آیا مادرها و پدرها مجازات می شن؟

چرا همش ما باید به اونا احترام بگذاریم؟؟
چرا باید زیر هر ظلمی که به ما تحمیل میشه، ما سرمون رو پایین بندازیم و هیچی نگیم؟؟:161:
من بشخصه خسته شدم...چرا نباید تمام این فشارها رو فریاد کنم؟؟تموم سلولهای بدنم پر از قصه های تلخ و باورنکردنیه...
چرا زندگی های ما شده خانواده محور؟؟ببینید خیلی از ماها که اینجا هستیم مشکل اصلیمون خانواده هامونه..اگه این وابستگی ها نبود چقدرررررر راحت بودیم:310:
برخی میان تاپیک می گذارن که چرا پدر ومادرهاشون بهشون توجه ندارن!!!!
من فکر می کنم خیلی دلشون خوشه...خوشبحالشون....
مورد آزار و اذیت قرار ندن...توجه نمی خام....کاش به منم توجه نمی کردن...
قبلا یه تاپیک گذاشتم و یه کم از قصه زندگیمو با مادرم نوشتم....گفتم پاکش کنن چون می خواستم آبروداری کنم..مثه همیشه...اما خیلی دلم شکسته.:47:.....نمی دونم چیکار کنم...بغض دارم..کینه دارم..پر از خشمم...پر از ناامیدی............می ترسم یه کاری ازم بربیاد که دیگه نتونم جبران کنم....
خیلی فکرهای عجیب و غریب تو ذهنم میاد..فکرای بد!!! تصمیم های وحشتناک....نمی دونم به چی پناه ببرم....
سوال بزرگ من اینه..آیا اونا به خاطر ظلمی که به ما می کنن مجازات میشن؟؟؟یا نه خدا حقی رو برای اعتراض ما باقی نگذاشته؟؟

لطفا دیگه تاپیکتت رو پاک نکن چون خود من یکی دیگه نمیام تاپیک بعد از اون رو بخونم


ببین مادر پدر خودمن من رو به یک اوضاع گرفتار کردن که نه راه پیش دارم نه پس درسته که خودم هم نقش داشتم ولی اونا بیشتر.تونمیدونی مادرمن بامن چکارها که نکرده یکی از یک میلیونش این بود که میومد دبیرستانمون گریه دروغکی میکرد که من حالایکم ضعیفم یا مشکلم اما این همش دروغ بود چون من بخاطر اینکه شاگرد ممتاز بودم تویک مدرسه باامکانات به رایگان ثبت نام شده بودم میومد با گریه کردن گدایی تاحدیکه مدیمون یه چیزایی هم بهش پینشهاد داده بود.بازمیگم گریه هاش دروغ بود مابک خانواده معمولی بودیم و محتاج نون شبمون نبودیم ولی اون باوجود این گریه های دروغینش هفته به هفته دست به اجاق گاز نمیبرد.فقط میخواست پس انداز کنه.
وشعیت جسمیم هم به خاطر اون به افتضاح کشیده شد.همین چندشب پیش دکتر بودیم ویکی از مریض ها که وضعیتمو دید بهم گف که حتما برم وجراحی انجام بدم وپیگیری کنم.من بیمه تکمیلی دارم.ولی میدونی مادرم فکرچی بود؟ نکنه هزارتومن این وسط به ضررش باشه.میخواست پای خواهرم که شاغله رو بکشه وسط که اون هزینه رو بده! و بعد بیمه بهش برگردونه این درحالیکه مادرمن ماهی حدود یک تومن درامد داره که البته از کرایه یک مغازه ست و سالی چندین میلیون رهن از زیر دستش رد میشه. حاالا ایا این مادر بد نیست؟؟؟؟؟ من بدم که دخترشم؟ خدا به داد هممون برسه

قران گفته در هر حالی باید بهشون احترام گذاشته اما همیشه هم گفته حق و حقوق. شما حقوقی دارید و حقی بر گردنتون هست.

افسونگر،

فرض کنیم که جواب شما مثبت باشه و خدا پدر و مادرت را به بدترین نحو ممکن مجازات کنه و عذاب بده، می شه برای شما زندگی؟
دوباره برمی گردی به کودکی و جوانی و عمر دوباره و ... ؟

فرصت زندگی توی این دنیا یک بار به تو داده شده،
با آرزوی مجازات دیگران و خدا تقاصش را می گیره و ... حرومش نکن. بهترین راه زندگی را برای خودت پیدا کن.

..تو این تالار خیلی ها هستند که مشکلات زیادی با خانوادشون دارن ولی برای آبرو داری و اینکه خدشه ای به اعتبارشون وارد نشه چیزی نمی گن و یا حتی سعی می کنن روش سرپوش بذارن...ولی تا نکته اصلی و ریشه ای گفته نشه کسی نه می تونه درد کسی رو بشناسه و نه کسی می تونه به کسی کمک کنه....
من خیلی از تاپیک هایی که می خونم و جوابهایی که در ادامه گفته میشه....بطور واضح می بینم کسی ریشه اصلی رو پیدا نکرده چون گوینده فقط شرح حال کرده و خودش هم شاید متوجه نیست که مشکلاتش برمی گرده به تربیت ناصحیح مجردی....الان تو 90 در صد تاپیک ها نقطه ضعف بر می گرده به عزت نفس پایین..به خودکم بینی..اینها همش ریشه در طفولیت و خانواده داره....منم قصدم از باز کردن تاپیک این بود که هم خودم درد و دلی کرده باشم و هم کسانی که شاید از مشکل اصلیشون خبر ندارن یه مقدار به خودشون بیان...
هم کسانی که صاحب فرزند هستن بدونن که نباید مشکلاتشون رو به بچه هاشون انتقال بدن.....
خیلی از مشکلات زناشویی بر می گرده به مشکلات حاد دوران مجردی که همیشه سعی می کنیم فراموشش کنیم در صورتیکه تمام اون تلخی ها تو رگهای مغز و جسم ما ریشه دوونده...با کتمان کردنش هیچ چیز درست نمی شه....
من از خدا هیچ وقت خواستار مجازات والدینم نیستم...انقدر در مقابلشون ادب دارم که هیچ چیز نگم...
منظور من بیشتر جنبه حق و حقوق داشت....و بیشترش برمی گشت به اون دنیا...
ولی خوب چه میشه کرد....وقتی انقدر با روح و روانم بازی میشه که حتی تاب نفس کشیدنم ندارم چه می تونم بگم......
-------------------------------
الان یه مدتی(سه هفته) هست که خواهر باردار من به علتی که سر خونه اش اومده مجبوره خونه ما زندگی کنه...اما مادرم خیلی باهاش بدرفتاری میکنه...اون شبا گریه میکنه و من تحمل این همه اذیت کشیدنش رو تو این وضعیت ندارم....مادرم سرش داد میزنه...قیافه ای سراسر خشم و اخم می گیره.....یعنی تو این اوضاع روحی و روانی خواهر من که به خاطر خونه اش بوجود اومده به جای نقش حمایتی شده خودش یک معضل!!!!!!!!!!!!!!!!!منم واقا طاقتم تموم شده از صبح تا خود شب از استرس و فشار دارم میمیرم....خواهرم هم همینطور..من می ترسم برای خودشو و بچش یه اتفاقی بیفته....چند وقت پیش لک دیده بود...خوب همش به خاطر استرسه.....من خودم از صبح دائما سعی و تلاشمو می کنم تا یه وقت سر سوزنی اصعطکاک نباشه...اما خسته شدم...خودمم امتحان دارم ارشدم...درسام سخته...از یه طرف مجبورم کلی کار تو خونه کنم که یه وقت مادرم بهونه دستش نیاد ...مگه من چقدر می تونم انرژی داشته باشم...از یه طرف دیگه خودمو شاد و پر انرژی نشون بدم تا خواهرم کمتر جو مشنج رو درک کنه..با دل خونی که دارم مجبورم بخندم!!!!!!!!!

دوست گرامی کار بسیار خوبی میکنید که هوای خواهر بار دار تون رو دارید . نمیدونید این دوران چقد سخته و از نظر روحی چقد زنها حساس میشن.من با شما کاملا موافقم که خلا های موجود تو دوران کودکی در بزرگسالی خودش رو نشون میده.خود من به دلیل عدم حمایت و کمبود محبتهای دوران کودکی تو چاهی افتادم که نه میتونم ازش در بیام نه هم غرق میشم.!!!!!!!!!!!!!وقتی تایپیکت رو خوندم حس کردم منم دارم برای دخترم کم میذارم!!!!!!!!!!!!