موضوع: تصمیمم زود بود برا مادر شدن

سلام دوستای خوب همدردی
دوستان همیشه همراه

با یه مسیله ای مواجه شدم نتونستم هنوز حلش کنم. گفتم جز اینجا دوستای خوب و فهیم دیگه مثل شماها نیست که بشه راحت حرفم رو بهشون بگم.

ما الان 2 ساله ازدواج کردیم
من و همسرم هر دو با بچه ها رابطه خوبی داشتیم . حدود 1 سال بعد ازدواج من به همسرم گفتم شاید زمانش باشه بچه خودمون رو داشته باشیم. ولی ایشون مخالفت کردن
تا چند ماه مخالف بود. تا اینکه با استدلال های من اصرار من اونم قبول کرد.
یکی از دلایلم هم این مشکلات زیاد زوجین برا باروری هست. به هرحال هیچکس نمیدونه چه اتفاقی در انتظارش هست

اینم بگم. این 2 سال زندگی ما یه کم سختیای خاص خودش رو داشت. هر دوره اش یه جوری تو تنگنا بودیم
مثل آخرین دوره اش که من خودم رو درگیر یه کلاس فوق العاده پرمشغله کردم جوری که نمیتونستم به خونه و همسرم اونطور که باید برسم...

و اینجا هم باز خود همسرم با تحمل تموم سختی ها نذاشت که من اون کلاس رو نصفه نیمه رها کنم.
ولی خب خیلی هم بین ما کدورت پیش می آورد این کمبود وقت ها و بی برنامگی من !

خلاصه اینکه بلافاصله بعد اون کلاسم خدا بهمون لطف کرد و هدیه ای داد.
یعنی بدون هیچ استراحتی. بدون اینکه من تونسته باشم خودمو شوهر و زندگیمون رو بازسازی کنم بعد اون همه فشار

حالا متاسفانه دوران بارداری من هم طوری شد که کامل باید استراحت کنم. تا اطلاع ثانوی. و من مجبور شدم بیام خونه پدر مادرم بمونم و خونه خودمون که شهر دیگست همسرم تنها و غریب بذارم

الان مشکلم این هست
همسرم اصلا اصلا روحیه خوبی نداره. ته دلش بچه مون رو دوست داره ولی اگه ناشکری نمیشد به زبون میاورد که زود بود
ذوقی برای بچه نداره.
و میدونم خیلی حق داره. ولی تو این شرایط من که عاشق بچه ها بودم الان هیچ حسی به بچه خودم ندارم. و همش احساس میکنم اشتباه تصمیم گرفتم
خیلی به خودم و ایشون از کسانی که آرزو دارن جای ما باشن گفتم
از اینکه ما میتونیم یه خانواده 3 نفره خوشبخت باشیم
و خیلی حرفای امیدوارکننده دیگه مثلا!!

ولی هیچکدوم نمیتونه ته ته دل شوهرم رو راضی کنه. این منو خیلی آزار میده
هیچوقت فکر نمیکردم اینطوری بشه
شوهرم دلش میخواست و میخواد که هنوز خودمون 2 نفره زندگی میکردیم تا بعد...
ببخشید طولانی شد
فقط خواهش میکنم سرزنش و نصیحت نکنید.
ولی یه راهنمایی کنید من تو این شرایط چطور رفتار کنم تا ماه های باقیمونده لااقل اینقدر تلخ نگذره واسمون و شاید سال های آینده...

ریحانه خودمونه که

کجایی؟ خوبه که باخبر خوشی اومدی عزیزم

مادر شدنت رو بهت تبریک میگم .

ریحانه می دونم خودت میدونی فقط میخوام یاداوری کنم:

یک مساله مهم اینه تو الان مادر شدی و بچه ات در درونت در حال جون گرفتنه
بچه ای که حال بعد تولدش تحت تاثیر این مرحله است .

حالا دیر یا زود!!!

افکار حاشیه ای رو دور بنداز فکر نکن همسرت دوست نداره فقط بخاطر احساس مسولیته که میخوان همه چی اوکی باشه بعد پدر بشن پس مطمان باش وقتی به دنیا اومد عاشقش میشه و زندگی تون پر از شهد و شکر میشه .

تو احساس داری بهش فقط جا نیفتاده انقدر ذهنت رو ازین فکرهای نگران کننده پر کردی که جایی برای بروز احساست نسبت به بچه ات نمونده .

خودت از بودنش خوشحال باش و اجازه بده به همسرت هم منتقل بشه تنش هارو کم کن و به خودت برس.

تازه اصلا هم فکر نکن زوده کار خوبی کردی حتما از پسش برمیایین به امید خدا .

ریحانه جان وقتی خدا اراده می کنه و فرزندی بهت میده رزق وروزی و شادی وجود اون رو هم میده .

فقط خودت رو رها کن و نظاره گر این زیبایی باش قضاوت نکن خوبه یابده دیره یا زوده همسرم خوشحاله یا ناراحته

بذار همسرت هم خودش ببینه و نظاره گر باشه مسوول همه چیز نیستی

ترس ها و نگرانی هات رو دور بریز و از خدا شکرگزاری کن و نگران همسرت هم نباش.

ریحانه میتونی رو همسرت هم تاثیر بذاری ولی اصرار نکن آروم باش.

نمیشد بمونی پیش همسر جونت؟
طبیعیه که براش سخت باشه .

ناراحت نباش
منم الان باردارم و به خاطر تنهایی حس شما رو دارم
البته من فرزند دومم هست و چون کسی رو ندارم که بعد از مرخصی فرزند رو نگه داره نگرانم وگرنه حس مادر شدن شیرین ترین حس دنیاست
اگه برات امکان داره برو پیش همسرت و سعی کن تو این روزها در کنارش باش

سلام فرشته جان خودت خوبی؟
ممنون از راهنماییت. آره اون طفلی الان روح داره و همه رفتارای من روش تاثیر میذاره
ولی من هنوز نتونستم روحیه ی خوبی داشته باشم. چون به شدددت به همسرم وابسته هست این موضوع
تا زمانیکه ببینم او خوشحال نیست و با این موضوع کنار نیومده منم نمیتونم خوشحال باشم
او هیچی نمیگه. تمام تلاششو میکنه که هیچی بهم نگه و حالمو بد نکنه
اما من خیلی راحت میفهمم تو دلش چی میگذره
اکثر اوقات ناخودآگاه اشک میریزم .
از روز اول استرس سلامت جنین رو من بود... بخاطر شرایط سختم. و زمانیکه نیاز به روحیه داشتم همسرم نتونست اون روحیه رو بهم بده
دلم خیلی شکست راستش

من میخوام رو همسرم تاثیر بذارم. نمیتونم دیگه اینجوری تحمل کنم
خودم دلم پر میکشه برای خونمون. برای همسرم. تازه اینکه خونه بابام هم شرایطی هست که اونجوری که باید آرامش لازم رو اینجا هم ندارم
ولی شهر خودمون از خانواده ها خیلی دوره. و تنهای تنها هستیم. هیچ آشنا و دوستی نداریم که اگه لازم شد بیاد کمکم

رهگذرآسمان عزیز
ممنون از هم درکیتون
نمیوونم خواهر شما هم همسرش مثل همسر من هست یا نه
ولی اینو میدونم مرد خیلی خیلی تو این دوران نقشش مهمه.
حالا من صبر کنم بچه دنیا بیاد اگه اونوقت هم رفتارمون نسبت بهش زیاد بهتر نشده بود چیکار کنم اونوقت؟؟؟
میترسم حس بد همسرم تا سالها باقی بمونه. دست خودش هم نیست میدونم

حیاط خلوت عزیز ممنون
من حداقل تا 1 ماه دیگه بنا به دلایلی مجبورم اینجا بمونم. بعدش اگرررر خدا کمکم کنه و شرایطم نرمال باشه میتونم برگردم خونه ام
ولی مشکل بزرگ اینجاست که من نهایتا 3 4 ماه اونجا میتونم بمونم باز باید برگردم پیش مادرم. شهری که قرار هست بچه دنیا بیاد
تا یکی دو ماه اولم مسلما تنهایی از پسش برنمیام و ناچارا باز باید بمونم...
بعدش مادرم رو با خودم ببرم اگه بتونم!

همه اینا رو که فکر میکنم برای زندگیم نگران میشم .نمیدونم تا اون زمان چقدر بین من و همسرم فاصله ایجاد میشه
راستش فکر میکنم خطر جدی ممکنه زندگیمون رو تهدید کنه

کاش راه حلی وجود داشت...

- - - Updated - - -

الان بهترین رفتار من چی میتونه باشه؟؟
همدردی با شوهرم؟ یعنی بگم اشتباه کردم منم؟ کاش بیشتر صبر میکردیم ولی حالا کاری هست که شده و این حرفا...
بی توجهی به احساساتش!؟ بذارم خودش کنار بیاد با این موضوع... هر زمان دیدم تو خووش هست اصلا موضوع رو به بچه ربط ندم؟
و یا اینکه مدام راجب بچه باهاش صحبت کنم. و سعی کنم درگیرش کنم با فکر بچه...حتی اگه نخواست یا دوست نداشت

سلام

هیچ وقت به همسرت نگو که اشتباه کردید بارداری شما به تنهایی اتفاق نیفتاد ایشون پدر بچه هستند و باید مسئولیت پذیر باشند با همسرت هم حسی داشته باش اما منفعلانه برخورد نکن
بیشتر سعی کن حس پدرانه اش را تحریک کنی بتوانی کنارش باشی بهتر هست حالا که نیستید با همان پیامک مثلا بگویید بابایی من دلم امروز مثلا لواشک میخواد(حالا این مثال بود چون خانم های باردار عشق لواشکند گفتم)
بگویید بابایی دلم برایت تنگ شده (یا نی نی مان دلش برایت تنگ شده و بی قراری می کند بیا باهاش حرف بزن و آرامش کن)
یا در مورد اسم بچه باهم حرف بزنید در مورد وسایلی که باید بخرید دکور اتاق بچه و مسائلی از این قبیل...

یعنی به صورت غیر مستقیم حس مسئولیت و پدری همسرت را برانگیزی

برایت دعا می کنم عزیزم ، ان شاءالله به سلامتی زایمان کنی

نگران نباش به خدا توکل کن

سلام

این افکار منفیرو بندازین دور کلا..

نمیدونم بچه تون کی به دنیا میاد اما چن ماه بعد از به دنیا اومدنه بچه تون کلا این نگرانیها از ذهنتون خواهد رفت..

سختیهائی داره اما به لذتش میارزه.. همسر شما هم به کلی دیدگاهش عوض خواهد شد و هم زندگیش بیشتر از قبل هدف دار و با نشاط تر خواهد شد..

یه روزی خواهد رسید که همسرتون به خاطر فرزندتون نخواهد تونست از خونه دل بکنه.. مطمئن باشید..

هنوز هیچ حسی در وجودتون شکل نگرفته ..