موضوع: تصمیم به جدایی

بال های صداقت عزیز از راهنمایی های خوب و حرفهای بسیار زیبا و منطقی تون متشکرم

قطعا همینطوره. من باید خیلی رو خودم کار کنم. درمورد قوی تر شدن، کنترل احساسات و ....

بال های صداقت عزیز درمورد اینی که گفتم بیاد تهران شاید مشکلاتموم کمتر میشه، درواقع بیشتر منظورم اینه که من راحت تر با مشکلات کنار میام در اون صورت
ببینید به هرحال 3 ساله که داریم با هم زندگی میکنیم و با اینکه مشروب میخوره و این برای من خیلی مهم بود اما من تو این 3 سال ازش جدا نشدم...
اگر تهران باشیم هم میدونم که باز هم مشروب رو ترک نمیکنه... اما من راحت تر میتونم کنار بیام.. چون در اون صورت من هم به یک سری خواسته هام رسیدم ... مثل کار کردن... مثل کنار خانواده بودن..شاید خوندن برای دکترا... زندگی تو شهری که دوستش دارم...

همه این ها مسایلی هستند که واسه ی من خیلی مهم هستند و چون توی اون شهر هیچ کدوم اینها رو ندارم تحمل کردن بقیه چیزها هم برام خیلی سخت شده
میگم چرا همش گذشت کنم... چرا به خواسته های خودم احترام نذارم... چرا وقتی از مشروب خوردنش ناراحت میشم تحمل کنم...

به همین خاطر میگم بیایم اینجا شاید بتونم راحت تر با بدی هاش کنار بیام وبیشتر به خوبی هاش توجه کنم..گ
درضمن اونجا هم دوستانش و خانواده ش هم تاثیر منفی زیادی روش دارن درمورد همین مشروب و قلیون و ...
شهری که تو هر کوچه ش دو سه تا قهوه خونه باشه و درعوض یه کافی شاپ یا یه رستوران درست حسابی نداشته باشه معلومه دیگه نتیجه ش مبشه همین. و هیج جای تفریحی یا غیره هم نداره.
ما وقتی تنها هستیم من تاثیرمثبتی رو همسرم دارم از لحاظ دینی. بعضی وقتا خیلی با حرفای من میره تو فکر (البت روی مشروب چون جبهه گرفته حرفامو قبول نداره اصلا و اینکه بخاطر لذتش خوب نمیخواد ترک کنه) اما رو مسایل دینی دیگه گاهی اوقات میره تو فکر و تایید میکنه حرفامو. مثلا اولا نماز نمیخوند(فقط بعضی وقتا) اما الان میخونه همه نمازاشو ...

در کل نمیدونم. نمبتونم بگم حتما رابطه مون بهتر میشه اگه بیاد تهران. اما حدس میزنم که شاید بشه امیدی داشت ....

اما اینکه تو اون شهر بهتر بشه رو واقعا بعید میدونم. درسته دوستش دارم اما الان پشیمونم که چرا توی نامزدی جدا نشدم. میترسم از روزی که بچه داشته باشم و بگم چرا وقتی که بچه نداشتم جدا نشدم...
اگر بخوام با همین وضع ادامه بدم و هیچ کاری انجام ندم میدونم که تنها کاری که میتونه زندگیمونو حفظ کنه اینه که من از حساسیت هام کم کنم. بیخیال بشم و زندگی کنم

اما آیا بیخیال بچه هام هم میتونم بشم در آینده؟که قراره تو اون محیط تربیت بشن؟

من خیلی فکر کردم بالهای صداقت عزیز
واقعا دلم نمیخواد دیگه تو اون شهر زندگی کنم. واقعا خوشحال نیستم. همش احساس ناراحتی میکنم. همش دلتنگ خانواده م هستم. همش میگم من تو این شهر حیف شدم خیلی از موقعیت های شغلی خوبی که میتونستم داشته باشم رو از دست دادم.. همسرم به خواسته هام احترام نمیذاره... نوع تفریحات اون شهر رو دوست ندارم.. هیج جایی نیست که با هم بریم.. فقط میتونیم بریم لژ خانوادگی.. جایی که همه نشستند و قلیون میکشن... خانواده همسرم حمایتم نمیکنن... از فامیلهای همسرم و کسانی که باهاشون درارتباطیم خوشم نمیاد...


من وقتی با همسرم تنها هستم خیلی رابطه مون بهتره.. اما نمیشه که همیشه تنها بود... همیشه تو دورهمی ها مراسما بیرون رفتنا عروسی ها ... من ناراحتم ...یا حتی تو خونه مامان باباش هم من ناراحتم. چون خیلی شوخی های بدی میکنن با هم و من همش معذب میشم....

من تصمیمم اینه که اگر نیاد تهران جدا بشم ازش. واقعا من خیلی تو این زندگی آسیب دیدم. درسته خیلی روزای خوبی هم داشتیم با هم. اما ناراحتی هامون بیشتر بوده. من خیلی دختر شادی بودم اما الان همش غمیگنم و توی فکر. اینو هرکی که از هیچی هم خبر نداشته باشه حس میکنه وقتی منو میبینه.

بالهای صداقت عزیز شما درمورد متقاعد کردن همسرم به تهران اومدن چه نظری دارید؟ با این سفت و سختی که ایشون دارن و مخالفتی که میکنن جه برخوردی کنم؟

و درمورد اینکه اگر توی اون شهر بمونیم چه نظری دارید؟ با توجه به حرفایی ک زدم درمورد این شهر


راستی منظورتون از اینکه در بدترین حالت زندگی چه میکنی ، چیه؟

یاسمن جان به نظرم فعلا کارت که تموم شد برگرد خونت.عادی رفتار کن ولی یه خورده باهاش سرسنگین باش.یه ماه زمان زیادی نیست و زود میگذره.اگه الان برنگردی سر خونه زندگیت همه کاسه کوزه ها سر تو میشکنه که خودش خونه زندگیشو ول کرد رفت...اوضاعم متشنج میشه و اذیت میشی.بهتره با ارامش پیش بری...هر موقعیت کاری پیش اومد حتما برو رزومه بده و مصاحبه شرکت کن!تو کار خودتو بکن و دیگه هم با همسرت سر این موضوع بحث نکن.
هروقت دودل شدی بشین به این فکر کن که ۵ سال ایندت با یه بچه تو این شهر به چه شکل خواهد بود!چه مزایا و معایبی برات خواهد داشت .

سلام یاسمن جان

وقتی پستهای اول تاپیک رو میخوندم فکر میکردم حتی با وجود اثبات خیانت هم باز تو نتونی تصمیم بگیری و نتونی جدی باشی و زیاد جدی نمیگرفتمت تا اینکه نوشتی
وقتی مشروب میخوره ازش بدم میاد. فکر میکنم یه ادم دیگه ست. کسیه که نمیشناسمش. با اینکه در حد مست شدن نمیخوره اما همون هم من رو داغون میکنه. و بیشتر از خود مشروب اون جمعشون حالم رو بد میکنه. با پدرش و فامیلاشون میخورن بعدشم میگن میخندن یا میرقصن... حالم خیلی بد میشه.... چندبار پا شدم جمعو ترک کردم یا گریه م گرفته.... خیلی از پدرش بدم میاد.. اون بیشتر از همه باعث میشه همسرم این رفتاراشو ادامه بده... وقتی اینکارو میکنه تا مدتها نمیتونم بهش نزدیک بشم...


هرچند من خودم با مشروب مخالفتی ندارم و ادم مذهبی نیستم ولی همه میدونند که تحمل مجالس شرب برای کسی که مصرف نمیکنه خیلی ناراحت کننده هست و شوهرتون و خانواده اش کار اشتباهی میکنند که جلوی شما مصرف میکنند و حداقل کاری که شوهرتون میتونست برای شما بکنه این بود که شما رو به اون مجالس نبره. ولی حتی این رو هم دریغ کرده متاسفانه.

در ضمن باید بگم که این حس مهمترین عاملی هست که شما رو از زندگی مشترک سرد میکنه من خودم هم قبل از طلاق همین حس رو داشتم البته با شدت خیلی بیشتر . این احساس خیلی بیشتر و شدیدتر از هر دلیل منطقی شمارو مجبور خواهد کرد که دیر یا زوددر زندگیتون تغییراتی ایجاد کنید.میدونم تو اون موقعیت ادم با خودش میگه این کیه که اسمش توی شناسنامه من هست؟ من اینجا بین این افراد چی کار میکنم؟ من چرا اینجام؟ اینجا که جای من نیست. از اینکه بگی این همسر من هست خجالت میکشی. حتی از خودت هم خجالت میکشی. میخوای فرار کنی حتی انکار کنی.

من وقتی تو جیب شوهرم تریاک پیدا کردم همین حس رو داشتم . همه خانواده ها جمع شده بودن تو خونه مون نشسته بودن حرف میزدن ولی من نه چیزی میشنیدم نه چیزی میدیدم انگار که پاهام رو زمین نبود وسط خونه این ور اون ور میرفتم و فقط میگفتم من این رو نمیخوام اصلا این کیه اومد تو زندگی من اصلا چرا اینجاست حتی حاضر نبودم یک لحظه دیگه بعنوان عمسرم باشه حتی تحمل یک لحظه هم برام عذاب اور بود. حتی میخواستم صفحه ثبت ازدواج شناسنامه ام رو پاره کنم.
انگار یک اشتباهی شده و توی یک موقعیت وبین ادمهایی افتادی که اصلا جای تونیست . مسیر درست رو میدونی ولی یکی اویزون شده به پات و میکشه به طرف باتلاق و تو داری دست و پا میزنی و داد میرنی یکی من رو نجات بده ولی هیچکس نیست خودتی و خودت این خودت هستی که باید نجات دهنده خودت باشی .

به گفته بالهای صداقت توجه کن همه چیر به تو بستگی داره

در مورد موضوع تهران موندن که سوال کردید من خودم کسی هستم که با تهدید دیگران هیچ عکس العملی نشون نمیدم و با قبول تمام عواقب کاملا به تهدیدها بی توجه هستم . و تا الان هم از این اخلاقم هیچ ضرری ندیدم ولی این من هستم و زندگی من. شما رو نمیدونم . این زندگی شماست. فقط با اطمینان تمام بهتون میگم که در تمام موارد و در تمام شرایط اگر راهی رو یک بار رفتید و به بن بست خوردید دوباره وارد اون راه نشید. و این روهم بدونید که یک زندگی زناشویی خوب نه تنها با پیشرفت یک خانم متضاد نیست بلکه زمینه های پیشرفت و موفقیت و شکوفایی رو فراهم میکنه. هر وقت دیدید دارید درجا میزنید بدونید که وقته تغییره.

اینکه تند و تند اینجا مینویسید هر چقدر فکر میکنم میبینم راهی جز طلاق نیست خودش نشونه این هست که شما از طلاق میترسی و با اینکه خواستار ایجاد تغییر هستید ولی ناخوداگاه دارید راههایی رو که ممکنه به طلاق منجر بشه رو بررسی میکنید و این تهدید شوهرتون هم این حالت رو تشدید کرده و بعد هم که مسیری رو که منتهی به طلاق میشه رو پیدا کردید شروع میکنید به بهانه درست کردن و فریب خودتون و یا فرافکنی و انداختن مسوولیت به گردن خانواده و شرایط و برگشت به همون شرایط قبلی . و عنوان تاپیک بعدی تون هم این خواهد بود شوهرم با خودخواهی هاش باعث شد موقعیت شغلی خوب رو از دست بدم احساس افسردگی و شکست میکنم تو رو خدا کمکم کنید هرچقدر فکر میکنم میبینم راهی بجز جدایی نیست.

باز هم میگم شما راه خودتون رو برید و تصمیم برای ادامه یا جدایی رو به عهده شوهرتون بزارید. شما نه درمورد طلاق ونه در مورد راههایی که ممکنه منجر به طلاق از طرف شوهرتون بشه فکر نکنید.

از مادر عزیز، میس بیوتی، happy girl خیلی ممنونم به خاطر توجه و راهنمایی هایی که میدونم تصمیمانه انجام میدین

مادر عزیز از اتفاقی که در زندگی گذشته شما افتاده متاثر شدم و از این خوشحالم که الان از تصمیمی که گرفتید راضی هستید...
دقیقا همین احساساتی که گفتید رو خیلی اوقات دارم، خیلی وقتا میگم من تو این جمع چیکار میکنم. من جام اینجا نیست ... کنار این آدما نیست... من خیلی دختر اجتماعی ای هستم اما در عین حال خیلی هم مثبتم، و وقتی در جمع اونا قرار میگیرم... باورتون میشه چند بار تو جمعشون زدم زیر گریه... یا پاشدم رفتم از اونحا .. خیلی ناراحت کننده ست واسم....


دوستان همین تصمیم رو دارم و میخوام روی تصمیمم بمونم. همسرم اونروز تهدید کرد اما وقتی بی اعتنایی من رو دید دوباره موضعش عوض شد و داره با مهربونی همش میگه که کی برمیگردی و ... کلا از اینکه ترکش کنم ترسیده و این پرخاشگری ها و تهدیدهاش هم به خاطر همین ترسشه... خوب میشناسمش... الانم همش میگه دلم تنگ شده زود برگرد و کی برمیگردیو...

تصمیمی که گرفتم اینه: لطفا این بار هم نظرتون رو بگید:
میخوام کارهام رو انجام بدم و برگردم و سعی کنم تو این مدت یکم رابطه مون رو بهتر کنم تا شاید تاثیر بیشتری بتونم بذارم روش. و وقتی شغلم قطعی شد بیام تهران و سعی کنم راضیش کنم بیاد تهران زندگی کنیم (گرچه بعید میدونم اما میخوام تلاش آخرم رو هم بکنم) اگر اومد که یه فرصت دیگه به زندگی مون مید. حداقل میگم به خاطرم این کارو انجام داد. اگر نیومد هم که دیگه هیچی. به قول شما میذارم تا خودش اقدام کنه (البته در اون صورت میتونه شکایت عدم تمکین هم بکنه که همسرم رفته یه شهر دیگه زندگی میکنه...)

به هرحال تصمیمم این هست. چون اگر این شغل رو از دست بدم همیشه ناراحت خواهم بود که این فرصتو از دست دادم

و دوستان میخوام مثلا ماه اولی که اومدم کار کنم نگم بهش که حتما باید بیاد اینجا زندگی کنه و انتقالی نمیدن به هیج عنوان و ... .چون مطمعنم در اون صورت نمیاد و به شدت برخورد میکنه و جبهه میگیره... اولش نمیخوام اینو بگم. بلکه میخوام یه مدت کار کنم تا اون مزایای کار کردن من رو ببینه... خوشحالی م رو ببینه... واسش هدیه های خوب بگیرم با حقوقم و ... همش تعریف کنم و ... این رفتارا رو داشته باشم و بعد از یه مدت بهش بگم که انتقالی نمیدن و من نمیتونم بیخیال این شغل خوب بشم و بیا تهران زندگی کنیم و ... نظرتون در مورد این استراژی چیه؟

و اگر راهکارهای دیگه هم دارید، دریغ نکنید

راستی از یه طریقی متوجه شدم که قبول شدم و احتمال زیاد هفته اینده تماس میگیرن باهام. و بعدش باید برم واسه گزینش و مصاحبه عقیدتی. اما اصلش همین مصاحبه بود