موضوع: زندگی در بلاتکلیفی با دو تا بچه یا طلاق؟؟؟؟؟

با سلام یکی دو روزه که بعد از حدود سه سال دوباره وارد این سایت شدم و از مطالب اموزنده ان بهره میبرم . حدود 6 سال است که ازدواج کردم و و از همون سال اول زندگی فکر و حرف طلاق با من همراه بود چرا که انتخابم بسیار اشتباه بود در لین مدت زندگیم خلاصه میشه در چند ماه صبر و تحمل و بعد رسیدن جان بر لب و دعوا و جدایی چند ماهه از همسر و یا به عبارتی هر کی برای خودش زندگی میکنه من خونه خودم و او خونه مادر یا خونه مجردی تنها یا پیش دوستان و بعد از چند ماه که هر بار به مدتش افزوده میشه دوباره زندگی و دوباره دعوا و دوباره تحمل و ... . قصدم از نوشتن این تایپیک اینه که کاش وقتی میبینین مشکلاتی در زندگی افراد حل نشدنیه از جدایی و طلاق نترسونیمش به جای دعوت به صبر و ارامش به طلاق سوق بدیم بخصوص اگر بچه ای در کار نباشه جدایی بهتزرین راه حله چون خیلی از این اشتی ها بسیار موقت و گذراست و دوباره بر میگردن به خانه اول با این تفاوت که ممکنه در این مدت پای یک یا چند بچه هم به ازندگی اشفته باز بشه ..
من یک دختر سه ساله دارم و باردارم و یک ماه دیگه پسرم بدنیا میاد . همسرم به شدت بی مسعولیت و بی خیال اند نسبت به تمام مسایل زندگی به خصوص من و دخترم .توجیهش اینه که نباید زیاد :97به بچه رو بدی که بچه ازت متوقع بشه و یا مزاحمتی برات ایجاد کنه توی یکسال اخیر به خاطر شرایط کاریش صبح رفته شب اومده و اگر هم در منزل بوده فقط یا خواب بوده یا مشغ ل استراحت به خاطر همین دخترم هیچ علاقه و وابستگی به پدرش نداره و بیشترین محبت رو از پدر خودم دریافت میکنه .روز چهارم عید با همسر دعوای شدیدی کردیم و در ان موقع من و دخترم هر دو اسهال استفراق شدید داشتیم و اون به خاطر اینکه چرا من خوابیدم یا بلند نمیشم بچه رو بگیرم که مزاحمش نشه دعوا رو شروع کرد . من بعد از یکسال تحمل رفتارهاش ماشینم رو ازش گرفتم و به خانه پدرم رفتم و بهش پیام دادم که دیگه تحملش رو ندارم و از خونه بره بیرون . بعد از چند روز که برگشتم دیدم نصف وسایل خونه رو جمع کرده و رفته . منم با وجود بارداری و دخترم ترجیح دادم پیش پدر مادرم باشم دو ماه گذشت در این مدت هیچ پیامی یا تلفنی نه از خودش نه خونواده اش شد منم خانه رو پس دادم و به طبقه بالای منزل پدرم اسباب کشی کردم .
ببخشید از طولانی شدن مطلب . الان حدود پنج ماه گذشته که ما جدا از هم هستیم و هیچ کدام هم رغبتی به اشتی نداریم من با دخترم هستم و یه بچه تو راهی که تمام خرج و مخارجشون بر عهده خودمه . سه سال پیش برای گرفتن حضانت دخترم مهریه و نفقه خودم و دخترما رو بخشیدم . و او هم ازین لحاظ خیالش راحته . طی چند پیامی که داشتیم نه قدمی برای زندگی بر میداره نه برای طلاق همکاری میکنه .

الان معضل اصلی من بچه تو راهی ام هست نمی دونم میتونم از پس کلیه مسولیتهای دو تا بچه بر بیام یا نه ؟ یه وقتها به سرم میزنه بچه که بدنیا اومد نگهش ندارم و تحویل پدرش بدم تا کمی روی خودش و خانواده اش فشار بیاد چون به من میگه هفت سال نوکری پسرم رو بکن بعد میام ازت میگیرمش .منم میگم اگه قراره بعد از هفت سال بگیرتش از همین الان مسولیتش رو بعهده بگیره . در مورد دخترم که هیچ کاری نکرد .از طرفی میگم بچه بی گناه چه جرمی کرده که به خاطر تنبیه یا بی لیاقتی پدرش باید از خودم شیر مادر یا محبت و اغوش مادرانه محرومش کنم ؟
دل مشغولی بعدیم اینه که همینطوری بلاتکلیف با بچه هام زندگی کنم یا برای طلاق اقدام کنم و وکیل بگیرم تا دا گاه مجبورش نفقه بچه ها رو بده این ظلم نیست که من تنهایی بار مسولیت دو تا بچه رو بدوش بکشم هم سرکار برم ب ای مخارجشون و اون اقا راست راست واسه خودش بی هیچ مسولیت و باری بچرخه و زندگی کنه ؟

دوست عزیز همسر من بی تعهدی بی خیالی و بی مسولیتی تو ذاتشه دقیقا پدرش هم که الان هفتاد سالشه همینطوره و نوع تربیتی که از مادرش دریافت کرده این رو تشدید کرده مثلا اگر در منزل ساعت ده یازده شب نون بخواد به پسرش نمی گه خودش میره یا دختراش رو میفرسته . همسرم هم همچین توقعی رو از من داره که مثل مادرش باهاش رفتار کنم . الان تنها چیزی که اون میخواد من اونقدر تحت فشار باشم که التماسش کنم تروخدا بیا زندگی کنیم بعدش براش ماشین بخرم خونه خوب اجاره کنم و اون با منت سر من گذاشتن بیاد سر زندگیش بدون اینکه هیچ تغییری به خودش بده که من همچین قصدی رو دیگه ندارم . تا تغییر اساسی درونش نبینم حاضر نیستم باهاش ادامه بدم .دخترم گاهی سراغش رو میگیره که روانم بهم میریزه و دودل میشم . اما باز ترجیح می دم صبر کنم تا خودش بخواد درباره زندگی حرف بزنه ولی تاحالا پیش قدم نشده . گاهی هم باخودم میگم اگر فقط و فقط پدر خوبی بر ای بچه هام باشه من راضی ام . اما باز هم نمی تونم تصمیم درستی بگیرم اصلا نمی دونم باید چیکار کنم ؟ فقط صبر رو توشه راهم کردم و دارم ادامه میدم سرم با دخترم گرمه و انتظار پسرم رو میکشم شاید با دنیا اومدن اون همه چی تغییر کنه شایدم بدتر بشه . خلاصه مستاصل و درمانده ام و به کمک و همدلی شما نیاز دارم

شیدای عزیز
در مورد دلمشغولی اول کاملا حق باشماست خودم میدونم هیچ وقت راضی نمیشم فقط زمانی که خیلی بهم فشار میاد و از دست همسرم کلافه میشم این افکار میاد سراغم .
من هنوز نرفتم پیش وکیل ولی گذری که تحقیق که کردم گفتن نفقه هر دو تا بچه به عهده پدرشه و شما حق بخشیدن ندارین . و این که نفقه ام رو بخشیدم
گفتن تا سه سال پیش بخشیدی و الان که زندگی جریان داره بهت نفقه تعلق میگیره . مطمعن نیستم چیزایی که شنیدم . در ضمن اگر طلاق بگیرم محل کارم حق سرپرست خانواری بهم تعلق میگیره و حداقل سیصد چهارصد تومن تو ماه به حقوقم اضافه میشه .
فقط اگه ازین بابت مطمعن باشم باید هزینه وکیل بدم .همسر از خودش هیچ چیزی نداره فقط حقوق ماهیانه اش است .

حتما دوستان در تلاش هستند که بعد از همدردی اگر بتونن به شما کمکی بکنن. به بعضی از سوالات جواب ندادید :

لطفا توضیح بدید که دقیقا خواسته های شوهرتون چی هست یا دقیقا چه انتقاداتی به شما داشته یا داره؟
دلیل اصلی دعواهای بی پایان شما چی بوده؟ چرا روز چهارم عید دعوای شما بجای یک دعوای ساده به یک دعوای شدید تبدیل شد؟
در دعوا خود شما چه نقشی دارید و در شدت گرفتن اون چه تاثیری میزارید؟

علاوه بر موارد فوق آیا رابطه جنسی موفقی داشتید؟ الان شما یا شوهرتون اگر قبلا در این زمینه موفق بودید ، حتما دچار مشکل هستید ، آیا شوهرتون دنبال روابط فراخانوداگی هم هست؟

اگر از این سوالات چندان خوش تون نمیاد ، ولی متاسفانه یا خوشبختانه مهم هستن و در تصمیم گیری شما و شوهرتون بسیار اثرگذار هستن . . .

سلام

من از این قانونهای دادگاه و کلا چیزی نمیدونم

ولی نظرم اینه که همینجوری ادامه بدین و طلاق نگیرین ..اما هزینه نگهداری و سرپرستی بچه هاتونو ازش بگیرین ماهیانه ..

ولی بچه دار شدنه شما تو این مقطع که خودتون مشکلات و قشنگ لمس میکردین کار اشتباهی بوده..

و کار اشتباهه دوم شما این بوده که با وجود بی مسئولیت بودن ایشون شما به این خصلت ایشون بیشتر دامن زدین و براشون ماشین خریدین ..خونه اجاره کردین و خیلی کارهای دیگه که برا ما پوشیده هستش

و این خصلت به قول خودتون از پدر براشون ارث رسیده و چون این مدلی بزرگ شده سخت بشه عوضش کرد .. پس به فکر تغییر ایشون نباشید.. فقط یک مسیر برای آینده خودتون ترسیم کنین و بدون ایشون

این مسیر و ادامه بدین..

ترسیم این مسیر به کمک و راهنمایی نیاز داره .. پس از اهل فنش بپرسین تا در اینده مادر موفق و فرزندان خوبی به بار بیاد..

دوست گرامی باید عرض کنم همسر به شدت از من طلبکاره توقع داره تمام سرویس های ممکن رو بهش بدم ولی هیچ توقعی ازش در قبال خود و فرزند و زندگی به هیچ عنوان ازش نداشته باشم و به قول خودش فکر کن من نیستم !!!الان بزرگترین دلخوریش از من اینه که چزا هر بار از زندگی بیرونش میکنم اما اصلا به رفتارهاش توجهی نداره . من ادم صبوری ام تا جای ممکن صبر میکنم و تحمل و ایشان اصلا متوجه نیست که من در حال تحملم . نمی تونمم چیزی بهش بگم چون ابدا انتقاد پذیر نیست و تحمل شنیدن حرف رو نداره و مواقعی که بخوام لب به شکوه باز کنم شروع میکنه به فریاد زدن و فحاشی که من ادامه ندم . به شدت انسان خودخواهی است و فقط به منافع خودش فکر میکنه .
_روز چهارم عید دعوا اگر چه به ظاهر کم اهمیت بود اما صبر من لبریز شده بود . گفتم چرا با وجود این فداکاری هایی که در حقش کزدم نباید حتی انتظار یک لیوات اب ازش داشته باشم ان هم در شرایط بارداری و بیماری . من چه امیدی با این ادم باید زندگی کنم که ذره ای نسبت به من رحم و دلسوزی نداره چه برسه به عشق یا دوست داشتن .
در مورد مسایل جنسی مشکل خاصی نداشتیم . من به این دوری های چندین ماهه عادت دارم . و در مورد ایشان اصلا نمی تواتم به اطمینان حرف بزنم چون بسیار انسان غیدگر قابل پیش بینی است . برای ضربه زدن به من هر کاری میکنه . دفعه های قبل که جدا زندگی میکردیم خانه مادرش بود ولی الان اصلا نمی دونم کجا زندگی میکنه چون خونه مادرش هم نیست . و اصلا هم نپرسیدم .
میدونم بچه دار شدن مجدد بسیار کار اشتباهی بود اما دیگه کار از کار گذشته من حتی تد چهار ماهگی قصد سقط داشتم اما چون بچم تکون میخورد دلم نیومد . وقتی فهمیدم پسره دلم کمی قرص شد گفتم مثله یه مرد واقعی تربیتش میکنم و میشه مرد زندگی من و دختزم .
تقریبا دو هفته مونده به زایمانم روزهای سختی رو میگذروتم البته خدارو شکر پدر مادرم کنارم هستند . امید دارم با فارغ شدنم احساس خیلی بهتری داشته باشم و اونقدر وقتم با بچه هام پر بشه که دیگه به همسرم فکر نکنم و مثله تمام سالهای گذشته هیچ انتظاری ازش نداشته باشم و فکر کنم که دیگه وجود نداره . فقط خودمم و بچه هام . ببینم خودش تا کجا میخواد پیش بره