درمان خودشیفتگی

سلام

با توجه به اینکه افرادی که خودشیفته اند هیچ وقت خودشون این رو قبول ندارند و فکر می کنند به دلیل اعتماد به نفس بالاشون هست می خواستم ازتون راهنمایی بگیرم که آیا اطرافیان می توننند کمکی برای درمان این اختلال داشته باشند.

توضیحم اینکه چندین بار مقالات و مشکلات دیگران در این مورد (خودشیفتگی) رو مطالعه کردم و ویژگی هایی که براش بر شمرده اند رو دیدم، همسرم بیشتر ویژگی ها رو دارند. خوب از اول ازدواجمون تا حالا این خیلی اذیتم کرده. و خیلی تحت فشار بودم. اما گاهی واقعا اذیت میشم. دوست دارم کمکش کنم اما به هیچ وجه جرأات ندارم بگم که دچار این اختلال شخصیت هست. چون دیگران این رو بهش گفتند و خیلی ناراحت و عصبانی شد و می گفت اونها اشتباه می کنند و خودشون این مشکل رو دارند. بارها در حال گوش دادن به سخنرانی هایی در این مورد سریع اون رو به برخی از همکارنش نسبت میده و بیان می کنه که چقدر این خصوصیت بد هست. این یعنی خودش قبول نداره که چنین خصوصیتی داره. گاهی هم خودم به شوخی اشاره هایی کردم که شما هم برخی از این ویزگی ها رو داری اما به یک نحوی توجیه کرده که نه اشتباه می کنم.

نمی دونم مشاوران و روان شناسان خودشون این ویژگی ها رو می شناسند، آیا باز هم نیاز هست توضیح بدم؟؟

لطفا کمک کنید.

- - - Updated - - -

خواستم ویرایش کنم زمانم به اتمام رسیده بود:

برخی از ویژگی های مشترک ایشون با افراد خودشیفته:


حس مبالغه‌آمیزی نسبت به توانائی‌ها و دستاوردهای خودشون دارند
نیاز به توجه، تأیید و تحسین دیگران
تخیلات ماندگار درباره کسب موفقیت و قدرت
بهره‌کشی و به خدمت گرفتن دیگران برای کسب موفقیت شخصی که همیشه میگن نه چنین خصوصیتی نداره و همیشه به فکر دیگران هست اما دیگران درکش نمی کنند.
خود را مستحقق برخورد ویژه می دونه: به شدت از اینکه کسی کوچکترین بی توجهی نشون بده جبه می گیره و ناراحت میشه.
کمبود احساس همدلی نسبت به دیگران: همیشه معتقده که دیگران درکش نمی کنند و همراهیش نمی کنند فقط گاهی میگه فقط تویی که همراهم هستی.
حساسیت زیاد نسبت به انتقاد شدن و در نظر گرفتن انتقاد به عنوان حمله شخصی: خیلی هم معتقده که انتقاد پذیره .


غرور خیلی بالا و اینکه به هیچ وجه در مقابل هیچ کس نه کوتاه میان و نه سر خم می کنند. ئ معتقده هیچ کس نمی تونه در مقابلش بایسته.




از راهنماییتون پیشاپیش متشکرم:72:

با سلام

بنده منتظر راهنمایی مشاوران گرامی هستم.

:72:

سلام.امیدوارم بتونید با کمک دوستان به نتیجه مطلوب برسید.
اون چیزی که من از تاپیک شما خوندم این طور برداشت کردم که خیلی هم اذیت نشدین، چون زندگی با کسانی که خودشیفتگی دارند بعد از یه مدت از شما یه آدم دست و پا چلفتی و بی خاصیت میسازه که دیگه هیچ ارزشی نداررین، من از طریقه توضیح دادن شما چنین برداشتی نکردم (یعنی توضیحی ندادین که من بفهمم چقد اذیت میشین) واسه همینم بعید میدونم خودشیفتگی داشته باشه. من با همچین آدمی سر و کار داشتم که تمام زندگیم فقط و فقط و فقط شده بود استرس و استرس.
رویارویی با آدم خودشیفته اگر غیر ممکن نباشه یک کار خیلی طاقت فرسا با ضریب اسیب رسانی فوق العاده به طرف مقابله،به خصوص در روابط نزدیکی مثل همسر بودن.
راستی ننوشتید که خودتون و همسرتون چند سالتونه و چند وقته ازدواج کردین!

سلام دوست عزیز ممنونم از اینکه به موضوعم توجه کردید:72:.

خوب با اطلاعاتی که دارم خودشیفتگی درجاتی داره، و برخی خودشیفتگی شون خیلی زیاده و برخی کم.

و این رو هم اضافه کنم که من خیلی هم راحت نبودم. شاید بارها تحقیر شدم، اذیت شدم و ........ بعد از گذشت حدود 10 سال الان خیلی بهتر شدند. و گاهی اعتراف می کنند که غرورشون بالاست.
من هم مقاومتم خیلی زیاد شده. گاهی کوتاه میام و گاهی مقابلشون می ایستم، همه میگن من خیلی صبورم اما خوب در درون اذیت میشم. . بله من هم وقتی شروع به ایراد گیری کنند احساس بدی بهم دست میده و خودم رو خیلی ضعیف می بینم و گاهی اعتماد به نفسم پایین میاد اما با همه اینها باز هم به خودم امیدواری میدم و روی اعتماد به نفسم کار می کنم. و عزت نفسم رو حفظ می کنم. البته نا گفته نمونه فکر می کنم این اختلال شخصیت در اینگونه افراد دست خودشون نیست چون خیلی وقت ها هم خیلی خوب و متواضعه و کاملا رعایت می کنه اما به طور ناخودآگاه این ویژگی هایی که در تاپیک قبلی گفتم رو داره.
در طی این چند سال زندگی مشترک که داشتیم خودم هم برخی خصلتاشون روم تاثیر گذاشته. و این خیلی خوب نیست.

سنم رو پرسیدید، حدودا 29 سالمه همسرم هم 34- مدت ازدواج هم که گفتم.

آیا اینجا مشاوران پاسخگوی مشکلات هستند؟

چون خیلی مسائل رو خودم با مطالعه بدست آوردم. دنبال راهکارم. دنبال این هستم که یک روان شناس یا مشاور بتونه بهم راهکار مناسب ارائه بده تا اینکه شاید بتونم خودم کمی روشون تاثیر بگذارم چون مطمئنم که هیچ وقت این ایراد رو به خودش وارد نمی دونه پس من باید خودم کاری کنم. اینکه چه عکس العملی در مقابل رفتاراش داشته باشم؟ مطمئنا راهکارهایی وجود داره.

پیشاپیش از راهنمایی مشاوران عزیز متشکرم:72:

سلام دوست عزیز.درباره افرادخودشیفته بایدبگم که این افراد نیاز دارند كه همیشه شماره یك باشند. این را به عنوان یك منش شخصیتی در او بپذیرید. برای جلب توجه او، به او توجه كنید. عشق و محبت و وفاداری شما برای او بسیار مهم و با ارزش است. مراقب باشید عزت و حرمت نفس خود را در گرو محبت و توجه او قرار ندهید، خود را بی قید و شرط دوست بدارید وتعادل احساسی خود را حفظ كنید و بی جهت نتیجه گیری شتابزده ننماییده . اگر لازم است با همسر " با اعتماد به نفستان" رویارویی بكنید، تنها احساستان را با او در میان بگذارید، نظرتان را بگویید ولی درباره ی او داوری نكنید، توجه داشته باشید كه برای او مورد انتقاد قرار گرفتن دشوار است. وقتی نگرش ها و احساسات خود را با همسرتان در میان می گذارید به او امكان می دهید كه شما را بهتر درك كند و از بروز اختلافات بعدی جلوگیری نماید.موفق باشید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط rahaii

آیا اینجا مشاوران پاسخگوی مشکلات هستند؟

چون خیلی مسائل رو خودم با مطالعه بدست آوردم. دنبال راهکارم. دنبال این هستم که یک روان شناس یا مشاور بتونه بهم راهکار مناسب ارائه بده تا اینکه شاید بتونم خودم کمی روشون تاثیر بگذارم چون مطمئنم که هیچ وقت این ایراد رو به خودش وارد نمی دونه پس من باید خودم کاری کنم. اینکه چه عکس العملی در مقابل رفتاراش داشته باشم؟ مطمئنا راهکارهایی وجود داره.

---

راهکارهایی برای بهبود افراد خودشیفته وجود داره (البته اگه اصلا همسر شما واقعا این مسئله رو داشته باشند که تشخیصش مثل هر اختلال دیگه ای کار روانشناس است) ولی این کار نیازمند کمک گرفتن از یک شخص حرفه ای است و شما کاری از دستتون بر نمیاد.

راه هایی که برای اختلال شخصیتی خودشیفتگی وجود داره بیشتر از همه چیز فهموندن این نوع اختلال به بیماره و چگونگی تشخیص تفکرات و احساس هایی که از این اختلال ناشی میشن و واقعی نیستند که نیازمند اینه که شوهر شما قبول کنه این مشکل رو داره و بدونه که روانشناس ها می تونند به ایشون کمک کنند. این کار زمان بر هست و بدون همکاری بسیار جدی بیمار هیچ وقت نتیجه نخواهد داد. شما سعی کنید هر طور که شده ایشون رو متقاعد کنید برن و کمک بگیرند و سعی کنید در خانه هم سر این مسائل، کار به جاهای باریک نکشه.

سلام،
متاسفانه بزرگترین مشکل در درمان افراد دارای اختلال شخصیت این است که نه تنها این افراد خود را بیمار نمی دانند بلکه معتقداند سایرین دچار این گرفتاری هستند.
به اندازه ای که افراد خود را سالم و عاقل و بدون عیب و نقص می دانند بیماریشان بیشتر است. و با گذشت زمان میزان گرفتاری بیشتر خواهد شد.
شما هیچ کاری برای درمان فرد دارای اختلال شخصیت نمی توانید بکنید. تنها کاری که باید انجام دهید توصیه به مراجعه فرد بیمار به روانشناس و یا مشاور است.

من یه عضو معمولیم. ولی به نظر من این خودشیفتگی خیلی هم نمیشه گفت مشکلیه که بیماری باشه. وگرنه بیشتر ادمایی که تو زندگیمون می بینیم بیمارن! تصور بیشتری از اون چیزی که هستن دارن. اغلب اوقات سر مواردی بی اهمیت حسودن مخصوصا خانما و از همه همه گیرتر اینه که از ادمای دیگه به عنوان پله و نردبان ترقی شخص خودشون استفاده می کنن. همه خودشیفته ان؟!