موضوع: به خاطر سختگیری مادر ازدواج نکردم و تنهایی داغونم کرده

خواهش میکنم دردنامه من رو تا انتها بخونید،به کمکتون خیلی احتیاج دارم.🌷🙏
من یه دختر 28 ساله و تو یه شهرستان اطراف شهر خودم معلم هستم.(سه شب شهرستان میمونم و بقیه هفته برمیگردم شهر خودم)از نظر ظاهر از دید بقیه زیبا هستم.تحصیلاتم فوق لیسانس و رشته مهندسی خوندم.از یه خانواده فرهنگی و تحصیلکرده هستم.خلاصه از نظر معیارهای کلی ازدواج چیزی کم ندارم.
متاسفانه خانواده سختگیری دارم.پدرم فوت شده و با مادرم و برادرهام زندگی میکنم.مادرم همیشه با سختگیری هاش من رو سرکوب کرده،برادرهام هم حمایتش میکنن. از نظر سلامت جسمی و تحصیلات بهم خیلی رسیدگی کرد ولی سلامت روح و روان و استقلالم رو ازم گرفت.همه ش از سنین پایین ازم توقعات زیادتر از سنم داشت.همه ش دعوا،توهین تحقیر،سرکوب.اعتماد به نفسم رو ازم گرفت.داغونم کرد.با عقاید قدیمی و سنتیش عذابم میداد.تا این سن که رسیدم حتی اختیار کوتاه کردن موهام رو نداشتم.یه بار که بیست و یک ساله بودم دید رفتم موهامو کوتاه کردم فقط کم مونده بود آتیشم بزنه.تا یک ماه هر روز دعوا کتک کاری تمام وسایلمو زد شکست لوازم ارایشمو گرفت خرد کرد.ازم اعتراف میگرفت بگو کدوم ارایشگاه رفتی میخواس بره ابروریزی در بیاره که چرا موهای دختر منو بدون اجازه من کوتاه کردین.😔دیگه بهشون دست نزدم.شونه و حمام برام عذابه اما باید تحمل کنم.هیچکس رو نداشتم بهش پناه ببرم.من دختر دردسرسازی نبودم همیشه از درس و اخلاق و متانت و حتی کمک تو خونه سرآمد بودم.اما مامان منو دوست نداشت.به هر بهانه ای با من دعوا راه می انداخت و کتکم میزد خیلی اوقات با شلنگ.همیشه اروم و ساکت بودم حتی وقتی گریه میکردم بهم میگفت خفه شو صدای گریه هاتو نشنوم.اگه میشنید باز کتکم میزد.فکر میکردم بزرگتر شم دست از سرم برمیداره اما سختگیریش و دخالت هاش ادامه داشت.از بچگی ارزوم بود زودتر ازدواج کنم برم تو این جهنم نمونم.اما تا زمان گرفتن لیسانسم خواستگارامو رد میکرد.بعد از اون چون مامان نه با کسی رفت و امد میکرد و نه میذاشت ما با دوست یا کسی بیرون بریم با تموم محاسنم خواستگار زیادی نداشتم.هرکی هم میومد یه عیبی میگرفت،هیچ خواستگاری رو تو خونه راه نمیداد اگه میداد سرم منت میذاشت و تا مدتها عذابم میداد😔داداش همکارم خواستگارم شد یه جلسه حرف زدیم من به نتیجه ای نرسیدم از مامان خواستم یه جلسه دیگه اجازه بده حرف بزنیم اجازه نداد، دعوام کرد گفت پسره اصلا تو رو نمیخواست به زور اورده بودنشو منو به پررویی و بی حیایی برای درخواستم متهم کرد.انگار از خرد کردنم لذت میبرد.
گذشت تا اینکه معلم شدم.به واسطه این شغل و کلاس های آموزشی که برامون گذاشته بودن،چند تا خواستگار معلم و کارمند بانک پیدا کردم.که از شهرای دور بودن.اجازه نمیداد بیان خواستگاری به سختی راضیش کردم با کلی فحش خوردن و صبر و تحمل من اجازه داد یکیش بیاد.مادر تو جلسه گفت باید پسر بیاد شهر ما.یه مدت بهمون اجازه اشنایی دادن.پسر اهل مشهد بود خیلی بهش علاقه داشتم.تو این مدت مادرم از این آقاخیلی عیب و ایراد میگرفت و اینقدر توی گوشم بد میگفت و عذابم میداد که ناخودآگاه تو رابطه مون تاثیر میگذاشت.خلاصه با اختلافاتی که بینمون افتاد و رو شدن چند دروغ که پسر به من گفته بود همه چی بعد شش هفت ماه به هم خورد.خیلی عذاب کشیدم.بعد از اون خواستگار دیگه ای باز هم از راه دور داشتم باز هم مادرم گفت پسر باید کرمان زندگی کنه و پسر حاضر نشد تو جلسه مادر من و مادر پسر یه مقدار بحثشون شد و جلسه علنا به هم خورد.با وجود اینکه از پسر خواسته بودم تو جلسه مخالفتی با شرط مادرم نکنه و بعدا خودمون بر اساس صلاح زندگی خودمون تصمیم میگیریم و قرار بود هیچکس در جریان تصمیمون قرار نگیره اما پسر برخلاف قولش همه چی رو به خانواده ش گفته بود و اونا هم فقط گفتن الا و بلا دخترتونو بدین ما ببریم مادرمم قبول نکرد و همون تو جلسه با من دعوا کرد که تو که میدونستی من به راه دور نمیدم چرا گفتی بیان و لهم کرد.پسر با وجود ادعای عشق و عاشقی فراوون حاضر نشد بیاد شهر من و بعد اون ماجرا گفت من نمیتونستم دروغ بگم و خیلی اصرار کرد که خانواده ت رو راضی کن یا اصلا بدون اطلاع اونا انتقالی بگیر شهر من عقد کنیم بریم سر خونه خودمون.(چون اجازه ازدواج من دست خودمه از نظر قانونی).
اما من قبول نکردم.دلم شکسته بود از اینکه سر قولمون نموند،تصمیمون رو که راز بین خودمون بود رو به خانواده ش گفت و تو جلسه خواستگاری هیچ جوره کوتاه نیومد،گفتم ارزش نداره.نمیدونم کارم درست بود یا نه.
الان تو 28 سالگی دستم تو جیب خودمه ولی مادرم برا کوچکترین مساله زندگیم تصمیم میگیره هر وقت نظری بدم حتی راجع به مسایل خودم،بهم میگه تو گستاخی و هر چی من بگم باید بگی چشم.برا ازدواجمم که این بازی ها رو دراورد.بازم خواستگار راه دور داشتم ولی دیگه جرات نکردم حتی مطرحشون کنم.به خاطر سختگیری هاش شانسامو از دست دادم.
نمیدونم من باید در رابطه با خواستگار اخیرم چکار میکردم!! اما ایشون خونه تهران داشت.معلم بود.ماشین داشت.و قرار بود در اولین فرصت که انتقالیمون به تهران جور شد بریم اونجا زندگی کنیم.تا قبلش قرار بود یه شهرستان کوچک در فاصله چهار ساعتی تهران که پسر اهل اونجاست زندگی کنیم.از نظر فرهنگی و مذهبی هم کاملا مچ بودیم.
من مشکلی با ازدواج راه دور نداشتم.خوشحالتر هم بودم اگر دور میشدم.اما مادرم با خودخواهی بازم اجازه نداد خودم واسه زندگیم تصمیم بگیرم.بعد از اینکه خواستگاری به هم خورد روابط تلفنی و پیامکی من که تنها دلخوشیم بود، با خواستگار اخیرم کمتر شد تا الان که به صفر رسیده و تنهاییم داره عذابم میده.افسرده م.اشکام هر دم میریزه.بهم بگید من باید چکار کنم.
نه اجازه دارم از خونه بیرون برم.
خواستگار مناسبی هم ندارم و به علت عدم رفت و امد نخواهم داشت.
از سنم میترسم.
خصوصا اینکه تا حالا از زندگیم چیزی نفهمیدم و میخواستم بعد ازدواج زود بچه دار نشم اما با این روند و بالارفتن سنم احتمالا مجبور میشم و بارداری زودهنگام مساوی با افسردگی و مرگ روحی منه..لطفا راهنماییم کنید.من باید به خاطر احترام به مادرم همینجوری تا پیری و نابودی جوونیم و فرصتهام ادامه بدم؟آیا کار درستی کردم که خواستگار اخیرم رو رد کردم؟چرا ایشون اینقدر سرد شده و دیگه هیچ سراغی ازم نمیگیره!

نوشته اصلی توسط عسل28

سلام گلم
امیدوارم حالت خوب باشه
درسته من خودم این روزا حال خوبی ندارم به تاپیکهام سر بزنی متوجه میشی اما وقتی پستتو خوندم دلم گرفت
راستش منم با شما همسنم . منم دقیقا اون محاسنی که شما دارینو دارم و بیشتر درکت میکنم
به نظر من رو زندگیت ریسک نکن
سن ازدواج دختر با پسر فرق داره وقتی سن دختر از یه محدوده ای رد بشه شانس اینکه مورد ازدواج هم شان و مناسب خودشو پیدا کنه کمتره
درسته ایشون مادرن و احترامشون سر جاشه اما نمیشه گفت همه مادرا کاراشون درسته . خیلی مثالهاشو دیدیم که حتی مادرا به فرزنداشون ظلم هم کرده اند
بنظرم شما یه بار خیلی جدی برای همیشه قاطع با مادرتون صحبت کنین
و به ایشون بقبولین که شما یه آدم عاقل و بالغین و میتونین برا زندگیتون تصمیم بگیرین و به نظر ایشونم احترام قائلین اما نه دیگه در حدی که زندگیتونو نابود کنن . اگه باز رو موضع خودشون پافشاری کردن نظر شخصی من اینه با یکی از خواستگاراتون که مناسبه و مشاوره هم تایید میکنه و از هر لحاظ مورد تایید باشن ازدواج کنین
چون بعدها حسرت این روزا رو میکشین . زمانی که خیلی دیر شده و همه موقعیتهاتون از دست دادین
بیشتر دقت کن
با ارزوی بهترین ها برای شما

خیلی ممنونم که درددلمو خوندین و بهم جواب دادین.
حتما بعد ارسال این پاسخ به تاپیک هاتون سر میزنم.
این شرایط واقعا داره نابودم میکنه.
ایشون اصلا قابل صحبت کردن نیستن.من به محض اینکه اسم ازدواج راه دور رو میارم میخواد آتیشم بزنه.تا یک هفته داد و بیداد راه میندازه.آسایش همه رو قطع میکنه.هیچکس جرات تکون خوردن نداره.نمیتونم برم باهاش حرف بزنم بگم بذار خودم تصمیم بگیرم.میگه تو گستاخی بی حیایی یا با تحقیر و الفاظ زشت میگه تو فقط به خاطر فوران میل جنسیت فکر میکنی باید ازدواج کنی فقط تحقیرم میکنه.
من نسبت به خواستگار اخیرم خیلی عقلانی و منطقی پیش رفتم.از همه نظربه هم خیلی شبیه بودیم.و حس مثبتی بهش داشتم.
ازدواج من با ایشون از نظر قانونی هیچ مشکلی نداره .چون به علت فوت پدر و پدربزرگم اجازه م دست خودمه.فقط چون فرد اهل شهر دیگه ست باید یه روز کیفمو بردارمو برم.قانونا ازدواجم درسته ولی پیش خانواده م و مادرم یه جورایی حالت فرار کردن پیدا میکنه.میترسم بعدش یه بلایی سر مادرم بیاد.تا میام یه کاری برا خودم بکنم یا جلوش بایستم یا بذارم برم فوری میگم اگه سکته کنه چی.اگه چیزیش شه ...
من نمیدونم باید به فکر خودم باشم یا مادرم؟!
از طرفی نمیتونم شرایط فعلی زندگیم رو تحمل کنم.
خیلی وقتا فکر میکنم به زندگیم پایان بدم ساعت ها گریه و بی تابی میکنم و اخر نمیتونم قصدمو عملی کنم.😔

نوشته اصلی توسط شیدا.

سلام

به نظرم درست نیست به عنوان اولین گزینه، روی ازدواج بدون رضایت خانواده و به قول خودتون نوعی فرار از خانه فکر کنید.

امکانش نیست از یه بزرگتر توی فامیل کمک بگیرید؟
عمو، دایی، خاله، عمه ؟ یا یه دوست خانوادگی، همسایه ... کسی که به مامانت نزدیک باشه؟

شاید چون تک دختری مامانت دوست نداره ازدواج کنی و اینطوری واکنش نشون می ده. می خواد تو را پیش خودش داشته باشه.

تک دختر نیستم یه خواهر کوچکتر هم دارم.از هیچکس نمیتونم کمک بگیرم.مادرم اصلا کسی رو قبول نداره.و قبلا این راه امتحان شده و نتیجه نداده بلکه طلبکارم هم شده و بازم بحث و دعوا پیش اومده و این راه کاملا منتفیه.
باید بگم من به چشم اولین گزینه بهش نگاه نکردم تا الان که 29سالمه صبوری کردم.(اینقدر فکرم مشغوله که سنمو تو اولین پست به اشتباه 28 نوشتم😐)هر چقد خواستگارامو رد کرد و منو محدود کرد فقط احترام گذاشتم.الان دارم میبینم که زندگیم داره تباه میشه!تا چند سالگی باید صبر کنم تا فرد موردنظر مادرم پیدا بشه و از کجا معلوم که اون فرد برای من واقعا مناسب و پسند من هم باشه!!اگر بمونم از خودم گذشتم و اگر برم باید از مادرم بگذرم.نمیدونم باید چکار کنم😔

سلام

به نظرم شما الان با چند مشکل متفاوت و جدا رویرو هستید.
1. مشکل با مادرتون
2. مشکل با خودتون و ناپختگی در ارتباط با آقایان

1. بهترین راه معمولا صحبت کردن و با یکدیگر و به نتیجه مثبت رسیدن است ولی میشه گفت این راه حل درمورد مادر شما فعلا جواب نمیده. شما چند کار می تونید بکنید. همزمان با هم
* کمک گرفتن از بزرگ ترهای فامیل مانند دائی، خاله، عمو، عمه و نظایر آن
* کم کردن رابطه با خانواده، حتما در شهر محل کارتان محل سکونت مناسبی دارید که 3 روز و شب اونجا می مونید. بعد از این تمام روزهای هفته رو بمونید.
* با فامیل رفت و آمد کنید. حتی اگر مادرتان هم مخالفت کنه شما معاشرت کنید. البته با فامیل هائی که خودشان یا فرزندان شان مشکل نداشته باشند. تاجائیکه من اطلاع دارم در شهرهائی مانند کرمان و در بسیاری از خانواده ها مشکل اعتیاد وجود داره. مسائل اخلاقی رو هم باید مراقب باشید.
...
2. شما به دلیل نوع تربیت، سن و ترس از آینده و عدم شناخت از جنس مخالف طعمه راحتی برای افراد سودجو هستید. کلا فکر اینکه با این یا اون آقا با خواستگار بین خودتون قرار و مدار بعد از ازدواج بگذارید رو از سر بیرون کنید. حتی برای ازدواج هم به تنهائی تصمیم گیر نباشید. مادر شما با سخت گیری های بیجا مانع ازدواج شما میشه درست، ولی خود شما به تنهائی تصمیم بگیرید دچار همسری نامناسب میشید و یا حتی مورد سوء استفاده قرار می گیرید. نمونه اش رو خودتون گفتید (متاسفانه با بی توجهی و سرسری) که خواستگارتان چندین دروغ گفته بود و شما هنوز مادر رو مسئول به هم خوردن مراسم می دانستید.

نکته: اگر با آقائی از شهر دیگری ازدواج می کنید حتما
* درکنار سایر تناسب ها، تفاوت های فرهنگی و انتظاراتی رو که اون ها از عروس شون دارند رو درنظر بگیرید.
* حتما و کتبا در عقدنامه ذکر کنید که محل سکونت باید مستقل و جدا از خانواده طرفین باشد. استقلال واقعی نه اینکه یه طبقه دیگه ساختمان یا یه کوچه اونورتر.
* یادتون باشه عروس فقط چند ماه و حتی چند هفته عروسه و تحویلش می گیرند بعد ...

خلاصه اینکه شما نیاز به بزرگتر و حامی هم برای ازدواج و هم برای بعد از ازدواج دارید. سعی کنید همچین فرد یا افرادی رو در بستگان تان پیدا کنید.

موفق باشید

وای وای وای
حرف ها و عصبانیتم از رفتار مادرت هیچی من خودم سر نظر کاربر ستاره آشنا داشتم از عصبانیت جنون میگرفتم دقیقا اخلاقش عین مادر شماست خانمان سوزترین و ویرانگرترین افکار و حرف هارو با کلام زیبا و ادای خیرخواهی میزنن باورکنید تنها فرقش با مادر شما ظاهر مهربون حرف هاشونه وگرنه هردو افکارشون فاجعه هست و دقیقا یک نفر با دو چهره متفاوت هستن

این مادر شما بسیار بی اندازه و مریض وار به شما وابسته هست و از ترس از داست دادنتون اینکارهارو میکنه و تمام افکار و کارهاش و زورگویی هاش از همونجاست وقتی با اینا به نتیجه نمیرسه با ایجاد ترحم های الکی میخواد شما رو تحت کنترل قرار بده(باور کن دروغ میگه سکته میکنه تا حالا کی واسه استقلال یافتن بچش سکته کرده مگه شما بچه اید که حرفشو باور میکنید) و متاسفانه این سطح تاثیرپذیری شما از ایشون در این سن بی اندازه بد هست تا وقتی که به ایشون وابستگی روانی داری ایشون همینن که هستن و با هیچی تغییر نمیکنن خواهشا حرف هیچ کسی که میگه فلان کارو کن حالا شاید عوض بشه قبول نکن کسی که پایه ای ترین و پیش و پا افتاده ترین مسائل روان انسان رو بلد باشه باید بدونه تغییر دادن دیگران تغییر غیرممکنه

راه حل شما فقط و فقط یک چیزه اینکه بری پیش یک روان شناس باتجربه و قدرت و شهامت و اعتماد بنفس و جسارت لازم رو کسب کنید تا دیگه به مادرتون اجازه این رفتار رو ندید اگه شما ایشونو کنترل نکنی ایشون شمارو کنترل میکنه دقیقا روزگارت میشه عین من با منم تا وقتی بچه بودم با زور و داد و دعوا کنترلم میکردن ولی در جوانی با تموم توان جلوشون وایستادم تا وقتی که محدوده ی خودتو محکم و با اقتدار مشخص نکنی و مادرتو مجبور نکردی باهات اونطوری که شایسته تو هست رفتار کنه نباید اصلا کوتاه بیای و گول کلک های بیخودشو بخوری مادر منم همش خودشو به مریضی میزد و میگفت کمرم میشکنه و میمیرم(فکر نکنید کار بدی میکردما این همه عزاداری و فیلم بازی کردنشون واسه خنده دارترین و پیش پا افتاده ترین مسائل بوده مثلا دو ساعت بیرون رفتن و قدم زدن)ولی حتی سرما نخورد باور کن راه دیگه ای نیست آدمی که مثل شما رفتار کنه چیز بهتر از این نصیبش نمیشه چطور میذاری کسی با سن و پیر و ناتوان بهت زور بگه؟؟؟؟
این مادرها با شخصیت وابسته یک ترس بی نهایت کشنده در ذهنشون دارن که همه روانشونو خورد میکنه اونم اینه که شما ترکش کنید دقیقا واسه همینم از خواستگار و ازدواج میترسه و میخواد کنارش زندگی کنید تا بعد ازدواجم بهتون زور بگه(به خدا قسم که بعد ازدواج یک درصد هم شانس تغییر رفتارش نیست خواهشا این دیوونگی رو نکن و نزدیک بهش خونه نگیر که تا آخر عمرت پشیمون میشی)شما با این اهرم میتونید حسابی مجبورش کنید رفتارشو عوض کنه(گفتم رفتارا شخصیت تا ابد همینه)حتی لازم شد و پولشو داشتی برو جدا ازش زندگی کن و بگو اگه باهام درست رفتار نکنی سر پیری ولت میکنم بدون شوهر و دخترت ببینم چیکار میکنی اون یکی خواهرمم میارم پیش خودم آزاد زندگی کنه
میدونم حرف هام به مزاج بعضی ها خوش نمیاد ولی تجربه ثابت کرده بعضی از انسان ها اصلا ذاتشون مریضه و تا مجبور نشن با کسی درست رفتار کنن درست رفتار نمیکنن اگه این کارارو کردی و بهش فهموندی که باید به استقلالت احترام بذاره که یک عمر راحت میشی البته بگم که واقعا سخته خانواده خودم حداقل تا چهار یا شاید پنج سال یک مکالمه واقعی نداشتیم و باهم توی یک خونه به صورت کاملا یخبندون زندگی کردیم اینا هم تا میتونستم آزارم میدادنم و کامپیوتر و گوشی و همه چیمو میگرفتن و منو به زور میبردم مسافرت های مذهبی و یکسری رفتارها که واقعا شایسته هیچ انسانی نیست که باهاش اونطوری رفتار بشه

ولی وقتی قاطعیت شما رو ببینن مجبورن بپذیرنتون و الان طوری شده که رابطمونم کمی بهتر و صمیمی تره و پدر و مادر هم دقیقا همون طوری که دوست دارم باهام رفتار میکنن(ولی واضحا از میل درونیشون نیست چون بعضی اوقات کمی آه و ناله میکنن و میگن کاش مثل بچگی هرگوش کن بودم)ولی متاسفانه این دلچرکینی من از رفتارشوت تو کودکی و تاسن بالا باعث شده هیچ وقت از باهاشون بودن هیچ لذتی نبرم و به چشم دشمن نکاشون کنم و همش فکر میکنم اینا منتظر فرصت هستن که منو دوباره به بند بکشن

ایکاش پدر و مادرا اینو درک کنن و به جای حمایت بهمون زور نگن و نعمت لذت بردن از وجود پدر و مادر رو از من و شما نگیرن که پدر و مادر واقعا تکرار نشدنی هستن ولی چه کنم که بعضی هاشون واقعا دوست نداشتنی هستن
و در آخر برو کمی آگاهی از روان انسان کسب کن که بفهمی کدوم که کدوم حرف های مادرت درست و کدوم غلطه متاسفانه مادرتون خیلی داره بازیتون میده و ازتون سواستفاده میکنه

سلام دوست عزیز
من هم مادرم شبیه شما هستن و به دلیل بی سوادی و فقط فرهنگی و تعلق داشتن به یک خانواده ی سطح پایین رفتارهای شبیه چیزهایی که شما گفتین ازش سر میزنه. بهترین راه حل اینه که دیگه نادیده بگیریش و به زندگی خودت فکر کنی فقط. سریعتر به همین خواستگار اخرت اگر نظر مساعدی دای جواب بده و باهاش ازدواج کن. چنین مادرانی مریض هایی هستن که نه تنها زندگی پدرانمون که زندگی ما دخترانشون رو هم تباه کردن و باید جلوشون ایستاد و نادیده گرفتشون.

نوشته اصلی توسط Ye_Doost

سلام

به نظرم شما الان با چند مشکل متفاوت و جدا رویرو هستید.
1. مشکل با مادرتون
2. مشکل با خودتون و ناپختگی در ارتباط با آقایان

1. بهترین راه معمولا صحبت کردن و با یکدیگر و به نتیجه مثبت رسیدن است ولی میشه گفت این راه حل درمورد مادر شما فعلا جواب نمیده. شما چند کار می تونید بکنید. همزمان با هم
* کمک گرفتن از بزرگ ترهای فامیل مانند دائی، خاله، عمو، عمه و نظایر آن
* کم کردن رابطه با خانواده، حتما در شهر محل کارتان محل سکونت مناسبی دارید که 3 روز و شب اونجا می مونید. بعد از این تمام روزهای هفته رو بمونید.
* با فامیل رفت و آمد کنید. حتی اگر مادرتان هم مخالفت کنه شما معاشرت کنید. البته با فامیل هائی که خودشان یا فرزندان شان مشکل نداشته باشند. تاجائیکه من اطلاع دارم در شهرهائی مانند کرمان و در بسیاری از خانواده ها مشکل اعتیاد وجود داره. مسائل اخلاقی رو هم باید مراقب باشید.
...
2. شما به دلیل نوع تربیت، سن و ترس از آینده و عدم شناخت از جنس مخالف طعمه راحتی برای افراد سودجو هستید. کلا فکر اینکه با این یا اون آقا با خواستگار بین خودتون قرار و مدار بعد از ازدواج بگذارید رو از سر بیرون کنید. حتی برای ازدواج هم به تنهائی تصمیم گیر نباشید. مادر شما با سخت گیری های بیجا مانع ازدواج شما میشه درست، ولی خود شما به تنهائی تصمیم بگیرید دچار همسری نامناسب میشید و یا حتی مورد سوء استفاده قرار می گیرید. نمونه اش رو خودتون گفتید (متاسفانه با بی توجهی و سرسری) که خواستگارتان چندین دروغ گفته بود و شما هنوز مادر رو مسئول به هم خوردن مراسم می دانستید.

نکته: اگر با آقائی از شهر دیگری ازدواج می کنید حتما
* درکنار سایر تناسب ها، تفاوت های فرهنگی و انتظاراتی رو که اون ها از عروس شون دارند رو درنظر بگیرید.
* حتما و کتبا در عقدنامه ذکر کنید که محل سکونت باید مستقل و جدا از خانواده طرفین باشد. استقلال واقعی نه اینکه یه طبقه دیگه ساختمان یا یه کوچه اونورتر.
* یادتون باشه عروس فقط چند ماه و حتی چند هفته عروسه و تحویلش می گیرند بعد ...

خلاصه اینکه شما نیاز به بزرگتر و حامی هم برای ازدواج و هم برای بعد از ازدواج دارید. سعی کنید همچین فرد یا افرادی رو در بستگان تان پیدا کنید.

موفق باشید

خیلی ممنونم از اینکه وقت گذاشتید و من رو راهنمایی کردین.چند تا موضوع رو بهتره باز کنم شاید زیاد واضح بیانشون نکردم.
1.در مورد کمک گرفتن از فامیل باید بگم هیچ فامیل یا آشنایی ندارم که بتونم روی کمکشون حساب کنم.همین که بهمون ضربه نزنن باید خدا رو شکر کنیم.آدمای قابل اعتمادی نیستند.من واقعا هیچکس رو ندارم که بخواد رو مادرم تاثیری بذاره یا حتی نقش بزرگتر من رو ایفا کنه.هیچکس!😔
در مورد موندن تو شهرستان محل کارم باید بگم مادرم بهم اجازه نمیده بیشتر از سه روز اونجا بمونم و شخصیتش آدمیه که من رو محدود و کاملا کنترل میکنه و اگر بیشتر بمونم هزار جور برچسب و بد وبیراه میشنوم و دعوا و دردسر پیش میاد.حتی به قیمت اینکه بیاد اونجا جلو همه همکارا و آبروریزی سر من در بیاره نمیذاره من بیشتر اونجا بمونم.من مجبورم هرهفته رفت و آمد کنم وگرنه کاری میکنه که نتونم اونجا دیگه سرمو جلو دوست و همکار بلند کنم.چه بسا کارم رو هم از دست بدم!😔
هیچ فامیل و آشنای قابل رفت و آمدی ندارم.چند تا دوست از زمان تحصیل و دانشگاهم دارم که اونا هم بیرون گاهی میبینم که البته کلی با سختی و محدودیت.باید زودبرگردم.نمیتونم باهاشون سفر برم.نمیتونم تولد یا خونه ها شون برم و به تموم اینا مادرم گیر میده و تمام مدت کنترل میکنه.
برادرم چند وقت پیش عروسی یکی از فامیل های خانومش بود به من گفت بیا رفتم خونه اماده شم برم یهو آنچنان دعوا و دادو بیدادی راه انداخت که صدای جیغاش تا شش تا کوچه اونطرفتر هم میرفت.کم مونده بود کتکم بزنه.با اینکه با برادرم بودم!سعی میکنه منو از همه چی منع کنه.حتی خونه داداشم میرم اجازه نمیده،میگه اونجا همه سحر و جادوت میکنن.منو متهم میکنه به بی عاطفگی که میرم به برادرم سر بزنم.اجازه ندارم شب خونه برادرم بمونم!چطور میتونم بدون اجازه ش رفتار کنم.هروقت با دوستم بیرون برم تا سه هفته باید جواب پس بدم چرا زود رفتم چرا دیر اومدم چرا قبلش ظرفا رو نشسته بودم چرا قبلش غذا رو نپخته بودم.چرا خونه نامرتب بود.میگه چطو میتونی بری با دوستت بیرون خوش بگذرونی نمیتونی کارای منو بکنی؟
باید قبل رفتن همه چی تمیز و اماده باشه مثل یه مادرشوهره برام یا من سربازشم!
من از سوم دبستان کار خونه میکردم.آشپزی میکردم.ازم سواستفاده میکردشاگرم تو درسم تاثیر میذاشت کتکم میزد.آشپزی بهم یاد نمیداد اگر غذام خوب نمیشد به خدا قسم با شلنگ منو کتک میزد و قابلمه غذا رو روی سرم خالی می کرد!!
مورد بعد در مورد خواستگار قبلیم من دروغاشو نفهمیده بودم.آره اما دلیلش چی بود به نظرتون؟
دلیلش این بود که مادر من و برادرام حاضر نشدن قبل از خواستگاری یا اقلا قبل از جواب مثبت دادن بیان با هم بریم تحقیق!حتی حاضر نشدن پا شن بریم خونه آقا پسر از نزدیک خونه زندگی خانواده شون رو ببینیم.ما هفت ماه بعد خواستگاری دوره آشنایی داشتیم در حالیکه خانواده م نیومدن بریم خونه شون!دروغای پسر این بود که از نژادخاوری بودن و به من نگفته بود و تو محله شون زمانی که بعد شش ماه خانواده م رو به زور بردم تحقیق دیدیم تو یه محله خاوری نشین زندگی میکنن تو خواستگاری افرادی رو آورده بود که چهره شون اصلا مشخص نبود چهره خودش هم مشخص نبود.و دروغ دیگه این بود که پسر گفته بود من ماشین یه پراید دارم.ولی تو تحقیقات محلی از همسایه ها فهمیدیم کلا یه ماشین دارن اونم مال داداششه.وقتی خانواده من در وظیفه شون اهمال و سستی کردن من از کجا باید میفهمیدم؟خودم باید تنهایی میرفتم خونه پسری که نه عقدشم نه محرمشم نه هیچی و خانواده شو میدیدم؟!من روزی که باهاش به هم زدم هنوز خواهراش و برادراش رو ندیده بودم،پس وظیفه خانواده من چی بود این وسط؟
من شدیدا خانواده م و مخصوصا مادرم رو مقصر میدونم،چه در رابطه با اختلافاتی که تو این هفت ماه داشتیم و چه در رابطه با دروغ هایی که بهم گفته شد و کسی حمایتم نکرد و همراهیم برای تحقیق نکرد.
در آخر بگم من هیچکس رو تو بستگان ندارم که بخواد به عنوان بزرگتر من رو قبل و بعد از ازدواج حمایت کنه.ممنونم میشم با این اوصاف راهنماییم کنید.حالا که یه دختر تنها و بی کس هستم و تا حالا همیشه به تنهایی با مشکلاتم رو به رو میشدم الان تو این مسائل و مخصوصا ازدواج باید چطور برخورد کنم؟من نباید به فکر آینده م باشم؟نباید خودم برا آینده م کاری کنم؟