موضوع: دوری شهر محل زندگی دختر و پسر

با سلام خدمت مشاوران محترم

بنده پسری 28 ساله هستم و کارمند، که درگیر ماجرای عاشقی شدم که ماجراشو کامل توضیح خواهم داد که درخواست راهنمایی داشتم.
بنده در دوران کارشناسی ارشد ترم اول عاشق دختری که اهل شهر دیگری( که بیشتر از هزار کیلومتر دورتر از شهر محل زندگی خودم هست) شدم ، بعد از اینکه در ترم اول و دوم و در طول تابستان با ارتباط پیامکی و اصرار بنده برای آشنایی ( و در عین حال پس از تلاش بسیار برای تلاش برای جلب رضایت خونواده ایشون برای آشنایی ) و البته با هماهنگی با خانواده ام رابطه آشنایی رو در تهران که محل تحصیل هردومون (دانشگاه تهران) شروع کردیم. در طول این رابطه که یکسال به صورت پیامکی و غیر حضوری بود و یک سال هم حضوری بود که با هم کافی شاپ میرفتیم و جاهای دیدنی تهران رو میرفتیم و خیلی با هم صمیمی شدیم و بسیاار زیاد به هم وابسته شدیم . در طول این مدت هم بار ها به مرکز مشاوره ازدواج مهر در تهران رفتیم و تست های روانشناختی بسیار زیادی انجام دادیم که مشاور گفت یک سری تضاد هایی وجود داره بین ما که به کمک مشاوره ی انفرادی اونهم قابل حله ( البته بنده بعد از بارها مراجعه به این مرکز مشاوره حس کردم فقط به دنبال پول گرفتن هستن و جذب مشتری و مشاوره درست حسابی ارائه نمیدادن ولی چیز منفی ای هم نگفتن به هر حال بگذریم ..) تا اینکه بعد از یکسال رابطه حضوری و وابستگی و آشنایی به همراه خانواده برای مراسم خواستگاری به منزل ایشان در شهرشان رفتیم. وقتی خونواده وارد منزل شدن به هیچوجه مورد استقبال خانواده ایشون قرار نگرفتن و رفتارشون رو جوری تعبیر کردن که گویا مایل به دیدن ما نبودن ولی به هر حال ما رفتیم و نشستیم و با توجه به اینکه گفتیم از راه دوری اومدیم و بهتره راجع به همه مسائل اینجا صحبت کنیمو در حالی که خونواده ایشون ساکت بودن دختر خانواده شرطشون رو گفتن و به طوریکه پدرم هر چی میگفتن ایشون جواب میداد و یکم حاضر جوابی کردن. در کل من در اون جلسه مشکلی ندیدم و هرچی که بالا نوشتم چیزی بود که رخ داد و نظر و برداشت پدر و مادرم رو نوشتم.
بعد از اون جلسه پدر و مادرم مخالفتشون بیشتر شد. طوری که مادرم اشک میریخت و میگفت من نمیتونم با این ازدواج موافقت کنم و تو رو بفرستم اینجا و دیگه سال تا سال نبینمت و خلاصه اینکه ناگهان پشتمو خالی کردن و من هم درمونده شدم و شرایط روحی بدی پیدا کرده بودم نمیدونستم چیکار کنم .

من خیلی عاشق بودم و خیلی قدم برداشتم در جهت این موضوع ولی در طول رابطه اشناییمون ایشون به من شرایطی رو گوشزد میکردن و باره و بارها از خواستگارای پولدارشون میگفتن دیگه یه جورایی روی اعتماد به نفسم اثر منفی گذاشته بودن و با توجه به اینکه میدونستن بنده هنوز خونه نخریدم از من خونه میخواستن که البته بعد از خواستگاری و مخالفت خونوادم و شرایط پیش امده کمی کوتاه اومدن. تا قبل از خواستگاری گاها من رو به خاطر مسائل مختلف سرزنش میکردن ایشون و تا اینکه چند هفته قبل از خواستگاری در پی یک مشاجره کوچیک ایشون گفتن رابطمون تا الان شده ترمز زندگیشون ( چرا که به واسطه ی این رابطه و مشکلاتی که سر راهمون بود و استرس هایی که داشتیم نتونستیم درست و حسابی به درسمون برسیم و وضعیت پروژه تحصیلیمون هم نابه سامان بود) این حرفشون خیلی به من برخورد و خیلی در من اثر منفی گذاشت چرا که من با تمام وجودم تو این رابطه بودم و باتوجه به اینکه من هم به خاطر این رابطه نتونسته بودم به پروژم برسم ولی با شنیدن این حرف کلا وجودم به هم ریخت طوری که با خودم گفتم تحت هیچ شرایطی شرایط سخت ایشون رو قبول نمیکنم. ولی بعد دوباره رابطمون خوب شد و ما هیچ مشکلی هم نداشتیم باهم اون فقط یک مشاجره کوچیک بود ولی نمیدونم شاید من خیلی حساسم که این حرفشون بهم خیلی برخورد....


همه این اتفاقا و مخالفت پدر و مادرم بعد از جریان خواستگاری کلا منو خیلی به هم ریخت و حتی توان مخالفت با پدر ومادرم رو نداشتم چون همه اون حرفهای دختر خانم و سرزنش هاشون تو گوشم بود و من نمیتونستم با پدر ومادرم قاطعانه مخالفت کنم هر چند مخالفت کردم باهاشون ولی نتیجه نداد و من هم زیاد پافشاری نکردم ...
هیچوقت نتونستم در طول رابطه به ایشون بگم که از کدوم رفتارش ناراحت میشدم و همه اینا رو در درون خودم نگه داشته بودم تا اینکه اینجا ،همه ی اون حرفها و ناراحتیهایی که از ایشون داشتم، با مخالفت پدر ومادرم هماهنگ شده بودن و علیه قلبم و احساسم قرار گرفته بودن

با خودم میگفتم من نمیتونم اینطور که ایشون میخواد باشم و کلی ایراد دارم که ایشون هم به من گوشزد میکردن و اونها رو با خودم مرور میکردم و شاید بهتر باشه این رابطه نشه و خلاصه هر روز تو ذهنم کلنجار میرفتم و تمومی نداشت

یک هفته گذشت تا اینکه بعد اون ماجرا من ایشون رو در تهران دیدم و ایشون خیلی ناراحت بودن از اینکه خونوادم مخالفت کردن و خیلی مهربونتر از قبل شده بودن به طوری که عشق من باز هم بیشتر شد به ایشون و وابستگیم خیلیی بیشتر و هر روز بیشتر من به ایشون گفتم سعی میکنم خونوادم رو راضی کنم و کلا درگیر بودم با افکارم و خونوادم وایشون
یه مدت که گذشت همش سراغ خونوادمو میگرفتن و من چیزی نمیگفتم و ایشون میگفتن خونوادت با من و احساسم بازی کردن و نفرینشون میکرد و من خیلی بهم فشار میومد و ناراحت میشدم و بهشون هم میگفتم و رعایت میکردن و بعد دوباره در دیدار بعدی همونطور ...

تا اینکه چند ماه گذشت و ایشون گفت من خسته شدم و حق هم داشت و خیلی هم حق داشت و من هم نتنستم خونوادم رو راضی کنم تو این مدت ، ایشون کات کردن و گفتن دیگه رابطه نداشته باشیم من هم که میدیدم هر روز ایشون بیشتر عذاب میکشن چیزی نگفتم و حرفی نزدم و دیگه رابطه نداشتیم تا الان که دوماه گذشته البته دو و سه باری من پیام دادم حالشون رو پرسیدم که باز هم گفتن پیام نده و .... من خیلی دلم تنگ شده براشون و خیلی خیلی سخته برام

راهنماییم کنین که چیکار کنم ؟ من قدرت تصمیم گیریم پایینه و البته تو این شرایط پایین اومده و نمیدونم دیگه چیکار کنم !؟
از طرفی همه مسائلی که پیش اومد بین ما من رو دلشکسته کرده بود ولی من هرگز نمیخواستم زیر حرفم بزنم و همیشه گفتم و میگم اگر مخالفت خونوادم نبود باهاشون ازدواج میکردم . الان خیلی دلتنگم و الان که دوماه گذشته هر شب اشک میریزم و به یادش روزگار میگذرونم و ایشون هم خیلی ناراحته و خیلی بهشون سخت میگذره ومن خودمو واقعا مقصر میدونم و از ته قلبم ناراحتم و دوس ندارم حتی ذره ایی ناراحتیش رو ببینم.

ببخشید خیلی طولانی شد
اگر حوصلتون نشد بخونید بگید مختصرش کنم
اگر پاسخگویی به این سوالم نیاز به پرداخت حق عضویت داره باز هم بهم بگین سریع پرداخت میکنم واقعا ناراحتم و شب و روز ندارم لطفا راهنماییم کنید. ممنونم

با سلام و احترام و عید شما هم مبارک
ممنونم از اینکه وقت گذاشتین و روز عیدی در خواست راهنمایی بنده رو پاسخ دادین.
در مورد قسمت اول صحبتتون ، اصل موضوع اینه که پدر ایشون واقعا مخالف بودن آن هم به دلیل دوری و نا آشنایی با خلق و خوی ما و سختی تحقیق و شناخت ما و از این قبیل،،، و از سایر لحاظ مشکلی نداشتن چون من شغل و درامد خوبی دارم و میتونم به راحتی زندگیم رو بسازم . و یکی از شرایظشون هم زندگی در شهر خودشون بود که بنده با رضایت خونواده خودم پذیرفته بودم این رو . و مشکل در روز خواستگاری این بود که پدر و مادرم این حس رو داشتن که آونها ما رو تحویل نگرفتن و... علتشم این بود که پدر و مادر ایشون اصلا صحبتی نکردن و تا آخر جلسه ساکت بودن و برادرشن صحبت میکردن در حالی که پدرمبارها تاکیید کردن ما از راه دور اومدیم پس بهتره راجع به همه شرایط صحبت کنیم ولی باز هم ظاهرا همه شروط از طرف خود دختر خانم بود ، که شرط خونه رو هم خودشون مطرح کردن و پدرم گفت من هم تا حدی میتونم کمک کنم ولی الان خونه دار شدن سخته و.. و دختر خانم جواب دادن من صبر میکنم و ... و حاضر جواب بودن ( من چون میشناختمشون برا من نرمال بود باز هم ولی پدر ومادرم از این رفتار دختر خانم هم نگران شده بودن و در کل نپسندیدن به هیچوجه رفتار خودش و خانوادش رو) در حالی که از نظر بنده نرمال بود رفتارشون.
مسئله دیگه ایی هم که بود اینکه اونها از نظر مالی آمادگی فراهم کردن جهیزیه رو نداشتن در حالی که من این رو هم گفتم که مسئله ایی نیست ما زندگی رو با هم میسازیم و... ولی باز هم نگران این قضیه بودن

در مورد موضوع دوم : اینکه مشکل اصلی پدر ومادرم دوری بود که درسته از قبل هم این رو میدونستن ولی من راضیشون کرده بودم چون واقعا مطمئن بودم و اون موقع هیچ مشکلی در تصمیم گیری نداشتم،، اما بعد از خواستگاری دوباره به شدت مخالفت کردن به همون دلایلی که گفتم و رفتار اونها رو بی احترامی تلقی کردند و به من گفتن این خونواده تو رو نمیخوان وگرنه شرایط سخت نمیگذاشتن و ... در حالی که خودم هم اون موقع به دلایل برخی حرفای دختر خانم از ایشون نا امید شده بودم و اینکه در طول دوره اشناییمون ایشون با اینکه خونواده ی من رو ندیده بودن ولی همش بر اساس خاطراتی که من تعریف کرده بودن برداشت منفی داشتن و همش بد خونوادم رو میگفتن در حالی که من به هیچ عنوان خودم از حرفای خودم همچین برداشتی رو انتظار نداشتم و طوری شده بود که من واقعا دیگه مطمئن نبودم بعد ازدواج ایشون چه رفتاری با خونواده من خواهند داشت، اینو با خودش هم مطرح کردم اون موقع و میگفت نه من به خاطر خودت میگم وگرنه هیچوقت همچین رفتاری نخواهم داشت و... ولی باز هم بعدشهمیشه حرفاش همین چیز ها بود بویژه بعد از خواستگاری که خانوادمو نفرین میکردن و من کفری میشدم ولی با خودم میگفتم عصبانیه اروم باش چیزی بهشون نمیگفتم و این رفتار ها بود که من رو دودل کرده بود نسبت به آینده و نسبت به رفتاری که ایشون با خونوادم خواهند داشت و در مقابل این رفتارها من هم دیگه نمیتونستم در برابر این حرف مادرم که ما تو رو دیگه هرگز نخواهیم دید حرفی بزنم و دفاع کنم و یه حالت ابهام گیر کردم تا اینکه ایشون خسته شدن و کات کردیم و..


مودر سوم که فرمودین: بله قبول دارم که ما اشتباه کردیم و حرکتی که کردیم واقعا ضررش رو الان داریم میچشم که چقدر جدایی سختمونه، یکی از دلایلش این بود که هردو تهران بودیم و میتونستیم راحت ببینیم همو و این دیگه تبدیل به عادت شد و چشمامونو بستیم به اینکه این قضیه ممکنه نشه اصلا. من از سمت خونوادم مطمئن بودم و خودم هم تصمیمو گرفتم و در طول این مدت آشنایی بود که یه مقدار حرفا و گفتمانهایی بین ما شد که واقعا جاش نبود و به رابطمون اسیب زد و حرکت خامی بود و یک مقدار من رو دلسرد کرد ولی این رو هم مد نظر داشتم همیشه که من با روحیات یک دختر طرفم و نباید هرگز زیر حرفم بزنم و تا خواستگاری هم پیش رفتم و نتیجتا مسائلی پیش اومد که من دیگه مغزم هیچ راه حلی نشون نمیداد بهم وقتی خونوادت پشتتو خالی میکنن یکباره ، حس خیلی بدی داره و ادم دیگه اون موقع میبینه که نمیتونه تصمیم بگیره و حس میکردم تنها ام و حتی حس میکردم دختر خانم هم اخلاقایی داره که من نمیشناسم و تضمینی برای آینده خوب نداشتم و رویاهام نسبت به یک زندگی آروم و همه با هم خوب، به هم ریخته بود.

در مورد مورد چهارم که فرمودین: بله مشکلی که من دارم و حالا یا ذاتی هست یا اینکه اکتسابی نمیدونم ولی اینه که نمتونم نه بگم و حتی نمیتونم نظر مخالفم رو بگم و چالشی که باهاش مواجهم اینه که همیشه دوس دارم تا دیگران رو تایید کنم تا اونها هم من رو تایید کنن و البته با کنکاشی که کردم این رفتار ها رو در خونواده خودم هم میبینم به وضوح، برای همین همکارانم خیلی ازم راضی هستن چون اصلا اهل مخالفت و بحث و ... نیستم و دوری میکنم و با عقاید خودم زندگی میکنم و تا زمانی که کسی احترام من رو نگه داره هیچ مشکلی با هم نخواهیم داشت. نمیدونم این رفتار چقدر به ضررم تموم خواهد شد ولی باور کنید نتونستم تغییرش بدم جوری که انگار بخشی از وجودم شده ، در رفتارم با دختر خانم هم هر بار حرف نادرستی میزدن نهایتش میگفتم نه اینطور نیست ولی در اخر برای اینکه اون لحظه خوش باشیم حرفی نمیزدم یا قبول میکردم در حالی که بعدا دیدم ایشون فکر کردن من قبول دارم همه نظراتش رو.
اگر میفرمایین که با این اخلاق من امادگی ازدواج رو ندارم میخوام در عین ناراحتی و تاسف برای خودم، بگم من با این ویژگی بزرگ شدم و نتونستم هیچوقت تغییرش بدم و الان که 28 سالمه چطور میتونم تغیرش بدم واحتمالا محاله تغییرش برام .....

در قسمت اخر هم که فرمودین، من ایشون رو هنوز هم مناسب میبینم با توجه به شرط انسانیت اصلا نمیخوام باعث اشک کسی بشم و یا کسی رو ناراحت کنم و بویژه اگر اون شخص رو خیلی دوس داشته باشم،،،و در اواخر این مسائل و مخالفت هام با برخی نظراتش رو با ایشون مطرح کردم و حس میکنم میتونیم با هم زندگی خوبی داشته باشیم و اینکه برخی شروط رو با ایشون طی کنم که مثلا حق ندارن راجع به خونواده من صحبت کنن و یا من با چه چیز های مخالفم و یا موافقم و... میتونم این شرط ها رو خیلی محکم باهاشون مطرح کنم و اگر بپذیرن مرحله بعدی کارهایی که شما فرمودین راضی کردن خونوادم و بعدش تماس با پدر ایشون و ....



واقعا ممنونم از وقتی که میگذارید و به سوال بنده جواب میدین
نمیدونم چقدر میتونم منظورمو برسونم ؟، ولی خیلیی تحت فشار روحی هستم و خیلی هردومون ناراحتیم و میدونیم که اشتباهاتی داشتیم در این رابطه

سلام خدمت شما، روز بهاریتون بخیر/ خواهش میکنم
درباره قسمت اول نوشتتون عرض کنم شاید برای راضی نگه داشتن دو طرف ماجرا ، زندگی در شهر و زادگاه خودتون یا انتقال زندگی والدینتون کلاً به اون شهر تنها گزینه های باقی مانده باشه.
اما درباره داشتن خونه عذر میخوام ولی دختری که در تهیه جهزیه مشکل داره چطور طلب منزل میکنه؟ آیا این بخاطر عقب نشینی یا استفاده از اخلاق و سکوت شما نیست؟ امروزه در این شرایط سخت چقدر باید پول داشته باشیم تا بتونیم خونه بخریم.. واقعا کار بسیار سختی هست.شما بهیچ عنوان نباید والدینتونو در فشار قرار بدین یا اینکه از خودتون انتظار زیاد از حد داشته باشین... خدمتتون عرض کردم شما همین هستین، یک پسر جوان که درآمد مشخصی داره، خونوادش اینه و در حد خودش میتونه هزینه کنه. هرگز بخاطر این مسئله نه خودتون و نه والدینتونو مجبور نکنین، ایشان یک چیزی رو از شما میخوان که در حال حاضر یک مرد شصت ساله هم نداره، ابتدا به خودشون نگاه کنن و سپس از شما انتظار داشته باشن.
در خصوص مسئله ی دوم خدممتتون عرض کنم، زمانی که دو نفر با هم آشنا میشن در واقع بخاطر شرایط ویژه ای که دارن و بقول معروف خیلی بهشون خوش میگذره.... خیلی از عیب ها و کاستی های هم رو متوجه نمیشن یا به سادگی ازش عبور میکنن... از هم سؤمالاتی نمیپرسن که ضعف ها و مشکلات رو تشخیص بدن و همینم بعدها دردسر ساز خواهد شد. اینکه ایشون وطیفه دارن احترام والدینتونو بگیرن جای هیچ صحبتی رو باقی نمیگذاره و شما باید خیلی محتاط باشین. اما اگر واقعا متوجه شدین که برخی رفتارها یا گفتارهاشون اشتباه و نادرست هست... دو ستون روی کاغذ بکشین در ستون اول معایب، اشتباهات و هر چه که از ایشون بد هست رو بنویسید و در ستون دوم بدون اغراق و عشق، از محاسنشون بنویسین . ببینین کدوم ستون سنگینی بیشتری میکنه و آیا شما میتونین با معایب و مشکلات ایشون خودتونو وفق بدین؟!!
من گفتم با این شرایط آمادگی ازدواج رو ندارین ، چون میدونم اولین نفری که آسیب میبینه شما هستین. بله شما امروز و بعدها در زندگی با مشکلات زیادی مواجه خواهید شد اولین مشکل این هست، چون مخالفت نمیکنین و نه نمیگین همین بر تصمیمتون اثر خواهد گذاست. یعنی بفرض خانمتون اگر بگن من خونه پدر، مادرت نمیام چون شما قدرت مخالفت ندارین پس از تصمیمتون برای رفتن صرف نظر میکنین که در این صورت شما رباتی هستید که یکسری برنامه ریزی و کد داره و خودش به خودی خود فاقد هر اختیار و تفکری هست.
قبل از ازدواج باید سعی کنید بعنوان یک انسان که خداوند قدرت اختیار و تصمیم گیری بهش داده اول با خودتون کنار بیاین ، اینکه چرا من در برابر دختر مورد علاقم سکوت کردم یا نه نگفتم آیا من نقاش تصویر یک مرد ضعیف و سُست از خودم نیستم؟ مردی که هر چه دیگران بخوان و بگن براحتی میپذیره و اعتراضی یا قدرت و اختیاری نداره.. آیا این از من یک فرد تابع دستور نخواهد ساخت که بعدها عقاید و ارزش های من کم کم به سویی دیگر منحرف بشه؟
آیا من در این سن باید خانه داشته باشم؟ باید با والدینم به مقابله بلند شم یا اینکه خدایی ناکرده خلافکار باشم! آیا رسیدن به این نقطه و این شرایط، ترسیم من از آینده و ازدواج بود؟
آیا من باید نظاره گر توهین و تندی شریگ زندگیم در برابر خانوادم باشم؟چطور یک عمر میخوام این افراد رو در کنار هم بنشونم و با اونها خانواده ای بزرگ بسازم؟ آیا من باید با خیال راحت به فعالیت هام بپردازم یا اینکه همیشه نگران برخوردها باشم و نقش قاضی و حل اختلاف رو پی بگیرم؟
من نمیگم که همیشه مخالف باشید و نه بگید اما طرف عقل رو بگیرید ، اگر حرفی غیر منطقی، بر پایه توهین، تحقیر و ... رو شنیدید یا رفتار اشتباهی دیدید حتما تذکر بدید و به طرف مقابلتون بفهمونید که من ناراحت شدم و من این چیزها رو دوست ندارم، در واقع از بروز مشکلات بعدی در زندگیتون پیشگیری میکنید.
در پایان بازم بهتون عرض میکنم شما همین هستید، با این شرایط اینو خدمت پدر این خانم و خود خانم یا هر کسی دیگر عرض کنین و زیر بار حرف غیر منطقی نرید. بگین فعلا تا زمانی که شرایط اقتصادیم خیلی خوب نشه نمیتونم به داشتن خانه فکر کنم و در فلان حد میتونم خونه اجاره کنم/ بگین من از حاضر جوابی، توهین، گستاخی، بی احترامی به خانوادم و خودم ناراحت میشم و اینها خط قرمزهای منن/ بگین من زندگی با فلان مقدار حقوق رو میتونم بسازم و بیش از این نمیتونم/ بگین من هزینم برای عروسی و تشریفاتش در حد معمولی هست/عرض کنین من طلا و خرید در فلان حد رو میتونم داشته باشم و بفرض میتونم انقدر سکه مهریه رو بپذیرم...و ....
اگر همه چیز درست بود و شرایط دوباره ای پیش اومد، اون چند روز اقامتتون هم فرصتی برای تعامل بیشتر براتون ایجاد میکنه و هم از نزدیک شرایط رو لمس میکنین. تا زمانی که از همه چیز مطمىن نشدید اقدام خاصی انجام ندید و توصیه اکید میکنم به امید تغییر کسی وارد زندگیش نشین، چون آدمها یا تغییر نمیکنن یا به سختی تغییر خواهند کرد، همه شرایط رو بسنجین و بعد اقدام کنین.

با سلام و احترام خدمت مشاوران گرامی
اگر جدایی رو پیشنهاد میکنید، میشه لطفن راهنماییم کنید که چیکار میتونم بکنم که ایشون از این جدایی آسیب نبینن ؟

سلام
ممنونم از شما
البته من خودم به خونوادم هم قبل خواستگاری گفتم زیر بار مهریه بالا نخواهیم رفت و درواقع حاضر نبودم اینها رو قبول کنم و قبلش با خودم میگفتم اگر به خاطر این چیزها قراره این رابطه نشه، اشکالی نداره ولی من زیر بار این شرطها نخواهم رفت.
محل زندگی رو قبول کرده بودم ولی بقیه رو مخالف بودم.
ولی در طول رابطه واقعا نمیتونستم خیلی جاها اخلاقشون رو بپذیرم ولی حس میکردم نباید زیر حرفم بزنم.
ولی با همه اینها رابطه احساسی قوی ای بین ما برقرار بود حداقل از طرف من و ایشون هم بعد از جریان مخالفت های خونوادم،، خیلی خیلی اخلاقشون خوب شده بود.

امید به خدا ....


والا نمیدونم چرا اینجوریه اگر خدا بخواد سال بعد باید عضو شم فک کنم