موضوع: رابطه اشتباه و ترس و پشیمانی

سلام. من یه مشکل خیلی بزرگ دارم. باورش برا خودم خیلی سخته و سخت تر از اون حرف زدن راجع به مشکلمه. کار از کار گذشته و من فقط اینجا یکم همدردی می خوام و اینکه چطوری به زندگی عادیم برگردم.
چند سال پیش من با یه آقایی ارتباط داشتم. به خاطر یه سری مسائل این رابطه سمت و سوی دیگه ای پیدا کرد و متاسفانه من با ایشون.....
به طور ناگهانی و اتفاقی رابطه ما تموم شد. بعد از اینکه خانوادم همه چی رو فهمیدن، با ایشون حرف زدم، ایشون اوایل خیلی رک و بی احساس پا پس کشیدن و رابطه کاملا قطع شد. البته از نظر احساسی و به خاطر وابستگی و اینا گاهگاهی تلفنی حرف میزدیم که بازم دعوامون میشد یا اینکه ایشون هر از چند گاهی دنبالم میومدن و همدیگه رو میدیدم. بعد از اینکه من کاملا تماس تلفنی یا چند دیقه ای همدیگه رو دیدن رو هم کامل قطع کردم (بر خلاف میلم چون هنوزم بعد از این همه سال مثه روز اول عاشقشم.(، چند ماه بعد ایشون،حالا نمیدونم به خاطر عذاب وجدان یا چیز دیگه ای بحث خواستگاری رو مطرح کردن، اما من به خاطر شرایط خانواده، ناآگاهی، و اینکه رابطمون آخراش تشنج شدید داشت و به هزار و یک دلیل منطقی و بی منطق گفتم نه (که باز بر خلاف احساساتم بود. البته به خاطر دعوا و ...بعضی وقتا احساس دو گانه ای نسبت بهش داشتم(
چند ماه بعدش اتفاقی همدیگه رو تو خیابون دیدیم و هنوزم نگاهمون به پشت سرمون که درست دیدیم یا نه یادمه. احساس یه مادری رو داشتم که بچه مو یه جا گذاشتم و رفتم. خلاصه چن ماه بعدش دوباره با هم تماس داشتیم. اما این دفعه از طرف ایشون فرق داشت. گفتم که رابطه مون آخراش دچار تشنج شدید شده بود، توهین و تحقیر و داد و هوار و کتک کاری و...
ایشون این تشنج رو ادامه دار کردن و هزار جور انگ زدن و اینکه اینکاره ای، از اولش معلوم بود حرفه ای هستی، دوستات گفتن چیکارا کردی و با کیا هستی، دوستات گفتن با کیا بودی، از نحوه حرف زدنت همه چی معلوم بود، لباس پوشیدنت داد میزد و....(خیلی دلم و شکست خلاصه(
حرفای ایشون با همدستی یه عده از آدما (آشنا از طرف هردومون) به اینجا ختم نشد و همه جا پخش شد. اینکه من دوس پسر داشتم، رابطمون چه جوری بوده (جزئیاتش!!!(
شمارمو به همه داده بود از همه جا تماس داشتم که ......
دانشگاهی که توش بودم هم اکثر کارکنانش فهمیدن و خیلی بد نگام می کردن. طوری که مثلا نگهبان دانشگاه بهم تیکه مینداخت! !!!
این شد که من در ساده ترین حالت بخوام توضیح بدم آبروم رفت. خانوادم یه طرف که تا حرفی پیش میاد توهین می کنن به شدت! (بارها شده تا یه حرفی زدم رکیک ترین الفاظ نثارم شده). ارتباط من با بیرون به حداقل ممکن کاهش پیدا کرد. خواستم ادامه تحصیل بدم تو دانشگاه، آقایون اذیتم می کردن . خانوما هم یه داستان تعریف می کردن مثلا از یه دختره که بده و اینا و چه کارا کرده، من همه این رفتار همکلاسیام رو به خودم می گرفتم حالا نمیدونم رفتارشون عمدی بوده یا نه. من نه کارمو تایید می کنم نه چیزی. اما میگم من با یه فردی ارتباط داشتم. حالا از روی ناآگاهی به این شکل پیش رفت. الان بعد این همه سال من یه دونه پیام به یه فرد دیگه ای نفرستادم. با کسی نبودم و نیستم. اولین رابطه عمرم با اون اقا بود که اونم اونجوری تموم شد اما برداشتی که از من شد خیلی متفاوت بود. من خوب میدونم چه غلطی کردم اما اینم میدونم که چیکاره نیستم..
بعد این همه سال نتونستم فراموشش کنم. با کس دیگه هم نبودم.هزار بار آرزوی مرگ کردم. الان میترسم برم بیرون، ارتباطم با اقایون وحشتناکه و همش میترسم مثلا به یکی سلام بدم آبروم بره. (چون تو خونه هم از پدرم دل خوشی نداشتم از مردا به شدت میترسم) کلا همش استرس شدید دارم که زیر نظرم یا میدونن به اصطلاح چیکاره هستم. سالی یه بار میرم یه جا همش یا تو فکرم یا سرم پایینه از خجالت.
به نظرتون من دیگه اهمیت ندم به گذشته؟

یار مهربان عزیز خیلی ممنونم که راهنماییم کردی. راجع به اشتباه اول که گفتین باید بگم کاملا حق دارین، اگه من تجربه الان و داشتم حتما اینکارو می کردم. ولی اون موقع به شدت چشم و گوش بسته بودم، شدیدا از طرف ایشون تحقیر می شدم. مثلا همیشه پولش، دانشگاهی که توش درس می خوند، خانوادش، ارتباطاطش، رشته تحصیلیش و ...رو تو سرم می زد. همش سعی می کرد منو تربیت کنه، چرا اینجا رفتیم اینکارو نکردی، چرا اینکارو کردی، فلان رستوران رفتیم تو اینو سفارش دادی، چرا اینو بلد نیستی و ...از طرف دیگه خانواده من اصلا تو شرایط پذیرایی از خواستگار و اینا نبودن، مشکلات پدرم و پشت بندش بقیه مشکلات. اگه میومد خواستگاری مطمعنم همون لحظه پا میشد میرفت. اگرم به فرض محال عقد می کردیم و تو دوران عقد جدا می شدیم که تو فامیل ما اصلا قابل پذیرش نیست، پدرم در جا همه رو به گلوله می بست! راجع به اینکه دوس داشته باشم با اون ازدواج کنم باید بگم چون بلاخره بهش وابستگی احساسی و فیزیکی داشتم معلومه که دوس داشتم با ایشون ازدواج کنم اما خب مساءل دیگه ای هم بود. در ضمن تو رابطه ما حالا کار خدا بوده یا نه به دختر بودنم لطمه ای وارد نشده
راجع به داشتن فیلم و اینا اگه داشت حتما رو می کرد. تو تهدیداتش حتما بهش اشاره می کرد. چون کسی بود که فاکتور رستوران و نگه داشته بود! میدونین چرا مردم باور کردن؟ اینجا زیاد نمی تونم توضیح بدم ولی تا این حد بگم که اولا وقتی دانشگاه فهمید خب کارکنان به هم گفتن دوما یکی از افراد مشترک بینمون منو بدجایی لو داد. مطمعنم مدرک به اون صورت نداشته، پدرمم اصلا اهل مهاجرت و اینا نیست، بیشتر اهل کشتن عضوی از خانواده س که مشکل ساز شده (من هرچی کشیدم از دست همین خانوادمه)

عزیزم راجع به تحصیل تو یه شهر دیگه یعنی حرف دلمو زدین و راستش خیلی دوس دارم این کار صورت بگیره اما درسم خوب نیست آخه. یعنی خوب بودا به خاطر تنش و استرس و ...حافظه و اعتماد به نفسم به شدت افت کرده .انگار اما دانشگاه غیر دولتی هم پول هنگفت می خواد که من از پسش بر نمیام. ولی کاش خدا کمکم کنه بتونم برم یه جا دیگه. اینم بگم اون اتفاقه تو شهر خودمون نبوده و اگه کسی اینجا چیزی بدونه فک کنم به خاطر حرفای بقیه باشه. اون نگهبانم خیلی دلمو شکست انگاری آب جوش ریختن رو سرم.

یار مهربان جان میدونم عشق باید دو طرفه باشه، منم از طرف ایشون نگفتم ولی واقعا دوستش داشتم . باهاش دوس شدنمم به خاطر پول یا قیافه و اینا نبوده، به خاطر اینکه من دختر بدی بودم هم نبوده به قرآن، چون من تا اون سن با کسی نبودم، نمیدونم چی شد که بهش علاقه مند شدم. حتی قیافه هامونم بهم نمی خورد. ولی نمی دونم چرا برا من مهم بودنش بود. یادمه چون هیچ وقت چیزی ازش نخواستم (با وجود اینکه پول داشت)، یه بار با هم بودیم بهم گفت تو یه کاسه ای زیر نیم کاست هست، گفتم چرا، گفت تو هیچی از من نمی خوای، مگه میشه دخترا چیزی نخوان، پول نخوان، کادو نخوان، مسافرت نخوان تو حتما یه ایرادی داری. (نمیدونم چرا با اینهمه حرفایی که بهم زده از چشم نیفتاده). گللا ببخشید گفتم عشق ولی واقعا یار مهرابن عزیز من واقعا عاشقش بودم.

اون حرفایی که تو مورد 2 . 3 گفتین و کاش کسی رو داشتم که قبلا بهم بگه عزیزم، به خدا خیلی خوبه که شما هستین و آدم و راهنمایی می کنین. راجع به حرفای حضرت علی هم که کلا موهای تنم سیخ شد.
پس من دیگه به گذشته فک نکنم.......این حرفاتون رو می خوام یادداشت کنم تا یادم نره..............

(ببخشید نوشتم خیلی طولانی شد)

شیدا جان ممنونم که پست گذاشتین......آره، حق با شماست، راستش خیلی تمرین کردم که به خودش فک نکنم، نتونستم فراموش کنم، یادم میفته، یا حرف خواستگاری پیش بیاد یکم یاد اون میفتم، میگم کاش اون بود. ولی اینکه خجالت زده هستم، این حس هیمشه باهام بوده، به قول شما مردم یادشون رفته اما من نمی خوام یادم بره.......بهش احساس دارم ولی باید اونم دیگه خط بزنم انگاری که نبوده......میدونین چرا همش نگران اطرافیانم؟ چون میگم اگه خودمو بزنم به اون راه مثلا مامانم میگه خیلی بی چشم و روئه.
قبل از اتمام رابطه من یه جلسه مشاور رفتم ایشونم اون موقع دقیقا حرفای شما و یار مهربان رو زدن، گفتن ولش کن و بهش فک نکن. همه بعد یه مدت فراموش می کنن (تازه اون موقع کسی نمی دونست فقط چون اون آقا تهدیدم می کرد که اگه نرم باهاش به پدرم میگه منم به شدت از پدرم می ترسیدم نمی تونستم باهاش به هم بزنم).......

سلام. ممنونم که راهنمایی فرمودید. اون موقع که ایشون تهدید می کردن و یا آبروریزی آخه من نمی دونستم می تونم شکایت کنم، حتی اگه میتونستم هم فک نکنم شکایت می کردم. آخه دوس داشتم سر و صدا نکنه. نمیدونستم برم پیش کی، از چی شکایت کنم، به خانوادم خبر میدن یا نه. راستش من سعی کردم گنگ نباشه نوشتم،من نمیتونم همه چیز رو اینجا توضیح بدم، باید ببخشید. در ضمن یه چند سال از اون ماجرا گذشته.

رابطمون چن سال پیش شروع شد، ایشون گفتن از من خوششون اومده و با هم آشنا شدیم. اون موقع چون همه دور و بریام دوس پسر داشتن منم دلم می خواست با یه نفر آشنا بشم. البته گفتم دیگه خیلیا بودن که میتونستم باهاشون اشنا بشم اما اصلا سمت این قضایا نرفته بودم تا اون موقع،نمیدونم چرا قبول کردم.

رابطمون تیکه تیکه بود. همش قطع و وصل میشد. اینکه این قضیه طول کشید با همه عذاب آوریش و دور بودنا و دعواها و غیره یادم نمیاد شاید حدود یه سال بود ولی سر جمع اگه رابطه دوستی رو بخواین فک کنم دو یا سه ماه بود.

خواستگاری ایشون اصلا رسمی نبود، به خودمم نگفتن، همین در حد یه تماس تلفنی با دوستم بود. بعد از اونم ما رابطه داشتیم یه مدت.

اینکه کیا فهمیدن و سر زبونا انداختن رو اصلا نمی تونم وارد جزئیاتش بشم، معذرت می خوام. بعد از اینکه فهمیدن خب فک نکنم دهنشون رو بسته نگه داشته باشن دیگه. یکیشونم به هدف زد و بدجایی حرف زد.

نمیدونم شاید من متوجه نشدم. ایشون ب دوستاشون راجع به کوچکترین جزئیات و خصوصی ترین مسائل ما حرف زدن دیگه. به عبارتی منو به عنوان ....معرفی کردن. اینکه چرا ترسی نداشتن از کسی یا چیزی نمی دونم. الان که شما اینارو گفتین من گیج شدم یکم، یعنی فقط به من گفتن که اینکارارو کردن و آبرومو بردن؟ در واقع حرفی به کسی نزدن؟ یه موردیم هست که ایشون گفتن خانواده تو در اصل نباید تورو زنده میذاشتن، الان که زنده ای حتما خانوادت هم اینکاره هستن و پایه هستن و ....(توهینای شدید به خانواده و ...)

برخوردم با ایشون از چه لحاظ؟ برخوردم با ایشون بستگی به شرایط داشت. ولی وقتی تموم کردیم با وجود احساسم نسبت به ایشون، باهاشون سرد بودم . مثل اینکه نمیشناسمش

برخورد خانوادم با اون آقا: پدرم می خواست بکشتش دیگه. خونمون جهنم شده بود (خدایا یادم میفته دوس دارم بمیرم). هزار بار التماس کردم و به پاش افتادم بلاخره راضی شد (آخه دوس نداشتم بهش صدمه بزنن). البته فک نکنم به خاطر التماسای من بود، یکی از اعضای خانوادم کاری کرده بود که پدرم کوتاه بیاد (فک کنم البته)

نه، رابطه ای با هم نداریم. نه تلفنی، نه از نزدیک، نه از طریق شبکه های مجازی و ...هیچی.

نه اطلاعی از وضعیت تاهل ایشون ندارم. (هیچ خبری ازش ندارم)

نه کسی رو نمیشناسم. اما چن نفر که مزاحمم شده بودن، چنتا نشونه دادن که من احتمال دادم اون شمارمو داده که مزاحمم بشن.

نه کسی نیست که شاهد چیزی باشه. شاهد بعد از دعوا خیلی داشتم اما مثلا وقتی تو خیابون کتک خوردم به جز مردم عادی کسی نبود که ببینه. اکثرا بعد دعوارو میدین یا دعواهای پشت تلفن و میشنیدن

قبل ما با مطمعن نیستم کسی بوده یا نه، وقتی با هم بودیم هم چن مورد موقع دعوا رفته بودن سراغ دخترای دیگه (فک کنم در حد تلفنی و برا اینکه حرصم بدن)

اعضای خانوادم همه تحصیلات بالا دارن، نمی تونم بگم مذهبی هستیم یا نه، فک کنم پدرم زیاد مذهبی نیستن. موقعیت اجتماعیشونم خوبه. ببخشید تعصب اخلاقی چی میشه معنیش؟

راجع به اون آقا و سوالات قبلی هیچ نظری ندارم. الان که بهش فک می کنم میبینم ما اصلا همدیگه رو نشناختیم. حالا باز ایشون یه چیزایی دستگیرش شد، من اصلا هیچی ازش نمیدونم. حتی نمیدونم چه غذایی دوس داره، چه رنگی، چه فیلمی، هیچی

نه، اصلا قصد شکایت از ایشون رو ندارم. بعد این همه سال! من نمیتونم ایشون رو وادار به ازدواج کنم، نه اینکارم، نه ایشون راضی میشن. عمرا. از این بابت خوب میشناسمش. مدرکیم از گذشته ندارم. ما حتی عکسی از هم نداشتیم. در ضمن بعد این همه سال خانوادم بدونن می خوام شکایت کنم منو می کشن. برم پاسگاه بگم چی شده؟

راستش فراموش کردن اون اصلا برام آسون نیس، ولی چاره دیگه ای نیس. شایدم باشه، نمیدونم. راجع به ازدواجمم نظری ندارم. (دوستایی که باهاشو نبودم و اونام به عبارتی شیطنت داشتن ازدواج کردن و بچه دارن. نمیدونم چرا من موندم)

سلام بهار جان
همه اشتباه میکنن انقدر مساله برای خودت بزرگ و پیچیده نکن. تمام حرف های اطرافیانم از ذهنت پاک کن تو همونی هستی که خودت میدونی نه اونچه مردم میگن از این رابطه اونچه که بعدا برات مفید بگیر و بقیش رها کن .یکیش اینه که قبل شناخت اعتماد نکن دوم اینه برای فرار از شرایط خونوادت به یه پسر پناه نبر سعی کن روابطت با دوستات و تفریحاتت بیشتر کنی
این اقا پسر خیلی بیشتر از اونچه فکر کنی زرنگ بودن اینا اکثرا همزمان چندین رابطه پیش میبرن جز مسایل جنسی و سرگرمی هم اهمیتی بیشتر نداره براشون اینم یه تجربه بود نه بیشتر نه کمتر منتها یه تجربه تلخ و متاسفانه چون خانوادتم واکنش مناسبی در قبالش نداشتن برات پر رنگ شده .هنوزم رفتار خانوادت با شما تحت تاثیر این اتفاقه؟ سرزنشتون میکنن؟کلا نگاهشون به شما تغییر کرده و دختر بدی میدوننتون؟

به نظر من که انسان شریفی فقط خام بودی و نا اگاه .
همه این اتفاقات فراموش کن و مهم تر اینکه خودت سرزنش نکن مقصر یا گناهکار ندون . فکر نکن که زندگیتم با این اتفاق نابود شده نه همه چی میتونه به بهترین شکل پیش بره اگر خودت با خودت کنار بیای

ماه تابان جان عزیز (اگه اشتباه نکنم تو خوندن اسمتون ) خیلی ازتون ممنونم) . می خوام همین کارایی که شما دیگر دوستان گفتن و انجام بدم. راستش حتی می خوام عشقشم که مسلما یه طرفه س و از طرف خودمه هم پاکش کنم از قلب و ذهنم. کاملا حق با شماس ایشون خیلی زرنگ تشریف داشتن ولی به خدا اگه میدیدینش اصلا بهش نمی خورد. یعنی یکی از دلایل اینکه عاشقش بودم همین از لحاظ قیافه و لباس ساده بودنش بود. نگو آب زیر کاه بوده. ماه تابان جان به خدا من آدم فشن مشن و خوشتیپ دور و برم زیاد بود اما همیشه تو ذهنم می گفتم اینا قرتی هستن و محلشون نمی ذاشتم. واقعا نباید از رو ظاهر افراد قضاوت کرد.

به قول شما تجربه خیلی تلخی بود . خانوادم تا حرفمو نمیشد به صراحت به اون موضوع اشاره می کردن. پدرمم دیگه شورشو درآورده بود و منو با الفاظ زشتی خطاب می کرد . من خیی نادون و چشم و گوش بسته بودم (به خاطر شرایطی که توش بزرگ شدم). الان خیلی تونستم ارتباطاطمو با بقیه منطقی و درست کنم. مثلا الان اصلا با کسی دعوا نمی کنم که کار به جایی بکشه که بهم توهین کنن. میشه گفت مادرم و چن نفر دیگه بهشون ثابت شده که من دیگه اون آدم سابق نیستم. پدرمو نمی دونم. اون همیشه عصبانی بوده و هست. خیلی منو میترسونه . ولی رابطم باهاش بد نیست. این طوری بگم که تو کل زندگیم چون من با کسی بد نبودم کسی با من بد نشده. یعنی پدر و مادرمم و اداره می کنم یه جورایی.

ممنوننم از لطفتون عزیزم. متوجه منظورتون شدم. می خوام فرامشو کنم همه چی رو. انگار که هیچ اتفاقی نیفتاده. از همین الانم شروع می کنم......

- - - Updated - - -

اینم بگم بیرون رفتنی کسی رو شبیهش ببینم یا صدایی شبیه صدای اون بشوم یا حتی بیرون یه نفر دوستش و صدا کنه هم اسم اون باشه من منقلب میشم. خیلی اتفاق افتاده این. میدونم مسخره س، ولی همیشه احساس می کنم یه روزی بر می گرده (میدونم محاله، یه بخشی از وجودم میگه محاله اما اون یکی بخشش منتظره و چشم به راه. من اصلا تو زندگیم اهل خیانت نبودم و نیستم. نمیدونم اگه یه نفر دیگه تو زندگیم بود بازم انقد دلتنگش می شدم یا نه