سلام.
من علی هستم 19 ساله. من از لحاظ درسی و ریاضیاتی ، موسیقیایی ،و... بسیار قوی هستم و استعداد خیلی خوبی دارم ، الآنم در یکی از بهترین دانشگاه های کشور درس میخونم
تا اینجا همه چیز خوبه ، یه مسئله ای هست اونم اینه که من اصلا از بچگی به ورزش هیچ علاقه ای نداشتم ، یعنی کلا از ورزش خوشم نمیومد. الآن این مسئله باعث شده که من یکمی تک بعدی باشم
مثلا وقتی میریم پیک نیک ، یا باغ ، همه دعوتم میکنن به بازی کردن باهاشون (والیبال ، فوتبال یا نمیدونم اینا)
ولی خب من هیچی بلد نیستم. به خاطر همین همیشه امتناع میکنم. و خب از رفتن به پیک نیک و گردش هم امتناع میکنم
یه 2-3 باری زد به سرم که برم فوتبال یاد بگیرم! اما وقتی رفتم ، منه 16 ساله رو (اون موقع 16 سالم بود.) قاطی یه سری بچه ی 7-8 ساله گذاشتن. خب یه لحظه خودتونو جای من بذارید خیلی ناراحت میشید. (شایدم یه کم ناراحت بشید! :d)
ولی خب مسئله این بود که من خیلی ناراحت شدم.
آخه معمولا برای اونایی که از لحاظ زبان انگلیسی مثلا در حد صفر هستن و بزرگسال هستن امکانات وجود داره ، ولی برای یه آدمی که میخواد یه ورزش رو یاد بگیره ولی هیچی بلد نیست امکاناتی نیست
چون همسن های من در رنج 16 سال (اون موقع) و 19 سال (الآن) عموما بیشتر اشخاص حرفه ای مراجعه میکنن به کلاس های والیبال یا فوتبال ، من که مبتدی هستم باید بین همون بچه های 5-6 ساله باشم. ولی خب اصلا خوشم نمیاد
یه چیز دیگه هم بگم. من کلا روی استعداد هاییم سرمایه گذاری میکنم که بالا باشه. استعداد ورزشی من مثلا از 100 در حد 0.1 هست (همیشه توی تیم کشی ها آخرین نفر منو میکشیدن!)
ولی الآن اصلا نمیدونم چیکار کنم. حس میکنم داره به روابط اجتماعیم ضربه میخوره
یه جور اضطراب اجتماعی سراغم میاد
دقیقا چیکار باید کنم؟
