر طلب و کمال گرا و ... تمام صفت های منفی رو با هم دارم. در صورتی که قبلا اینجور نبودم. شاید چند ماهه این مدلی شدم. مخصوصا از وقتی مادرم خواستگار قبلیمو نذاشت بش برسم و هنوزم فکر میکنم مورد خوبی بود.

به خودمم اعتماد ندارم برای تصمیم گیری ولی از اون ور قضیه میدونم اگه رها کنم و بذارم به عهده ی خانوادم ممکنه به قول دوستان تا ده سال دیگه هم براشون مهم نباشه.
خیلی گیجم...

راستش رفتارهای مادر شما شبیه به مادرشوهر من هست. مادرشوهر من یه بار جلو من به شوهرم شکایت کرد که کاش نذاشته بودم زن بگیری و میموندی پیشم کارام رو برام انجام میدادی!!! این رو به شوهر من میگفت ولی به برادرش چیزی نمیگفت چون اون چه باشه و چه نباشه اهل کمک کردن نیست ولی شوهر من همیشه هم در زمان مجردی و هم متاهلی هوای مادرش رو داره... برای همین مادرش فقط از اون توقع داره...
من تاپیک های دیگه شما رو هم دنبال کردم. اکیدا توصیه میکنم که در حال حاضر از ازدواج به عنوان یه راه برای فرار کردن استفاده نکنید. شما اول باید یه شخصیت مستقل از نظر خانواده پیدا کنید و بعد یه نفر جدید رو وارد خانواده کنید... با شناختی که من از شخصیت مادرتون دارم مطمینم که اگه ازدواج کنید شدیدتر به رفتارهای شما حساس میشن. مادر همسر من با دامادها و عروس هاش خیلی خیلی رابطه بدی داره متاسفانه... دایم در فکر و بحث با بچه هاشه سر این که فرزنداش دارن به همسراشون میرسن نه به اون!!! منظور من این نیست که هیجوقت ازدواج نکنید... اینه که اول از نظر فکری مستقل بشید و بعد به ازدواج فکر کنید.

از تاپیکایی که زدین مشخصه ادم بی تفاوت نسبت به خانوادتون نیستین.. ولی شما باید اول بپذیرین که خانوادتون مشکل دارن و شما نمیتونید تغییرشون بدین... بعد سعی کنید یه راه پیدا کنید که مستقل بشید... نه با ازدواج!!! مثلا با شاغل شدن و گذروندن وقت زیادی خارج از خونه... جدا شدن تفریحات...حتی شده برین یه شهر دیگه ادامه تحصیل بدین یا کار پیدا کنید.. شما باید از این جو خونه دور بشید... اونا باید به این نتیجه برسن که شما چه ازدواج کنید چه نکنید اول زندگی خودتون در اولویته! بعد که به این مرحله رسیدین بگردین دنبال راهکارهای مناسب برای اینکه در زمینه ازدواجتون مشکلی ایجاد نکنن....
من به عنوان کسی که طرف مقابلش وضعیتی مثل شما داشته توصیه میکنم یه نفر دیگه رو ابزار فرار کردن از شرایطی که اون هیچ نقشی توش نداره نکنید. جاری من نتونست این خانواده و پسری که با این مادر تربیت شده رو تحمل کنه و طلاق گرفت. بهتون تضمین میدم اگه با ازدواجتون به زور هم موافقت بشه... بعد از ازدواج دخالت هاشون و بداخلاقی هاشون چندین برابر خواهد شد... درسته که خواستگار کم هست ولی ادم کلا ازدواج نکنه بهتره تا اینکه یه طناب دور گردنش بیفته که از هر طرف یکی اون رو میکشه!!
من چندین بار از همسرم گله کردم که تو که میدونستی خانوادت اینجورین چرا اومدی سراغ من!! :( شما باید خیلی ویٰژگی های مثبت در خودتون ایجاد کنید که همسر آیندتون به خاطر اونا این بخش مشکل دار زندگیتون رو نادیده بگیره...

بهاره جان

راه حلی که شما گفتید بیشتر مناسب مردهاست، نه زنها.

البته تا حدی مستقل تر شدن براشون لازمه. اما این که از خانواده جدا بشه و حتی شهر دیگه ای بره، کار و باری راه بندازه و حسابی برای خودش مردی بشه (!) ... ازدواجش خیلی سخت تر می شه.
در ضمن ایشون به گفته ی خودشون هم از نظر روحی روانی در شرایطی هستند که دوست دارند زودتر ازدواج کنند. نیاز عاطفی و احساسی و ... دارند.
تحمل فشار جو خانواده شون و نداشتن منبع شارژ عاطفی و فشار برای کار و مهاجرت و ... براش زیاده.

بهتره در حد متعادلی خانواده و خودش را آماده کنه و ازدواج کنه.

شیدا جون منظور من این نیست که ایشون مردی بشن برای خودشون... اما اینجوری هم فکر نمیکنم که زن ها موجوداتی هستن که یا پدرشون باید خرجشون رو بده یا شوهرشون... به هر حال تو یه موقعیت هایی ادم مجبوره دست به کار بشه و خودش شرایطش رو بهبود ببخشه...
الان ایشون در نظر خانواده شخصیت مستقلی ندارن... کاملا قابل درک هست که با توجه به مشکلاتی که دارن دچار کمبود محبت و نیاز عاطفی می شوند. اما به نظر من ازدواج خودش یه مقوله جدایی هست که افراد باید تا حدودی شخصیت کامل و مستقلی داشته باشن. در غیراینصورت مشکلاتی مثل کاربران اینجا پیدا میکنن که شوهرشون داره خیانت میکنه ولی اونا بهش وابسته هستن و حرفی نمیزنن.... یا اینکه یه مدت که با شوهرشون زندگی کردن و کمبود عاطقی برطرف شد، به شوهرشون بی علاقه بشن.
اون نیاز عاطفی که شوهر آدم باید رفع کنه، جنسش متفاوت هست از کمبود عاطفی از طرف خانواده.
مطمینم خانواده ای که تا این حد روی مسایل ایشون نظر میدن و انقدر این بنده خدا رو زجر میدن که مجبوره از خونه فرار کنه... موقع ازدواجشم همه جوره و بیشتر تحت فشارش میزارن.. با این تفاوت که خواستگار یا بعدش نامزدش هم وارد ماجرا شده...
اینکه ایشون یه مدت برن سر کار یا ادامه تحصیل بدن که در منزل نباشن و اینجوری خانواده عادت به تنهایی بکنن و بعد یه شخص جدید وارد خانواده بشه با زنانگی هیج تضادی نداره.... در کنارش هم میتونن یه پولی جمع کنن برای جهیزیه یا کادو و این چیزا..... من خوب میدونم اینجور خانواده ها تو شرایط حساس مثل عروسی چقدر آدم رو تحت فشار میزارن... البته امیدوارم خانواده ایشون اینجوری نباشن...

من چهار سال در خوابگاه و بدور از خانواده بودم. به شدت به اونجا خو کرده بودم. حتی ترجمه میکردم و گاهی پول تو جیبی ای برای خودم در میاوردم. ولی وقتی تموم شد دوران تحصیلم برگشتم و همه چیز باز شروع شد.
حالا دو سالم برم ارشد بخونم بازم تکرار گذشتس. دوباره بعد دوسال مسائل تکرار میشن. دوری رو راه حل خوبی نمیبینم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط تولددوباره

سلام دوستان .
من دو ماه دیگه 25 سالم میشه.
از نظر سنی حس میکنم سنم مناسبه.
اما از نظر ذهنی خیلی خیلی خیلی آشفتم.

---

سلام.
اصلا سوال پرسیدن داره؟ شما دختری! میدونید این یعنی چی؟ یعنی یه موجود سست عنصری که خانواده درستی هم نداری. تازه تمام صفتهای منفی در درونت جمع شده. مردها هم که عین جواهر کمیابن. آمار هم اشتباهه که میگه توی طیف نرمال جمعیت مردها 5 درصد بیشتره؛ اینا زنن که سبیل مصنوعی گذاشتن و آمار رو عوض کردن! تک و توک مردی هم که هست؛ از زن خوششون نمیاد. با این حساب این مورد رو به هیج وجه از دستش ندید. اصلا داره به شما لطف میکنه و ناجی موعود شماست. بگیریدش در نره. اگه باهاش ازدواج کنید بیچاره میشه. همون شب که اومد دست و پاش رو ببندید و عقدش کنید. :eagerness:

عزیزم این سبک زندگی توی ایرانه. همیشه بایــد "از نظر ذهنی خیلی خیلی خیلی آشفته باشی". یه دختر ایرانی باید باور کنه که زشته تا پول جراحای پلاستیک در بیاد. باید نتونه تصمیم بگیره تا به حقوق قرون وسطاییش اعتراض نکنه. باید باور کنه ضعیف و احمقه تا پدرش، همسرش، برادرش... بتونن کنترلش کنن. اما تو مجبور نیستی اینجوری درباره خودت فکر کنی!

ولی تو نه بی‌سوادی، نه وابسته و نه آدم بی‌فکری هستی وگرنه چهار سال نمیتونستی روی پای خودت وایسی و الانم نمی‌تونستی مرتب و روشن، مطالب رو بیان کنی. پس با مادرت صحبت کن. اونجوری که خودت میدونی جواب میده. مادرت تو رو بزرگ کرده پس میتونه درکت کنه. بدت رو هم نمیخواد. خواسته‌هات رو با احساس و منطق بهشون بگو.
دلتنگی برای خواستگار قبلی و فکر و خیال و... هم تا یه دغدغه ذهنی جدی پیدا نکنی، متوقف نمیشه!
بزار خواستگارها حداقل یک جلسه بیان و ببین اصلا خوشت میاد یا نه؟