عشق دلیل موجهی برای ازدواج نیست

1- پسرها بیشتر از دخترها به ازدواج فکر میکنن ولی تظاهر می کنن چنین نیست. اصلا هر وقت کسی به شدت و حدت چیزی رو انکار کرد مطمئن باشید قضیه برعکسه یعنی خیلیم ذهنشو مشغول کرده! منتها به دلایلی پسرا راحت نیستند در موردش صحبت کنن
2- همونطوری که من فکر میکنم خیلی هاتون نوشتید که صرف ازدواج مهم نیست بلکه مهمه با چه کسی ازدواج کردید؟ که منظور من وقتی داشتم این سه تا دلیل رو مینوشتم یک انتخاب آگاهانه بود و نه از روی هوی و هوس و توی خیابون
3- یادش به خیر دبیر دینی مون همیشه میگفت: عاقلانه انتخاب کنید و بعدش عاشقانه ادامه بدید
4- صرفا عشق دلیل موجهی برای ازدواج نیست! چون بدون شک بعد از مدتی که تکراری شد از بین خواهد رفت! مگراینکه عوامل و معیارهای دیگه ای هم برآورد شده باشند که عشق و دوستی رو تقویت کنند

* حالا تا همینجا بحث رو نگهدارید:
نظرتون راجع به ازدواج یک دختر متولد ۱۳۵۱ با یک پسر متولد ۱۳۵۹ چیه؟! (اتفاق افتاده ها!) راستش من هرچی فکر میکنم نمیتونم راجع به چنین چیزی نظر مثبت داشته باشم! توی چنین وقتهایی من همیشه فکر میکنم طرف مذکر احتمالا علاقه زیادی به نقش مادرش در زندگیش داشته و دوست داشته با چنین شخصی ازدواج کنه! اما بعد از مدتی که آبها از آسیب افتاد تااازه میفهمه که نیاز به یک همدم داره تا یک مادر. ممکنه هم اعتماد به نفس طرف مذکر پاپین باشه و پیش خودش تصور کنه که طرف مونث میتونه اون رو کنترل کنه و زندگیشون رو خوب پیش ببره! اما خوب طرف مونث هم بعد از مدتی از این رابطه مادر و پسری خسته میشه!
برعکسشم هست. مثلا وقتی طرف مذکر خیلی سنش بالاتر از مونث باشه این رابطه بیشتر تبدیل به یک رابطه پدر و دختری میشه! در این حالت طرف مذکر احتمالا خیلی علاقه داره بیش از حد همه امور رو کنترل کنه اما اونم بعد از مدتی کم میاره و این احساس درش وجود داره که احتیاج به یک همدم بالغ داره که نیازهای عاطفیش رو برآورده کنه و نه یک دختربچه که مدام باید مراقبش باشه!

سلام 50%mahdi
يادداشت قشنگي هست، اما از زواياي ديگر هم مي تواند اين مفاهيم را بسط داد.
مثلا تفكيك عاقلانه عاشقانه را مي توانيم تبديل كنيم به طيفي از تصميم عاقلانه و عاشقانه به اين ترتيب كه چه اشكالي داره ما با كسي ازدواج كنيم كه عاشقش هستيم، اشكال آنجاست كه ما فرد را دوست داشتيم باشيم اما ازنظر عقلي شرايط و معيارها مطابقت نداشته باشد.
در واقع عشق و محبت شرط لازمي جهت ازدواج است و نبايد اين مهم را به عقب برانيم. اما بايد تاكيد هم كنيم كه عشق هرگز كافي نيست و در كنارش بايد مهارتهاي حفظ عشق را بشناسيم ،‌مهارتهاي رشد عشق را بشناسيم،‌آفتهاي عشق را بشناسيم و ....
پس از زندگي هم فقط عشق كافي نيست بايد عاقلانه هم باشد. پس اگر ما به اين تركيب قائل هستيم بايد بدانيم كه جدايي ناپذيرند. مهم اينست كه احساس ما توسط منطق ما كنترل شود.
اما در مورد تفاوت سني ؛ ما نمي توانيم در مورد انسانها كلي نظر دهيم. و هميشه موارد دگرگونه هم وجود دارند. من خودم زوجهايي را مي شناسم كه چنين اختلاف سني بالايي را داشته اند ولي چون ساير شرايطشان با هم منطبق بوده است خوشبخت بوده اند و اصلا چنين حكمي هايي در موردشون صادق نبوده است، البته اذعان دارم كه اينگونه موردها حداقلي هستند. يعني غالبا چنين ازدواجهايي به خاطر اينكه ساير شرايط هم مناسب نبوده است به مشكلاتي برخورد كرده اند.