مشکل من با وابستگی مادرم

سلام

خلاصه بگم:

مادرم زن وابسته ایه. در واقع هیچ کاری تو زندگیش نکرده به جز بزرگ کردن ما و الان که ما بچه ها بزرگ شدیم، به هر بهانه ای تماس میگیره و می خواد از زندگی ما هر لحظه با خبر باشه. من برام سخته که دائم به کسی گزارش بدم. نه تنها سختمه بلکه به دلیل فشردگی برنامه روزانه ام، اصلا مایل نیستم هر روز چند بار وقت بگذارم و حرف های تکراری بگم و بشنوم.
چندی قبل اعتراض کردم و نتیجه این شد که نیمی از این تماس ها به همسرم منتفل شده!

1- حرف مشترکی با مادرم ندارم. چندان محبتی در بچگی از او ندیدم و حتی نمی دانستم مادرها بچه هایشان را بعد از دوسالگی هم بغل می کنند! از بس سرکوبگر احساستم بود و در هر مسئله ای ضعیف و ناشی و خجولانه برخورد می کرد، برخلاف بقیه دخترهای همسن و سالم نتوانستم ارتباط مناسبی با او بگیرم. مدت هاست هیچ مسئله ای از زندگی ام را به او برزو نمی دهم، چرا که یا با نگرانی بی حد و حصر و کنترل نشده اش، باید فشار اندوه او را هم مضافا متقبل شوم! و یا اینکه حرف های بین ما، ضمن گفتگوهای بین اقوام، اغلب از جای دیگری سر در می آورد و یکهو می بینم مشکل زندگی مرا نه تنها خاله که دوست دور دختر عمه هم می داند.

نتیچه اینکه تلفن های ما شامل این جملات است : -سلام/+سلام/-خوبی؟همسرت خوبه؟/+خوبم، شما چطورید؟ بابا چطوره؟ بچه ها چطورن؟/ و تماااام. زیر یک دقیقه مکالمات ما تموم میشه و تا دو دقیقه باقی مونده صرف تکرار "-چه خبر؟/ + هیچی سلامتی. شما چه خبر؟ " میشه!!
و من روزی دو بار باید این مکالمه بی معنی رو تکرار کنم.

2- اعتراض من و بحث سر این موضوع تنها به اینجا ختم میشه که " مادر نشدی بفهمی"!

3- حس می کنم مادرم اعتماد به نفس ضعیفش رو داره اینجوری پوشش میده. بارها سعی کردم با تشویقش به کارهایی که می بینم علاقه داره، سعی بشه که درگیریهای دیگه ذهنی پیدا کنه، اما پاسخی نگرفتم.

4- راهکارهایی مثل گاهی جواب ندادن، از دسترس خارج شدن، و غیره هم به هیچ وجه باعث نشده ایشون این عادتش رو کنار بذاره.

5- مسئله وابستگی ایشون، به همین جا ختم نمی شه، رفتارش با بقیه جوریه که انگار احترامی برای خودش قائل نیست. مثلا اگر اونجا مهمون باشیم، (متاسفم که اینطوری میگم) عین یک خدمتکار دائما بلند میشه و راه میره. اجازه نفس کشیدن به ماها نمیده. اصلا به حرف زدن هم نمی رسیم. چون دائم تو فکره نکنه چیزی نقص داشته باشه. اگر غریبه تر باشه که من خجالت می کشم گاهی جلوی مهمون با ظرف چایی دولا می ایسته که طرف صحبتش تموم شه و چای تعارف کنه بهش :(

6- اگر ما بچه هاش، هدیه ای کمی گرون قیمت براش بگیریم، با گریه و زاریش اعصابمون رو له می کنه که چرا اینکار رو کردید برای من...

7- اصلا به فکر خودش نیست، از خرید لباس بگیرید تا رفتن به چکاپ. یکبار نشده قدمی برای خودش برداره. انگار آفریده شده که در خدمت دیگران باشه...

8- دلم براش میسوزه و دلم نمی خواد این همه خودش رو به خاطر ما کوچیک کنه.

من با این مادری که هنوز یاد نگرفته خودش رو دوست داشته باشه و قوی باشه، چکار کنم؟

چنین اشخاصی "به هیچ وجه" قابل تغییر نیستن
از نظر من که خودم با همچین شخصی رو به رو هستم راه حل اینه که در ظاهر همراهی و عدم سرزنش (یعنی هیچ وقت آشکارا علیهش جبهه نگیری) و در پشت سر کاهش هدفمند و مدیریت شده ی ارتباط و کم کردن وابستگیه

مادر من هفته ای 3 بار بهم زنگ می زنه از روزمرگی ها برام میگه از سوزش دست و پا تا چه جوری قرمه سبزی جا ببیفته و لذت می برم
عادت داره کارهاشو خودش انجام بده میریم خونش اجازه نمیده که حتی ظرفها رو بشوریم و این رو به حساب حساسیتهاش می زاریم
زیاد به خودش نمیرسه و همش به فکر ماست و اینو به حساب عادت عاشقانه مادریش می زاریم
من هم زیاد تو دوران کودکی محبتی عاشقانه و به قول معروف فرانسوی ندیدم ولی همین که میگه چی کار می کنی برام معنی میده میمیرم برات

دیدت رو به مادرت عوض کن
یه روزی نیاد که حسرت همین حرفهای روزمره رو داشته باشی