موضوع: از زندگی اشتراکی واقعا خسته شدم

سلام دوست عزیزم
شما اینقدر تو اون خونه کار کردین که شده جز وظایف شده...دیگه برای خانواده همسر شما ،کارهای شما محبت حساب نمیشه....بلکه شده وظایفت و به قول خودت اگه انجام ندی ناراحت میشن و دعوا میشه....اشتباه از خودتون بوده.....البته همسر شما هم بی تقصیر نیست....چون همسر شما باید بفهمه شما کلفت نیستی و قرار نیست تو خونه مادرش بیش از حد توانت کار کنی.....خیلی وقتها تو فامیل خودمون دیدم عروس ها که خونه مادر شوهر میرن مثل یک مهمان برخورد میکنن و اصلا کار نمیکنن بلکه مادر شوهر خونه رو تمیز میکنه و اسباب پذیرایی رو فراهم میکنه چونکه فلان عروسش داره میره خونش و حتی بارها دیدم اگه خانم ها کار کردن شوهره گفته چرا اینقدر از زن من کار میکشین مگه نوکر شماس و به زنش گفته برو بشین و اصلا کار نکن و تازه طلب کار شده که مگه زن من نوکر شماست و تا یه مدت هم قطع رابطه کرده با خانواده اش که چرا از زن من کار میکشین....والا شوهر شما دیگه نوبره....از همین امروز کار کردن تو خونه مادر شوهر رو قطع کنین....میخاد دعوا بشه یا میخاد ناراحت بشن....هر اتفاقی میخاد بیفته بزارین بیفته ولی یکبار برای همیشه این مشکلاتت تموم میشه....یکبار دعوا میشه ممکنه یک ماه هم باهاشون قهر باشین ولی بالاخره بعد از یه مدت آشتی میکنن....شوهرتون شما رو مجبور میکنه و شما میرین....خب رفتین اونجا کار نکنین....اون که شما رو نمیبره که روحیه شما عوض بشه و اصلا بفکر شما نیست....بفکر کارهای منزل مادرشه که شما خیلی خوب انجام میدید....برین اونجا ولی کار انجام ندین...دیگه هم شوهر شما،شما رو مجبور نمیکنه که برین اونجا....یکبار برای همیشه مخالفت کن و کار نکن//هر کس هم که ناراحت میشه بزار ناراحت بشه حتی اگه اون شخص شوهرت باشه....بزار اونم بفهمه....

نوشته اصلی توسط زن ایرانی

سلام عزیزم
موضوعت رو یادمه قبلا هم دنبال میکردم و تجربه های خودم رو در تاپیک های قبلی گذاشته بودم..
یادمه من هم بعد از ۴ ماه زندگی با خانواده همسرم، مشاور بهم گفت ممکنه طبیعی باشه اوایل که بیشتر برید خونه پدر و مادر همسرت پس خیلی مخالفت نکن کاملا طبیعیه و به مرور کمتر میشه.‌
حالا شماهم لازم نیست اوایل سخت بگیری کم کم به بهانه های مختلف کمترش کن و اصلا مانع رفتن همسرت نشو.. من یادمه اوایل مستقل شدن هفته ای ۳ شب شام اونجا بودیم و واقعا برام خسته کننده بود ولی به مرور کمتر شد ولی همسدم هر روز میرفت به پدر و مادرش سر میزد تا اینکه خیلی کم و کمتر شد و الان حفتمون باهم هفته ای ۱ بار یا نهایت ۲ بار میریم و سر میزنیم..
لطفا خیلی کوتاه نیا خواسته های خودت رو دنبال کن.. برای خودت ارزش و احترام قائل باش

سلام دوستای عزیزم
زن ایرانی عزیز ممنونم که همراهمی راهنماییات تو تاپیک قبلیم خیلی کمکم کرد.
متاسفانه شرایط من داره واسم غیرقابل تحمل میشه من هرروز از صبح که بیدار میشم بعدازصبحانه باید سریع کارامو انجام بدم و برم تا آخرشب مگه گاهی واقعا همسرم ببینه کار دارم دوسه ساعتی زمان بده انجامش بدم!حتی اگه طبیعیم باشه داره اذیتم میکنه، بدترازون مادرشوهرمم انتظار داره هرروز باشیم چون خونمون نزدیکه واقعا میترسم این روال نهایتا به یه روز در میون برسه.
متاسفانه ازداد و بیداد و دعوا و قهرای طولانی همسرم واقعا خستم و نمیتونم دیگه بحثی بکنم یعنی روش همسرم همینه مثل راضی کردنم واسه عروسی و....
واقعا به آرامش خونه خودم نیازدارم اونم بعداز6ماه اذیت شدن.

نوشته اصلی توسط Ye_Doost

با کار و مشغله داخل خانه مشغولش کنید.

وقتی ببینند زیاد بیرون خانه خودشان بروند کارهای داخل منزل خودشان انجام نشده باقی می مانند مجبور می شوند کمتر به خانه والدین و دیگران بروند.

دیگر اینکه به طرق مختلف شما ایشون رو هدایت کنید به جاهای دیگر بروید. منزل والدین شما، پارک، سینما ...

کلا سعی کنید مدیریت زمان رو غیرمستقیم و طوریکه خیلی متوجه نشه کنترل کنید.

(یه جوری یواشکی بزنیدش نفهمه از کجا خورده )

جناب یه دوست بزرگوار همسرم توخونه کاری انجام نمیده که بخوام مشغولش کنم اینم ازشیوه تربیتی غلط مادرشوهرمه که مرد و پسرتوخونه اصلا نباید کمک کنن و همه چی با زنه.
من بیشترازینکه بخوام برم رستوران و سینماو... دلم میخواد خونه خودم بمونم نه اینکه مدام استرس داشته باشم الان باید بریم خونه مادرشوهرم.
خونواده خودم دورن هرچند اگرم نزدیک بودن واقعا خودمم نمیخواستم زیاد برم من استقلال میخوام جوری شدم ناخواسته اسم خونه مادرشوهرم میاد عصبی میشم 8ماه حسرت رفتن خونه خودمو داشتم الان حسرت موندن تو خونمو دارم واقعا کم آوردم

نوشته اصلی توسط haniye68

سلام دوست عزیزم
شما اینقدر تو اون خونه کار کردین که شده جز وظایف شده...دیگه برای خانواده همسر شما ،کارهای شما محبت حساب نمیشه....بلکه شده وظایفت و به قول خودت اگه انجام ندی ناراحت میشن و دعوا میشه....اشتباه از خودتون بوده.....البته همسر شما هم بی تقصیر نیست....چون همسر شما باید بفهمه شما کلفت نیستی و قرار نیست تو خونه مادرش بیش از حد توانت کار کنی.....خیلی وقتها تو فامیل خودمون دیدم عروس ها که خونه مادر شوهر میرن مثل یک مهمان برخورد میکنن و اصلا کار نمیکنن بلکه مادر شوهر خونه رو تمیز میکنه و اسباب پذیرایی رو فراهم میکنه چونکه فلان عروسش داره میره خونش و حتی بارها دیدم اگه خانم ها کار کردن شوهره گفته چرا اینقدر از زن من کار میکشین مگه نوکر شماس و به زنش گفته برو بشین و اصلا کار نکن و تازه طلب کار شده که مگه زن من نوکر شماست و تا یه مدت هم قطع رابطه کرده با خانواده اش که چرا از زن من کار میکشین....والا شوهر شما دیگه نوبره....از همین امروز کار کردن تو خونه مادر شوهر رو قطع کنین....میخاد دعوا بشه یا میخاد ناراحت بشن....هر اتفاقی میخاد بیفته بزارین بیفته ولی یکبار برای همیشه این مشکلاتت تموم میشه....یکبار دعوا میشه ممکنه یک ماه هم باهاشون قهر باشین ولی بالاخره بعد از یه مدت آشتی میکنن....شوهرتون شما رو مجبور میکنه و شما میرین....خب رفتین اونجا کار نکنین....اون که شما رو نمیبره که روحیه شما عوض بشه و اصلا بفکر شما نیست....بفکر کارهای منزل مادرشه که شما خیلی خوب انجام میدید....برین اونجا ولی کار انجام ندین...دیگه هم شوهر شما،شما رو مجبور نمیکنه که برین اونجا....یکبار برای همیشه مخالفت کن و کار نکن//هر کس هم که ناراحت میشه بزار ناراحت بشه حتی اگه اون شخص شوهرت باشه....بزار اونم بفهمه....

هانیه جان من ازاولم میدونستم نبایدبذارم وظیفم بشه اما متاسفانه هرکاری کردم نشد مثلا اگه یه کاری رو دیرانجام میدادم رفتارا بد میشد منم اونجا غریب بودم و مثل کسی که میره مهمونی میزبان محلش نمیذاره احساس اضافی بودن داشتم همسرمم متاسفانه تواین مورد همراهم نبود.
حتی وقتی مریض بودمم بایدکاراروانجام میدادم که به قول خودشون شوخی نکنن و هزارتا متلک بارم کنن.
من الان کمترکارانجام میدم چون هرچقدم بد رفتارکنن خیالم راحته میام خونه خودم اما مشکل اصلیم اینه ازرفتنای هرروزه خستم.
چراآقایون به قیمت عذاب همسرشون به خونواده میرسن؟الان آقایون نگن باز مشکل عروس و مادرشوهرشروع شد چون اگه مشکلی بود من زودترازهمسرم میرفتم وازش میخواستم به خونوادش برسه اما متاسفانه الان استقلال زندگی من تحت شعاعه و همسرم نیاز منو زیرپا میذاره بخاطر اینکه نکنه مادرش دلتنگ بشه!ومتاسفانه مادرشم داره روز به روز بیشتر توقعش بالا میره.
خواهش میکنم راهنماییم کنید چی درسته و چیکارکنم

سلام

شما برای چی بعد از خوردن صبحانه هر روز میرید خونه مادرشوهرتون؟ یعنی هر روز ناهار اونجا هستید؟ شوهرتون سرکار نمیرن مگه که هر روز صبح بیکارن و میرن خونه مادرشون ؟ یا شما تنهایی میرید اونجا برای چی؟ مادر شوهر و خواهر شوهرتون که سرکار هستند شما هر روز صبح تنها تو اون خونه چی کار میکنید؟ ایا درست کردن ناهار روزانه شون به عهده شماست؟

میشه بگید شما همراه با همسرتون خونه مادر شوهر میرید یا تنها میرید و شوهرتون بعد از کار به شما ملحق میشه؟ یا هر دو باهم میرید و برمیگردید؟
وقتی انجا هستید انجام چه کارهایی به عهده شماست؟

نوشته اصلی توسط maadar

سلام

شما برای چی بعد از خوردن صبحانه هر روز میرید خونه مادرشوهرتون؟ یعنی هر روز ناهار اونجا هستید؟ شوهرتون سرکار نمیرن مگه که هر روز صبح بیکارن و میرن خونه مادرشون ؟ یا شما تنهایی میرید اونجا برای چی؟ مادر شوهر و خواهر شوهرتون که سرکار هستند شما هر روز صبح تنها تو اون خونه چی کار میکنید؟ ایا درست کردن ناهار روزانه شون به عهده شماست؟

میشه بگید شما همراه با همسرتون خونه مادر شوهر میرید یا تنها میرید و شوهرتون بعد از کار به شما ملحق میشه؟ یا هر دو باهم میرید و برمیگردید؟
وقتی انجا هستید انجام چه کارهایی به عهده شماست؟

مادرعزیز سلام
راستش چراشو بایدازهمسرم بپرسید به قول خودش مامانم دلش تنگ میشه من بایدنزدیکشون باشم تند تند بریم تا اذیت نشن. تقریبا هرروز ازصبح تاشب میرفتیم اما بعضی روزا که کارام زیاد میشه فقط شام هستیم. همسرم منو میذاره اونجا بعدمیره سرکار من باکلی خواهش تونستم اینو کم کنم که بدون خودش نرم دراونصورتم زودتر از عصر برمیگرده و میگه باهم بریم.
خداروشکر درست کردن ناهاراشون کنسل شد چون واسه خودم کار میتراشم و همسرم که میبینه کارام مونده میذاره بعدناهار اما روال هرروزه پابرجاس.
جدیدا بیشتر وقتا باهمسرم میرم و میام اما پیش اومده باهم بریم یهو بره سرکار و من بمونم تا برگرده.
هرکاری که خواهرشوهرم انجام بده به قول مادرشوهرم چون منم دختراون خونم وظیفمه!!!!
واقعا خستم آرزوی اینکه یه روز تمام خونه خودم باشم به دلم مونده گاهی ازازدواج پشیمون میشم

سلام دوستان من باز اومدم
یه اتفاقی افتاد که من بازم برگشتم خونه مادرشوهرم به مدت تقریبا دوماه!!!!
مشکلاتم دوباره شروع شد هنوز طعم استقلال رو با اونهمه رفت وآمد الکی نچشیده بودم که باز برگشتم.
راستش الان مثل یه انبار باروتم هر لحظه ممکنه منفجر بشم هم عقده ها و ناراحتی های اون 8 ماه هم رفت و آمدای هرروزه و الانم که اینجوری. دیگه نمیتونم ظاهرسازی کنم اصلا حتی نمیتونم باهمسرم خوب باشم.
فقط تنها تفاوت اینه که همسرمم الان صداش دراومده و اون یه ماهی که خونه خودمون بودیم تازه فهمیده زندگیمون چقد قشنگ بود و الان حسرت میخوره، درسته بیشتر به من توجه میکنه اما من خسته شدم دوباره شدم کلفت خونه تازه جدیدا مادرشوهرمم رو اعصابم میره که بچه دار شو منم فقط جواب میدم به وقتش،دیگه نمیخوام تو این خونه باشم همه جاش برام عذاب آوره من چیکارکنم؟

تنهایی جان حالا که شوهرت هم طعم زندگی دونفره رو چشیده خیلی خوبه. ولی مراقب باش از خانواده شوهرت پیش شوهرت گله نکنی. اینجوری اون در مقابلت جبهه می گیره.
یه چیزی رو همیشه در نظر بگیر. این روزایی که داره میگذره عمر تو هست. به جای این که تسلیم مشکلات روزمره ت بشی، تلاش کن یه جوری براشون راه حل پیدا کنی و از زندگیت بیشتر لذت ببری. خوب نیست که تو در هر مرحله از زندگیت فقط حس غصه و ناامیدی داشته باشی.

اگر مجبوری تو خونه مادرشوهرت کار کنی و هیچ راه دیگه ای نداری. سعی کن همین کار خونه رو جوری انجام بدی که کمتر بهت فشار بیاره. در کنارش یه سری تفریحات برای خودت در نظر بگیر. مثل کتاب خوندن. اگر میتونی مثلا یه غذای ساده تر درست کنی براشون و بعد از ناهار بری سراغ یه کار مربوط به خودت.
ا

سلام تنهایی عزیز
نوشته هاتو خوندم و برات نگران شدم. به نظر من مشکل فقط از طرف شوهر و مادرشوهرت نیست مشکل بزرگتر خودت هستی. نه تنها شوهرت و مادرشوهرت این برداشتو دارن که شما ملزم به انجام کارهای هردو خونه و الان یک خونه هستین که خودتون هم انگار کمابیش این باور رو پذیرفتین از اونجایی که در جواب به همسرتون برای نرفتن به منزل مادرشوهرتون میگفتین کارهای منزل خودم مونده!! چرا و به چه علتی نمیخواستین دلیل واقعی عدم علاقه تون رو بیان کنید؟ چرا از در انفعال و تسلیم وارد میشین؟
من نمیگم خدای نکرده با همسرتون دعوا راه بندازین به هیچ عنوان ولی حرف واقعی دلتون رو بهشون بگین. میدونم میگین همسرتون دعوا راه میندازن ولی واقعا دعوا و قهر و ناراحتی تا چقدر امکان پذیره؟ اونم برای یک حرف منطقی! اونم در مواجهه با شما که تازه عروس هستین! اگر الان نتونین خواسته های منطقیتون رو (مثل اینکه دوست دارین بیشتر در منزل خودتون باشین) به همسرتون بگین فکر میکنین پنج سال دیگه اگر بگین همسرتون اهمیتی بدن؟ باور کن اون موقع شرایط برات خیلی سخت تر میشه. تا کجا میخواین این انفعال و ترس از برخورد دیگران رو ادامه بدین؟
کم طاقت و حساس نباش کمی جدی و مقتدر عمل کن به خواسته های منطقیت بهای بیشتری بده اجازه نده کسی با حرف و متلک و شوخی و قهر و هر بهانه دیگه ای تسلیمت کنه.
اگر به همین منوال ادامه بدی نه تنها همسرت به همین شیوه عادت میکنه (نه فقط در رفت و امد که در تمام زمینه های زندگی) که خودت هم پر از خشم و چه بسا ناراحتی و کینه نسبت به همسرت و خانواده ش بشی. نذار عشقی که الان به خاطر نو بودن رابطه تون دارین به این سادگی از بین بره.


عزیزم من هشت ساله ازدواج کردم و الان بچه هم دارم ولی یکبار تابحال نشده که شوهرم خودم یا حتی پسرمو به زور بخواد منزل مادرش ببره چه برسه به اینکه از من بخواد اونجا کار هم بکنم. این چیزایی که نوشتی طبیعی نیست و به خصوص که در اوایل زندگیتون هستین و باید ناز بیشتری از شما خریداری بشه و بیشتر ملاحظه تونو بکنن. اینکه از شما توقع این همه کار رو دارن غیرطبیعی و نادرسته پس لطفا بیچارگی و استیصال رو کنار بذار برای خودت احترام قائل شو و حتی اگر اطرافیان دارن این باور رو بهت القا میکنن که شما چنین وظایفی داری چون عروس هستی به عقل و منطق و خواسته هات رجوع کن آیا واقعا هدف شما از ازدواج انجام کارهای خونه خودتون و مادرشوهرتون بوده؟؟


راستش من از اینکه دوباره خونه مادرشوهرت رفتی ناراحت نشدم و به نظرم حتی برای استراحت موقت هم خوبه چون داشتی کار دو منزل رو انجام میدادی و البته همینطور که داشتم مطالب تاپیکتو میخوندم منتظر این لحظه هم بودم که بگی کم آوردی و داری منفجر میشی! چیز عجیبی هم نیست هرکس دیگه ای هم طولانی مدت در این شرایط قرار بگیره همینطور میشه. اما حالا باید چی کار بکنی؟


به نظر من قدم اول باید برای از بین بردن تمام تاثیرات مخربی که اطرافیان روی شما گذاشتن تلاش کنی. اینکه بهت این باور رو القا کردن که وظیفه داری کارهاشونو انجام بدی و اینکه اختیاراتتو تا حدودی ازت گرفتن تا اون حد که بهت میگن کی بچه دار بشی کی بری و بیای و حتی نمیتونی خونه شون رو خالی بذاری و به مسائل شخصی خودت برسی! این یعنی سلب اختیار از شما که اصلا چیز خوبی نیست و به انفعال بیشترتون دامن میزنه.
شما باید قدم اول به خودت بگی که این حرف ها و باورها درست نیستن حتی اگر هر روز بارها تو گوشت زمزمه بشه.


قدم دوم باید برای جسم و روحت ارزش قائل باشی شما یک خانم جوون و سالم هستی که با کار در دو منزل اونم به صورت فول تایم و اینکه همسرت هم کمکت نمیکنه به مرور مریض احوال و شکسته میشی. نه خدا نه همسرت نه خودت مسلما هیچ کسی دوست نداره شما زیبایی و طراوت جوونیتو اینطوری حیف کنی. حتی خانمهایی که سال ها هم از ازدواجشون میگذره اونقدر مهارت و توانایی ندارن که کار یک خونه رو کامل و بدون کمک همسرشون انجام بدن دیگه چه برسه به دو خونه! از خودت روحت جسمت بیشتر از توانت کار نکش به این فکر کن که اگر الان که در خدمتشون هستی به فکرت نیستن وقتی مریض و شکسته بشی و نتونی در خدمتشون باشی آیا به فکرت می افتن؟؟؟؟ برای جسمت ارزش قائل باش این تن و بدن به امانت به ما داده شده و ما در برابرش مسئول هستیم.
میدونی که اسلام حتی زن رو برای کار در منزل خودش هم مجبور نکرده!


قدم سوم باید بتونی شجاع باشی و خواسته هاتو به همسرت و خانواده شون بگی. بدون ترس از عواقبش. مهارت نه گفتن رو یاد بگیری. رفتار قاطعانه رو یاد بگیری. اگر مریض هستی استراحت کنی و از کسی برای استراحت اجازه نگیری این بدن شماست که اول از همه نسبت بهش مسئولی نه مهمون داری کردن خونه دیگران! اگر شما برای خودتو جسم و روحت ارزش قائل باشی حرف و طعنه دیگران برات به مرور کم ارزش میشن. جایی که سلامت من به خطر می افته چه روحی چه جسمی آیا مهمه که دیگران بهشون بر بخوره و به من بگن چرا کار نمیکنی؟ یا هر حرف دیگه ای؟؟؟
سلامتی شما مهمتره یا توقعات نامحدود دیگران؟
عزیزم این ما هستیم که تا حدود زیادی رفتار دیگران با خودمون رو تعیین میکنیم.


قدم های دیگه
اگر بتونی کاری یا مشغله ای خارج از منزل برای خودت داشته باشی همونطور که مادرشوهرت روزها به بهانه مغازه، منزل رو ترک میکنه شما هم روزها کاری بیرون داشته باشی و بری هم به عزت نفس و اعتماد به نفست کمک میکنه هم کمتر با کار خونه مشغول میشی. هر شهری هم باشی امکان نداره مصر باشی و بگردی و هیچ کاری برای مشغول شدنت پیدا نکنی. حتی اگر یک کار خیریه و بدون درامد باشه به عوض شدن شرایطتت خیلی میتونه کمک کنه و همینطور تغییر شخصیت خودت از این حالت تسلیم پذیری. شما از خونه بیرون بیای مادرشوهرت مجبور میشه برگرده خونه و کارهای منزلو انجام بده.


بخواه که از خودت یک زن مستقل و بااراده و شجاع و فعال بسازی که با سلاح منطق صحبت میکنه. اگر تو قوی باشی شوهرت هم مجبور میشه قوی بشه و دیگه نمیتونه از سلاح بچگانه قهر و دعوا برای یک حرف منطقی شما استفاده کنه! اگر شما جرئت مندانه و عاقلانه رفتار کنی صحبت کنی و صد البته برای خودت ارزش قائل باشی دیگران هم مجبور میشن که به شما و حریمت به آزادی و استراحت و تصمیماتت احترام بذارن.


ازدواج فقط مستقل شدن خونه و زندگی نیست همین الان که خونه مادرشوهرت هستی این مسئله رو تمرین کن. ازدواج یعنی من اونقدر بزرگ و عاقل شدم که بتونم خودم برای خودم تصمیم بگیرم و یک زندگی رو بگردونم. زندگی گردوندن هم فقط آشپزی و خونه داری نیست باور کن. شما باید از زیر سایه تسلیم دربیای و مثل یک مدیر در منزل عمل کنی.


نکته آخری که میتونم بهت بگم یه داستانه شاید شنیده باشی یک آقایی کنار یک ساختمون گدایی میکرد هر روز شخصی که داخل اون ساختمون کار میکرد بهش مبلغی ثابت پول میداد سه روز مریض شد و نتونست بره سر کار وقتی روز چهارم رفت سر کار اون گدا بهش گفت سه روز نبودی بدهیت میشه انقدر! منظور از گدا میتونه اینجا هرکسی باشه که از محبت ما برداشت وظیفه میکنه!
کاری نکن که محبتت حکم وظیفه پیدا کنه نه اونقدر سرد و یخ رفتار کن که بگن خودشو میگیره نه اونقدر زیر دست و پا باش که از بالا بهت نگاه کنن و بهت فرمان بدن. شما ازدواج کردی که همسر داشته باشی یعنی همراه و کنار دست کسی باشی نه زیر دست کسی. به خودت یه تکون بده و شرایطتتو عوض کن. غیر از خودت کسی نمیتونه تغییری در زندگیت ایجاد کنه. خودت باید بخوای و شروع کنی.