فکر می کنم حرف زدن به ناله می کشد و ناله پیش دیگران شرک است و....

سلام . لطفا کمکم کنید.

من صحبت نمی کنم با کسی مگر ضروری باشد. به دلایل زیر:

1- معتقدم که حرف زدن معمولا کاملا بی فایده است . درک متقابل هیچ وقت ایجاد نمی شود که هیچ صرف استفاده از زبان سوتفاهم هم ایجاد می کند.
2- وقتی آدم شروع می کند به حرف زدن درباره زندگی اش، زیاد پیش می آید که کارش به ناله کردن بکشد که درست نیست.
3- آدم معمولا اگر بخواهد در حرف ها شرکت کند یا باید غیبت کند یا عیب کسی را بگوید.
4- یا باید از خودش تعریف کند .
5- یا باید از یک چیز دیگری تعریف کند. که هرچه باشد چیز خاصی نیست.
6- از شنیدن صدای خودم متنفرم. ( صدایم بد نیست ها ! عیبش این است که مال من است !)
7- بیش تر چیز ها را نباید گفت. خیری در گفتنشان نیست.
8- آدم ها معمولا میلی به شنیدن ندارند.
9- اگر آدم چیزی نگوید بیشتر می تواند در حال خودش باشد.
10-..........................................

بنابراین خیلی به کسی نزدیک نمی شوم. وقتی دیگران گوش می خواهند گوش می دهم. اما بعدش برای این که صمیمی بشویم توقع دارند که من هم به آن ها پناه ببرم اما من این کار را نمی کنم. بنابراین صمیمی نمی شوم.
برایم اهمیتی ندارد ها . جای خالی چیزی را حس نمی کنم. فقط می گویم این طوری طبیعی است؟

این را هم بگویم که وقتی می آیم و در همدردی درباره خودم می نویسم حس میکنم دارم کار بدی می کنم. حس می کنم این کار نوعی شرک است و به یگانگی خدا توهین می شود.چون کمک گرفتن از غیر خداست. فکر می کنم شارژر آدم فقط باید خدا باشد. ولی من می آیم این جا می نویسم که حالم بهتر بشود.......... پس مشرکم.:54:
یک اثر دیگر حرف نزدنم هم این است که کلمات را دیر به یاد می آورم چون از آن ها زیاد استفاده نمی کنم . این باعث می شود حافظه ام از لحاظ لغات ضعیف بشود و نتوانم مثلا درسم را حفظ کنم.
از طرفی هم فکر می کنم حرف زدن انتقال تجربه است. اگر حرف نزنیم تجربیات منتقل نمی شوند. اما باز از یک طرف دیگر فکر می کنم اکثر تجربیات مفت نمی ارزند و همان منتقل نشوند بهتر است.........
البته وقتی حس می کنم کسی به چیزی احتیاج اوژانسی دارد حرف می زنم اما نمی توانم بنشینم و چیزهای مختلف بگویم همین طوری بی دلیل.....................

دلیل اصلی همان مشرک شدن است . لطفا بگویید این طور هست یا نیست به نظر شما.

لطفا کمکم کنید .

حرف زدن خوب است یا بد است؟
در یک سایتی خواندم برای صمیمی شدن با کسی آدم باید چیزهایی از خودش را به او بگوید در غیراین صورت صمیمیت اصلا ایجاد نمی شود........ این طور است؟ نیست؟

مثلا با یک دختری دوست بودم و وقتی با هم بودیم فقط او حرف می زد. حرف زدنش را دوست داشتم اما خودم دوست نداشتم حرف بزنم. او می گفت تو هم بگو ولی من نمی گفتم. فکر می کنم به این ترتیب حوصله اش را سر می بردم . البته وقتی حرف می زد به او توجه می کردم و کلمات محبت آمیز هم برایش استفاده می کردم اما طبق نکاتی که گفتم نمی خواستم و نمی توانستم حرف بزنم. فکر کنم آن قدر حوصله اش را سر بردم که حالا دیگر رابطه مان طوری است که معمولا به آن دوستی نمی گویند.

اما ناراحت نیستم با این که دوستش داشتم و دارم، چون فقط می خواهم حالش خوب باشد و او حالش خوب است و خیلی دوست دارد و به من نیازی ندارد.

همان موقع که به من می گفت بگو ، زندگی خیلی به هم ریخته ای داشتم. حالم خوب نبود اصلا اصلا . نمی خواستم به او بگویم . خودش هم آدم حساسی بود. نمی خواستم ناراحتش کنم. نمی خواستم بشنود که ..............

نمی خواستم ناله کنم. فکر می کردم شرک و ناشکری است و کمی هم از لحاظ حوصله تعطیل بودم..........

دوستان شما وقتی می خواهید حرف بزنید چه می گویید که از مصادیق نه مورد بالا نباشد اما سرگرم کننده باشد؟ صحبت کردن درباره چیزهایی که توی کتاب ها می خوانم و ........ را هم دوست ندارم . به تجربه دیده ام که شنونده حس می کند می خواهی سوادت را به رخش بکشی و خودنمایی کنی......................

اصلا آدم حرف بزند بهتر است یا حرف نزند؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ ؟؟؟؟؟؟
آدم حرف نزند بهتر نیست؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ ؟؟؟؟

- - - Updated - - -

تا به حال به خودم می گفتم آدم نباید از اطرافیانش به عنوان سطل هایی برای خالی کردن درونیات خودش استفاده کند. مردم که سطل ( ببخشید زباله!!!) من نیستند که ناراحتی ام را تویشان بریزم............................
نظرتان در این مورد چیست؟

- - - Updated - - -

از طرف دیگر فکر می کنم شاید آدم کمتر رشد کند با هیچ نگفتن..........
نظرتان؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ ؟؟؟؟؟؟؟؟؟

- - - Updated - - -

همان تایپک حوصله ام سر رفته را هم ناراحتم که چرا راهش انداختم با این که چیز خاصی در آن ننوشته ام. .......چرا دهانم را نبستم تا طبق قواعد همیشگی جهان خدا ، یا مسئله حل بشود یا خودم حل بشوم..................

سلام دوست عزیز من هم با حرف نزدن ( البته اضافی) موافقم. کاش من هم عین تو بودم و میتونستم یه جاهایی حرف نزنم.

به قول تو ما آدما تا دهنمون رو باز میکنیم یا تعریف از خود میکنیم یا غیبت از دیگران که بنده هیکدام رو دوست ندارم و تو جمع غیبت هم که وارد بشم به غیر از گوش کردن اجباری سعی میکنم زیپ دهنمو ببندم و قاطی بحث نشم.

ولی چون آدم رکی هستم و از غیبت بیزار تا غیبتی میشود دوست دارم از جمع خارج شوم و جاهایی طرف را به ادامه ندادن بحث مجبور میکنم که از دستم ناراحت میشن. مثلا تو جمع خانواده همسر که همیشه خدا دارن از یکی غیبت میکنن.

ولی در کل از حرف نزدن بدم میاد. کلا از سکوت. چون آدم اجتماعی هستم و همیشه دوست دارم تو جمع باشم. ولی خوبه که آدم بیشتر اوقات فقط شنونده باشه نه گوینده. احساس میکنم این خصلت تو برمیگرده به درونگرایت.

:325:

- - - Updated - - -

ممنون از kamr عزیزم :72: بله فکر کنم درون گرا هستم ...


دوستان اگر کسی از این جا رد می شود لطفا نظرش را بگوید.

سلام خواهربزرگوار.جزئیات حرفات درسته؛غیبت،خودتعریفی وخودستایی درهمه ی فرهنگهامذمومه. گاهی شکایت زیاد هم جالب نیست که باید مهارت های خاص خودش روکسب کرد.اما اصل حرفات "مطلق گویست"که به نظرم باید تعدیل بشه.درسته که ما درسوره فاتحه میگیم"ایاک نعبد وایاک نستعین"تنها تورامیپرستیم وتنها ازتو کمک میخواهیم.امادرسوره مائده آیه۲ میفرماید" تعاونو علی البروالتقوی ولاتعاونو علی الاثم والعدوان"درنیکوکاری وپرهیزگاری به همدیگرکمک کنیدودر گناه وتعدی یارهمدیگرنشوید...خدا نامحدود ولطیف وغیرقابل دیدن هست،اما تجلی اراده ی اورودربین بندگانش میشه دید،منشأ همه خوبیها اوست،پس اگر شما پیش کسی گله وشکایت کنید واو به شما کمک کند این کمک یه نوع الهام گیری ازصفات خدا درحدوظرفیت کسی است که به شماکمک کرده.تازه دربسیاری جاهاکمک کننده هم به عمل کمک نیاز داره حال خودش هم خوب میشه واحساس نشاط میکنه،من فکرمیکنم بهتره دنبال آیات واحادیث مرتبت بریدو دیدگاه خودتون روتعدیل ترکنید.یاوقتی کسی پیش شما غیبت میکنه شما ازخوبیهای فرد غایب بگید یا اونجاروترک کنید.البته این جزئیات خودشو داره که باید بیشترمطالعه کنید.کتاب معراج السعادة،فصلهای درمورد اخلاقیاتی مث غیبت ،داره که ۱۲نکته ی مهم داره اگه مایل بودی اون بخشهارومطالعه کنید.