موضوع: چطور می تونم بفهمم همسرم دوستم داره ؟

نوشته اصلی توسط شیدا.

همسرت استقلال فکری و جرات مدیریت مالی زندگیش را نداره
یا تو این زمینه قوی و خوب هست، اما بخاطر ترس ( مثلا مهریه و ... ) پس اندازش را از همین ابتدا به حساب پدرش می ریزه؟

آخه عجیبه!!
دور از جون، اگه برای پدرشون اتفاقی بیفته این پس انداز برای همه وارثین می شه.
ضمن این که به هر حال کار کردن، درآمد داشتن، پس انداز داشتن ... همشون به مرد اعتماد به نفس و قدرت می دن.
حتی ما که خانم هستیم دوست نداریم پس اندازمون به حساب پدر یا همسرمون بره، چطور یه مرد اینقدر ضعیف عمل می کنه؟

از ضعفشه یا از سیاست و پیشگیری؟

- - - Updated - - -

شما یه حس ناامنی تو این زندگی داری
همسرت هم همین حس را داره؟

شیدا جان دقیقا درست می گی ومن فکر می کنم بر اساس بحث هایی که با خانوادش داشتم بیشتر به خاطر ترس از مهریه است و این من رو اذیت می کنه. باهاش صحبت کردم و گفتم که همچین حسی دارم و همچین فکری می کنم گفت اشتباه می کنی ولی دلیل دیگه ای نداره غیر از این چون از نظر استقلال و مدیریت با توجه به اینکه از 19 سالگی تنها بوده و روی پای خودش بوده و طبق تعریفاش، باباش کمک زیادی بهش نکرده (چون مثلا می گفت پولش نمی رسیده پیاده می رفته خونه و از این دست مثالا که برای من عجیب بود چرا از پدرش کمک نمی خواسته) رو داشته همون طور که تو دوره دوستی و نامزدی من متوجه این ضعفش نشدم . به پیشنهادش پیش مشاور هم رفتیم که مشاور به من گفت به تو چه که پولشو به کی می ده نباید دخالت کنی !!!! دوست داره بده باباش براش نگه داره . منم زبونم کوتاه شد و گفتم بشینم زندگیمو کنم.

اما اینکه می ترسه به پس اندازش دست بزنه فکر می کنم به خاطر ترس از باباشه. با این استقلال نداشتنش چیکار کنم؟ با این ترسش ار مهریه چیکار کنم ؟ یعنی به جونش بستست این پول لعنتی. از طرفی هم حاظر نیستم الان با کاری که خونوادش باهام کردن برم مهریه ام رو ببخشمش؟ ولی فکر می کنم همش دلیلش همینه چون موقع عقد هم عندالاستطاعه ش کرد و الان همه رو می ده به باباش که بگه هیچی نداره. ولی آخه هدف من از زندگی اینا نیست. دارم اذیت می شم.

شیدا جان دقیقا درست کفتی من مدتیه احساس نا امنی می کنم اونم به خاطر رفتارایی که از ایشون دیدم فکر می کنم حس نا امنی رو ایشون بهم القا کرده چون از اول اینجوری نبودم. حالا ایشون به خاطر مهریه و هرچی که هست این کار رو می کنه من فکر می کنم از نظر اخلاقی کارش درست نیست و من رو همسرش نمی بینه و همش می ترسه. جدا از این ها من همیشه از نظر مالی پشتش بودم و کم توقع بودم نمی دونم بعد از 3 سال چرا هنوز می ترسه یعنی من رو نشناخته و فکر می کنه مثل خونوادش دارم فیلم بازی می کنم یعنی ؟ یکبار هم که بحثمون بالا گرفت سر خانوادش گفتم همش رو می بخشم فقط بذار برم. (آدم تو اوج عصبانیت اینو بگه یعنی دنبال مهریه نیست) . ولی بازم هم این رفتارها رو می بینم.

از بعد از اینکه مشاور هم گفته به شما ربطی نداره پولشو کجا می ذاره دیگه خلع سلاح شدم انگار حرف بزنم می گه بریم پیش همون مشاور تا الان نزدیک 1 تومن خرج مشاور کرده اما برای من زورش میاد یه مانتو بخره. اینارو به کی بگم؟ فکر می کنم فکر می کنه پول خرج من کنه هدر رفتن پولشه . اینا بهم حس بدی می ده. حس می کنم حروم شدم زنش شدم.

متاسفانه مشاور کمکی به من نکرد من مشکلاتم رو گفتم ایشون هم گفتن و به من گفت زندگیت خوبه (حالت مرد سالارانه داشت چون می گفت خوراک و مسکنت که سر جاشه پس دیگه چرا گیر می دی ؟ آخه مگه زندگی فقط غذا و مسکنه من هنوز که هنوزه حس می کنم مادر و پدرم حامی منن و دارم با یه آدمی که غریبه است فقط یه جا زندگی می کنم .هنوز فکر می کنم دوستیم و خرجامون سواست). مشاور به ایشون هم گفت ببرش سفر و تفریح . ولی از تفریح و سفر هم خبری نیست چرا چون ایشون پول ندارن ، دارن قسط می دن ، و پس انداز می کنن برای وقتی که می خوان برن خارج. و سفر هم به من می گن فلان مقدار جمع کن بریم سفر !!!!

دوباره سلام

مریم جان.من بهت حق میدم که ناراحت بشی.بعضی از حرف ها و کارهای همسرت ناراحت کننده هست. ولی میدونی مساله شما مشکل خیلی از خانمهاست.

در محل کار من خانمهای شاغل زیاد هستند. اکثرشون دائم در حال تلاش برای خرید خونه و مخارج زندگی هستند.

استرس شدید برای وام، سر و کله زدن با هزار جور آدم برای جور کردن پول و کارهای مردونه.

گیر کردن بین سنت و مدرنیسم یکی از مشکلات جامعه ماست و مختص به شما هم نیست.

با توجه به اینکه با همسرت صحبت کردی و فایده نداشته و اینکه با سرد شدن و سرسنگین شدنم هیچ چیز جز دوری بیشتر اون از شما و اثبات حرف پدرش در ذهنش

عایدت نمیکنه به نظر من بهترین راه محبت کردن و دادن حس امنیت به همسرت که شما دوستش داری و قبولش داری هست.زمان خیلی چیزها رو حل میکنه.

اگر هم خواستی میتونی یه سری مخارج رو انجام ندی.ولی بدون دعوا و جر و بحث.مثلا بیمه ماشین رو نده یا پول وکیل رو یا هر چیزی که حیاتی نیست.

هر وقت بحثش پیش اومد بگو آره متاسفانه نتونستم پرداخت کنم .پول کم آوردم. ولی اصلا باهاش بحث نکن.تو هم از همون اول یه مقدار پس انداز کن و اگر صلاح

میدونی به همسرت هم بگو که منم مثل شما دارم پس انداز میکنم.

در کل به نظرم خودت بهتر از هر کسی میتونی متوجه بشی قلق شوهرت چطوریه. خیلی از مردها با محبت و تعریف و تمجید کم کم تغییر رفتار میدن.

ولی به نظر من اگر آدم بخواد توی یه زندگی بمونه با جر و بحث و ناراحتی و قهر هیچ چیز بهتر نمیشه.خودت هم اینجوری اذیت میشی.

برای آرامش خودت هم که شده(که مهمترین چیزه) یه مدت از این فکرها بیا بیرون.سعی کن لحظات خوب و خوشی رو با همسرت بسازی.بزار کم کم به این درک برسه

که نمیخواد به هیچ عنوان و به هیچ قیمتی تو رو از دست بده.

همسر شما بیماری خساست یا مشکلات بزرگ دیگه نداره.مساله اون خیلی حاد نیست.فقط این وسط نیاز به اعتماد سازی هست.

البته این نظر منه.

مریم جان. شرایط زندگی من هم خیلی شبیه شما هست. خانواده شوهرم خیلی پولکی هستن و به شدت از مهریه میترسن.
نمیتونم شوهرت رو متهم کنم به فریب دادنت. شوهر منم بعد از چند سال زندگی هنوز نگران مهریه هست. چون خانوادش اینجوری هستن. هروقت بهم میگه هرچی خواستی پول از حسابم بردار، من دست نمیزنم و ومیگم خودت بهم پول بده. ولی باز ته ذهنش همیشه نگرانه. مادرشوهرم در مورد پسرهای دیگه اش هم همیشه نگران مهریه هست. یه جورایی نمیتونه باور کنه زن های دیگه ممکنه فقط به خاطر عشق ازدواج کنن. فرض کن پدر و مادرت مدام بهت بگن حواست باشه فلانی به خاطر ۵۰۰ تا مهریه افتاده زندان. فلانی خونه ش رو فروخته مهریه پسرش رو داده. نمیگن اون دختر بدبخت تو فرهنگ ما مطلقه شده!!! شاید اگه ما هم جای همسرامون بودیم شب هم خواب مهریه میدیدیم ;) شما سعی کن این حرفا رو خنثی کنی. با محبت کردن. با حس اعتماد به همسرت دادن. سعی کن با آدم های دیگه معاشرت کنین تا همسرت در رقابت بیفته. برای رستوران رفتن و سفر رفتن. بزار اثر حرفای دروغ خانوادش خنثی بشه. من چند سال بعد از ازدواجم فهمیدم چقدر خانواده همسرم به طور مداوم نصیحتش میکردن که مبادا کارتش رو دست من بده. در حالی که بابای من روز عروسیم گفت شوهرت رو درک کن و انتظار رفاهی که تو خونه پدر داشتی رو ازش نداشته باش!
احساس میکنم شوهرت به خانوادش بیشتر از تو اعتماد داره. خانواده های کنترل گر مثل خانواده های همسرای ما نه تنها حمایت مالی نمیکنن بلکه مدام دنبال تئوری توطئه مالی عروسشون هستن و ذهن پسرشون رو مسموم میکنن. منم چند سال اول این مشکل رو داشتم. ولی الان دیگه شوهرم باور کرده من میخوام زندگی کنم و اون باید حامی مالی من باشه و من حامی معنویش. من هم همیشه بهش یاداوری میکنم که اگرچه تجصیلات خوبی دارم ولی باز هم به پشتوانه مالی اون احتیاج دارم.
مریم جان کمک های مالی که از خانوادت میگیری رو قطع کن. شکل کمک ها رو عوض کن. بگو بهت طلا هدیه بدن. تا وقتی اونا حمایتت میکنن شوهرت دلیلی نمیبینه که پولش رو خرج شما کنه. چرا حقوق خودت رو پس انداز نمیکنی؟؟ همون کاری که شوهرت میکنه؟؟ به نظر میاد از نظر احساسی بهش وابسته ای و نمیتونی مخالفت کنی.
به هیچ عنوان به بخشش مهریه فکر نکن. برای اینجور خانواده ها مهریه ابزار ضروری هستش. چون فکر آبرو و احساس یه دختر جوون و توانا مثل شما نیستن.
در مورد پولی که دست باباش داده کافی بود میگفتی یه قرارداد کاغذی با بابات بنویس که بعدا موقع پس گرفتنش برای خواهر برادرت سوٰتفاهم نشه و روابط خانوادگی به هم نخوره. همین کافی بود.
حساب شوهرت رو از خانوادش جدا کن. اما خودت هم بیکار نشین. با مشاور حقوقی صحبت کن. غصه نخور و خودت رو سرزنش نکن. هرکدوم از ما درگیر یه سری مشکلات هستیم. منم دلم نمیخواست خانواده شوهرم اینجوری باشن. ولی برام لازم بود که یکم به خودم بیام و از حق و حقوقم بیشتر مطلع بشم. شما هم از ترسی که پیدا کردی استفاده مثبت کن. هوای خودت رو داشته باش. اما شک رو از زندگیت ببر بیرون. چون اول از همه خودت آزار میبینی.

nardil عزیز من باید اعتراف کنم که مثل شما فکر می کنم و هر روز شکم بیشتر می شه اما نمی تونم هیچی رو ثابت کنم به مشاور و روانشناس که فکرم رو گفتم متهم شدم به پرانوئید بودن و شکاک بودن و بهم قرص داد چون همسرم در مورد همه چیز گفت من اشتباه می کنم. حالا راست و دروغش بماند. اما شک ندارم خونوادش به خاطر خارج رفتن از اول هم پا پیش گذاشتن حالا در مورد خودش نمی خوام حکم قطعی بدم ولی خارج رفتن یکی از علت های مهمش بود. تو دو راهی موندم یا باید برم با وکیل صحبت کنم ، کارم رو عوض کنم بزنم زیر همه چی و مهاجرت رو کنسل کنم (با اینکه تا همین الان برای این پروسه زحمت زیادی کشیدیم) یا نرم نرم و با سیاست جلو برم که مستلزم سرویس دادن بیشتر و مفت مفت زندگی کردن هستش. این حرفایی که تو گفتی و من و شیدا هم تا حدودی حدس می زنیم رو نمی تونم اثبات کنم . به خصوص وقتی مشاور به من می گه تو مشکل داری و باید قرص بخوری و از این فکرا نکنی و زندگی کنی.نمی دونم می فهمی چی می گم یا نه . از اول همین طور بوده یه سری مسائل رو می دیدم مثلا اینکه مادرش بسیار حیله گر و با سیاست هستش و به ایشون می گفتم ادامه این رابطه رو صلاح نمی دونم چون با مادر شما به مشکل می خورم به من می گفتن نه تو اشتباه می کنی و ایشون صلاح مارو می خواد و بعضی رفتاراشون از دوست داشتنه که بعد از عقد اون دعوای کذایی شد که سیاست مادرش بهم ثابت شد. مشکل من اینه که نمی تونم هیچی رو ثابت کنم و این حرفایی رو که می نویسم رو به کسی جز مشاور نزدم. و از اول هم به من گفته شده تو داری اشتباه می کنی برای اینکه آدمی که دروغ بگه نمیاد بگه من دارم دروغ می گم و می خوام فریبت بدم هر چند می بینم که خیلی راحت دروغ می گن و حتی مادرش برای پسرهاش خیلی قشنگ فیلم بازی می کنه برای همین هم زبون خوش و محبت روش اثر نداره

آنیتای عزیز ممنون از راهنماییت قلق شوهرم فقط با دلخوریه . یعنی باید ناراحت شم دو روز سر سنگین شم تا کاریو که می خوام انجام بده با زبون خوش و مهربونی هم امتحان کردم جواب نمی ده فقط با گلایه و ناراحتی حرفم رو بزنم برای راضی کردنم یه قدم کوچیک بر می داره. منم کلا دختری بودم که دیر ناراحت می شدم و زیاد گله و شکایت نمی کردم . الان سر هر چیز کوچیکی حساس شدم تا جایی که هزینه کادوی همسرم برام بولد شده. کمی خودش و خونوادش خود بزرگ بینی دارن اینکه می گم خونوادش چون یه سری اخلاقای مادرش رو دیدم که بی شباهت با ایشون هم نیست و با تعریف و تمجید دیگه نمی شه بیاریشون پایین همینجوریش به قول معروف فکر می کنن خیلی آدمای مهمی هستند و بهتر از این افراد وهمشهریهاشون تو ایران وجود خارجی نداره همه بدن فقط اهالی این شهر و توی اون شهر هم اهالی روستاشون خوبن . این رو بارها یاد آور شده و از همه قوم و ملیت ها انتقادی داره . ترجیح می دم زیاد ازش تعریف نکنم . برای خارج دانشگاه و معدل من خوب بود که وکیل گفت برای خانم اقدام می کنیم شما به عنوان همسر فقط در پرونده هستی . بعد از اون اومده می گه اگه ناراحتی بگو من اقدام کنم شما همسر باش که دیگه صدام در اومد گفتم با معدل بالات یا دانشگاه خوبت یا زبان عالیت می خوای اقدام کنی ؟ بعد از اون دیگه به قول معروف ادعاش کم شد. پس تمجید جواب نمی ده. این راه رو امتحان کردم. فکر می کنم با همه مردها فرق داره مثلا می گن مردها براشون فرق نمی کنه سوپرایزشون کنی یا نه منم واسه تولدش سوپرایزش نکردم و گفتم با هم بریم یه چیزی بخریم برات که بعدها سر یه مشاجره شاکی شده بود که تولدم هیچ کاری برام نکردی مگه بی پولم که می گی بریم یه چیزی انتخاب کن من بخرم در صورتی که بارها خودش گفته بود کادو اگه لباس و عطر می خوای بخری خودم باشم انتخاب کنم. واقعا نمی دونم به کدوم سازش برقصم. و چیزهایی که در مورد مردها می خونم روی شوهرم جواب نمی ده انگار.

بهاره جون عزیز ممنون که شرایطت رو با من به اشتراک گذاشتی و دلداری واقعا مفیدی بود اینکه می بینم مثل من هم هست که می تونه با شرایط کنار بیاد و قوی بمونه. راستش از این همه توهین و سیاست و دروغ خسته شدم. یعنی دارم به این فکر می کنم که به جهنم بذار برم خارج ببرمش و اونجا جدا شم و شر این خونواده از سرم کم شه. ولی از یه طرف می خوام یه راهی پیدا کنم به قول nardil عزیز که اینقدر احساس زرنگی نکنن بازم نمی تونم ثابت کنم nardil حرفای دل من و افکار منو دقیقا بیان می کنه اما تو شرایط من نیست و نمی دونه چقدر سخته الان بخوای جدا شی . با وکیل هم صحبت کنم همسرم خیلی راحت حاشا می کنه و قرص روانشناس رو میاره نشون می ده و من دستم به جایی بند نیست. درضمن حق محل سکونت و درس و کارم رو گرفتم. اما با اینا می خوام چیکار کنم . کار نکنم بشینم تو خونه که بعد برای یه لاک خریدن گریه کنم بگم بهم پول بده ؟ درسمم که دارم می خونم ولی دریغ از یه قرون شهریه.

Nardil عزیز همونطور که شیدا جان گفت این راه شما چندان عملی نیست درسته یه مقدار لج آدم در می آد اما وقتی نتونی چیزی رو ثابت کنی به 1001 مشکل شرعی و غیر شرعی محکومت می کنن. نمی دونی وقتی این حرفا رو به مشاور زدم چه طور با من برخورد کرد حالا فکر کن پات به دادگاه و دفتر وکالت باز شه و سندی برای حرفات نداشته باشی. یه جوری برخورد می کنن انگار با بیمار روانی طرفن . امیدوارم که ازدواج کنی و با درایتی که داری بهترین همسری که لیاقتت رو داشته باشه گیرت بیاد اما وقتی ازدواج کردی می بینی خیلی از حرفها و کارهایی که دوران مجردی با دیدن آدمای متاهل بهش باور داری رو نمی تونی انجام بدی و بحث وابستگی هم نیست . اخلاقا درست نیست.

ممنون نیکیای عزیز بابت اطلاعاتی که دادی. من موقع عقد حق محل سکونت و درس و کار رو گرفتم و اجازه خارج رفتن رو هم گرفتم.
با نظر شیدا جان موافقم باید صبر داشت و اعتماد سازی کرد اما با مسائل مالی چی؟ بهش پول ندم؟ هر وقت گفت ندارم بگم منم ندارم ؟ خواست سفر بره بگم من کمک نمی کنم ؟ اصلا سفر نریم ؟

سلام دوست عزیز
امیدوارم که این نظریه که خودت و دوستان دارن اشتباه باشه...واقعا شاید همسرت اینجوری بار اومده؟؟؟؟
ولی با این طرز فکر فقط روز و شب رو واسه خودت زهر میکنی...
نه اصلا جایز نیست کمک مالی کنی...حتی اگه شوهرت قصد ترکت رو نداشته باشه...نباید بهش کمک مالی کنی با این وضعیت...
کاش گفته بودی که خودت باید جهیزیه بخری و باید قسط جهیزیه بدی....یا کاش گفته بودی مامانم واسه جهیزیه ام وام گرفته و گفته خودت قسط هاش رو بده....بالاخره یه چیزی بهش میگفتی که اونم چشم به حقوق تو نداشته باشه...الانم بنظرم مستقیم نگو که من حقوقم رو برای تو خرج نمیکنم، چون ممکنه اونم فکر کنه حالا که زنم در حقم اینجوریه پس منم در حقش بدتر میشم(یه نوع لجبازی به یه نحو دیگه)سعی کن بهش بفهمونی که زندگیت مهمه...و شوهرت مهمه واست...نزار که بفهمه از عمد بهونه جور کردی واسه حقوقت که اونم بخواد جبهه بگیره...از همین الان فکر کن یه بهونه درست حسابی پیدا کن و در اوج ناراحتی بهش بگو که حقوقم دیگه مستقیم میره به فلان قسط و خیلی ناراحتم که نمیتونم کمک خرجت بشم و همراهت............و حقوقت هم توی یک حساب جداگونه که کارت عابر نداشته باشی پس انداز کن....که اگه یه وقت کارتت افتاد دستش ببینه که واقعا موجودی نداری...واسه مسافرت هم برنامه بریز و بابت هزینه اصلا به روی خودت نیار ...و اگه شوهرت گفت بابت هزینه سفر، تو هم بگو میدونی که من پولی ته دستم نمیمونه وگرنه جیب من و تو نداره...بگو با اینکه من دوست داشتم تو پشتوانه ام باشی و اینکه از نظر مالی به تو وابسته ام حس غرور بهم دست میده و غرورم تویی...اصلا از نظر مالی ساپورتش نکن....بعدشم چرا باید مادرش بهترین غذا رو واسه پسرش آماده کنه....خانمشی ....بهترین غذاها و دسرها رو آماده کن که اصلا غذای مامانش به چشمش نیاد....نزار مامانه خودشیرینی بکنه