موضوع: خسته شدم از فکر کردن به مشکلات دیگران

سلام.30 سالمه وشوهرم هم 31.تو زندگی خصوصیم مشکلاتی دارم ولی اونقد حاد نیستن.مشکلم با خودمه.مشکلم اینجاست که 7 تا خواهر وبرادریم با پدر مادرم ومن هر روز دغدقه اونها رو دارم مدام به مشکلاتشون فکر میکنم.وشبها اکثرا با گریه میخوابم برادرم مشکل مالی داره وبا اینکه خانومش کارمنده وحقوقش از شوهرم ببشتره من غصه اونو میخورم ومدام تو فکرم چه طور میتونم کمکشون کنم.برادر کوچیکم 3 سال عقده ویک ماه دیگه عروسیشه و اونم مشکل مالی داره ومشکلات دیگه وشغل ثابت نداره من همش فکر میکنم چه جور از پسش برمیاد چه جور خونه اجاره میکنه واگه بیکار شد از پس اجاره برمیاد این از طرفیه که خونه پدرم دو طبقست وحاضر نیستتن برن اونجا زندگی کنن.خواهرم شهر دیگه زندگی میکنه ومن همش به فکرشم.همش به بچه های خواهر وبرادرام فکر میکنم که اتفاقی براشون نیوفته.همش درگیر اینم که اگه تار مویی از سر خواهر وبرادرم کم بشه چه به سر بچه هاشون میاد.خلاصه وقتی کسی حرفی از خانوادم میزنه من بی قرار میشم.وقتی جایی میرم تفریح همیشه به فکر پدر ومادرم هستم که اونا جایی نمیرن.میرم مسافرت غصه میخورم ومیریزم تو خودم.همش به این فکر میکنم که پدرم چه جور وضعیت مالیش بهتر بشه که بدون مشکل برن مسافرت.نمیدونم چه جور به این موضوعا فکر نکنم.همیشه استرس اینده رو دارم.لطفا کمکم کنید.دیگه از مرز افسردگی گذشتم.همش حس میکنم دیگران شوهر خودم یا خواهر شوهرام یا عروسا میخوان مارو از هم دور کنن.وقتی میخوایم بریم تفریح دلم میخواد تمام خانوادم باشن.البته اینو هم بگم که رفتارایی که قبلا شوهرم داشت باعث حریص شدن من شده.دیگه طاقت ندارم

وقتی داشتم متن شما رو میخوندم فکر میکردم خودم نوشتم . چون من دقیقا مشکل شما رو دارم چندتا خواهر و برادر دارم که همش تو فکرشونم دلم میخاد بهشون کمک کنم اما نمیتونم . تا جایی بهم خوشمیگذره یاد مامانم و خونوادم میفتم من حتی وقتی با شوهرم بیرون میرم تو ماشین بی صدا گریه میکنم . و کلی چیزای دیگه که همیشه ته دلم یه غمی هست یه دغدغه ای که شاید خود خونوادم اونقدر مشکلشون براشون بزرگ نباشه ولی برای من بزرگ و بزرگتر میشه .
همیشه فکر میکنم شاید ریشه در کودکی من داره شاید اتفاقی برای من افتاده که خودم یادم نیست شایدم به خاطر رفتارای همسرم باشه چون عصبی هست و با اینکه با هم خیلی خوبیم ولی سر کوچیکترین دعوا تا مرز انداختن من از خونه بیرون میره و من همیشه میدونم که پشتیبان سختی های من و خونوادم نخواهد بود چون خودش هیچ مشکلی نداشته. همه ی اینا عادت شده چندسالی هست درگیرشم.
نمیدونم راه حل این مشکل چیه . ولی هرچی بیشتر بهش فکر میکنم واقعا هر روز یه اتفاقی برای اطرافیانم میفته که میگم نکنه اینا به خاطر افکار منفی من باشه . دلم میخاد یه بچه فقط داشته باشم که یه روزی بچه م دغدغه ی خواهر و برادری رو نداشته باشه

نوشته اصلی توسط mlika2

سلام.30 سالمه وشوهرم هم 31.تو زندگی خصوصیم مشکلاتی دارم ولی اونقد حاد نیستن.مشکلم با خودمه.مشکلم اینجاست که 7 تا خواهر وبرادریم با پدر مادرم ومن هر روز دغدقه اونها رو دارم مدام به مشکلاتشون فکر میکنم.وشبها اکثرا با گریه میخوابم برادرم مشکل مالی داره وبا اینکه خانومش کارمنده وحقوقش از شوهرم ببشتره من غصه اونو میخورم ومدام تو فکرم چه طور میتونم کمکشون کنم.برادر کوچیکم 3 سال عقده ویک ماه دیگه عروسیشه و اونم مشکل مالی داره ومشکلات دیگه وشغل ثابت نداره من همش فکر میکنم چه جور از پسش برمیاد چه جور خونه اجاره میکنه واگه بیکار شد از پس اجاره برمیاد این از طرفیه که خونه پدرم دو طبقست وحاضر نیستتن برن اونجا زندگی کنن.خواهرم شهر دیگه زندگی میکنه ومن همش به فکرشم.همش به بچه های خواهر وبرادرام فکر میکنم که اتفاقی براشون نیوفته.همش درگیر اینم که اگه تار مویی از سر خواهر وبرادرم کم بشه چه به سر بچه هاشون میاد.خلاصه وقتی کسی حرفی از خانوادم میزنه من بی قرار میشم.وقتی جایی میرم تفریح همیشه به فکر پدر ومادرم هستم که اونا جایی نمیرن.میرم مسافرت غصه میخورم ومیریزم تو خودم.همش به این فکر میکنم که پدرم چه جور وضعیت مالیش بهتر بشه که بدون مشکل برن مسافرت.نمیدونم چه جور به این موضوعا فکر نکنم.همیشه استرس اینده رو دارم.لطفا کمکم کنید.دیگه از مرز افسردگی گذشتم.همش حس میکنم دیگران شوهر خودم یا خواهر شوهرام یا عروسا میخوان مارو از هم دور کنن.وقتی میخوایم بریم تفریح دلم میخواد تمام خانوادم باشن.البته اینو هم بگم که رفتارایی که قبلا شوهرم داشت باعث حریص شدن من شده.دیگه طاقت ندارم

سلام

بیماری که نمیشه گفت بهش ولی یه نوع خصوصیته با عنوانه راضی نگه داشتن همه و دومی هم اختلاله احساس گناهه

یعنی شما واسه چیزهایی که به شما مربوط نیست احساس گناه میکنید..

این سایتو باز کنید و مطالعه کنید


از احساس گناه فاصله بگیرید

نکته بعدی اینه که شما تا جایی که امکانش براتون مقدوره به خونوادتون کمک کنید ..ولی نه تا حدی که از زندگیه خودتون باز بمونید یا باعث ناراحتیه شوهرتون بشین .. و تا وقتی که انها از شما کمک نخواستن
شما پیش قدم نشین.. چه بسا اونها مثله شما احساس کمک و گرفتاری نداشته باشن و این ناشی از احساس گناهه شما باشه

میتونید با شوهرتون صحبت کنین و هر چن وقت یکبار پدر و مادرتونو ببرین تفریح یا مسافرت ..

میتونین اگه برادرتون پول لازم داره براش وام بگیرید تا خودش قسط هاشو پرداخت کنه

و خیلی کارهای دیگه.. اما مشکل اصلیه شما که یه نوع اختلال روانی هستش باید درمان بشه.. اگه شدید هستش به روانشناس مراجعه کنید ولی اگه در حد راهنمایی های تالار کمی ذهنتون باز بشه نیازی نیست

برادر دوم شما خودش فکرهاشو کرده و سبک سنگین کرده و الان ازدواج کرده و مشکلش به خودش ربط داره.. و در حالیکه طبقه بالای خونه پدرتون خالیه اما نمیخواد اونجا بشینه..پس معلومه که مشکلش حاد نیست
در مورد خواهرتون هم عرض کنم خیلیا تو شهر دیگه ای زندگی میکنند و خواهر شما هم استثنا نیست..

از حساسیتتون نسبت به خونواده و اطرافیان بکاهید و اینو بپذیرید که اگه این رویه رو ادامه بدید بیمار شده و نه تنها کمکی برای اونها نخواهید کرد بلکه باعثه ایجاد مشکل براشون خواهید شد..

با تشکر از تموم دوستانی که جواب دادن.اولا خوشحالم که تنها من نیستم که این وابستگی رو به خانوادم دارم وکسایی هستند که این احساس من رو درک میکنن.شادان جان من هم مثل شما جایی میرم طوری که کسی نفهمه اروم گریه میکنم.یا بغض تو گلومه.انیسای عزیز من هم دقیقا همین حس رو دارم خیلی وقتها وقتی میبینم خانوادم رو مشکل از نظر اونها اونقد حاد نیست یا دارن زندگی عادیشون رو ادامه میدن ومن بیشتر غصه میخورم.از امین وجوادیان هم کمال تشکر رو دارم که راهنمایی کردن.البته اینها گوشه ای از مشکلات بود مثلا برادر بزرگم وام داره که سودش بسیار زیاده وخونه پدرم در رهن بانک هست برادرم ماشین سنگین داشتند که تصادف کرده والان ورشکست شده از طرفی بابای من یک بازنشسته با حقوق کم و رفت وامد زیاد وگاهی اوقات بابام که هفتا بچه رو به بهترین نحو بزرگ کرد رو میبینم که داره با مشکلات چه جور از بین میره من از غصه میمیرم.انقد گریه میکنم ومدام به بابام فکر میکنم که سر درد میگیرم.از طرفی خیلی ها منتظر زمین خوردن خانواده ما هستند واین فکرها منو داغون میکنه.الان خونه دوطبقه تو بهترین جای شهر دارن درسته حقوقشون کفاف خیلی چیزها رو نمیده ولی باز هم خدارو شکر ولی فکر اینده که چی میشه منو داغون میکنه اگه خونشون در رهن بانک بره چی.از طرفی برادرم اینقد وابسته کمکای بابام شده که الان بیخیال نشسته و حدود یک سال بیکاره برادرای دیگه هم که هر کدوم درگیر مشکلات خودشون هستن.واین وسط ما خواهرها حرص میخوریم مخصوصا من همیشه به فکر همه هستم .همیشه نگران و مظطربم.گاهی وقتا حتی تلفن نمیزنم یا نمیرم خونه بابام که از نگرانیهام کم بشه ولی اینجور هم شبا با گریه میخوابم.جوادیان عزیز که گفتین پدر ومادرم رو با خودم مسافرت ببرم من گاهی اوقات حتی خودم هم جایی میرم از ترس مادر شوهرم به کسی نمیگم اخرین بار عید با مادرم جایی رفتیم خیلی زود بهمون گفت من تا حالا فلان جا نرفتم .یا وقتی رفتیم خونه خواهرم چند روزی موندیم بعدایام عید وقتی رفتیم خونه مادرش شوهرم گفت باید زودتر برگردیم خونمون مادر شوهرم گفت تونستید اینهمه بمونید خونه خواهر زنت ولی اینجا باید زود برید.البته مادر شوهرم یعنی خاله بنده هم هستند.خلاصه از این ناراحتم که حتی بخوام کمکی هم بکنم از ترس نیش وکنایه های مادر شوهر بیشتر عذاب میکشم البته ناگفته نماند شوهرم خودش خیلی همکاری میکنه واز نظر کمک کردن عالی هستند وگاهی خدا رو شکر میکنم که درکم میکنه البته خودشوهرم مشغله زیاد دارن.اینقد تو فکر بابام اینا هستم که نمیتونم از چیزی لذت ببرم حتی وقتی بهم خوش بگذره یا چیزی میخرم همش فکر میکنم بابام دستش خالیه ومن دارم اینقد خرج میکنم البته با اجازه شوهرم گاهی کمک هم میکنم ولی مشکلشون با این چیزای کوچیک که حل نمیشه.از این بیشتر عذاب میکشم.کاش جوری بتونم خودمو کنترل کنم رها بشم از این همه استرس برای همه.

نوشته اصلی توسط mlika2

خلاصه از این ناراحتم که حتی بخوام کمکی هم بکنم از ترس نیش وکنایه های مادر شوهر بیشتر عذاب میکشم البته ناگفته نماند شوهرم خودش خیلی همکاری میکنه واز نظر کمک کردن عالی هستند وگاهی خدا رو شکر میکنم که درکم میکنه البته خودشوهرم مشغله زیاد دارن.اینقد تو فکر بابام اینا هستم که نمیتونم از چیزی لذت ببرم حتی وقتی بهم خوش بگذره یا چیزی میخرم همش فکر میکنم بابام دستش خالیه ومن دارم اینقد خرج میکنم البته با اجازه شوهرم گاهی کمک هم میکنم ولی مشکلشون با این چیزای کوچیک که حل نمیشه.از این بیشتر عذاب میکشم.کاش جوری بتونم خودمو کنترل کنم رها بشم از این همه استرس برای همه.

سلام

هیچ اشکالی نداره

به مادر شوهرتون بگید هر وقت افتخار دادین با شما هم میریم تفریح یا مسافرت.. شما با مادرم هیچ فرقی ندارید.. خوشحالتر هم میشیم..

میتونید از پس اندازتون یواشکی به کسی که دوست دارین قرض بدین..نیازی نیست همه خبردار بشن .. بعد بخاطر کمکی که به طرف کردین یه حس خوشنودی از طرف خودتون بکنید در عوض همه استرس ها

همه ماها اگه بخواهیم میتونیم یه ذره بین برداریم و بیفتیم تو بطن زندگیمون و ذره ذره چیزهائی پیدا کنیم و بخاطرش غصه بخوریم.. این مشکلات تو همه خونواده ها هستش..

خونواده هائی هستن به مراتب پائین تر از سطح خونواده شما که اگه از شرایط اونها باخبر میشدید هیچ وقت غصه خودتونو نمیخوردید , بلکه شکرگذارتر میشدید.. و به خودتون میگفتید وام که تموم خواهد شد

..کار پیدا خواهد شد و غیره

ولی من از این بابت خوشحالم که همسر خوبی دارم.. پدر و مادر سالم و در قید حیات دارم.. وضع مالیمون نسبتا خوبه..

هر روز بجای غصه خوردن بگردید و نکات مثبت زندگیتونو پیدا کنید و بخاطرش خوشحال بشید..

این کارها اول شاید براتون سخت باشه ولی به مرور احساس گناه از ذهنتون خارج خواهد شد و شما منطقی تر به قضایا نگاه خواهید کرد

سلام

بیشتر از همه چیز میخواستم از پست ارم عزیز تشکر کنم.فکر میکنم واقعا عالی بود و خیلی منطقی و موشکافانه موضوع رو بررسی کرده بود.

ملیکا جان ، من هم مثل دوستان دیگه ای که اینجا پست گذاشتند دقیقا همین مشکل رو دارم.تا اونجا که با اینکه از زندگی متاهلیم راضی هستم،گاهی آرزو میکردم کاش

ازدواج نمیکردم تا بیشتر به خانوادم رسیدگی میکردم.

همش در حال برنامه ریزی برای بیشتر بودن در کنار مادرم هستم. در عین حال که میدونم منطقی و درستش اینه که بیشتر در کنار همسرم و به فکر زندگی متاهلیم

باشم.

حرفهای ارم در مورد شخصیت ناجی و کنترل گری در مورد من که کاملا درسته .اگر ما بتونم ریشه مشکلات رو در ویژگیهای شخصیتی خودمون پیدا کنیم راه حلش

ساده تر میشه.

ملیکا جان.خانواده شما خدا رو شکر مشکل حادی ندارند.مسائل کار ثابت نداشتن و مشکلات مالی هم که این روزا متاسفانه برای همه هست.

اگر بتونی در کنار تلاش برای بهتر کردن روحیه خودت و تمرکز بر زندگی فعلیت ،یه سری کارهای کوچیک هم برای خانوادت به خصوص پدر و مادرت انجام بدی میتونه تا

حدی تو رو از این حال خارج کنه.

مثل همین کارهایی که الان میکنی.یعنی تو تا جایی که از دستت برمیاد سعیت رو میکنی.بقیش هم واقعا در کنترل تو نیست.