موضوع: تصمیم به جدایی

سلام

من هدفم از طرح سوال حالا میخواهید چی کا رکنید؟ این بود که شما متوجه مشکل اصلی تون که ناتوانی در تصمیم گیری هست بشید. شما فعلا نمیخواهید طلاق بگیرید پس چرا عنوان تاپیک رو تصمیم برای جدایی گذاشتید؟ بهتر نبود بزارید ناتوانی در تصمیم گیری؟ یا شاید هم بهتر بود اسم تاپیک رو بزارید عدم شناخت خودم و توانایی ها و ضعفعا و احساساتم. این جوری بیشتر نتیجه میگیرید.

حالا اگر دوست داشتید به این سوال هم جواب بدید

1. هدفتون از زندگی مشترک چیه ؟ و از زندگی با همسرتون چه منافعی بدست می اورید؟

2. هدفهای شخصی تون برای خودتون و اینده خودتون خارج از زندگی مشترک چی هست؟ مثل تحصیل و شغل و ...

3.برای داشتن فرزند چه برنامه ای دارید ؟ زمانی و کیفیتی و تربیتی و ....

4.چه مرام و روش و راهی رو میخواهید در زندگی داشته باشید؟ مثلا مذهبی یا راحت و ...

5. چه خصوصیات اخلاقی در افراد باعث میشه از جمعشون دور بشید و چه خصوصیاتی باعث میشه رابطه تداوم داشته باشه؟

6. خط قرمزهای شما برای ادامه زندگی با همسرتون چی هست؟ خصوصا در موتردی که به عنوان مشکل مطرح کردید؟

یعنی چه رفتار و اعمالی و در چه حد و اندازه ای باعث میشه شما بدون تردید همسرتون رو ترک کنید؟

بعنوان مثال بعضی افراد با دیدن پیام ویا چت همسرشون رو ترک میکنند و بعضی هم یک عمر با هوو زندگی میکنند. خط قرمز شما چیه؟


چت و پیام
دیدار حضوری
رابطه جنسی
صیغه
عقد دایم

شما خط قرمزت مثلا در مورد خیانت کجاست؟

همچنین در بقیه موارد مثل مشروب و قلیان - مسافرت- توجه و محبت- خشم و عصبانیت - دروغ و فریب- محل زندگی- شغل و ..... خط قرمزهای شما کجاست؟

حقیقتش این بار خیلی جدی تصمیم به جدایی گرفته بودم
حتی به خود همسرم هم گفتم
و الان هم مدام دارم به این مساله فکر میکنم
اما بله، مشکلم اینه که نمیتونم اقدام کنم و تصمیمم رو عملی کنم. میترسم از اینکه پشیمون بشم.....
شاید هم علت اصلیش این باشه که همسرم تو این مدت خیلی بیشتر از قبل بهم محبت میکنه. و مخصوصا وقتی میدونه دارم به جدایی فکر میکنم داره سعی میکنه با محبت منو منصرف کنه. اما من بهش گفتم توی عمل تاحالا حاضر نبودی کاری واسه من انجام بدی. تا ثابت کنی که واست ارزشمندم
مادر عزیز من واقعا تصمیمم به جدایی هست اما یکم جسارت لازم دارم که نمیدونم چظور به دست بیارم. عقلم میگه جدایی بهتره. اما وقتی پای عمل میاد احساسم مانع میشه....

سوال اولتون: من انتظار خیلی زیادی از همسرم ندارم. مثلا درمورد مادیات و ... . تنها چیزی که خیلی واسم مهم اینه که به من و به نظراتم احترام بذاره و حداقل به قول هایی که داده عمل کنه. اما احساس میکنم اینطور نیست. میدونم که دوستم داره اما در عین حال خیلی خودخواهه و دلش میخواد همه چیزو با هم داشته باشه... هم منو، هم دوستاش رو، هم مشروب خوردنشو هم .خانواده ش رو در کنارش..... و حاضر نیست از چیزایی که منو ناراحت میکنه یکم کم کنه. نهایت کاری که میکنه اینه که جلوی من نکنه اینکارارو و مخفیانه بکنه که این از نظر من خیلی بدتره.... مورد دیگه ای که خیلی برام مهمه هم صداقته که فک میکنم باهام صادق نیست. بارها برای مشروب خوردنش بهم دروغ گفته. خودش میگه فقط سر این مساله چون میدونستم خیلی ناراحت میشی دروغ گفتم. درمورد هیچ جیز دیگه ای درواغ نگفتم
اما من کلا بهش اعتمادم رو از دست دادم... همش فک میکنم داره بهم دروغ میگه... (جون خیلی از اوقاتی که حس میکردم داره بهم دروغ میگه بهم ثابت شد که همینطور بوده)

2. هدفم خارج از زندگی مشترک اینه که شغل خوبی داشته باشم و از این همه زحمنی که کشیدم استفاده کنم. که متاسفانه توی اون شهر نتونستم شغل مناسب پیدا کنم. و همه دوستان هم رشته ایم در تهران در بهترین جاها دارن کار میکنن. اینم بگم که الانم ازمون جای خیلی خوبی تو تهران قبول شدم و منتظر جواب نهایی هستم.که به احتمالا بالا قبول میشم. ایشون دلش خوشه که انتقالی میدن اما به این راحتی ها نیست که. میدونم نمیدن تا چند سال.
اگه همه چیز زندگیم خوب بود شایداصلا کار هم نمیکردم واسم زیاد مهم نبود. اما الان میگم چرا از خواسته هام بگذرم
این هم یه مشگل دیگه مون شده در حال حاضر (کار کردن من)

3. درمورد این سوالتون هم باید بگم که دقیقا یکی از مشکلاتم همینه. من خیلی دوست دارم صاحب فرزند بشیم. اما تا حالا اجازه ندادم به خاطر مسایل و مشکلاتی که داشتیم. و واقعا وقتی فکر میکنم فرزندانم بخوان تو این محیط بزرگ و تربیت بشم اعصابم خرد میشه. جلوی بچه خیلی حرفای بدی میزنن و بچه های دور و برشون خیلی حرفهای زشتی میزنن. طوری که من دهنم باز می مونه. واقعا نگران تربیت بچه هام هستم. حتی اگر همسرم هم رعایت کنه، خانواده ش هم اینطوری ان. یا همین محیط اینجا که اکثرا مشروب خور و قلیونی هستن. من شاید بتونم بیخیال همسرم بشم اما بیخیال بچه هام که نمیتونم بشم. و نمیدونم چطوری میتونم از پسش بریام. به هرحال محیط تاثیرخودش رو میذاره.

4. درمورد این سوال هم من خیلی مذهبی نیستم. اما نماز میخونم روزه میگیرم و از گناهانی مثل مشروب و .... به شدت بیزارم و واقعا اذیت میشم در همچین محیطی. درواقع ترجیح میدم همسرم ادم مذهبی ای باشه. تنها تاثیرمثبتی که رو همسرم داشتم اینه که الان نمازاش رو کامل میخونه. اما تو موارد دیگه اصلا نتوسنم کاری کنم. چون پدرش از اول بهش یاد داده که مثلا مشروب خوردن گناه نیست. تا وقتی که خیلی زیاده روی نکنی هیچ اشکالی نداره......(پدرش تو همون حالت نماز هم میخونه!)


5. سبک بودن و بی ادب بودن افراد باعث میشه به شدت ازشون دور بشم. و همیشه به سمت ادمای متشخص و مودب جذب میشم

6. من هم اگر یه چت و پیام ببینم که با خانم دیگه ای بوده، بدون شک ترکش میکنم. کلا اگر بدونم کوچکترین خیانتی بهم کرده ترکش میکنم. چون خودم خیلی خیلی بهش وفادار بودم. خودشم اینو خوب میدونه.
الان هم درمورد این بیماری نمیتونم مطمعن بشم که بهم خیانت کرده یا نه، وگرنه تا الان هزاربار ترکش کرده بودم. خیانت بزرگترین خط قرمز منه و به هیج عنوان اگر مطمعن باشم که یک بار اینکارو کرده هیجوقت نمیبخشمش
من حتی درمورد فیلمهای بدی که دوستانش براش میفرستن، بهش گفتم ازنظر من این هم نوعی خیانته. اینکه با دیدن بدن فرد دیگه ای تحریک بشی یا لذت ببری هیچ فرقی با خیانت نداره. گفت من اونا رو اصلا نگاه نکرده پاک میکنم. میدونم دروغ میگه. مدتها سرهمین مساله ناراحتی داشتم باهاش.


درمورد مشروب هم بهش گفته بودم به هیچ عنوان تحمل نمیکنم. و اگر زیر قولت بزنی نمی بخشمت. جلوی من انجام نمیداد. تا بعد از ازدواج که متوجه شدم مخفیانه و وقتی نبودم به کارش ادامه میداده. قهرکردم. یک ماهی خونه بابام بودم تا اومد به اصرار خودش دست رو قران گذاشت و قول داد دیگه لب نزنه. اما بعد یه مدت زد زیرش. گفت نمیتونم. گفت هیچ اشکالی نداره.... مگه من کاری میکنم موقع مشروب خوردنو مگه مست میکنم.... گقت فقط به خاطر مشروب بهت دروغ گفنم. گفت دست رو قران گذاشتی. گفت دیدم زندگی م داره از هم میپاشه مجبور شدم!!!!
درواقع همیشه میخورده اما من متوجه نمیشدم و مخفیانه اینکارو میکرده و فقط وانمود میکرده که نمیخوره. منم دیدم هرکاری که میکنم تاثیری نداره و اون داره کار خودش رو میکنه و اینطوری داره محفی کاری میکنه . متوجه شدم یا باید یخیال بشم یا باید جدا بشم. چون مطمعنم هیچ وفت دست نمیکشه از این کار. مخصوصا توی اون محیط. شاید باور نکنید اما یک مرد رو تو اطرافیانش نمیشناسم که اهلش نباشه . خانوماشون نمیخورن هیچکدوم اما اصلا، اصلا واسشون مهم نیست. اما من همیشه ناراحتم تو مراسما و دورهمی ها

یاسمن عزیز من تاپیکای قبلیتو خوندم به قول شیدا جان بد نیست خودتم یه نگاهی بندازی ! چیزی که من متوجه سدم اینه که همسرت تو این ۵ ساله هیچ تغییری نکرده(اگه درست فهمیده باشم) فقط شما بودی که کنار اومدی و تحمل کردی!خیلی راحت زیر قول و قراراش زده و دروغ گفته !تعهدات یه زندگی مشترکو نپذیرفته و احساس میکنه شما دوست دخترشی که بتونه راحت بپیچونه و با بگو بخند و قربونت برم و عاشقتم راضی نگهت داره!! نمی فهمم یه مرد متاهل چرا باید اصرار داشته باشه مجردی مسافرت خارج بره اونم با دوستی که ناسالم و اهل رابطه هست و کلوب و دیسکو هم برن و ...اگه بحث مشروب خوردن باشه که ایشون خیلی راحت تو همین مملکت میخوره و محدودیتی نداره! نمیدونم چجوری اعتماد میکنی که ایشون رابطه نداشته(مخصوصا اینکه راحت دروغ میگه و حتی قسم قران هم میخوره)!
به نظرم نتیجه ازمونت که اومد و ایشالا قبول شده بودی بشین باهاش حرف بزن و بگو که من به خاطر تو چند سال اومدم شهرت زندگی کردم حالا تو به خاطر من فقط یکسال بیا تهران اگه بعد این مدت راضی نبودی باهم برمیگردیم شهر خودت...
اگه با تغییر محیط ایشونم عوض شدنی باشه این یه سال خیلی کمک کننده خواهد بود! اگرم قبول نکرد که...

میس بیوتی عزیز بابت پاسخت ممنونم عزیزم

شاید حق با شما باشه در این مورد که گفتید چطور اینقدر راحت باور میکنی که رابطه نداشته. راستش شاید چون خیلی بهش اعتماد داشتم. مثلا همیشه گوشیش دم دسته و دست منه. یا همیشه خبر دارم کجاست و ... (البته درمورد مشروب بله خیلی دروغهاش بهم ثابت شده( و اینکه همیشه از رابطه باهام خیلی راضی بود و میگفت هیچ کمبودی ندارم. و اینکه خودش همیشه میگه خیانتو هیچوقت نمیشه بخشید چه از جانب مرد چه زن. گریه میکنه میگه حتی اگه ازم جدا بشی هم صدسال دیگه میگم من هیچوقت بهت خیانت نکردم. به نظر شما در این مورد چیکار کنم؟ هیچ راهی نیست مطمعن بشم. من اگه مطمعن باشم بهم خیانت کرده یک لحظه هم پیشش نمی مونم. درسته که مطمعن نیستم اما با شک هم که نمیشه زندگی کرد.

در این مورد چیکار کنم دوستان؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
میگه تو کلوب 15 دقیقه هم نموندیم. چون اینقدر گرون بود که حتی مشروبم نتونستیم بگیریم از اونجا. اومدیم بیرون. البته فیلمش با اینکه پوشش زنا خوب نبود اما به نظر نمیرسید از اون دیسکوها باشه. هرکی یه پارتنر داشت. اخه تا جایی که میدونم خیلی از دیسکوها اصلا از اون خدمات نمیدن. نمیدونم. اما تا مدتها حالم بد بود سراین مساله. حتی چمدونم رو بسته بودم که بیام. اما با خواهش و التماس و کلی قسم نگم داشت که من کاری نکردم.... اما همیشه شک هست توی دلم.

همسرم خیلی شخصیت وابسته ای داره. مثلا حتی اگه قهر باشیم میچسبه بهم و مبخوابه. یا اصلا تحمل دوریمو نداره )البته خیلی وقتا لجبازه و وانمود میکنه که اصلا واسش مهم نیست. اما درکل میدونم خیلی بهم وابسته ست. و به شدت قربون صدقه م میره و از اینکه چقد با من از همه لحاظ تامینه حرف میزنه..... و شاید همینا باعث شدن فک کنم خیانت نمیکنه بهم.... نمیدونم.... شاید واقعا داره گولم میزنه....

بله منم فکر میکنم اگر بیایم تهران خیلی بهتر میشه مشکلاتمون تا حدی کمتر میشه. اما مساله اینه که به هیچ وجه حا ضر نبست بیاد. میگه من اونجا نه کار دارم نه خونه نه... میگه نمیتونم زندگی کنم اونجا. گرچه مامانمینا یه واحد دارن که حاضرن بدن ما بشینیم. کارش هم که ازاده. اینجا هم میتونه بره سر کار. میدونم مشکلش این چیزا نیست. کلا دلش نمیخواد بیاد. حتی اگه خودشم راضی بشه خانوده ش نمیذارن. به نظرتون در این مورد چطور برخورد کنم؟ چیکار کنم؟

خودم هم قصدم اینه که اگه قبول شدم بیام و تهران بمونم. اگه اومد که هیچی. اما میدونم که نمیاد. میگه انتقالی میگیری برمیگردی. اما میدونم که نمیدن چون همون اول تعهد گرفتن.

دوستان من الان تهرانم. واسه کاری اومده بودم. تا هفته بعدم کارم طول میکشه. و قصدم این بود که دیگه برنگردم و اقدام به جدایی کنم. به خودشم گفتم البته سعی کرد خیلی جدی نگیره و وانمود کنه که من جدی نمیگم....الانم معمولی. پیام میده و زنگ میزنه. منم دیگه چیزی نگفتم اما همش ازم میپرسه کی برمیگردی . واقعا تو شرایط بدی گیر افتادم. واقعا نمیدونم چیکار کنمممم.
به نظرتون تا قبولی کارم صبر کنم؟؟؟ چون میشناسمش اونموقع به همه میگه به خاطر کار طلاق گرفت..... درصورتی که اصلا اینطور نیست. اما خودش اینجوری فک میکنه. میگه تو کار و درس رو به من ترجیح میدی. اگر اینطور بود همون 4سال پیش گذاشته بودم رفته بودم

فکر می کنم پیشنهاد میس بیوتی خوب هست. اگه همسرتون قبول کنه یک سال همراه شما بیاد تهران ببینید رابطه تون و احساس شما تغییر می کنه یا نه.
مخصوصا الان که بهانه ی استخدام را دارید، فرصت خوبی هست. می تونید بگید تا من انتقالی بگیرم فعلا بریم تهران.

شما از اولین تاپیک تا اینجا هم از رفتارهای همسرت ناراحتی، هم از شرایط زندگی خودت که نمی تونی کار کنی و این شهر را دوست نداری و ...
شاید بد نباشه یه راه دیگه را امتحان کنید.