والدین هم باید معذرت‌خواهی کنند؟
نی‌نی سایت: احتمالا اغلب والدین در این موقعیت گرفتار شده‌اند؛ فرزندشان را بابت کار اشتباهی که فکر می‌کردند از او سر زده توبیخ کرده و بعد فهمیده‌اند که کاملا بی‌تقصیر بوده است، حالا با پوزیشن دست به کمر و طلبکارانه کودکشان مواجه هستند و در ذهنشان بر سر یک دو راهی هستند. شما در چنین موقعیتی چه می‌کنید؟ از کودک‌تان عذرخواهی می‌کنید یا منکر اشتباه خود می‌شوید؟ آیا غرور یا موقعیت‌تان به عنوان والد اجازه می‌دهد که پیش کودک‌تان اعتراف به اشتباه کنید؟ مهراندخت پورشایگان، روانشناس کودک و نوجوان، در این باره میگوید: «همیشه گفته می‌شود بچه‌ها به حرف‌های پدرومادر گوش نمی‌دهند، اینکه شما چه چیزهایی را از آنها می‌خواهید و چه انتظاراتی دارید، برایشان مهم نیست بلکه آنها به اعمال شما نگاه می‌کنند و دقیقا همان الگوها را در رفتارهای‌شان به کار می‌گیرند. هر پدر و مادری از فرزندش انتظار دارد که وقتی کار خطایی از او سر زد بابت رفتار اشتباهش معذرت خواهی کند و تعهد دهد که دیگر رفتارش را تکرار نکند. حال اگر یک بار هم رفتار یا قضاوت نادرست از سوی والدین اتفاق بیفتد و آنها حاضر نباشند اشتباه‌شان را بپذیرند چه پیغامی را به فرزندشان مخابره کرده‌اند؟ پورشایگان ادامه می‌دهد: پدر و مادر با رفتار خود می‌توانند الگوی عملی موثری برای فرزندان خود باشد. وقتی پدر و مادر اشتباهی می‌کنند و در پی آن عذرخواهی می‌کنند نشان می‌دهند که قرار نیست آنها همیشه شنونده عذرخواهی باشند بلکه به کودکشان آموزش می‌دهند که وقتی رفتار نادرست یا قضاوت ناعادلانه‌ای داشت بتواند غرورش را کنار بگذارد و عذرخواهی کند. البته عذرخواهی والدین از رفتار یا حرف نابجایی از کودکشان اگر به مقدار متعادل و در زمان مناسب باشد، بسیار مثبت و راهگشاست اما این کار آنها نباید به یک امر روال تبدیل شود و والدین کاری بکنند که همیشه گناهکار شناخته شوند و بچه فکر کند که همیشه حق با اوست.
این روانشناس کودک و نوجوان درباره نگرانی والدین به خاطر از دست دادن موقعیت و وجهه‌شان توضیح می‌دهد: مساله‌ای که خیلی از بچه‌ها از آن گلایه دارند، عدم پذیرش اشتباه از سوی پدرومادرهاست. آنها در مورد می‌گویند که پدرومادرها فکر می‌کنند پادشاه هستند، هیچ وقت مقصر نیستند و هیچ کار اشتباهی انجام نمی‌دهند! در این شرایط وقتی پدرومادری از کودکشان ن معذرت خواهی کنند خیلی خوب است و انعطاف پذیری آنها را نشان می‌دهد. عدم پذیرش اشتباه از سوی والدین حاکی از خودستایی‌شان است یا نگران این هستند که وجهه‌شان را نزد کودکشان از دست بدهند. والدین می‌ترسند که اگر خودشان را یک فرد خطاکار نشان بدهند که بابت اشتباهاتش مغذرت خواهی می‌کند، جایگاه سابق را نزد بچه‌شان نداشته باشند و او دیگر به حرف‌های‌شان اهمیت سابق را ندهد. اما اگر پدرومادر در حرف و عمل‌شان به فرزندشان بیاموزند که هر انسانی کاستی‌هایی دارد و طبیعی است که در اثر این کاستی‌ها گاهی خطاهایی از او سر بزند، دیگر این موضوع به این شکل تابو برای خودشان و فرزندشان نمود نخواهد داشت. بلکه کودک به راحتی می‌پذیرد که آنها نیز ممکن است دچار خطا شوند و این امری کاملا طبیعی است زیرا پدرومادرش نیز انسان‌هایی هستند که در حال تغییر و تکامل خود هستند.
منبع: http://www.ninisite.com/Pages/News-%...%AF_-5503.aspx
