موضوع: من دچار نادرترین نوع سرطان شدم

دوستان عزیزم...ممنون از حضور سبز و قشنگتون....

اقای حامد ممنونم از محبت شما و چقدر دقیق زدین وسط هدف....براتون توضیح میدم چرا....

شمیم الزهرای عزیزم من کاری نکردم..هرچی بود وظیفه بود ..انشالله بهترم بشه زندگیت..دعای تو برام ارزشمنده.ممنونم

زندگی خوب عزیز شما لطف دارید.ممنونم ازت.نوشته ات رو چند بار خوندم....

دوستان عزیز نمیدونم چطور بهتون بگم...حس خیلی خیلی بدی دارم.خیلی.اندازه یک دنیا حس بد دارم.یادم نمیاد چقدر از زندگیم براتون گفتم.اینکه دوباره ازدواج کردم و یه زندگی کاملا عادی دارم.با سختی های و خوشی های خودش....که واقعا حوصله ندارم در مورد جزیااتش بنویسم...دقیقا روزیکه رفتم ازمایشگاه یه ازمایش بارداری دادم .مشخص نبود نتیجه و نه مثبت بود و نه منفی.دکترم بهم گفت حتما بخاطر داروها و ...بدنت سیستمش بهم ریخته.دوباره تکرار کن.دوباره رفتم و جواب مثبت بود.خشکم زده بود.فکرشم ازارم میده.همش میگم خواب و خیاله.دکترم میگه صد در صد باید سقط کنی چون یا خودت زنده میمونی یا بچه ات.80 درصد بچه میمونه و 20 درصد من...اما با توجه به پلاکت پایینم دکترم گفت باید هرچه زودتر این کار انجام بشه و احتمال خونریزی مغزی خیلی بالاست.در واقع ناگریزه و حتما میشه....همسرم هم همینو میگه.حتی سقطش هم برام خطرناکه با توجه به کم خونی شدیدی که الان دچارش شدم.اما نمیتونم....نتونستم با خودم کنار بیام...نشستم پشت در یه خونه امروز تو خیابون، خیلی گریه کردم.همیشه ارزو داشتم مادر بشم ولی الان با این شرایط؟!؟!؟!
مثل ادم تشنه لبی بودمه که اب رو بهش نشون دادن و تا اومد بخوره همونجا جلوی چشماش لیوان اب رو زدن زمین و خردش کردن......ای خدااااااااااااااااااااااا ااااااااااااااااااااا..خدا ییت رو به من نشون بده که چشمم به معجزه توئه....

مریم جان دو تا از مواردی که از نزدیک دیدم برات می نویسم:

خانم جوانی که مبتلا به نوعی سرطان بود که امکان خطرناک بودنش خیلی زیاد بود و مثل شما همزمان با تشخیص بیماری باردار شد. به دستور پزشک مجبور به سقط شد. بعد هم عمل جراحی و درمان های مرتبط. اون خانم الان دو تا دختر دوقلوی ۴ ساله داره

یکی دیگه از دوستان هم سالها ناباروری داشت. بعد خدا یک دختر بهش داد. وقتی دخترش یک ساله و چندماهه بود خدا یه دوقلو هم بهش داد. دوقلوها که چندماهه بودن تشخیص داده شد که مادر سرطان داره؛ شیمی درمانی و عمل جراحی و ... انجام شد و خدا رو شکر همگی مثبت بود. الان دو قلوها کلاس اول هستند.

امیدت رو از دست نده و به حرف دکترت گوش کن.
شرایطت سخته و بار فشاری که داری تحمل می کنی شاید برای ما قابل تصور نباشه ولی خدا هست هنوز

با سلام
مریم جان اگر جای شما بودم حداقل با سه دکتر انکولوژی و سه دکتر زنان مشورت می کردم و نظر همه رو جویا می شدم اگر نظر اکثرشون بر سقط بود هر چه سریعتر قدام می کردم
هر چه بیشتر بگذره شرایط ممکن هست سخت تر بشه
به نظرم بهتر باشه در حداقل زمان ممکن تحقیقاتتون رو انجام بدید

سلام مریم عزیز، دختری که این چنین پیش برده زندگی رو، احتمالا زودتر و بهتر از من چیزهایی که در ادامه می‌نویسم رو فهمیده، ولی اجازه بده با هم مرورش کنیم.
د واقع میخوام چند تا مطلب رو برات بنویسم. شاید کمی بتونم ذهنت رو بخونم که چه فکرهایی بیشتر اذیتت می‌کنه. دلیلش هم نزدیکی تجربه‌ایست که از سر گذروندم، کبودی بدن و آزمایشی که نشان از افت پلاکت داشت، و دو سه هفته‌ای که با احتمال‌های پیچیده طی شد. قطعا تجربه شما متفاوت‌تره، ولی گمان می‌کنم در بعضی نگاشت‌ها و برداشت‌ها مشترک باشیم:
اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود که چه زود فرصتم تموم شد، تازه داشت زندگیم به جاهای خوب می‌رسید، پایان دکترا بودم و یک موقعیت تدریس خوب داشتم. بعد از مدت‌ها یک درامد قابل نفس کشیدن منتظرم بود و .../ یهو همه چی کات شد. همه فرصت‌های شادی و زندگی از دست رفت.« خوش به حال بقیه» و عباراتی از این دست مدام در ذهنم می‌چرخید.... من در اون لحظه تصور نادرستی از مسیر احتمالی آینده دیگران و خودم داشتم. کمی دقیق ‌‌‌تر که نگاه کردم، دیدم چه بسا اتفاقات تراژیک‌تری می‌تونه رخ بده. مرگ، خوشی، امید، ناامیدی، شادی ، بن بست‌ها و همه در زندگی‌های ما با هم آمیخته شدن. کمی فاصله گرفتن از زندگی روزمره خودم و بقیه بهم نشون داد شاید خیلی‌ها سالها بگذره و حتی یک لحظه هم زندگی نکنن! گمانم می‌دونی دارم از چی حرف می‌زنم، چه کسی تجربه لمس آب روی پوست و شنیدن صدای آب رو زیر دوش داشته؟! چه کسی دقت کرده نوشیدن یک چای چقدر اتفاق عجیبیه.... اغلب زندگیمون رو دور تند رد می‌‌‌‌‌ کنیم که بره! بدو بدو غذا می‌خوریم، بدو بدو می‌ریم سر کار، بدو بدو از خیابون رد می‌شیم، منتظریم زودتر درسمون تموم شه، بعد زودتر خرداد تموم شه,بعد زودتر مهر بیاد ، زودتر .... انگار در آینده چیزی هست که الان نمی‌تونم داشته باشم. حتما باید لحظه الان رو رد کنم برسم بهش!..... حالا تازه این ماجرا وجه دیگری هم داره، اصلا از کجا معلوم منی که دارم این متن رو می‌نویسم، فرصت تمام کردنش رو پیدا کنم؟! از کجا معلوم دیگرانی که سال‌ها بعد فرصت زندگی دارن، واقعا زندگی کنن؟! .... نگاه کردم دیدم من چون به زندگی به شکل مسابقه «زنده موندن» نگاه کردم، حس می‌کنم دارم خیلی چیزها رو از دست می‌دم، ولی چالش واقعی، نه ول مسابقه که کیفیت درک لحظه است، که «زندگی در لحظه » است که من هم کم تجربه‌های عمیق ارزشمند نداشتم. این مدل فکر برام با احساس آسودگی همراه بود. مهم نیست فرصتم چقدره، من لحظه لحظه‌اش رو می‌خوام حسابی لمس کنم و سهم شادیم رو ازش بگیرم. تا می‌تونی زندگیت رو کند کن، خوب کاری کردی رفتی رانندگی. خیلی هم نباید حرف دکترا رو گوش کرد ؛-)
دوم اینکه مدام از خودم می‌پرسیدم اون رنج‌ها که کشیدم چه معنی داشت؟! کاش بیشتر مراقب خودم بودم، کاش وقتم رو هدر نداده بودم و از این دست فکرها... بعد فکر کردم حتی لحظاتی که به نظر کار مفیدی نکردم، در واقع داشتم یک لذت پنهانی می‌بردم، یا برای لذت آینده خودم خرج می‌کردم، مثلا فلان رنج رو تحمل کردم چون گمان می‌کردم ممکنه زندگیم رو روان‌تر کنه و ... خودم رو بخشیدم و به خودم حق دادم، احساس عذاب وجدانی که مدت‌ها با خودم کشیده بودم رو گذاشتم کنار. اصلا زندگی هیچ معنایی نداره، این ماییم که بهش یه معنا می‌چسبونیم و با اون معنا تا پایان عمر زندگی می‌کنیم، معنای رنج‌های من هم تا به اون لحظه چیزی نبوده جز اینکه به خودم اهمیت بدم. اینم آسودگی بعدی بود.
سوم اینکه مدام تصور می‌کردم حتما من خودم این بلا رو سر خودم آوردم، مثلا اون زخم دهان که به خاطر دندون شکسته یه مدت بود، یا غذاهایی که خوردم باعثش شده و ... به من می‌گفتن ترشی و بستنی زیاد خوردی ، گوشت هم کم خوردی، واسه همینه. باز من مقصر بودم انگار. این چرت و پرت‌ها رو ریختم دور و آدم‌های این مدلی رو از ذهنم و زندگیم گذاشتم کنار.
چهارمین نکته اینکه تا به اون روز سعی می‌کردم کمترین باری بر دوش کسی نگذارم، اینکه با یه نفر درددل کنم، برام پذیرفته نبود، فکر میکردم حق ندارم دیگران رو با مشکلاتم اذیت کنم، حتی افراد خانواده رو... احتیاج به کمک بقیه داشتم، سعی کردم این رویه رو کمی تصحیح کنم. بهتر شد اوضاع، همسرم وقتی می‌دونست تو فکر من چی می‌گذره، بهتر می‌تونست همراهیم کنه و ... شاید وقتش باشه از دوستان نزدیکت و افراد خانواده کمک بگیری. البته قبلش بپذیر ممکنه همه شرایط تو رو دقیقا درک نکنن، اما هر کمکی و ملاطفتی رو پذیرا باش.
پنجم اینکه برخورد اغلب کادر درمانی به تمام معنا افتضاحه( خیلی متاسفم که اخلاق در این حرفه اینقدر بی معنا شده) کاملا می‌فهمم چه رنجشی رو ممکنه بهت تحمیل کنن ، با همسرت و دیگران صحبت کن که چنین جاهایی کنارت باشن و در صورت لزوم حمایتت کنن. مراقب ذره ذره انرژیت باش، همش رو برای زندگی خرج کن. همش رو.

و درنهایت دو کتاب بود که اون موقع خیلی به من کمک کرد شفاف تر فکر کنم، یکی «درمان شوپنهاور» ه از اروین یالوم که دقیقا یک استاد دانشگاهه در موقعیتی مشابه، و دیگری یه کتاب از مجموعه تجربه و هنر زندگی با نام « بیماری» نوشته هرل پری که در واقع حکایت یک خانومه که تجربه‌اش رو از بیماریش می‌نویسه. خوندنش به نظرم حال و هوات رو عوض می‌کنه.
خلاصه حرفهام: ارزش زندگی و شادی ، الان از هر چیزی برای من و تو روشن‌تره،
برات شادی و روشنی آرزو می‌کنم نازنین.
ارادت‌مند، آویژه.

سلام دوستان با مرام و با وفایم

ممنونم از همه تون....نمیدونید چقدر حالم دگرگون و خرابه....میخوام غذا بخورم، میخوام قوی باشم، میخوام روی پای خودم بایستم اما نمیشه.این بدن لعنتی باهام راه نمیاد....همه چی رو پس میزنه....نمیدونم چه باید کنم....دوستان من یکبارم قبلا در ازدواج قبلیم به دلیل کتک هایی که خوردم یه بچه ام سقط شد..دیگه توان ندارم.دیگه نمیخوام این اتفاق بیفته...از جلوی لباس فروشی بچه رد میشم بغضم میگیره....

بی نهایت عزیز با چند تا دکتر متخصص المانی هم از طریق عموم صحبت کردم و همه شون گفتن اشتباهه محضه و مادر رو نابود میکنه.ولی من نمیتونم...شاید خدا کمک کرد...شاید به این موجود معصوم رحمی کنه...

صبا جان خیلی خیلی فشار رومه.اصلا نمیتونم توصیف کنم که چه درد و رنجی رو دارم میکشم.خدا فقط خبر داره قلبم چطور میزنه و انگار میخواد از تو سینه ام بپره بیرون.

فکور جان خیلی کار دشواریه برام..امروز دلم خواست یهو رفتم یه پستونک خریدم....نمیدونم.خیلی شرایطم بده.امروز داشتم براش اسم انتخاب میکردم اما یهو به خودم نهیب زدم شاید هیچوقت نبینمش...

من فردا میرم زیر نظر یک تیم پزشکی : متخصص زنان( 2 نفر)، انکولوژیست(2نفر) و روانپزشک (3 نفر).
حضور این روانپزشکا حس خوبی بهم نمیده.انگار دارن بهم تلقین میکنن که قراره روحیه ات رو ببازی و اینا هستن که کمکت کنن....

اما من تحت هیچ شرایطی حاضر نیستم این کارو بکنم..یعنی قدرتش رو ندارم ..همسرم به شدت مخالفت میکنه و میگه باید سقط بشه.چون سلامتی تو مهم تره.من قبول نمیکنم و همین موضوع شده جنگ و دعوا و همسر من که اصلا اهل قهر و کینه نبود باهام یک کلمه حرف نمیزنه....
میبینید که چقدر فشار رومه...از سمت خانوواده دو همسرم...از سمت بیماریم....فکرهای عجیب و غریبم...و این طفل معصوم....خدایا بهم کمک کن..