موضوع: مسخره شدن بخاطر بدنم

از بچگی بخاطر هیکل و قیافم مسخره و تحقیر میشدم و میشم، بخاطر سر بزرگم که نسبت به بدنم بزرگ تره، بخاطر قد کوتاهم و خیلی موارد دیگه. همیشه مسخره میشدم حتی دوستان صمیمیم هم گاهی بهم میخندیدند حتی گاهی تو خونه هم مسخره میشدم. گاهی که مستقیما بهم نمیگفتد اما متوجه پچ پچ کردناسون درباره سربزرگم و قیافم میشدم. الان که بیست و خورده ای سالمه هنوز هم گاهی مسخره میشم. هیدروسفالی نیستم، فرم سرم عادیه ولی نسبت به بدنم بزرگه. اصلا چی میشه که سر نوزاد موقع بدنیا اومدن انقدر بزرگ میشه؟ با اینکه این مسئله رو پذیرفتم ولی گاهی دیگه خیلی ناامید میشم بخاطر بدنی که دارم. الان نیاید بگید از تو بدترم هست و خدارو شکر کن. حتی گاهی این موضوع و کلی موضوع دیگه که کنار هم جمع میشن باعث میشن میل زیادی به خودکشی و تموم کردن همه چیز و راحت شدم داشته باشم. نمیدونم چیکار کنم دیگه...

نوشته اصلی توسط صبا_2009

سلام.

اگر ورزش کنید و روی اندامتون کار کنید، باز هم سایز سرتون نسبت به بدنتون به چشم میاد؟

اره، شاید یذره کمتر به چشم بیاد ولی زیاد فرقی نمیکنه. در ضمن قدم هم کوتاست و با بزرگتر و پهن تر شدن اندامم کوتاه تر هم بنظر میام

یک داستان
در یک شهری مردم می نالیدند از درد ها وغصه هایشان ، حکیم شهر گفت هر کس غصه هایش را درون کیسه ای بریزد و به دیگری بدهد وقتی مردم کیسه ها را باز کردند هیچ کس حاضر نشد کیسه دیگری را بردارد . همه متوجه شدند که غصه و درد خودشان کمتر از دیگری است.

حالا مثال ماست.
آیا حاضر بودید خوش قد و قامت و خوش قیافه بودید اما سرطان داشتید؟

آیا حاضر بودید خوش قد و قامت وخوش قیافه بودید اما پدر و یا مادرتان را در سنین جوانی از دست بدهید؟

آیا حاضر بودید خوش قد و قامت وخوش قیافه بودید و ....؟

خوش قد وقامت بودن وخوش قیافه بودن نشانه خوشبخت بودن وکامل بودن نیست همان طور که زشت ویا کوتاه بودن نشانه بدبختی و مشکل دار بودن نیست.

همسر (شوهر) یکی از بستگان قدی کوتاه دارد اما ایشان به یقین یکی از افرادی است که همه فامیل برای ایشان احترام زیادی قائل هستند و قبولش دارند.

تا حالا توجه کردید یک نابینا نسبت به دیگران قدرت شنوایی و لامسه بالاتری دارد.

گاهی نداشتن یک امتیاز موجب می شود برای جبران ، خصوصیت ممتاز دیگری در ما پر رنگ تر شود .

نوشته اصلی توسط بی نهایت

یک داستان
در یک شهری مردم می نالیدند از درد ها وغصه هایشان ، حکیم شهر گفت هر کس غصه هایش را درون کیسه ای بریزد و به دیگری بدهد وقتی مردم کیسه ها را باز کردند هیچ کس حاضر نشد کیسه دیگری را بردارد . همه متوجه شدند که غصه و درد خودشان کمتر از دیگری است.

حالا مثال ماست.
آیا حاضر بودید خوش قد و قامت و خوش قیافه بودید اما سرطان داشتید؟

آیا حاضر بودید خوش قد و قامت وخوش قیافه بودید اما پدر و یا مادرتان را در سنین جوانی از دست بدهید؟

آیا حاضر بودید خوش قد و قامت وخوش قیافه بودید و ....؟

خوش قد وقامت بودن وخوش قیافه بودن نشانه خوشبخت بودن وکامل بودن نیست همان طور که زشت ویا کوتاه بودن نشانه بدبختی و مشکل دار بودن نیست.

همسر (شوهر) یکی از بستگان قدی کوتاه دارد اما ایشان به یقین یکی از افرادی است که همه فامیل برای ایشان احترام زیادی قائل هستند و قبولش دارند.

تا حالا توجه کردید یک نابینا نسبت به دیگران قدرت شنوایی و لامسه بالاتری دارد.

گاهی نداشتن یک امتیاز موجب می شود برای جبران ، خصوصیت ممتاز دیگری در ما پر رنگ تر شود .

با قسمت اخر حرفاتون موافقم ولی قسمت اول حرف هاتون فقط و فقط سفسطه ست و برای الکی دلداری دادن و توجیه کردن و راضی کردن خوده. من نمیدونم این حرف یعنی چی که بعضیا میگن برو خدارو شکر کن سالمی و... خب درسته آدم بخاطر چیزایی که داره شکرگذاره ولی این چه ربطی به مشکلات دیگه ادم داره. اصلا چه ربطی داره که حاضر بودی خوش قیافه باشی ولی سرطان داشته باشی واقعا. شاید فقط این معنیو بده که تو میتونستی بدبختیای دیگه ای هم داشته باشی و بدبخت تر از الانت باشی ولی حالا بخاطر اون بدبختیای بیشتری که نداری خوشحال باش.
در هرصورت میگم مشکلات هر کس واسش مشکله و تو زندگی اذیتش میکنه، اینکه دیگران هم مشکلاتی دارند یا ممکن بود بدبخت تر باشی دلیل بر اذیت نشدن از مشکلات نیست.

سلام دوست من
من خیلی خوب میتونم درکت کنم ، خیلی خیلی خوب میتونم بفهمم و حس کنم که چی کشیدی و میکشی...
یه قانون کلی هست... اونم اینه که ما نمیتونیم همه مردم رو تغییر بدیم... ولی میتونیم خودمون رو تغییر بدیم.
قدم اول پذیرش این مشکل هست ، یعنی بپذیری که چنین تفاوتی داری و دیگران در موردش وزوز هایی میکنند...و اینو طبیعی بدونی... بدونی هست... دست و پای الکی نزنی... (کاری ندارم به درمانش و اصلا نمیدونم وجود داره یا نه اگه درمان داره که برو سراغش)

قدم دوم بجای تلاش در تغییر همه مردم و یا ناراحتی از تغییر نکردن مردم... خودت رو تغییر بدی ، ذهنت رو تغییر بدی... ندیدی کسی رو که داشته های کمتر از ما داره ولی کیفیت زندگی بهتری داشته باشد؟ با تغییر باورها و نگرشت و افزایش عزت نفست میتونی به درجه ای برسی که انقدر اهمیت این موضوع برایت ناچیز شود که دیگر ، تفاوت داشتن را حس نکنی... عزت نفس تو و اعتماد به نفس تو حتی مردم رو و نگاهشون رو هم میتواند تغییر دهد... اما دیگر برای شما تغییر مردم مهم نیست... چون شما به مقامی رسیده ای که به مسایل مهمتر فکر میکنی و دیگر وقتی برای فکر کردن به این مسایل پیش و پا افتاده نداری...
با خودت یک بار برای همشه اتمام حجت کن... تا کی میخواهی این عذاب روحی رو با خودت حمل کنی...؟ اگر نخوای بپذیریش و نخوای خودت رو تغییر بدی... چشم به هم میگذاری میبینی عمرت داره تموم میشه و تو تمام عمرتو با خودت درگیر بودی و هیچی از زندگی نفهمیدی... پس تغییر کن ، تغییر راز خوشبختی همه ما هست... تا زمانی که در مقابل تغییر مقاومت کنی در هیچ زمینه ای نمیتونی موفق باشی... پس تغییر تغییر تغییر... آسون نیست ، سوخت مسیر تغییرت میتونه انگیزه باشه... میتونی خودت رو در محیط های انگیزشی قرار دهی... مثل کارگاه های اموزشی روانشناسی که با موضوعات مختلف و اساتید خیلی خوب برگذار میشه ، مثل گروه های حمایتی مختلف و مطالعه کتاب های مختلف... هر وقت دیدی داری کم میاری خودت را باید بمباران انرژی مثبت و بمباران انگیزشی کنی...
من داداش کوچکتر تو هستم که یک بار این مسیر رو طی کردم البته نه بصورت کامل ولی در میانه های مسیر هستم...
در آخر کتاب چهارمیثاق رو به شما پیشنهاد میکنم ، امیدوارم که بخونی و استفاده کنی

نوشته اصلی توسط عشق آفرین

سلام. آقای مهدی ، وقتی درون یک اجتماع حضور داری، لازمه بپذیری افراد دور و برت صرفا از قشر فرهیخته و با فرهنگ و شعور نیستند. همیشه درک عالی ندارند، در برخی زمینه های شخصیتی خوب، و در برخی ضعیف عمل می کنند و هرگز کامل نیستند. مثلا برخی اشتباها فکر می کنند سر بزرگ شما بهشون مربوط هست، همچنین هیکل این شخص و میزان هوش و استعداد دیگری. و این دست سخنان نسنجیده و بیهودشون تمومی نداره. دست بر قضا همه ما یک سری ضعف هایی داریم که بالاخره یکی پیدا شه و با تمام وجود بکوبه سرمون! بدتر اینکه نمی تونیم یکی یکی شخصیتشون رو عوض کنیم تا ما رو آزار ندن. پس این که اونها چی میگن گناه و ضعف اونهاست. اما اینکه ما نا امید بشیم از زندگی تا جایی که حتی تصمیم به خودکشی و پایان دادن به زندگی بگیریم گناه و ضعف ماست. راه حلش چند فرمول ساده است:


1. اعتماد به نفستون رو افزایش بدین که مسئله های اینچنینی (که شما توش دخالتی نداشتید) تبدیل به بزرگترین دغدغه تون نشه. ادعا نمی کنم ظاهر مهم نیست! اتفاقا در سرنوشت آدم هم دخالت داره! مثلا زیبایی برای حضرت یوسف لازم بود تا از چاه در بیاد و بشه عزیز مصر، اتفاقا همان زیبایی هم به زندانش کشوند! ولی راز چهره هر کس نزد اونی هست که آفریده و تقدیر کرده و حتما هم دوستش داره. یک حکیم، یک دانا، یک مدبر، زمان خلقت نظرش رو داده، بقیه حداقل در این زمینه نظرشون برای خودشون. هر کی هم انتقاد کنه به او انتقاد کرده، نه شما. انرژی تون رو به مسائل مهم تری اختصاص بدین!


2. این چهره شما نیست که حالتون رو بد کرده. نقش اون چیزایی که می فرمایید " وقتی با چهره کنار هم جمع میشن میلتون رو به خودکشی افزایش میده" پر رنگ تره. در حقیقت آدم وقتی حال روحیش خوب نیست، از چهره اش، از اتاقش، از زندگیش، از همه چیز بدش میاد و از هیچ چیز لذت نمی بره. اون مشکلات چیا هستند؟ حلشون کنید! آدم وقتی حال روحیش مناسب نیست زود رنج تر میشه.


3. فعالیتتون چطوره؟ اهدافتون مشخصه؟ اگر برنامه تون و هدفتون مشخصه چقدر در راستای اون حرکت کردید و حس می کنید موفق بودین؟ راحت بگم برای همه ما ظاهر می تونه دغدغه باشه، ولی نه گاه و بیگاه! نه در حد خودکشی. امروز جلو آیینه می ایستی و نقاط قوتش رو می بینی، دو ماه بعد می ایستی و نقاط ضعفش رو می بینی، نه اینکه در ذهنت همیشه مانور بده. اگر همیشه مانور بده یعنی علاوه بر اینکه اعتماد بنفس ات کمه، ذهنت خط مشی نداره و به ندانم کاری مبتلاست! ذهن هم که نمیتونه بیکار باشه، به چهره و هیکل و حرف مردم تمرکز میکنه!


امیدوارم موفق باشید.

بله درست میفرمایید. منظور منم زیاد به مسخره کردن دیگران یا تلاش برای عوض کردن دیگران نبود. منظورم اینه که اگر مسخره نشم (که خیلی جاها مسخره نمیشم) هم باز فرقی نمیکنه. ادم هایی که منو میبینن من رو یک ادم نامتناسب میبینن اما بخاطر خوب و باشعور بودنشون اصلا به روم نمیارن این رو...
اعتماد به نفس رو موافقم، اصلا اعتماد به نفس ندارم کلا در زمینه های مختلف.
در ضمن خب هرکی حالا بخاطر وراثت یا شرایط زندگی که داشته یه بدن و قیافه ای داره. زیاد آدمی نیستم که اینطوری خودمو گول بزنم که خداا منو اینطور افریده و این هنر و حکمت و چه و چه خداست...
درمورد فعالیتم که باید بگم بشدت تنبل و اهمال کار شدم. اهداف دارم و براشون برنامه ریزیم کردم اما به هیچ وجه بهشون پاینتد نیستم و احساس مسئولیت نمیکنم

نوشته اصلی توسط Peaceful

سلام دوست من
من خیلی خوب میتونم درکت کنم ، خیلی خیلی خوب میتونم بفهمم و حس کنم که چی کشیدی و میکشی...
یه قانون کلی هست... اونم اینه که ما نمیتونیم همه مردم رو تغییر بدیم... ولی میتونیم خودمون رو تغییر بدیم.
قدم اول پذیرش این مشکل هست ، یعنی بپذیری که چنین تفاوتی داری و دیگران در موردش وزوز هایی میکنند...و اینو طبیعی بدونی... بدونی هست... دست و پای الکی نزنی... (کاری ندارم به درمانش و اصلا نمیدونم وجود داره یا نه اگه درمان داره که برو سراغش)
سوخت مسیر تغییرت میتونه انگیزه باشه... میتونی خودت رو در محیط های انگیزشی قرار دهی... مثل کارگاه های اموزشی روانشناسی که با موضوعات مختلف و اساتید خیلی خوب برگذار میشه ، مثل گروه های حمایتی مختلف و مطالعه کتاب های مختلف... هر وقت دیدی داری کم میاری خودت را باید بمباران انرژی مثبت و بمباران انگیزشی کنی...
من داداش کوچکتر تو هستم که یک بار این مسیر رو طی کردم البته نه بصورت کامل ولی در میانه های مسیر هستم...
در آخر کتاب چهارمیثاق رو به شما پیشنهاد میکنم ، امیدوارم که بخونی و استفاده کنی

ممنونم بخاطر راهنمایی خوبی که کردید. راستش اعتماد به نفس و عزت نفسم که نزدیک به صفره شده اصلا.
درمورد انگیزه هم باید بگم اتفاقا دست گذاشتید رو چیزی که واقعا نیاز دارم، چون خیلی بی انگیزه شدم و با اینکه وقت خالی زیاد دارم حتی کتابایی که خودم تهیه کردم که بخونم رو نمیخونم...

یه نفر هست که باید راضیش کنی سایز بدنت و بخصوص سرت غیرقابل تغییر هست و نمیتونی عوضش کنی و باید باهاش زندگی کنی حتی میتونی دوستش داشته باشی اون یه نفرم آقا مهدی هست. یعنی خودت
اول اقا مهدی رو راضی کن که مسخرت نکنه. اول به آقا مهدی بفهمون که قیافتو هیکلتو و سایزتو بپذیره و دوست داشته باشه دیگه هیچکس مسخرت نمیکنه. هیچکس مث تو آقا مهدی رو نمشناسه. خودت فک کن چطور میتونی به این مرد بفهمونی که روی ابعاد دیگه ات کار کنه.قیافه مال هفت ثانیه اول هست بعدش اخلاق ادم بیشتر به چشم میاد. باور کن ادمای خوشگلی هستن که بعد دوبار حرف زدن به نظرت زشتترین ادمای روی زمین میشن. ادمایی هستن با چهره نا متناسب که دوبار حرف بزنن عاشقشون میشی به نظرت نازترین ادمای دنیان. یه معلم کلاس پنجم داشتم که به نظرم خیلی خوشگل بود عاشقش بودم. همیشه ازش حرف میزدم اینقد که همه دوست داشتن ببیننش همیشه از خاطراتش میگفتم . اسمش نرگس جون بود پارسال با خواهرم رفته بودیم دکتر دیدمش بعد چندسال بعد از چندسال منو شناخت بوسیدمش خیلی ذوق کردم زود نوبتش شد و رفت داخل مطب خواهرمم که باهام بود دم گوشم گفت واه این معلمته اینقد تو تعریف کرده بودی که فکر میکردم خیلی خوشگله اینکه یک چشمش کاملا کجه تازه دماغشم بزرگه قدشم کوتاست و خلاصه هی گفت و هی گفت. معلمم اومد بیرون هنوز نوبت ما نشده بود یکم کنارمون نشست و حرف زد و مهربونی کرد و از اون شعرای قشنگ محلی برامون خوند و مارو خندوند. حالا خواهرم بیشتر از من دوستش داره همش میگه نرگس جون. گاهی میریم خونش . الان به نظر خواهرمم نرگس جون قشنگ ترین زن دنیاست.