اولین صحنه ای که از زندگیتون یادتون مونده، چی بوده و در چه سنی!؟

سلام دوستان همدردی


شاید بعضی وقتا یادمون بره ناهار چی خوردیم ولی یه خاطره ی خوب یا ید ممکنه همیشه در ذهن ما

بمونه. بعضی وقتا اون رویدادِ به ظاهر بی اهمیت میتونه بدون اینکه بدونیم یا بخوایم باعث مشکلات

شخصیتی برای ما بشه و یا نقطه ی مقابل اون، می تونه پایه ای برای پیشرفت های ما قرار بگیره.

البته خیلی هاشونم با گذر زمان تاثیر خودشون رو از دست میدند؛ طوری که ما کامل اون ها رو

فراموش میکنیم.

ولی چیزی که یکی از این خاطرات رو جالب میکنه صرف نظر از اهمیتش، خوب یا بد بودنش، اولین اونا

هست.

اولین خاطره ی من برمی گرده به پنج سالگیم، نمیدونم شاید یکم دیر بوده! :311:، و اون اولین روزی

بود که به مهد کودک رفتم. یادم هست ماشین خراب بود و بخشی از مسیر رو با تاکسی و تقریبا

نیمی از اونو پیاده به همراه پدرم رفتم، هنوز هوای دلپذیر صبحگاهی اون روز رو یادمه. بعضی وقتا فکر

می کنم اون روز، اولین روز زندگیم بوده.

اگه دوست داشتید، می تونید اولین خاطره با صحنه ای رو که در زندگیتون یادتون هست، اینجا در

انجمن سرگرمی بگید.

ممنون،
شاد و پیروز باشید.

جالبه

خیلی وقت بود به این فکر نکرده بودم نیم ساعت سرشام فکر کردم تا یادم اومد چون همیشه سعی داشتم اولین خاطره ام از دنیا یادم بمونه .


یادمه دقیقا 2سال ونیمم بود رفته بودیم یه روستایی که یه فامیل دور انجا داشتیم بهش میگفتیم خاله ...خیلی دوست داشتنی بود
خونشون قشنگ یادمه یه حیاط با دیوار کاهگلی که دو تا در داشت در سمت چپ به طرف خونه بود و در سمت راست یه باغ .

شفاف ترین قسمت خاطره ام چند تا پله بود که میرفت به سمت خونه . من رو پله پایینی نشسته بودم و یه تیکه نون دستم بود یه سگ میومد و بهم نزدیک میشد و تیکه ای از نون رو بهش میدادم و میرفتم پله بالایی .

نقل قول:

---

بعضی وقتا اون رویدادِ به ظاهر بی اهمیت میتونه بدون اینکه بدونیم یا بخوایم باعث مشکلات

شخصیتی برای ما بشه و یا نقطه ی مقابل اون، می تونه پایه ای برای پیشرفت های ما قرار بگیره.

---

خب حالا این چطور میتونه باعث مشکل شخصیتی من یا پیشرفتم بشه!!!!
خب شاید حیوونا ازهمون اول برام مهم بودن که اولین خاطراتم این شکلی یادم مونده قسمت مهمش اون سه تا پله و سگ بود .ذا دادن به حیوون ها رو الان هم دوست دارم .

ببخشید برام سواله که شما قبل 5 سالگی کجا بودین و چکار میکردین !!!(سوالات استفهام انکاری اند )

سلام
من ازاین سوالها خیلی دوست دارم...
راستش همیشه ناراحت بودم چراازکودکیم چیزی یادم نیست!!!خیلی کمه!!

فک کنم سه یاچهارسالم بود...یه لباس نوبابام واسم خریده بود خیلی دوستش داشتم بلندبود..یه کمربندنازهم داشت...کلی هم رنگهای مختلف توش بود...آبی_قرمز_صورتی_سبزمشکی _زرد...وخیلی رنگهای دیگه...کلی هم بااین لباس عکس دارم مامانم بعدها بهم گفت که همه حسودیشون میشدبهت!!مثلا عموبزرگم بابابام دعوا که چراهمچین لباس گرونی خریدی!!

خلاصه اونوپوشیدم وباماشین داییم دوتایی رفتیم شهرستان خونه بابابزرگم اینا!!توی روستاست...سرسبز وخنک...معرکه ست!
اونجا بابکی دیگه ازدایی هام بااون لباس رفتیم گردش...یه آلبوم ازم عکس گرفت!!!عکسهاروهم الان بهم نمیده:47:

وقتی بااون لباس دورخودم میچرخیدم کلی کیف میکردم!
یادم رفت بگم توی ماشین همش سرپاایستاده بودم روصندلی وکفشهام رونگاه میکردم صورتی کم رنگ بودن...

عجب حافظه های خوبی دارین شما. من که قبل از 7 سالگی جز چند تا خاطره محدود چیز خاصی یادم نیست. :311:
ولی یکی از خاطرات خوبم مال وقتی بود که کلاس اول دبستان بودم اون موقع ها به خاطر جنگ و بمبارون ما کرج زندگی می کردیم البته فقط 2 سال یک ویلای خیلی بزرگ و سر سبز که خود بابام طراحیش کرده بود و خودش لحظه به لحظه پای ساختش ایستاده بود. اما وقتی تکمیل شد فقط 2 سال توش موندیم ( به خاطر سرطان مامانم بابام فروختش :47:) اما یادمه کلاس اول مامانم و خواهرم موندن اونجا من و بابام اومدیم تهران برای کاری که یادم نیست. بابام من و گذاشت خونه عموم و خودش رفت کارش و کرد اما قبل از اینکه برگرده 2 تا بمب نزدیک خونه عموم زدن طوری که شیشه خونه عمومم شکست اون موقع اونا بچه نداشتن زن عموم من و برداشت دویدیم پناهگاه من فقط نگران بابام بودم وقتی خطر بر طرف شد و اومدیم بیرون همسایه ها ایستاده بودن و داشتن در مورد محل حادثه حرف می زدن که من بابام و از دور دیدم بعدها خودش میگفت پام کشیده می شد تا رسیدم. وقتی شنیدم اونجا رو زدن جوری نگرانت بودم که می ترسیدم برسم و ببینم چی شده. اما وقتی همدیگرو و دیدیم طوری بلند بلند هر دومون گریه می کردیم و می دویدیم که همه همسایه ها و حتی عمومم گریش گرفت. ولی برای من شد یکی از خاطرات خوبم. چون اوج وابستگی من و بابام به هم بود. ( خیلی هندی بود اما برام خیلی قشنگ بود). مرسی که یادم انداختین:72:

سلام
من وقتی 5 سالم بود بابام منو به مهد برد از اونجایی که به شدت به بابام وابسته بودم وقتی میخواست بره محکم دستاشو گرفتم و شروع کردم به گریه کردن
با هر سختی که بود مربی ها منو از بابام جدا کردند و من هم با جیغ و گریه مهد کودک رو گذاشتم رو سرم
دیگه هیچی هر چی بغلم می کردند ، نقاشی بهم نشون می دادند ساکت نمی شدم تا اینکه بهم کیک دادند و من چه زود ساکت شدم کلانی من با خوراکی شرطی شدم:311:

بعدش رفتیم تو حیاط کاغذهای تکه تکه شده رو به عنوان بلیط به یه پسری که نزدیک وسایل بازی ایستاده بود می دادیم و سوار تاب و سرسره می شدیم:43:

یکی دیگه ، عموم تو حیاطش مغازه کوچیکی داشت پسرعموم همیشه یواشکی خوراکی های مغازه رو به من میداد
بقیه بچه ها حسودیشون میشد و من چقدر کیف می کردم:58:

حالا که بهش فکر می کنم با اینکه تو بچگی خیلی اذیت شدم اما بعضی خاطرات واقعا واسم شیرین بودند

یه مورد دیگه تو بچه گیام بخاطر اینکه بابام درس می خوند چند سالی رو بابلسر زندگی کردیم جلو خونمون یه رودخونه بزرگ داشت از تپه ها بایستی می رفتی پایین تا به رودخونه برسی مثل دره
بابام یه روز رفت ماهی بگیره منم با ذوق و شوق با سرعت دویدم سمت بابام و چون سرپایینی بود مستقیم شیرجه زدم تو آب:311:
بابام منو کشید بیرون چه طعمه بزرگی هم نصیبش شده بود:58:

.....پوشک بسته بودن برام.....از خواب بیدار شدم و به زور پوشکم کندم و خوابیدم دوباره......مامانم میگه حدودا از 2 سالگی یاد گرفته بودم پوشکم درارم....و دیگه هم نذاشتم برام ببندن!!!!!!!

من خیلی تو بچگیم دنبال خاطرات رویایی مثل فیلم های هندی گشتم .... دوست داشتم منم مثل پاییزه از این دست خاطره ها داشته باشم ... بخدا منم دامن چین و چین داشتما ولی نمیدونم چرا ازش خاطره ای ندارم ...

یادمه تو 4 - 5 سالگی رفته بودیم یه روستایی خونه خاله پدرم عید دیدنی ... بعد من با بچه ها بیرون از خونه بودیم تو ماشین بازی میکردیم ... بعد چند تا دختر اومدن به من گفتن اسمت چیه ؟ منم گفتم اسممو نمیگم بهتون و خلاصه مامانم اومدن بیرون مامانم گفت چرا اسمتو نگفتی ؟ من گفتم نمیگم اونوقت اسممو یاد میگیرن میرن اسم بچه هاشونو میذارن ترمه :311:

از اون زمان متوجه شدم که شخصیت منحصر به فردی دارم ... :311:

یه بار دیگه هم یادمه مامانم منو گول زد گذاشت خونه و رفت روضه ولی من از بس زرنگ و باهوش بودم سریع متوجه شدم و رفتم جلوی در دیدم مامانم داره دور میشه با سرعت دویدم با گریه چادرش رو گرفتم ...مامانم یه خورده غر زد ولی منو با خودش برد وقتی رسیدم اونجا از اینکه لباس خونگی که تنم بود خجالت کشیدم جورابم نداشتم نگاه کردم دیدم در اثر زیاد دویدن انگشت کوچک پام هم خونی شده .... :311:

الان که بیشتر فکر میکنم احساس میکنم در کودکی از اختلال شخصیت رنج میبردم :58: