موضوع: اختلافات تمام نشدنی من وهمسرم.هرچندعاشق همیم

به نام خدا
سلام به دوستان واعضای محترم.فکر میکنم بهتر باشه خودم ،همسرم وشرایط زندگیم رو براتون شرح بدم.بنده خانمی۲۷ساله باتحصیلات پیراپزشکی والبته درتلاش برای ادامهءتحصیل.ازخانواده ای خوب آرام وموجه.تا۲سال قبل دریک مرکزدولتی مشغول به کار بودم که بعدازبدنیا آمدن فرزنددلبندم با درخواست کاملا محترمانهءهمسرم که ازم خواست درصورت تمایلم دیگه سرکار نرم ومن هم موافقت کردم.وحالاهمسرم.ایشون دارای تحصیلات دکتری.از خانواده ای موجه که دقیقا هم لول خانوادهءخودم هستن والبته من هم دوستشون دارم.همسرم از لحاظ مالی درآمدبسیارخوبی دارند وجههءاجتماعی خیلی خوب ومحبوب.دست ودلباز.خوش تیپ.مذهبی.وبسیار کاریوالبته خانواده دوستخوب تااینجاهمه چی خوب واکیه.یادم رفت بگم ما۵ساله که عروسی کردیم وقبل عروسی۳سال نامزدی داشتیم به علت تحصیل.ازدواج ما یک ازدواج کاملا عاشقانه والبته عاقلانه بود.ماعلاوه براینکه بسیار همدیگه رو دوست داشتیم والبته هنوز هم داریم ملاکهای عاقلانه ای برای انتخاب هم داشتیم که الحمدلله اون ملاکها برآورده شدند.هرچند به این جمله شدیدا ایمان آوردم که تا زمانی که زن وشوهر زیر یک سقف نرفتند نمیشه به میزان تفاهمشون پی برد.وحالا طرح مشکلم.راستش من تا اونجایی که یادم میاد از همون روزهای اول نامزدی با خیلی خیلی خیلی بیخیالی و تنبلی بسیار مفرط همسرم مشکل داشتم.البته ایشون در مورد کارشون بسیار کوشاهستن وازاین بابت خیلی خوشحالم ولی تو خونه انقدر بی مسئولیت رفتار میکنه که اشک منو درمیاره.حتی از خوردن ۱لیوان اب هم عاجزه.ماتقریبا تمام خریدهای خونمون بی چون وچرا به عهدهءپدرشونه.من تاحالا یاد ندارم همسرم حتی ۱نون برای خونه خریده باشه.این مسئله خیلی عذابم میده.یه مشکل دیگه که دارن به شدت معتاد به وسایل الکترونیکی علی الخصوص موبایله.مثلا چند روز پیش تولد دخترعزیزم بود.چون ماتازگیا۱خرید بزرگ کردیم مجبوریم یه خرده ریاضت اقتصادی بکشیم تا انشاالله بزودی از این وضعیت گذرکنیم‌.به همین علت امسال تولد کوچیک برا دخترم گرفتیم.قرار شد من شام درست کنم وعصر باهم بریم کیک تولد بخریم.خلاصه عصرباهزار زور وزحمت از خواب بیدارش کردم.گفتم خوب من شامم امادست پاشو بریم سراغ کیک .گفت خسته م.حال ندارم.بعدشم گوشیشو گرفت دستش وطبق معمول اسیرش شد.خیلی عصبانی شدم.خیلی زیاد.گفتم اگه نمیای خودم میرم .اونم درحالی که چشم از گوشیش بر نمیداشت گفت بذار یه زنگی به بابابزنم اومدنی برامون کیک بخره.این جملهءبذار به بابام بگم همیشه من رو به درجهءانفجار میرسونه.متاسفانه رفتم با عصبانیت گوشیو از دستش گرفتم وکوبیدم زمین ورفتم تو اتاق.شاید باورتون نشه در کمال بی خیالی گرفت خوابید تا موقعی که مهمونا بیان وما تولد رو بدون کیک تولد برگزار کردیم.بعد هی شب میومد آشپزخونه بهم میگفت بگو چقد دوسم داری.منم گفتم هیچی.گفت خوب خوابم میومد.خلاصه اخر شب که مهمونا رفتن دیدم یهو همسرم پاشد رفت سراغ گوشیه قدیمیش وسیکارتشو انداخت توش.گفتم چرا؟گفت برای اینکه زدی شکستی گوشیو.مثل اینکه تازه متوجه شکستن گوشی شده بود.ازقضا اون گوشی رو من براش خریده بودم که خوب مبلغشم قابل توجه بود.بهم گفت گوشیو گذاشتم تو جعبه بابا فردا ببره بفروشه از شر منت گذاشتن تو راحت شم.منم دیدم واقعا حوصله ندارم بشینم براش توضیح بدم که باباجان علت عصبانیت من این بود که تو وقت وبی وقت گوشی دستته.بهش گفتم بهتر تو هنوز بلد نیستی از تکنولوژی استفاده کنی.بعدم قهر کردیم ومن از حرصم جامو جدا کردماونم که همیشه میومد دنبالم سراغم نیومد وبه همین راحتی تولد دخترم کوفتمون شد.ما از این دست اتفاقای مشابه که همیشه بخاطر تنبلیه همسرم هست زیاد داریم وهمیشه منجر به دعوا میشه.حالا دیگه از تغییر همسرم ناامید شدم وفقط میخوام یاد بگیرم که چیکار کنم که دیگه انقد بحث ودعوا نداشته باشیم واقعا دیگه حوصله شو ندارم.ممنون میشم

ملودی عزیزممنون از اینکه به تاپیکم سر زدی.درمورد پیشنهادت باید بگم خوب مسلما میشه.میشه خیلی آرومتر وصبورتر برخورد کرد.ولی مشکل اینجاست که من بعضا یه سری رفتارهای تکانشی دارم که نمیتونم خودم رو تو اون لحظه کنترل کنم.یه عصبانیت بیش از حدمیاد سراغم که حتما بایدتخلیه شهمثلا اونروز گوشیشوپرت کردم.اینجور حرکات من باعث میشه همیشه صورت مسئله پاک بشه وجای طلبکارکه من باشم با بدهکار که همسرم باشه عوض شه.والان به جای اینکه من از همسرم بابت نخریدن کیک ناراحت باشم باید برای شکستن گوشیش شرمنده باشم.واقعانمیدونم اگه گوشیشو بفروشه باید چه عکس العملی داشته باشم؟ولی فکر کردن به این کارش غرورمو هزار تیکه میکنه.احتمالا نتونم هرگز ببخشمش ولی خوب حداقل کاری که میتونم بکنم اینه که ازتون بخوام راهنماییم کنید اگه همچین کاری کرد چه عکس العملی داشته باشم .این مسئله خیلی برام مهمه.خیلی زیاد.ماقبلا هم چنین بحث مشابهی داشتیم ،یادم میاد زمانی رو که باردار بودم.البته باید قبلش این توضیح رو بدم که نزدیک به۴سال از اوایل زندگیمون کار کردم وتنهادرامد منزلمون بود چون همسرم مشغول به تحصیل بودند.آه بماند که خاطرات تلخ زیادی از اون دوران دارم که شاید در ادامه لازم به توضیح باشه وبراتون شرح ماوقع کنم.بله داشتم میگفتم من باردار بودم،حالم اون روززیاد مساعدنبود .صبح موقعی که میرفتم سرکارازهمسرم خواستم ظهربیاددنبالم.خوب ظهر شد وایشون طبق سنوات گذشته قرار رو یکطرفه بهم زد.وقتی اومدم خونه دیدم حتی رختخوابشم جمع نکرده.گفتم قرارمون چی بود گفت خوابم میومد نتونستم بیام.گفتم برام قابل هضم نیست که من بااین وضعیتم برم سر کار وقسط ماشینی رو بدم که افتاده زیر پای تو وخودم نتونم هیچ استفاده ای ازش بکنم.میدونم که حرفم خیلی تلخ بود ولی در حق بودنش جای هیچ بحثی نیست.وهمین حرف تلخ من شد پیراهن عثمان وشروع ۱بحران تازه.۱الم شنگه ای به پا کرد که تو سرمن منت میذاری وازاین دست حرفا.نقطهءاوجش اونجایی بود که رفت پارکینگ وچندتالگد محکم به ماشین زد وبه باباش گفت من دیگه این ماشینو نمیخواموهمین امروز باید بفروشیش.واقعا غرورم جریحه دار شد.البته بعدهاآروم شد وماشین رو نفروخت چون هرگز به نفع زندگیمون نبود فروشش ،خوشبختانه از لحاظ اقتصادی بسیار باهوش وعاقله .ولی خوب چندبار منو باتاکسی اینور اونور برد که مثلا ازم زهر چشم بگیره.میخوام بگم اگه گوشیش رو بفروشه برامن خیلی سنگین میشه این مسئله.برام خیلی مهمه که یه رفتارپخته وسنجیده مقابلش کنم.لطفا در این موردراهنماییم کنید که هم به شکل خاص این بحران مقطعی رو رد کنم وهم درکل بتونم به خودم مسلط باشم تومواقع اینچنینی.واقعا دیگه بدنبال تغییرهمسرم نیستم.درواقع خسته شدم.آیات قران معجزه ای هستن که باید باورشون کرد مثل اون آیه ای که میفرمایند سرنوشت هیچ قومی تغییرنکرد مگر آنکه خودشان خواستند.این آیه معرکه ست.برای همین میخوام تمرکزم رو از روی همسرم وتغییرش بردارم وبه خودم بپردازم.کمکم کنید بتونم جلوی رفتارهای تکانشی وعکس العمل های شدیدم رو بگیرم.واقعا به حضورتون ومشاورتون نیاز دارم.ممنون

سلامی دوباره.روزتون بخیر دوستان عزیز.امروزاومدم با کلی خبرخوب.دیشب همسرم سرکاربود.امروز هم میبایست بدون اینکه خونه بیاد صبح بره سرکار دیگه ش وطبق هفته های گذشته ظهربیاددنبال منو دخترم که تا شب حدودای ساعت ۹که سرکاره پیشش باشیم.درواقع دوشنبه هاجایی هست که براش شرایط اسکان برای ماهم محیاست واز اونجا که همسرم دوست داره ماپیشش باشیم هر دوشنبه مارو باخودش میبره سر کار.اما من صب که پاشدم مطمئن بودم که نخواهم رفت.چون قهربودیم دیگه.اصول قهرم اینه که همراهیش نکنم.یدفعه دیدم حدودای ساعت۱۱اومد خونه.مثل روزای قبل یه سلام خیلی گرم وطبق معمول اومدمنو بوسید وبغلم کرد.گفتم ببین ماالان باهم قهریم.اونم گفت غلط کردی بیا دستمو ببوس آشتی کنیمکلا همسرمن یه اخلاقی که داره هیچوقت قهر و باور نمیکنه .بعدش بهم گفت که یه سخنرانی مهم دارم تامن دوش میگیرم برام لباس آماده کن.منم همین کارو کردم.موقع رفتنم گفت ظهر میام دنبالت بریم.گفتم نمیام.اونم گفت غلط کردیخلاصه اینکه الان اومدیم اینجا وپیششم.درمورد گوشیم گفت کی گفته میخوام بفروشمش .گذاشتمش تو جعبه.یه مدت نمیخوام ازش استفاده کنم
در موردپیشنهادهای دوستان خوبم ملودی فکور وارم عزیز،خوب باید بگم که پیشنهاد های خوب وقابل اجرایی هستن.فکور عزیز شمادرست گفتین من هر بار که این اتفاقا میوفته همسرم رو باحالت ایده آلی مقایسه میکنم که منو واقعا عصبی میکنه.خودش بارها ازم خواسته که این ویژگی شو قبول کنم.بهم گفته بود که سعی کن بهش عادت کنی میدونم که تنبلی خصلت خوبی نیست ولی واقعا نمیتونم کاریش کنمبپذیرش این خصلت برا من که خیلی فرز وحتی خیلی عجولم خیلی سخته.شایدبالای هزار بار موقع بیرون وخرید رفتن دعوامون شده اعصابمون خرد،بس که فس فس میکنه.ما تو مهمونیا بدون استثنا نفر آخری هستیم که تشریف فرما میشیم.همیشه به قرارهای دوستانه مون برای بیرون وتفریح رفتن دیر میرسیم.کلا من یادم نمیاد روشناییه روز رو موقع خرید کردن دیده باشم.حتی به قرارهای کاری خودشم دیر میرسه ولی چون خیلی روابط اجتماعی قوی وروی گشاده ای داره هیچوقت مشکلی براش پیش نمیاد.وابستگی به پدرش هم از سر تنبلیشه.وگرنه من بارها شاهد این بودم که خریدهای فوق العاده خوبی داشته چون هم باسلیقه ست وهم خیلی باهوش.در مورد مقتصد بودنش من هیچ شکی ندارم مثلا اگه ۱مقدار پوله مشخص رو بدن دست هزار نفر من مطمئنم تنها کسی که میتونه بهترین سود رو از اوپول ببره بدون شک همسره منه.ولی خوب تنببببببببله.بدون استثنا ماهر دعوا وبحثی که داشتیم منشاش تنبلیه ایشون بوده.تقریبا همهءفامیل ودوستاش این مسئله رو میدونن.یه مسئلهءدیگه که این مشکل رو برای من حاد میکنه مقایسهءهمسرم با یکی از اقوام نزدیکه.این آقا دامادشون هستن وانقدر پسر ترو فرزیه که خدا میدونه.یعنی شما بگو ف ایشون رو باید از فرحزاد جمع کرد.انقد تو کارای خونه به خانومش کمک میکنه که آدم حالش بهم میخوره.میاد میوه میشوره.گردگیری میکنه.اصلا یه کارایی که من حتی وقتی همسرم رو تو خیال هم تو اون حال تصور میکنم خندم میگیره.البته این حرص خوردنام درونیه.واصلا زیاد بروزش نمیدم.جالبه بدونید دوستای خونوادگیمونم اینجورین از شانس من.مثلا شوهر خانوم پاشده ژله درست کرده.چه میدونم اون یکی سالاد تزیین میکنه.خوب منم اینارو میبینم حرص میخورم.البته همسرم بهم قول داده تا یکی دو سال دیگه یکی رو استخدام کنه برای کارای خونه.ولی فکر نمیکنم اون موقع هم بتونم با این حس حسادتم کنار بیام.از خانم ها وآقایونی که تجارب مشابه دارن میخوام که تشریف بیارن اینجا وبنده رو کمک کنن.ممنون میشم

آناهیتا جان

با این ویژگی های مثبتی که از همسرت ذکر می کنی و مخصوصا اینکه به فکر رفاه و سلامت شما هم هستن دیگه چندان جایی برای حرص خوردن وجود نداره ...

ایشون داره مسئولیت های مردانه ش رو به خوبی انجام میده ... سالاد تزئین کردن و ژله درست کردن واقعا چیزی نیست که شما شوهرت رو با مردهای دیگه مقایسه کنی ...

بعدم اینکه کلا مقایسه نکن

مقایسه اشتباه هست ... یه جمله معروفه که میگه هرگز باطن زندگی خودتون رو با ظاهر زندگی دیگران مقایسه نکنید ...

مطمئن باش همسر شما هزار و یک ویژگی خوب داره که همون خواهرشوهر و یا دوستان شما در آرزوی داشتنش هستن ...

پس حالا که زندگی خوب و موفق و یک مرد عاشق داری بیجهت و بی دلیل خودتو آزار نده ...

خوشبخت باشی گلم

سلام
خداروشکر که مساله به خوبی و خوشی حل شد .
اما من چنتا نکته توی حرف های شما دیدم که برات مینویسم.

به نظر میرسه شما بیش از وظیفه ات به همسرت سرویس میدی و این برای ایشون عادت و توقع شده . ریشه این رفتار همسرت رو در خودت نیز جستجو کن .
شاید اوایل ازدواج از اینکه به آقای دکتر پرمشغله سرویس کامل و حسابی بدهی تا فقط به درس و کارش برسد لذت می بردی و احساس میکردی که وظیفه همسری و محبت همسری ات را اینگونه میتوانی به همسرت نشان دهی اما الان بعد گذر چندسال تو ماندی و مشغله زیاد و حس عدم همکاری همسرت.
اگر این چنین هست که نوشتم بهتره گاهی تمرین کنی تا فقط درخواست کننده باشی،گاهی مشغله برای خودت درست کن و سرویس مورد نظر همسرت را که جزو وظایفت نیست انجام نده. یا ازش بخواه کلا در این مورد خاص خودش کارهاشو انجام بده.
گاهی مسئولیت فرزندت رو بهش بسپار گاهی برای انجام کارشخصی ات ازش کمک بخواه .

به نظرم حسادتی که در تو بوجود اومده به همین علت هست.
خانم ها کمک شوهراشون رو دوست دارند چون حس حمایت عمیقی بهشون میده این نیازت رو باهمسرت مطرح کن و از سرکوبش به بهانه کار و درس همسرت خود داری کن.